Bozhuret - Cikël me poezi nga Jusuf Zenunaj

Jusuf Zenunaj

 

 

 BOZHURET

 

U qeshen bozhuret

syve ngjyrë dheu,

qiejve kaltroshë,

opingës që pijmë ujë

gjurmave kuajsh.

toka u nxeh në akuj,

dejve gjakvalë,

rrënjeve të ahut kryelartë.

shpata e fjalës

vringëlloi Dukagjin,

Bozhuret rriten,

akujt u shkrinë.

 

 

KOHËT DHE UNË

 

Kohët dhëmbprishura

më kafshuan një natë,

një ditë

Dhe prapë ndoqa kohët

t’i fus në grusht,

nën këmbë.

Në trupin e tyre

shkrova emrin tim.

Prapë më thirri dikush.

Zogu i humbur

i paemër i pa sy!

Erdha nëpër kohë

edhe me sy

dhe me emër njeri.

 

 

NGA URA E QABESË

 

Nga Ura e Qabesë

shoh gji nënash të shtjerrur,

vashat flokëthinjura tek lëshojnë gjëmë

dhe kafshë pa dhëmbë.

Nata më tretë

në mes të Urës së Qabesë .

Kokën mbaj në duar,

mbushur jam plot vajë,

nëna ime e vejë

nga t’ia mbaj ?

Emrat zhduken në Saharë

si drita në shpellë,

shpirtrat e humbur në këtë urë

cili zot do t’i mbledhë ?

 

 

KASAPI I BALLKANIT

 

Krekoset kasapi i Ballkanit në Gjygjin e Hagës

nuk e shqetësojnë plagët e të riut,

të nuses as të plakës,

as gratë shtatzëna të vrara me gjithë fëmijë

kush pa këmbë e kush pa sy,

tek i sheh në fotografi

të rritura në ekran,

nuk rrah çerpikë,

fare nuk ofashan.

Siç e ka zakon me fjalët vrer

edhe foshnjet e palindura i quanë kriminelë !

Në Bosnjë,Kroaci, Kosovë e në Luginë të Preshevës

krimet e Milloshit duken si dimrit edhe verës,

nuk i fshijnë erërat, stuhitë as vullkani,

kasap ma të madh s’ka pasur kurrë Ballkani….

 

 

NJË DITË U TRETET HIJA

 

Kohët i arnon me plagë

pakkush sikur populli im,

kujtesën të tjerëve që është gjallë

me dhembje ua përtrin.

Shpeshherë shtatzënat shtyhen në lindje,

po një ditë del në jetë fëmija,

ndaj tij, moj Hije e zezë,

hija e njerëzve të gjorë,

diellin s’e ke zog në dorë.

Kohët i arnojmë me plagë

deri tek pragu ku pret liria,

ç’do të thoni ju të mjerë,

kur nën këmbët tuaja

një ditë u tretet hija?

 

 

POPULL I VJETËR JAM UNË

 

U rrita në tragjedi

jetoj në tragjedi,

luftoj me tragjedi,

Evropa përgjon sikur t’ish në gjumë,

luftën mijëvjeçare do ta fitoj,

popull i vjetër jam unë.

 

Bruksel, 1995

 

 

NË PRAG TË DIMRIT

 

Nën tendë

fëmijët e dëshmorit

përballën me acar,

të tjerët përreth në shtëpi

thonë: „Sa bukur qenka në liri“.

 

1 nëntor 2001

 

 

MAMUTHËT NUK KANË IKUR

 

Nata e shekujve nxin Ibrin,

agun e këpusin në dysh hijet e zeza,

mamuthët mprehin dhëmbët

t’ia këpusin krahun Ibrit.

Kryqi sllavo-ortodoks

ruan bekimin e djallit në gji,

zotin s’e heq goje,

pret e vret me emrin e tij!

Shtratin lumit t’ia ruajmë

me krahët mijëvjeçarë-

gjakut tonë era i vjen prush,

në Mitrovicë ka shumë mamuthë.

 

Bruksel, gusht, 1999

 

 

SI E QUAJNË ATË RRUGË

 

Lisat i rrëzuan nëpër kohë

rrënjë t’mos kenë as për trohë

rrugë hapën ballabanët

që të ecin sulltanët.

Shirat i lanë plisat

qullur në gjak e lotë,

bardhësinë që patën

s’ua humbën dot.

Si e quajnë atë rrugë?:

« Rruga e Ballabanit »,

në të mori ikën

edhe vetë Sulltani

 

 

FYELLASHTI IM

 

Fyellashtin tim qindvjeçar

s’e ngroh dielli në pikë të verës,

nuk e fryn as era e bjeshkës.

Fyellashtin tim nuk e lajnë shirat e vjeshtës,

s’e ngrin as akulli siberian,

as ujku nuk e bren dot me dhëmbë.

Në hartën e grisur të atdheut tim;

në hartën e arnuar,

fyellashtit tim do t’i bie,

me verë ilire që piu Aristoteli

do të ngre dolli.