Cikël poetik nga Furtuna Sheremeti

E lindur në Prishtinë më 16.02.1989.

Furtuna Sheremeti është studente e vitit të dytë në Fakultetin Juridik të Universitetit të Prishtinës. Shkollën fillore dhe të mesmen i ka kryer në Prishtinë. Merret me shkrime qysh nga mosha 8 vjeçare dhe poezia është ajo që i fle në shpirt. Ka të botuara dy libra, i pari me poezi për fëmijë i titulluar ‘Jam ajo që jam’ dhe i dyti është një përrallë moderne gjithashtu dedikuar fëmijëve i cili titullohet ‘Syarta e Figoli’. Pretendon të bëhet një avokate e zonja dhe diplomate e suksesshme, pa e lënë asnjëherë anash shkrimin. 

Në limanin e zbukuruar të heshtjes sime

sonte me ngadalë zbarkoi pasiguria

e cila nëpër valixhet blu bartte shumë dyshime

të cilat mbase edhe kishin lindë nga dashuria.

E heshtur dhe e qetë kaloi përgjatë rrugëve të lotëve t’mi

rrugëve të cilat qenë shtruar nëpër mall,

pa u ngutur nisi të mbushte cepat me nostalgji

ata cepa t’asaj ndjenje që përbëhej veç me fjalë.

Ajo pasiguri si mysafire e nderuar

zuri vend e fjeti qetë në mendimet e mia,

ku e gjeti vendin me dyshime shtruar

nga po t’njëjtat dyshime t’lindura nga dashuria.

Prandaj edhe unë po fle...se dua të harroj

mbase edhe t’mashtroj veten – s’po mundem ta di,

por duke e ditur se e nesërmja prapë do t’më zgjojë

ndihem e pafuqishme dhe të flas nuk arrij .

Sonte jam ulur në mendimin tim

prej nga po i shoh me kureshtje kujtimet e mia

që po më mbushin me plot gëzim

për gjërat që desha e munda t’i arrija.

Nga këtu ku jam ulur, 2009-ta shihet mirë

sikur vit i këndshëm, shumë i lumtur për mua

sado që një pellg lotësh ma kujton se ishte e vështirë

koha kur qava sepse zura në thua.

Kishte edhe lot që t’qeshurat m’i vlerësuan

e më bënë të ndihem më pas shumë e lumtur,

po kishte edhe t’qeshura që në lot përfunduan

ishte vit i bujshëm...ahhh, ishte vit i bukur.

E sonte këtë vit po e shikoj si t’ishte pisha e vitit të ri

e madhe dhe e gjelbër, hijshëm e zbukuruar

ku secili person që e dua më bëhet stoli

që këtë pishë kaq bukur sonte ma kanë ndriçuar. 

Ka kaq vite që e njoh e kurrë s’e kam kuptuar

atë që ai dëshiron të thotë – atë që ai mendon,

atë shikim që mbaron me një fjali t’pa-përfunduar

kjo zemër e vëren por dot s’e deshifron.

Çdo mbrëmje kur dalim bashkë nëpër qytet

dhe e qeshura si mike e mirë na bën shoqëri,

përshëndetja e fundit e çuditshme mbet

prapë pa përfunduar, as vetë s’e di se si.

Edhe në çdo takim, edhe mbi çdo vërejtje

ai është i pakapshëm...nuk e mbërthej dot,

veçse e ndjej se në secilën përshëndetje

pas asaj ‘Mirupafshim’ ka diçka që ai s’e thotë.

Ai e thërriste ‘zemër’ sa herë që e takonte

flokët e kërleshur me qejf ia ledhatonte,

sa herë fliste me të – e shikonte në sy

në këtë botë të egër, ajo ishte jeta e tij.

Ajo e dashuronte dhe e përqafonte gjatë

i dukej jeta e trishtë kur s’e shihte një natë,

mëngjeset e ditët më t’mira i kalonte me të

ai e kuptonte edhe kur heshtte, edhe kur lëshonte zë.

Ata ishin të lumtur po mbase s’e kanë kuptuar

janë aq shumë kujtime që bashkë i kanë krijuar,

nëpër ditët e errëta e të ndritura e plot shi

nga heshtja e saj e tek fjalët e tij.

E sot kur në qytet, ndonjëherë takohen

as nuk buzëqeshin, as nuk përqafohen,

një ‘Tung’ bashkangjitur me një shtrëngim dore

është thërrmija e ndarjes që shpie në fitore.

