Poezi nga Julia Gjika

Julia Gjika

NUK JAM BISHE, POR NJERI

Nganjëherë në xhungël kthehet njerëzimi.

Unë nuk jam as luaneshë, as panterë.

Jam  njeri.

Kam ardhur të këndoj.

Në se këngën time s’e pëlqeni,

më lini të shkoj.

Mos më vini në shënjën e harkut të shigjetës.

Nganjëherë në xhungël kthehet njerëzimi.

Jo, unë nuk jam luaneshë as panterë.

Jam njeri, këndoj dhe nuk ulërij,

Përkëdhel nuk kafshoj.

GRUAJA NUK E DI SA VLEN

Burri ngre një tra me krahët e tij të fuqishëm.

Të gjithë e duartrokasin forcën e tij.

Burri është trari i shtëpisë,

lufton fëmijën e parë t’a ketë djalë, në krah t’i dalë.

Gruas si merimagës nuk i numurohen punët.

Nuk është më pak e zonja në mbajtjen e catisë:

Nga shpirti i saj del shpirt,

pa treguar muskujt, pa treguar mendjen,

të gjitha i bën dhe s’ndihet.

Brenda qerpikëve mban diamante,

dashurinë, vetmine, dyshimet,

vuajtjet, krenarinë e saj aty e mban.

Nga gëzimi derdh lot qielli i syve të saj.

Gruaja nuk e di sa vlen,

kur ja kujtojnë, hutohet.

ENDRRA E DRURIT TE MADH

E tmeroi ëndrra mbretin Nabuko:

Një dru i madh në mes të dheut,

me majën që arinte qiellin,

u shemb nga urdheri i një shenjti.

U pre druri, u këputën degët

Foletë e zogjve u prishën.

Pema s’bënte më hije,

ku gje e gjallë të clodhej.

Mbeti një cung,

që lagej nga shiu e rihej nga era.

Për të spjeguar këtë ëndërr

mbreti Nabukodonatzar

thiri astrologët dhe Danielin, mendimtar

-“Ti je druri i madh o mbret,

tha Danieli,

Perëndia të dërgoi këtë shenjë,

mbretëria dhe ti do të shkatëroheni.”

Kështu ra Babilonia,

mbretin e dëboi njerëzia,

ra kryelartësia.

Mbreti Nabuko me mendje të prishur,

u bë një derrar.

Vonë kuptoi kush ishte Mbreti i Vërtetë.

Zgjati duart drejt qiellit, u lut për t’u bërë i drejtë,

për t’i dhënë fund mëkateve,

për të patur mëshirë ndaj të varfërve.

Të penduar, Zoti e ngriti nga pluhuri

e riktheu në fron.

Shume tunden e shkunden pushtetarët

në vendin tim.

Para se të bëhen derrarë të mjerë,

duhet të njohin nga kush e kanë fuqinë

dhe si ta përdorin.

ME MIRE  HESHT

Asgjë mos bëj jashtë masës.

Nganjëherë, është më mirë të heshtësh,

se të flasësh.

E tepërta e can thesin – thosh Sanco Panco.

Mendimi duhet punuar si brumi,

që gjuha të thotë fjalën e matur,

ndryshe të qeshin.

Vath në vesh:

Kur s’ke gjë për të thënë,

më mirë hesht.

NGA DICKA E GJALLE DEGJOJA NJE ZE

Kur dimri largohej nga qyteti im,

dhe shkriheshin akujt nëpër pellgje.

Kur ujrat rrëshqisnin nga malet me nxitim,

nga dicka e gjallë dëgjoja një zë.

Tinguj vinin nga thellësi e tokës.

Sytë i mbërtheja në kopësht,

drurin e qershisë përgjoja.

Kur era shkonte e vinte,

si alarmi i zjarrfikseve që nuk ndalet,

deri në pushim të zjarreve,

bënte të shpërthenin petalet.

Fytyra e mbrekullise buzëqeshte kudo,

pranvera mikluese.

LULKUQET ME GRURIN VALLZOJNE

Caji në gotë ka lëshuar aromën e malit

dhe ngjyrën e kuqe.

Tej ndër fusha,

grunjërat vallzojnë me lulkuqet.

Eshtë e pamundur të riten lulkuqet,

pa kallinjtë e grurit pranë.

Sic është e pamundur,

vdekjen nga jeta ta mbash larg.

Brenda kurmit të saj, lulkuqja,

Belholla, petalebuta,

helmin fsheh.

Përpunohet droga nga dor’ e fshehtë.

Rriten pranë e pranë:

Buka për jetën dhe helmi i vdekjes

në arat që punon njeriu.

Caji në gotë ka lëshuar aromën e malit

dhe ngjyrën e kuqe.

Atje tej grunjërat vallzojnë,

dehur nga lulkuqet.

VARRET BUZE RRUGES

Gurët e varreve buzë rrugës rinë drejt,

me fytyrë nga perendimi.

E hirta e pllakave ka marë reflekse,

nga blerimi i ri.

Gëzimi shndrit ne pikat e veses.

Eshtë thyer heshtja e varreve buzë rrugës,

nga kori i zogjve,

nga ata që mbjellin lule të reja.

Të ikurit vite me pare

në varret buzë rrugës,

i kujton jeta.