Mazllum Saneja: Poezia moderne polake - Eugeniusz Kasjanowicz

Çdo gur

që e ndesh

në rrugët

e qytetit tim

të vendit tim

e mbart

në supet e mia

Akoma më frymëmarrje e rëndë

pas gjethit të blertë

sa vështirë dorën të shtrish

më thotë djaloshi

nga shtrati përballë

lulet në raft 

janë të ndjeshme si nëna

ai nuk beson se toka 

ka kohën e vet

fryhet në dritare

ai e do motrën medicinale

buzëqeshja e sëcilës 

është më e shëndetshme se barnat

derisa ai mua më shikon

tavani përplot fjalë

prapa dritares shtresa e reve

dhembjet e mbërthyera diku larg

ëndrra më mundon

kam frikë të bie në gjumë

që motra medicinale të moss jell në agim

lamentin 

mureve te korridorit

Kur largohem nga qyteti im

mos mbyll porten

dritaren lëre hapur

zëri yt me erën le të rrjedh

dhe hap matanë peizazhin

kur unë largohem nga qyteti im

kokën mos ul

merre pëllumbin ndër duar

shikoje në sy

le të mbajë mend zemrën tënde

kur unë largohem nga qyteti im

ti mos qaj

asnjë pikë loti

zgjatmi duart si mik i vërtetë

dhe shiko zogjtë e kthyer

Jam pjesë e kozmosit

në mua banon çdo pikë e botës

derisa rreth e përqark vërtiten kaq ngjarje

dhe fjala e butë që aq shumë e dua

fjala e brishtë

e thënë për herë të parë

q ënuk mund të kthehet

në folenë e vet

shtekton e vetmuar

në kërkim të njeriut

derisa befas duket

ylli i rënë

që me aq dashuri

e vështroj bukurinë e tij

me aq entuziazëm e hidhërim

Le të ia lëmë fatit

ditët  e ardhshme

tërë shqetësim

e dashura Emilia

asgjë nuk na ndihmon

e vërteta perzihet me gënjeshtrën

sikur lotet tanë baltën e vjeshtës

shiko përmes dritares

shiko si bie gështenja e blertë

qe brendësirën e vet tregon

duke goditur tokën si ne 

që  përditë ngrihemi në fluturim

thyhemi derisa parandiej

se neve na shpëtojnë

vetëm flatrat e dashurisë

që i ngjitim tej

e dashura Emilia

pas disfatës tjetër

pa gjeste të mëdha

në degën e trurit tonë

duke u liruar nga vetmia

sikur nga ftohtësia

e përshkuar vjeshtake

Në ty ka aq dhembshuri

ndarjesh lamtumirësh

biseda të shkëputura

vështrime të pasigurta

 

duar të drithëruara

tës gjyshit sakat

një grosh i hedhur

nganjëherë e gjallëron

dhe sheh gëzimin

e më shpesh hidhërimin

tiktakun e zemrës

dhe në një kënd fëmijë të braktisur jetim

një vaj i thekshëm ndihet

netëve ditëve

vetmia në grumbull

dhembshëm plagos

dhe kështu ditë për ditë

na godet në zemër

deri ku do të vemi

deri ku  më

jeta si koha

sa shpejt ikën

nuk arrijmë dot t’i hipim trenit

gjithnjë në platformë të stacionit qëndrojmë

më mbaj

më shtrëngo fort

dorën

kjo erë e ftohtë e akullt

qe do të na hedh diku larg

më përqafo

dhe zemrën time

ndize në pëllëmbë të duarve

të ndjeshme si lotët

më shiko në sy

ashtu vështron hëna

atëbotë kur pishat e larta

ka kohë që nuk flenë

thuamë e dashur

natën e mirë

dhe prapë kthehu

me mjegullën mëngjesore

Përse gjithnjë vonohemi

në lindjen e parë

në dashurinë

në stacion

dhe mallkojmë

dhe sorollatemi

përse vonohemi

në gjestin tonë human

në buzëqeshje

dhe në fjalën e ndjeshme

diku larg

dhe gjithnjë diç na ikën

para nesh diku tretet larg

përse frika ankthi ngadhnjen

na rrëmbën na mbart tej

sikur të mos shohim

të mos ndjejmë

thirrjet tua

ashtu gjithnjë vonohemi

sikur të ngurosemi duke mos ditur

atëbotë

Nganjëherë më përpëlisin

hije të padukshme

frika dhe besimi

përditë ngremë shikimin

Ti vjen

me frymëmarrjen e ngrohtë

dhe pyet kah po nxiton

pastaj lehtë vë pëllëmbët e duarve të plasaritura

në kokën time

dhe përkëdhel nervat e çjerra

gjithë pasurinë tënde të varur

ndërmjet tavanit të rrëzuar

dhe dyshemesë së kërcëllitur

plot shqetësim

jam një verë e shkumëzuar

dhe një grusht fjalësh plot nyje

në atë kënd të dritares

ku rri ulur

kështu jetove tërë jetën

oh Nënë

Atëbotë kur të vjetërohesh

jeta sikur kolltuku kërcëllin

dhe tund largësinë

që të afrohet

nënave të thinjura

dhe frymëmarrja e ngjirur e lutjes

ai peizazh monoton

dhe ai vrap i ngahershëm

sikur kokrra e rërës në xham

past merr nje grusht dhe

nga bregu më i afërt

sikur pranvera duket diku larg

sikur të këndonte qetë

derisa ai varg koralesh nga qafa jote bie

unë përgjatë bregdetit qëndroj

me kokën e përkulur

dhe notoj

derisa dallgët e stuhishme të detit

do të hedhin matanë

si barkën në breg

Eugeniusz Kasjanowicz, poet, u lind në  Siemiatycze(Poloni), më 1954.

Në Siedlce të Polonisë kreu Fakultetin Filozofik, degën e pedagogjisë.

Është autor i shumë librave me poezi, në mes tjerash?

“Itaka”(1991), “Për Ty”(1992), “Aleksandria1993), “Aleksandria II”(1996), “Polonezi i Siedlces”(1997), “Fije bari”(1999), “Çdo gur”(2002), “Kush do të jem”(2003), “Letra Emilia Dickinsonit”(2003), “Ylli i dëborës”(2006), “Letra Emilies”(2006), “Letra nga Aleksandria”(2008), “Poezi të zgjedhura(2008).

     Poezia e Eugenjush Kasjanoviçit është e përkthyer në gjuhë të ndryshme të botës si në anglisht, gjermanisht, greqisht, shqip.

    Është fitues i shumë shpërblimeve letrare në vendin e tij. Është e udhës të vëmë në spikamë se poeti Eugenjush Kasjanoviç mori pjesë në Festivalin Ndërkombëtar të Poezisë në Durrës(2006).

     Mirëfillësia dhe ndjenja e konkretësisë, freskia emocionale dhe humori i përmbajtur e ndriçojnë dhe e shquajnë  poezinë e Eugenjush Kasjanoviçit me dritën më vezulluese të lirizmit, që zgjon tek lexuesit e vëmendshëm një lexim dhe kënaqësi të veçantë.