- Ky tunel qenka i gjatë

dhe i errët o at’

edhe dita tash është natë

nuk ka një pikë fat.

- Merimangat rrotull sillen

në flokët e mia fole kanë thur 

errësira në sy m’përdridhet

e më gjuan me gurë.

-  Po unë s’e shoh se t’kërkoj ty

që pesëmbëdhjetë vjet

s’po m’bëjnë dritë më këta sy

ecja o at’ po m’vret.

- Jam lodhur at’...jam lodhur shumë

se t’vërtetën e mora vesh

më zgjoi jeta nga ky gjumë

dhe shpirtin ma qoi peshë.

- Ty s’do t’gjej dot – e di

edhe po t’ec në tjerë tunele t’zi

edhe po u fala lakuriqëve nur

ty s’do të t’gjej kurrë.

- Andaj me lot edhe me shkrime

po t’lë t’frymosh në heshtjen time. 

Jam bërë si kështjellë prej guri

e rrethuar prej një muri

mundohem të jetoj,

me cepa e kthesa mali

jetësoj ëndrrën e një djali

se s’dua ta dëshpëroj.

Mirëpo prapë mbes vetëm unë

ajo që pret mysafirë shumë

dhe përherë ju buzëqeshë,

sikur t’kem zemër gur

që nuk vajton kurrë

me siguri veten e veshë.

Se në mua në të ftohur

kanë kaluar shumë t’panjohur

me mijëra premtime,

por asnjëri shkallët s’i ngjiti

deri më sot asnjëri s’arriti

t’ngjitet në maje t’kështjellës sime.

- Po ecja rrugës me shpejtësi

diku isha vonuar...

kur para syve më dole ti

fare pa t’menduar.

- “Më falni, mund t’ju ndihmoj?”

të thashë e mbushur frymë

por heshtja jote më bëri t’mendoj

ma lagu shiritin e memories si brymë.

- Mirëpo s’po të njihja ende

më kot t’shikova gjatë në sy

kur m’the se dikur zinim dy vende

në një jetë që jetuam të dy.

- Ah, sa keq më erdhi pastaj

kur m’u kujtua loja jote

e ndonëse s’kisha pasur faj

m’u duk se m’ra mbi supe pesha e një bote.

- Dhe buzëqesha me ngadalë

të lashë hapësirë që të tundohesh

e duke u larguar të thashë :Më fal...

por për besë s’po më kujtohesh”.

- Kurse ty të dhembi – e di

ma tha loti që t’piku në sy.

- Ka kaluar kohë e gjatë prej asaj jete t’kaluar

kujtimet e mia tani ëndrra më duken,

tërë ato gjëra që dikur kam përjetuar

çdo ditë më tutje n’heshtjen e kohës zhduken.

- Kam nisur të harroj dhe ndonjëherë kam frikë

përveç kujtimeve, as veten s’e njoh më

më thonin se pleqëria zjarrin e fikë

por atëbotë unë s’tmerrohesha nga kjo gjë.

- Kurse tani jeta them se s’më përket

çdo nismë e re në palcë më tmerron

nuk e di e nesërmja – më pret a s’më pret

a ekziston diçka që sonte më gëzon?

- Me mendimet e mia bëhem pre e vetes

fjalët nuk i them...s’më pëlqen shumë të flas,

ashtu si mundem i dal përpara jetës

dhe gjërat e shkuara mundohem t’i lë pas.

- Mëngjesi iku...dita nisi mbarë

një vajzë e qeshur në rrugë kaloi,

këtë vajzë më herët s’e kisha parë

e prapëseprapë diçka m’kujtoi.

- ME zotësi mashtrimi t’përkryer

nga mendja e fshij mendimin e kotë,

rehatohem në një ulëse të thyer

dhe me kureshtje sodis një botë.

- Se këtu n’stacion të takimeve t’jetës

bota eksplorohet ashtu si do ti,

rrethanat njeriu ia krijon vetes

dhe duke e pritur shansin - rri.

- Por para meje prapë u shfaq ajo vajza e re

në një skenë tjetër, mes dy djelmoshave fisnik’ 

ku njëri i thoshte : “ Ti në dorë e ke “

kurse tjetri pëshpëriste: “ M’fal po m’duhet t’ikë “.

