Feti Tunuzliu: Qëndrestari i paepur

Feti Tunuzliu

QËNDRESTARI I PAEPUR

(Rexhep Maqedoncit – i dënuar i ndërgjegjes)

Akrostik

1.

Retë e zeza teksa kupën qiellore mbulonin

E reflektonin jetën e nxirë të popullit tënd të përvuajtur

Xhelatët derdhnin vrerin mbi celulat që i arrestonin

E vazhdonin me valle të djallëzuara për të luajtur.

Plebejëve tu me shpirt do iu bëhesh zëri i ndërgjegjes

Me kushtrimin e mykur për liri, barazi e drejtësi

Andaj, luftove robërinë e zemrave e vullneteve të skëterrës

Që të çlirohen prore nga pushtuesi i tokës Dardani.

Edhepse popullit tënd demonët ia kishin vu thikën n’asht

Demonstrimi lajkatar i tyre prap s’kishte të ndalur

O, nuk do shkojnë më këto tok – nxore ofshamën jashtë !

Ndjenjat tua t’flakta, muzë atdhedashurie e liridashje

Cytnin që me betimin e ilegales ta lidhësh fatin me torturime

Izolime dhe kështu kumti morri dhenë për ndëshkime, burgime, ...

2.

Prangat e mbërthyera gjymtyrëve – as gjurmë nuk t’lanë

Kazamatet me qeli t’ftohta e t’lagështa – nuk të gjunjëzuan

Muret e lartë e të lashtë - diell e dritë t’i përçanë

Lëbyrë t’kishin grilat e mallkuar e telat gjemborë që t’rrethuan.

Shpalose lakuriq zemrën virgjërore ditëve tua n’valë të gjakut

Jetove çaste t’trishta prej flamurtari … edhe me thes n’kokë

Kurdisje intrigash e përçarjesh, … nuk lënin as gjë mangut

O të gjitha vinin nga hijenat e tërbuara që “bënin” epokë.

Ngadhnjeve mbi dajakun, pagjumësinë, urinë, …

Durove o vëlla, si shkëmb graniti vuajtje ferri, …

Orekse t’pangira për tortura ujqish me lëkurë qengji.

Regjur edhe me  vaj e uthull vetmive në lëmashkun e viteve

Ishe shtyllë e patundur - jo urë e vig, n’atë kështjellë sllave:

për vetëvendosje deri n’shkëputje Kosova Republikë Shqiptare !