Demir Krasniqi: Murimi i kalasë së Novobërdës

Demir KRASNIQI:

MURIMI I KALASË SË NOVOBËRDËS

-Rapsodi -

Perandori ka urdhënue  -

Krejt Ballkanin me e sundue ,

Shumë kala me i ndërtue ,

Ushtrinë e vet me i strehue ,

Prej sulmuesve me shpëtue !

T’ gjithë shqiptarëve shpi për shpi ,

Ua ka qitë nga ‘i  hangari !

Hangari , hiq pa çare –

Me punue  rrogëtarë pa pare !

Me bajtë gurë e me murue ,

Shumë janë lodhë e janë dërmue ,

Gjatë tanë jetës kanë punue ,

Kurrë n’ shpi t’ vet s’ kanë mund me shkue !

Mish e eshna  u janë përrekë ,

Shumë prej tyne , n’ kala kanë vdekë !

Si n’ shumë treva të këtij vendi –

Novobërdës i erdh  rendi ,

Me e ndërtue  atë Kala ,

Krejt Kosovën , me mujtë  me e pa !

N’ Novobërdë , n’ atë maje t’ kodrës –

Sheh Kosovën , si n’ shuplakë t’ dorës !

Skaj me skaj nëpër Malësi –

Kanë mbledhë burra e djem të ri ,

Kanë bajtë gurët dorë me dorë ,

N’ vapë të madhe , n’ shi e n’ borë ,

Prej Gollakut e Karadakut ,

Për me i ngritë Kala – Romakut !

Nji  sokol, nji  burrë malësor ,

Kish zanatin murator ,

S’ kish shumë kohë që ish martue ,

I erdh rendi n’ Kala me shkue !

Me punue  në atë Kala ,

Tjetër mashkull n’ shpi nuk la !

E la n’ shpi, nji  loke - nanë ,

E la nusen e re , shtatzanë .

Njizet vjet, murim ka ba –

Shpinë e vet , kurrë pa e pa !

Nuk e pa kurrë loken – nanë,

Nuk e pa nusen shtatzanë !

Gëzim të madh , Zoti i kish falë –

Nuses n’ shpi i kish lindë djalë !

Prit me muej e prit me vjet –

Kurrë s’ erdh baba n’ shpi të vet !

U rritë djali njizet vjet –

Kurrë s’e  pa babënë e vet !

Njizet vjet kur kanë kalue –

Nana e vet e kish fejue.

Erdhi koha me e martue ,

Vadën dasmës ia kanë caktue !

Po banë nana :”Haj, medet !

Po e martoj nji  djalë hasret ,

Qysh bajmë darsëm  edhe davet ,

Pa kanë n’ darsëm  baba i vet ?!”

Nji  ditë , nana ishte kujtue  –

N’ mëngjes , herët ishte zgjue ,

Ka hy n’ magje me gatue ,

Po donë bukë , burrit me i çue !

Sa shpejt gati , bukën po e banë

Djalit t’ vet , ia paska dhanë :

“Hajt, bre bir , n’ daç me m’ ngue ,

Merr këtë bukë , nisu me shkue ,

Te Kalaja, n’ mujsh me e çue ,

Babës tand , ti , bukë me i çue  !

Babës tand , t’ fala m’i banë –

Sot nji javë , darsmën e kam ,

Merr këta shokë e ustallarë ,

Mos e le n’ darsëm  pa ardhë !”

Sa mirë djali, nanën po e ngon ,

Po e merr bukën e po tfillon ,

Nja tri ditë udhë po udhëton ,

Te Kalaja , drejt po shkon .

N’ portë t’ Kalasë , kur paska dalë –

Puna e mbarë , o, ustallarë !

-Të mbarë paç , o djalë i ri ,

Ç’ kërkon ti, n’ Kala me hi ?

Atëherë djali, u paska thanë:

“Babën tem, gjallë a e kam,

N’ bark të nanës, ai m’ ka pas  lanë,

Kur ka ardhë në këtë Kala ,

Tanë këtë trup, unë e kam ba ,

Babën tem , kurrë s’e kam pa !

Sod kam ardhë , unë, bukë me i prue ,

Me babë tem, due me u njoftue !

Ka prej nanës, shumë selam –

Sod nji javë, dasmën e kam ,

Me i marrë shokë e ustallarë ,

Mos e le n’ darsëm pa m’ ardhë!”

Janë shkue , babës i kanë kallxue –

Djali – bukën , ty , ta ka prue ,

Po t’ kërkon me u njoftue ,

Edhe n’ darsëm po t’ thërret me shkue !

Ka dalë baba , n’ maje t’ Kalasë –

Prej mërzisë – zemra i ka plasë ,

Kur e pa djalin sa nji plep ,

S’e kish pa qe njizet vjet ,

I vloj gjaku prej mërzije ,

Trutë e kresë ju kanë përzie !...

Vet me veti koka kujtue –

Krejt kjo jetë n’ Kala m’ ka shkue,

Hangari tue punue ,

Kurrë n’ shpi teme s’ kam mujtë me shkue,

S’ kam pa nanë, as s’ kam pa grue !

 M’ asht rritë djali me u martue –

Nji herë n’ prehën s’ kam mujtë me e vnue !

M’ ka shkue jeta , kurrë pa u gëzue ,

Trupi i jem pa u rahatue !

Çka m’ vyen jeta , n’ darsëm me shkue?

Çka m’ vyen djali, kështu me m’ rrnue ?

Mos po i prinë fati , si mue –

Sa t’ jenë gjallë , kështu me u mundue ,

N’ hangari tue  murue ,

Pa i pa fëmijë, as  nanë , as grue ,

Çka i vyen jeta me jetue ?!

Drodh çekiçin e ma ka gjue –

N’ lulë të ballit , djalit ia ka mëshue ,

T’ vdekun n’ tokë e ka palue !

Ustallarët, çka kanë marue –

N’ Kala, djalin e kanë murue !

Edhe bukën e shtinë në mur –

Sod e atë ditë , s’e hangrën kurrë !

Kështu tregon legjenda e gjallë –

U muros djali me mallë !

Fjalëve t’ mia, kush s’ ju beson –

T’ shkojë – Kalanë t’a  viziton !

N’ gurë t’ Kalasë , n’ atë maje mali –

Pushon buka e pushon djali !

Pushojnë gurët e historisë ,

Pushojnë vuejtjet e shqiptarisë !

Demir KRASNIQI

Gjilan, më 28.08.2006.