Vladimir Shyti: Jetë të çmendur

Tregim (Koment)

J e t ë    t ë   ç m e n d u r

Nga Vladimir Shyti,   Durrës

Tmerri filloi në orën pesë së pasdites të një të diele të fillimit të shtatorit me një burrë me pantallona treçerekshe, që bërtiste deri në kupë të qiellit rrëzë një parku, ku bënte shenja me duar si i ndërkryer kalimtarëve, të cilët i largoheshin të tmerruar.U njoftua dhe komisariati rrajonal i qytetit, që pas disa minutave makina e policis u dallua të hynte në atë rrugë provinciale.Dy policë zbritën nga automjeti dhe burri i lemerisur u mblodh kruspull duke thënë diçka tashmë me zë të ulët.Polici moshuar e klasifikoi për momentin si një "të luajtur nga mendja"Pastaj, kur e pa të këputur dhe të etur i dha pak ujë me shishen që mbante tek dera makinës, duke mos pyetur për vështrimin e pështirosur të kolegut.

Në atë pikë fjalët e burrit me pantallona treçerekshe u bënë të kuptueshme.

-Kam humbur gruan dhe djalin tim, -tha, -e u shkreh në vaj.

-Eja, do e kërkojmë sëbashku!-foli polici i ri në moshë dhe e ndihmoj të hipte në makinë duke u folur kureshtarëve që të largoheshin.

-Quhem Ardit Beqari, -u përgjigjë burri mjeruar, pas pyetjes që i bëri polici moshuar.-Në mëngjes shkuam për piknik në dushkajë rrëzë malit.Hëngrëm drekë shpejt dhe mua më kishte zënë gjumi në freskun e flladit.Kur u zgjova ime shoqe dhe im bir nuk ishin më aty.Për tri orë kërkova duke lëvizur në formë rrethi pa rezultat, deri sa përfundova këtu në park me shpresën e madhe, por më kot.Mora në celular gruan, por më përgjigjej vetëm sekretaria deri sa më ra fare bateria.

-Fëmijën me këtë grua e ke?-pyeti me duart në timon polici ri.

-Jo, nëna djalit më ka vdekur...--u përgjigjë tjetri i habitur nga pyetja që iu bë.

Polici i moshuar e vështroi zotin Ardit me pak mosbesim.Kur punonte në skuadrën e ndërhyrjes së shpejtë kishte pasur një koleksion të tërë grash që zhdukeshin duke marë fëmjët me vete, edhe asnjera prej tyre nuk e kishte braktisur burrin në mes të një livadhi.Jo të gjallë të paktën.

Policët e çuan zotin Behari në pikën nga ku ishte nisur.Aty nuk kishte asnjeri.Pushuesit ishin larguar dhe vetura e tij"Rrëno" ngjyrë gri ishte e vetmuar pranë një mbulese tavoline me mbeturina ushqimi dhe një kukull Ben 10, një hero i ri që shndrrohet në disa përbindësha jashtëtoksor.Kuklla Ben në atë pikë do të ishte bërë një lloj mize gjigante dhe do të fluturonte sipër qytezës L. në kërkim të të humburve, por policët nuk mund të bënin gjë tjetër veç të njoftonin sallën operative dhe të jepnin alarmin, ku filloj një nga operacionet e shpëtimit më spektakolare, që ai vend kishte parë kohët e fundit.

Mbas disa ditësh, kur zoti Ardit i rënë në dëshpërim të thellë duke humbur shpresën për gjetjen e familjes së tij, erdhi më në fund një lajm nga komisariati, ku njoftohej se djali tij ishte gjetur dhe gëzonte shëndet të plotë.Me zemër të mbushur dhe lotë gëzimi në sy vrapoi si i çmendur në rrugën që të çonte në ndërtesën e policisë të shtetit.Aty, oficeri rojes i dha një andresë se ku të shkonte dhe vëtik ktheu veturën e u nis nga lagja e lumit.Ishte mesnatë kur arriti para një ndërtese që në dukje të linte përshtypjen si e braktisur.Ajo ndërtesë kishte shërbyer vite më parë si ambulance lagjeje.Kishte pamjen e një paralelepipedi të shëmtuar gri prej çimentoje, nga pas dukej një kube për fëmijë që kishte përfunduar në një furrë, me flluska dhe xhunga të shpërndara në një mënyrë që dukej si e rastit sipër fasadave.Shumë makina policie me drita të ndezura ishin në oborrin plot pemë e me shumë shkurre të ndërtesës.Zoti Ardit doli nga makina e tij e vrapoi nga një fugon policie me drita të ndezura edhe në kabinë, ku shquheshin disa siuleta njerzish.Një polic me trup të gjatë i foli pas krahëve, që të ndalonte, por ai në të ecur i shpjegoi ardhjen.Tjetri i zuri rrugën dhe e ftoi të shkonte pas tij, duke i thënë;se djali ndodhej i sigurtë në duart e tyre.Zoti Beqari u bind dhe i shkoi nga pas, kur ai tha se e kërkonte shefi madh.Shumë punonjës policie dolën nga ndërtesa me tre, katër persona civil nën pranga, që dukeshin si mumje të ringjallura e gjenin streh në ndërtesa publike të braktisura.

