Llesh Ndoj: Që të mos jetë vonë...
E takova pas më shumë se dy vjetësh. Ai hyri si dikur, kur punonim bashkë, i qetë, i vemendshëm, me sytë që shkëlqenin dhe buzëqeshjen karakteristike.- Dje pasdite erdha dhe sot nuk rrija dot pa të takuar, - më tha ai duke më përqafuar me mallin dhe dashurinë që fëmija i së djathtës përqafon prindin e tij...


























