Ndue Ukaj: Viti i mbrapshtë i Kosovës

Ndue Ukaj

Viti i mbrapshtë i Kosovës

Errësira ka mbështjellë gjithçka

e ata që mbajnë shandanë drite, janë rralluar.

Dikush e lexon “Vitin e mbrapshtë” të Kadaresë

dhe shfleton shtresat e dhimbjeve nëpër histori.

Flet me Shestan Verdhën, pi një gotë raki rrushi.

Në heshtje numëron humbjet

dhe dëgjon si troket dëshpërimi,

në një vend ku dëshirat për të luftuar errësirën,

janë tkurrë,

e ku derrat e lumtur flenë në shtrate të buta,

këtu, ku bandat kryqëzojnë lirinë.

Larg në qiell, hëna është tkurrë

dhe i ngjan një guace të lënduar.

“Më ndjell zemra, vendi ynë po prishet”-ofshan njëri.

“Jo, duam babën”- ulërin tjetri.

Rrugët janë të shtruara me mjegull.

Njerëzit ia ngulin sytë mjegullës

dhe befasohen se nuk shohin.

Se këtu njerëzit pikturojnë fatin,

brenda kornizave të zeza të urrejtjes.

Shqiptarët janë çmësuar me shtetin,

thotë me lot në sy famullitari,

në banketin e dëshpërimit.

Lexuesit i mbushen sytë me lot

dhe e sheh si marshojnë idiotët

drejt altarit të lirisë.

Se këtu njerëzit grinden

se cila errësirë është më e zezë.

Ata që kanë shikim më të kthjellët,

shohin si iu gërryhet liria dhe nuk bëzajnë.

Se këtu, shtresat e mashtrimit kanë ndërtuar

një tempull ku luten njerëzit e

ku konsakrohet jeta e atyre që gërryejnë lirinë.

Ndaj, mëngjeset pikojnë si këngë vaji.

Mbrëmjet kanë pamje sterrë dëshpërimi.

Se këtu, nëse e pështyn idiotin,

ai nxjerr gungën e pushtetit,

shikon qiellin dhe thotë se po bie shi.