Agron Tufa: Sajza

Në ditën botërore të viktimave të regjimeve totalitare

SAJZA

Nga Agron Tufa

Jam symadhja Sajza.

Kam pasur sytë më të bukur, më të mëdhenjtë e më të habiturit në botë. Vdiqa kur po mbushja 8 vjeç.

Tani jam bijë e ujit. Rrjedh dhe bares – shpirt i trazuar ujërash. Zanat e Korabit, thoshte gjyshja, kanë qenë të bukura si unë. Por jo sa unë. Nuk quhet fare koha kur po vdisja… Isha skelet…

Baba që më vuri këtë emër nuk e di ku është. Nuk di a është gjallë. Veç jam e sigurtë, se nuk do të doja të ishte me ne… në këtë kamp… ta vinin këta policë në rresht… ta ngarkonin me dru, si një kafshë. Më pëlqen të mendoj, se baba asht larg…

Gjyshja vdiq e para. Mbeta me mamin. E shihja në mbrëmje kur kthehej gjysëm e vdekur nga mali dhe barra e druve. Pastaj ndodhi diçka shumë e keqe me të: ia kishin gërvishtur lëkurën nën rroba dhe ia kishin kafshuar trupin me dhëmbë. Ndonjë bishë e egër mali duhet t’i jetë sulur, me siguri… sepse unë ia shihja gjurmët e dhëmbëve deri në gushë. Ajo i shtronte gërvishtjet me një pomadë. Pastaj, ato ditë, iu shfaq sëmundja. “Sëmundje toke” i thoshin, ngase ajo binte në jermi dhe përpëlitej e gërvishtte tokën me thonj, derisa nxirrte shkumë të bardhë në cepat e buzëve. Fliste një gjuhë të panjohur. Nuk e dija se çfarë gjuhe ishte ajo. Asoherësh ajo nuk më njihte.

Një ditë e sollën në kampanon thuajse të vdekur. Gratë thanë se rrugës për në mal, e kishte zënë sëmundja e tokës, kish nisë të hidhej përpjetë, duke ulëritur dhe, në atë gjendje, teksa hidhej e vërtitej në jermi, e kishte rrahur kapter Selfo me çizmet e tij të tmerrshme prej hekuri. Kur ia zbuluan trupin e bardhë mamit, lëkura i qe mbushur me flluska të zeza. Shërimi i saj zgjati me muaj. Ajo nuk më vinte re. Nuk më njihte.

Që nga ajo kohë rashë në dashuri me vdekjen. E dëshiroja shumë. Natë për natë u lutesha yjeve të më merrnin. Kur po vdisja me të vërtetë, mami sa qe ngritur nga lëngata.

“Çfarë do bëhet me ne, mam, pasi të vdesim?”, – e pyeta.

“Kur vdesin vajza të bukura si ti, nga dheu mbin një lule e bukur, magjistare, që mban emrin tënd, Sajza”, – tha ajo.

“Po unë isha, ma… isha… tani s’jam më e bukur. Tani jam skelet…”.

Po mami befas më shpërfilli. Dy minuta më vonë vërtet nuk më njihte më.     Megjithatë ia di për nder. Më tha një gjë shumë të bukur. Gjithmonë kam dashur të jem një lule e rrallë, e pangjashme me askënd. Do të vazhdoj prapë të jem si një lule.

Më varrosën dhe prisja stinën e shpërthimit. Por kur duhej të mbinte lulja nga dheu e hiri im, më zhvarrosën e më varrosën në një vend tjetër. Kjo më mërziti shumë. Duhej pritur një stinë tjetër. Pas nëntë muajsh... se lulet mbijnë në pranverë. Pranvera erdhi, por… s’qe e thënë: sërish më zhvarrosën dhe ma çuan varrin, kësaj here, mu buzë Vjosës.

“Stinën tjetër, patjetër do të çel”, mendova. E treta, e vërteta.

Veçse s’u desh të vijë stina tjetër. I fundit erdhi buldozeri. Ai i mori me koritë të gjitha varret dhe i hodhi në lum.

Kështu, pra, mbeta pa varr.

Sa keq!

Qenka thënë, që në këtë botë të trishtuar, të mos çelë më kurrë një lule-Sajza…