Demir Krasniqi: Hoxha në minare dhe gratë e mëhallës

Në një fshat diku në Malësi , kishte ardhur për imam një hoxhë i ri që për kah karakteri shquhej në atë rreth si hoxhë dilenxhi .

Minarja e xhamisë së fshatit ishte bukur e lartë dhe prej saj mund të shihej e tërë lagjja dhe fshati për rreth, mu sikur të ishte në shuplakë të dorës .

Imami i asaj xhamie nuk përtonte aspak që të ngjitej  shkallëve të minares përpjetë , madje edhe nga disa herë në ditë , nga se prej aty  e kishte mundësinë e vetme që gjatë këndimit të ezanëve dhe sjelljes së tij rreth e rreth sherifes së minares, t’ i  shihte nëpër oborre të shtëpive të gjitha gratë dhe femrat e katundit !

Në një oborr të një shtëpie , në lagjen që ishte pak më afër xhamisë,  hoxha ia kishte vu syrin një nuseje të mirë e cila sa herë që po hipte hoxha në minare për t’ i  thirrur ezanët , ajo po e përkundte një fëmijë në një djep dhe po e vëzhgonte hoxhën duke kënduar !

Hoxha duke e parë atë nuse se rregullisht po e vëzhgon duke kënduar ezanë , e kishte formuar bindjen se ajo edhe po e dashuron !

Nuk shkuan shumë ditë dhe hoxha kishte vendosë që t’ia ndërroi tekstin ezanit dhe përmes një teksti të ri , t’ i  shpallte dashuri nuses që po e përkundte djepin në oborr !

Kështu që hoxha sa po hipte në minare të xhamisë, i fuste gishtat e të dy duarve në vesh dhe me sa zë që kishte, fillonte t’ia këndonte ezanin nuses në gjuhën shqipe  kështu :

Duke e kënduar vazhdimisht këtë refren, kohë pas kohësh , nusja e mori vesh se çfarë ezani po i këndon hoxha dhe një natë kishte vendosur që për këtë lloj të ezanit , t’i tregonte burrit të saj :

-More njeri ! Po më vjen shumë keq që po më duhet me ta tregua një lajm të keq , por nuk po kam qare për pa të tregua , nga se jam në hall të madh dhe nuk po di se çfarë të bëjë !

Burri: - Po fol , moj grua ! Çka koftë , hajrli koftë !

Gruaja: - Valla, more njeri , që prej se na ka ardhur  në xhami  qe ky farë imami i ri – unë jam në adalet të Zotit me te dhe nuk po kam pse të dalë në oborr të shtëpisë prej tij !

Sa herë po hipë në minare të xhamisë për ta thirrur ezanin , po m’i  drejton sytë zgurdullaç prej meje dhe nuk po e këndon ezanin sikur ata hoxhallarët tjerë, por ky po ma këndon mua shqip :

U mata shumë herë , a me të tregua , a mos me të tregua, duke shpresua se do të ndalet një ditë , por ai nuk është kah ndalet ! Nuk kisha qejf ma të shtua gajle e bela mbi krye , por prapë se prapë vendosa që ma  mirë te  të tregoj  ty, se sa me mendua mëhalla se unë jam ndonjë lavire !

Burri: - Jo, moj grua ! Mos u frikëso hiq se ma mirë që më tregove mua, se sa me e marrë vesh krejt katundi këtë punë ! 

Pra, kësaj pune ia bëjmë shumë kollaj ! Ti, mbaroje një sahan petulla dhe çoje një fëmijë e thirre një natë le të vjen hoxha në darkë, mbasi iu paska bërë aq merak !

Kur të vjen hoxha për petulla , ti i thua se kinse , burri të ka shkua diku larg për rrugë dhe nuk do të kthehet sonte !  Kurse, gjatë asaj kohe, unë do të fshihem në  pleme  !

Sa po t’ i hanë petullat hoxha , unë do të thërras prej dyerve të oborrit me një zë të lartë:

-Oj, grua bre ! O, dil e çelma derën se paskam harrua krejt me ua blua do drithë në mokër e gati me shkua për rrugë pa iu lënë miell për bukë !

Ti, në atë moment e merr hoxhën dhe e çon për ta fshehur në ahur tek hami i kalit dhe i thua :”Rri qetu e mos bëjë zë, se ndoshta burri kujton që je kali !”

Tani, unë e di se çka bëjë me te !

