Tahir Bezhani: Ajo Flokëbardha

AJO FLOKËBARDHA

Tregim nga Tahir Bezhani

Kishte kohë  që Bardhylit i sillej nëpër kokë ai udhëtim i gjatë, verën e nxehtë, para dy vitesh. Kur i përfytyrohej ajo Flokëbardha ulur në karrige  së bashku, i bëhej sikur trupin ia xiglonin  një mori milingonash të fshatit të tij të lindjes, për faktin se gjatë atij udhëtimi, dhe përjetimet me Flokëbardhën, nuk i kishin lënë përshtypjen e këndshme.

Gjatë një vikendi, në qytetin D. të Gjermanisë, befas takoi mikun e tij, bashkëvendësin, Burim Vesvesja, të cilin nuk e kishte takuar disa muaj radhazi, pas kthimin nga vendlindja. Si miq e shokë të mirë, të përmalluar, u ngrykuan gjatë dhe vendosen të uleshin për t’u çmallur mes veti, për të biseduar për hallet e tyre në gyrbet. Gjetën një tavolinë të zbrazët me dy karrige nën hijen e një peme te lokalin  “Mirësia”, pronë e një bashkëvendësi kosovar. Kamerieri sapo i vërejti, iu ofrua për t’i shërbyer mysafirët. Pasi dhanë porosinë, nxorën nga xhepat duhanin, ndezën nga një fitil dhe shtruan bisedën e ngrohtë e shume miqësore  .

-Sa kohë që ke ardhë nga Kosova, si kalove, si e le familjarët atje, pyeti Burimi?

-Mirë i lash Burim! Ke të fala nga vëllezërit e mi!

Ndërkohë që bisedat u shtjerrën  lidhur me familjet, punën, mallin e mundimet e gyrbetit, e ndjeu si domosdoshmëri bisedën për t’u zbrazur nga brenda. Bardhyl Kodra e shikoj gjatë në sy mikun e tij, Burimin, duke  u hamendur  se a t’ia rrëfeji rastin e udhëtimit në autobus, apo ta mbajë brenda vetës. Pasi shikoj rreth e rrotull tavolinat tjera, cakërruan gotat përshëndetëse në atë hije blini aromatik, dhe  iu drejtua Burimit me një buzëqeshje karakteristike, por ende nuk e kishte nxjerrë zërin kumbues.

-He, ke diçka si duket, do na tregosh ndonjë përjetim Bardhyl? Ti je nana e ngjarjeve, fol!

-Hahahaaaa! Po për Zotin, saktë, nana e vakisë, thotë populli. Dhe filloj rrëfimin e udhëtimit nga vendlindja, atë verë me vapë të pa përshkruar e të paharruar.

U zgjova herët nga gjumi i ëmbël i atij mëngjesi veror në fshatin e vendlindjes, për ta zënë autobusin   për qytetin D.  Bile, as gjumin e natës nuk e bëra të rehatshëm nga kujtesa për të mbërri me kohë në qytet, në stacionin e autobusëve. As flladi i atij mëngjesi nuk e ndalonte vapën e ditës në ardhje. U djersita gjatë ecjes. Sa dola në rrugën e asfaltuar, ndaloi një makinë dhe më mori deri në qytet. Mbërrina me kohë. Autobusi qëndronte  i parkuar në vendin e zakonshëm. Shoferi u fut brenda dhe ndezi makinën, me gjasë, për klimatizim. Zura vend ne karrigen e tretë pas shoferit, vetëm. Pashë kur një zonjë, rreth të tridhjetave, u fut brenda. Dukej një bukuroshe e rrallë. E shikonin të gjithë ecjen e saj me mjaft delikatesë. Ishte e veshur me fustan ngjyrë vjollce i tejdukshëm, ngjitur për trupi. Në gjoks gjinjtë e saj të thepisur të tërhiqnin vëmendjen për ta shikuar. Flokët e bardha ia kishin dhënë gjithë bukurinë e një femëre të kohës. Pasi hoqi syzat e diellit, pashë se ngjyrën e syve e kishte te kaltër, si deti. Udhëtarët akomodoheshin ne karriget e tyre, gati për udhëtim. Ajo, Flokëbardha, pa pyetur, pa hezitim  u ul në anën e majtë të sediles, kah dritarja. Shoferi i autobusit, pasi siguroj se ishin ulur të gjithë udhëtarët, sipas listës së agjencisë, mori drejtimin e kyçjës në rrugën e gjatë  me katër korsi drejtë qytetit D të Gjermanisë.

