Visar Zhiti: Flamuri i shtëpisë, i atit dhe birit dhe shpirtit të shenjtë…

FLAMURI I SHTËPISË,

I ATIT DHE BIRIT

DHE SHPIRTIT TË SHENJTË…

- Atdhe & Birdhe -

Nga Visar Zhiti

Festa e Flamurit - siç thirret Dita e Shpalljes së Pavarësisë së Atdheut, - na bashkon, kështu besojmë se të gjithë jemi pjesë e të gjithëve dhe qofshin tonat liria dhe pavarësia dhe dashuria njerëzore, - urojmë atë ditë dhe pastaj vjen dita tjetër si të tjerat, ku na merr përditshmëria dhe flamujt brenda nesh ndërkaq janë ulur, etj, etj. Dhe na mbetet imazhi i rrugëve tona të mbushur me flamujt kuq-e-zi, është më i bukuri në botë, - themi, - valëviten nëpër ballkone, duart e fëmijëve tundin flamuj të vegjël si për duar e tyre, kështu janë flamujt të ndryshëm dhe me gjithë këtë përdëllim sikur duam të përplotësojmë diçka jo të pakët, të mbushim mungesat dhe ndoshta ajo që kujtojmë se kushton më pak, janë flamujt, festa, që shpesh mbetet jashtë derës së shtëpisë…

Unë dua të them diçka për Flamurin e shtëpisë. Kam besuar se ka urtësinë e atit, bukurinë e nënës, ka moshën prindërore, guximin dhe ëndrrën e birit, ngazëllimin e fantazive fëminore. Edhe pse flamuri është i njëjtë, po ai, historitë i ka të ndryshme…

QENDISMË NËNE:

E shikojmë me dhëmbje atë që ka qëndisur nëna, me 4 vargje të shkruar nga babai. Ky Flamur ishte dhurata që i bënë fejesës së tyre në vitet e rënda të Luftës II Botërore, do të vinin kohëra dhe më të rënda për familjen, por Flamurin e tyre e ruajtën si shpresën, si iluzionet…

E kam treguar dhe herë tjetër, nëna ime e qëndisi në Berat me penjë ari, kur mezi gjendeshin, se ishte krizë dhe luftë, ua dha miku i familjes atëhere, Mit’hat Frashëri, idealisti, aq i dituri, patrioti. Po ku i gjeti, në Tiranën e varfër? Në Romë, Stamboll, Paris apo Vjenë? Ai e di, por sot që e shohim me kaq mall këtë Flamur të shtëpisë, të Atdheut, themi se ato fije ari i nxori nga shpirti i tij.

- Do qëndisësh dy flamuj kështu, - i kërkoi nënës time Mit’hat Frashëri. Njërin e dua unë.

Vërtet, ku do të jetë ai Flamur tani? Po në çdo zemër shqiptare, s’ka vend tjetër, - do të thodha. Si, si, por Mit’hat Frashëri u shua në mërgim, i dënuar me vdekje në mungesë në atdhe, im atë u përndoq, mua më burgosën…

Shoh imazhin e prindërve, në një shëtitje festive, por tjetër festë kishte brenda tyre…

VIZATIMI I DJALIT:

I pëlqente të vizatonte Flamurin,

si çdo fëmije mbase.

E kemi treguar, kur Atjoni ishte tre vjeç e gjysmë bëri flamurin më të çuditshëm, më të shqetësuarin që kishim parë si me fije të ngatërruara vetëtimash, mpleksur me fije të zeza nate, ndërkaq luftohej në Kosovë dhe ai dëgjonte bisedat tona dhe lajmet televizive bashkë me ne, na shihte që tronditeshim, prandaj dhe doçkat fëminore krijuan atë “Flamurin shqiptar” - siç tha me zë të druajtur. Po ç’është ai kaos ashtu, ç’ndillte ai flamur nervoz, pabesueshëm i çoroditur?

Është vepër nga Paul Klee? - do të na thoshte një piktor i njohur dhe akademik në Prishtinë, Prof. Rexhep Ferri, kur do ta shihte në kopertinën e librit tim me poezi “Si shkohet në Kosovë”...

Nxënës, Atjonin e gjej ndanë Flamurit, të vënë në murin e klasës, edhe ai ka veshur një bluzë të kuqe si Flamur…

EDHE NE:

Aty jemi, me Flamurin në mes. Ashtu si shpirt…

Ka Atdhé, ka, por edhe Birdhé, - them, -  me një Flamur të përbashkët me cohën e kuqe si copëz qielli, nga njëra anë agimi i kuq dhe nga ana tjetër perëndimi i kuq dhe shqiponja e zezë dykrenore në mes, fluturimngrirë si në një pezm. Sheh në të shkuarën njëra kokë dhe tjetra në të ardhmen. Një trup prej kohe të njëjtë dhe kujtese. Me klithma ajri brenda nesh…

Në emër të Atit, të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë, amen!

Flamuri në kornizë, i qendisur nga nëna…

Tallazitjet e Flamurit të Atjonit fëmijë…

Prindërit…

Atjoni në klasë…

Me Flamurin në mes…