Të nesërmen , hoxha që në agim , hipi në minare dhe ia filloi ta këndoi ezanin sikur edhe ditëve tjera:

Nusja kishte dalë në hajat të shtëpisë dhe duke e përkundur djepin , ia nisi e po i këndon me zë fëmijës në formë të ninullës , për ta kuptuar hoxha :

Hoxha i gëzuar shumë që e mori këtë lajm të mirë , përmes mekamit të ninullës , ia priti në kupë të qiellit :

Nusja sa po mundet po e përkund djepin dhe po i këndon ninulla:

Hoxha , kur i ndjeu këto vargje të ëmbla premtuese nga ana e nuses , veç sa nuk fluturonte nga minarja prej gëzimit dhe ia shtoi edhe disa vargje ezanit të tij :

Hoxha zbriti me gëzim të madh nga minarja e xhamisë, por iu duken njëqind vjet deri sa erdhi mbrëmja për t’ u takua me nusen prapa plemes !

Po sa ra terri i parë mbi tokë , hoxha u krua e u lëmua mirë dhe u nis për të shkua në takimin e shumëpritur !

Nusja, ashtu si që i kishte premtuar përmes këngës – ninullë , po e priste parapa plemes . 

Kur erdhi hoxha dhe u takuan me nusen , nuk i pritej që ta puthte dhe i tha :

Nusja i tha:

-Jo, jo ! Ma së pari do të shkojmë në qilar tim dhe do t’i hamë petullat e tani tjerat!

E mori hoxhën dhe e çoi brenda në qilar të vet dhe tamam sa ia shtroi sahanin me petulla , qe dikush po troket tek dera e oborrit !

Nusja doli në prag të shtëpisë dhe po e pyet:

-Kush asht tash që po troket në këtë derë?

Burri i saj iu përgjigj: 

-Unë...Unë... Burri yt jam! Dil e çelma derën se u ktheva,  se kisha pas harrua diçka!

Nusja u kthye brenda duke bërtitur para hoxhës:

-O, hoxhë efendi ! Kuku për mua dhe për ty, se çka na gjeti sonte?!

 U kthye burri i jem prej rrugës dhe vaj halli për ne se çka ka me na gjet tash të dyve !

Po, eja ti hoxhë përmbas meje e po të çoj në ahur të lopëve dhe po të  fshehu nëpër hama të kalit, e ndoshta atij nuk i shkon mendja me hy atje !

E mori hoxhën shpejt e shpejt , e shtini në ahur të lopëve dhe e fshehu në hama të kalit !

Atëherë, shkoi e ia çeli derën burrit për të hyrë brenda . Burri fliste me zë të lartë me nusen e vet, kinse është nervozuar shumë që i është dashur të kthehet nga rruga dhe po i thotë nuses:

-Oj, grua, bre ! Mu dashtë që të kthehem nga rruga, se më ra ndër mend që nuk ju kam lënë miell boll në shtëpi! Tash po më duhet të shkoj tek ahuri dhe ta nxjerr kalin me gjithë hama , për t’ua blua me mokër nja një thes kallamboq !

Burri shkoj drejt e tek ahuri i lopëve dhe nëpër terr ia kapi dyzginat dhe hamat e kalit dhe po e ngrehë drejt e tek mokra për bluarjen e drithit !

E mori një kamxhik të fortë dhe po i sjell shpinës e prapanicës sa po mundet hoxhës, kinse po i mëshon kalit që nuk po mundet ta sjell gurin e mokrës !

Dikur kur e pa se u lodh për të vdekur hoxha dhe nuk po mund ta sjell ma gurin e mokrës, atëherë i tha nuses së vet:

-Merre e çoje në ahur këtë farë coftaku dhe qitja një legen tagji , se po do me cofë e s’mund po e sjell ma gurin!

Nusja e mori për dyzginash hoxhën dhe e nisi në drejtim të ahurit. Atje ia hoqi hamat dhe dyzginat dhe e lëshoi që të ikë prej nga kishte ardhur !

Hoxha u mbush mend dhe ma kurrë nuk i shikonte gratë e huaja nga minarja e xhamisë, por vetëm i këndonte ezanët dhe zbriste në tokë !

Pas disa ditësh, nusja e çoi një fëmijë për ta thirrur hoxhën në darkë !

Fëmija shkoi te xhamia dhe i tha hoxhës:

-O, baba hoxhë! O , baba hoxhë! M’ ka çua nëna për me të thirr sonte në  darkë !

Hoxha i frikësuar dhe i mllefosur nga ajo që i kishte përjetuar  më parë, i tha fëmijës:

-Pse, biro , po më  thirrni? A mos  paskeni  mbetur pa miell – a?!