Ajo, Flokëbardha, në trupin e saj kishte hedhur  një lloj parfumi nga i cili kundërmonte i tërë autobusi. Thjeshtë më pengonte tej mase. U ngrita nga ulësja dhe shikova a mos ishte ndonjë vend i zbrazët për të kaluar, por nuk kishte asnjë. Ajo e vërejti mosdisponimin tim dhe filloi të lirohet për bisedë.

-Nuk të pëlqej zotëri kështu si jam?

-Po, më pëlqen shumë dukja juaj, por jo parfumi që keni përdorë. Me gjasë i pengon të gjithë!- i  fola.

Asaj i buzëqeshi fytyra pasi i dhashë kompliment për bukurinë e saj. Një qift bashkëshortor në karrigen pas nesh, dytë të moshuar, me gjasë ishin afër të shtatëdhjetave, assesi nuk rehatoheshin, përplaseshin me njëri tjetri në bisedë të heshtur.

Flokëbardha kërkoj njoftimin duke shtrirë dorën e saj të rreshkur në rrezet e diellit dhe të mbushur me unaza e rrathë ari në të dy duart. Pasi i tregova emrin, Bardhyl, edhe ajoi më foli për emrin e saj, por nuk e mbajta në mend, ishte i stërzgjatur dhe nuk e vrava mendjen që ta përsëris. Mjaftonte ajo pamje magjepse me ato flokë te bardha e të derdhura kraharorit të gjer. Herë i hidhte para në gjoksin e bukur, bile, ngjante t’i hidhte edhe fytyrës sime. Njëherë zgjata dorën dhe kapa tufën e flokëve që kishin mbuluar fytyrëzën time, duke i thënë, mbaj në kokën tënde, nëse janë tuajat zonjë. Pas një të qeshure, ajo thelloi bisedën plotësisht ndryshe.

-Hëë!. Nuk të pëlqejnë dhe zgjati dorën mbi prehrin tim, ledhatueshëm.

-Ju jeni e bukur zonjë, nuk nënçmoj bukurinë që ua ka falë natyra, por, të keni kujdese, është vend publik, udhëtojnë njerëz moshash të ndryshme.

Kishte arritur mesi i ditës. Autobusi çante rrugën asaj lugine me disa kthesa që kërkonin kujdes nga shoferi. Të nxehtit kishte arritur të depërtonte brenda përkundër klimës në autobus. Plaka e ulur pas nesh, kishte humbur durimin nga vapa dhe aroma e parfumit te Flokëbardhës. Futi turinjtë mes dy karrigave dhe duke prekur me dorë në krahun djathtë, i foli zonjës:

”Ori, na çmende me këtë erë, e ke prishë ajrin që kur ke hyrë, pastaj bën shamatë dhe nuk na le të mbyllim sytë sadopak! Jemi zgjuar herët, a kupton ?!A ke shkollë të mbarueme bijo?”

Dhe u ul plotësisht në karrige. Bashkëshorti i saj i foli “ lëre në punë të saj, qenka e hallakatur dama!”

Me të dëgjuar fjalët e plakës, Flokëbardhës i ndryshoi pamja e fytyrës, dukej e hidhëruar, por kishte dilemë se a t’i përgjigjej plakës, apo ta injorojë!

Pas disa minutash, e mbushur frymë nga kritika e të moshuarës, iu drejtua plakës duke i thënë:

“ Hallë, unë jam e re, e shkolluar, punoj në një farmaci në Gjermani, nuk jam “matufe” sikur ti, e mbyllur në kohën e gurit.”

Plaka duke ngritur zërin, dukej mjaft e nervozuar dhe iu drejtua zonjës me fjalë të ashpra:

” Na i marësh të ligat bijo! Ti e ato si ti, na sollën të këqija me këto “shkolla” si ti. Po shihesh se çfarë je!. Uh! Ruana zot nga këto shkollajka ! “foli plaka dhe u qetësua në karrigen e saj. Plaku ia tërhoqi vërejtjen që mos të flasë me zonjën.