-Drama ishte e qartë, e vura re edhe unë

ai djaloshi i parë ishte dashuruar marrëzisht

por vajza si duket donte diç më shumë

...vëmendjen e tjetrit – përfundimisht.

- Sa perde u mbyllën e u hapën prapë

u shfaqën e u shuan mjaft mendime t’saj,

sa shpesh ai djalosh afrohej me vrap

e vinte pastaj tjetri dhe e bënte me vaj.

- Kështu ecte koha, ndërroheshin aktet e jetës

ajo vajzë akoma dot s’po e kuptonte

pse nuk mundej t’ia sqaronte vetes

ç’ndjente brenda n’zemër? Cilin dashuronte? 

- Derisa një ditë unë u nisa t’shkoj 

treni im i radhës sapo kishte lëshuar zë

dhe me shumë vëmendje vendosa ta shikoj

edhe një akt të dramës që s’do ta shihja më.

- Djaloshi i parë u largua e udhëtoi

djaloshi i dytë u kthye nga udhëtimi,

vajza të parin e përcolli – e përqafoi

kurse tjetrin e priti me lot gëzimi.

- E pastaj u ngrita dhe vazhdova rrugën time

( nuk dua t’gënjej )... fillova të qaj

dhe më n’fund e kuptova se ajo vajzë sublime

ishte pasagjere që shtegtonte nëpër ndjenjat e saj .

Ti...motiv i vargjeve të mia

heshtje e fjalës sime

frymëzim i thënieve që them

më thuaj...

më trego pse të ndjej,

pse të dua aq fort,

pse o hije e lëkurës sime,

pse?!

Ti s’flet...e di,

s’e ndjen klithjen e heshtjes që e jetësoj në figurën tënde,

as frymën time s’e ndjen...

sepse s’të ngroh,

sepse frymoj në kohë pa kohë,

në epokën e krenarisë mashkullore,

vetmisë së zogjve shtegtarë

dhe në vendin që s’më përket.

Krijoj aty ku krijimi s’ka vlerë

ku dashuria nuk ndjehet

e edhe po u ndje...nuk shprehet.

Po ti?!

Frikësohem nga ti ndonjëherë,

nga ajo që të rrethon.

Të lus u dallgë e humbur – mos hy në fantazinë epokale,

mos e gjej veten aty ku nuk përket,

mos frymo me frymën e huaj,

mos!

Mos vrapo bashkë me kohën, po ec pas saj,

kupto nëse ndjen apo jo,

apo mos ndoshta unë po dashuroj pa kthim?

Heshtja e natës dhe fletës më lënë pa përgjigje

dhe ti nuk gjendesh rrotull.

Andaj të them ‘kërko’...

kërko brenda vetes atë që akoma e ke përbrenda,

kërkoje dhe falma mua, ngase dashuria ndjehet – nuk injorohet.

Kuptoje një herë e mirë dhe flaki tutje kthetrat e periudhës që po shkon

e hidhu i tëri në fantazitë e asaj ëndrre që e jeton në heshtje.

Eja tek unë...tek ëndrra jote !

Ka kohë që gjithçka ka mbaruar

thjeshtë m’duhej kohë që ta pranoj,

veprimet duhej arsyetuar

që t’mundja t’i besoj e t’i kuptoj.

E sot çdo gjë e kam të qartë

ëndrra mbetet vetëm kujtim

që t’shkuarën me vete e bartë

porsi një vegim.

E nesër gjërat do të ndryshojnë

do t’jem duke i parë,

kohërat që para syve kalojnë

me fjalën e vrarë.

Por me kohën do t’mësohemi

t’lëshojmë veten në flatrat e gëzimit

me t’cilin do t’mund të adaptohemi

…bazuar në teorinë e Darvinit. 

Unë jam erë mali e zhurmshme,

pelerinë që rri mbi mur,

jam hije e natës së turpshme

...ndoshta një figurë.

Unë jam Zot i vetes sime,

jam një pako me befasira,

ngërthej gëzime e trishtime

...qindra-mijëra dëshira.

Unë jam zanë e netëve t’vona,

engjëll bëhem kur do gjithësia,

jam qiell me yje – miliona

...kam teket e mia.

Unë jam flutur me shumë ngjyra,

lule kopshti që rritet pa fjalë,

jam qenie që bëri natyra

e krijuar me mall.

Unë jam bijë e dashurisë,

më ka krijuar mirësia,

jam skllave e ndjeshmërisë

t’cilën e rriti dhembshuria.