Bardhyli kishte mbetur i ngrirë duke dëgjuar bisedën mes dy udhëtareve moshash të ndryshme. Situata i solli mjaft dilema udhëtimi. Ishin ofruar kalimit të kufirit të parë drejtë Gjermanisë. Bashkudhëtarja e ngacmonte, e donte kontaktin dhe dëshironte ta ketë një udhëtim të këndshëm me Bardhylin, përkundër konfliktit me plaken.

-Mos u shqetësoni Bardhyl! Ne jemi  ulur së bashku, ajo e mbarojë pjesën e saj, derdhi vrerin që kishte, nuk na pengon ma tej. Rri lirshëm dhe lëshoi dorën në qafën e tij, duke ndjerë ndezjen e një dashurie, dëshirën për ta puthur Bardhylin n ‘atë terrinë udhëtimi.

-Mos, mos! i tha Bardhyli. Na shikojnë, ka njerëz që na njohin, flasin, e përgojojnë pastaj kudo.

Flokëbardha sikur nuk kishte dëgjuar fjalët e Bardhylit. Iu hodh në fytyrë dhe me buzët e saja të holla e të kuqe, ia mbylli gojën  me të puthura plot afsh. Ky akt iu kishte dhënë shkak që i gjithë udhëtimi do kalonte me atë avaz, deri në qytetin D të Gjermanisë, aty ku do zbrisnin të gjithë udhëtarët, pas dymbëdhjetë orë udhëtimi.

Pas kalimit të kufirit të parë, disa kilometra larg, shoferi i autobusit ndaloi për pushim dhe u tregojë udhëtarë për një orë çlodhje, pasi kishin kaluar gjysmën e rrugës. Në kokën e Bardhylit filluan të “zihen” dilema për udhëtimin e mëtejmë. Nuk e kishte dëshirën për një aventure të nisur nga Flokëbardha. Gjatë asaj çlodhje, sa pinin kafe e hanin ushqime, u dëgjuan edhe pëshpëritjet, përgojimet për atë flokëbardhën, atë cullaken e botës së “civilizuar” e cila tërthorazi “vriste” moralin në vend publik ndaj moshave të ndryshme.

Pasi i ranë në vesh Bardhylit këto gjëra, iu drejtuar shoferit të autobusit  duke e pyetur: “a do ketë autobusë te kompanisë suaj që vjen në këtë drejtim dhe pas sa orësh? A do ndalen këtu ?”

Shoferi i autobusit pa hezitim, sikur ta dinte hallin e tij, nxori celularin dhe i ra numrit të kolegut, duke e pyetur imtësisht për udhëtimin. Pasi mori  informatat për ardhjen e autobusit tjetër, i sqaroj Bardhylit se pas katër orësh do vjen një autobus nga kryeqyteti jone dhe ke vend te kaloni aty me te njëjtën pagese. Fola me shoferin. Pasi mori këtë informacion, Bardhyli e falënderoj dhe u drejtua te autobusi që të nxirrte valixhen e tij dhe mori drejtimin në tjetër kahe të një hoteli, me qëllim që mos ta hetonte Flokëbardha. Nga ky moment Bardhyl Kodra ndërpreu çdo lidhje me Flokëbardhën dhe nuk pati rast që të takohet asnjëherë në jetë. Në kujtimet e mia mbeti e ngulitur një puthje me afsh nga një zonjë me eksperiencë në dashuriçka, një përvlimtare rasti e cila të kallë ditën brenda minutash.

Burimit iu kishte djegur fitili i duhanit mes gishtërinjve të dorës, duke dëgjuar rrëfimin e mikut të tij, Bardhyl Kodra. Kishte harruar të shkund duhanin në taketuken që kishte para vetës derisa ia dogji lëkurën e dy gishtërinjve të mesëm në dorën e djathtë. Nga e gjitha ajo që kishte dëgjuar nga Bardhyli, i kishte krijuar një huti, një rast rrallë të dëgjuar, një rrëfim interesat  të përjetuar.

Nga rrëfimi  i rastit, Burimi, i impresionuar i foli mikut: vërtetë je nana e vakisë!.

Para tri vitesh ke përjetuar edhe një të tillë rast por ngjarja ishte pak më ndryshe Bardhyl!

Eeee!.Burim, atëherë isha “ku rasha mos u vrafsha”, tani nuk është e njëjta gjë miku im....