-Trafikantë fëmijësh, -shpjegoi polici gjatosh, kur pa habinë e tjetrit.

-Të poshtrit, në litar kriminela të ndyrë!-thirri me zë të lartë zoti Ardit, kur i kaluan pranë.

-Shkojmë brenda!-e urdhëroi me qetësi gjatoshi.

Hynë në një sallë të madhe me suva të rrëzuar pjesërisht, një vend i çuditshëm dhe i rrezikshëm.Zoti Ardit kishte një magjepsje të gjithë të veten.Rëzë derës ishte një koridor në formë tubi vetëm me një dritare.E zeza e natës shtypte kundër xhamave.Në fundin e sallës ndodhej një dhomë me një tryezë metalike e mbushur me vegla operative mjeksore dhe rreth saj qëndronin dy karrike të gozhduar në dysheme, një shtrat të vogël dhe një erëpritës, ku ndriçohej nga një projektor i fuqishëm dhe, më tutje një deriçkë druri që të çonte në furrën e kubesë.Në atë moment ekspertët ligjorë eksploronin çdo gjë deri në detaje midis ajrit të lagësht.Shefi policisë u shkëput nga ata dhe erdhi drejt zotit Behari.

-Dërgoje djalin në shtëpi!-tha rrëmbimthi.-Kemi shumë punë, në mëngjes flasim.

-C'po ndodh!?-foli i përhumbur zoti Ardit.

-Trafik organesh, kemi humbur shumë fëmijë, eja, -dhe gjatoshi priu para nga dalja.

Djaloshi gjashtë vjeçar e priste babanë në oborrin e pistë, i cili e ngriti të birin hopa dhe midis lotëve e pushtoj në krahët e tij të raskapitur.

Polici gjatosh, mori një njoftim nga radio dhe, më pas i foli shefit;-U arrestua dhe Gjelina Behari.

Zoti Behari shtangu:-Gruaja ime...!?

Gjatoshi pohoi duke tundur kryet dhe përkëdheli djalin, pastaj u tha që të shkonin në shtëpi.

Të dy atë e birë të dërrmuar shpirtërisht zvarritën këmbët drejt veturës.Zoti Ardit e kishte përjashtuar këtë mundësi si të pabesueshme, ç'mund të ishte kjo strategji jetese tepër e çmendur!?

Koment

Natyra qysh kur ekziston, ka nxjerrë në jetë qenie të çuditshme dhe të ndryshme, si mirësinë dhe ligësinë:disa janë të gatshëm të shohin përmes syve e zemrës së pastër, ku në fytyrë u shndrit buzëqeshja e magjishme.Dhe të tjerë që janë të gatuar të shohin përmes syve të mbyllur përgjysëm me një fytyrë aq të hidhur, sa nuk u duket ngjyra e dhëmbëve-për tu dalë nga goja një buzëqeshje, duke mbartur një shpirt të zi.Mikrobëve që krijon natyra u është gjetur medikamenti shërues, ndërsa ligësisë që pjellë krimin nuk i është gjetur ende ilaçi shërues.

Në përgjithësi, siç tregohet edhe në tregimin e shkurtuar më sipër, më tepër sesa ajo çka kemi dhe sesa ajo që paraqet njeriu, vlen ajo çka jemi, pra ajo që kemi në vetvete, individualitetin që na shoqëron kudo, duke ngjyrosur kështu çdo ndjenjë e veprim.Të dëmtosh një jetë të pafajshme dhe të riparosh një tjetër jetë kundrejt parasë, s, ke bërë gjë tjetër veç një akti kriminal.Aq më keq një grua, ndërkohë edhe nënë që fsheh në gjirin e vet tërë ligësitë e botës.E zgjedhur për atë detyrë kaq të pazakontë, të pahijshme dhe me motive kriminale dërgon haptazi në kasaphanë një qenie njerzore ende të pa rritur.Ky akt çnjerzor tmerroi tërë qytezën, ku solli çrregullime, emocionet e dhunshme të një frike dhe pasigurie tek banorët e më gjërë.

Trafikimi i organëve njerzore është e përhapur në të gjithë botën, ku edhe luftohet me ashpërsi.Ky akt makabër fatkeqësisht u importua edhe në vendin tonë, duke u shfaqur në mënyra të ndryshme.Importet e kësaj natyre janë të kushtueshme, të nënështrojnë, rrisin rreziqet, janë shkaqe të krimenalizimit dhe në fund janë një zvëndësues i virtytëve tona shqiptare.Ne mund të marim diçka të dobishme nga ata:mundësitë e mardhënieve njerzore të shtrënguar në kufij shumë të ngushtë.Ne kemi fjalën e burrit, besën e shqiptarit, zakonet tona dhe ndershmërinë që na karakterizon, që na udhëhoqën deri në ditët e sotme, por që po tregojmë një zhgënjim para botës.Për ne shqiptarët është një rast tepër i veçantë, ku takohen bashkë elemente çnjerëzore dhe humbasin ndjeshmërinë tejet të mprehtë ndaj dhembjes.Kjo vjen si pasojë edhe e varfërisë, por tek disa mbizotëron aktiviteti nervor, ku kanë humbur gjallërimin e percepitimit njerzor, duke i dhënë ndjesive një forcë fluturimi midis reve të zeza që lëshojnë rrufe të pa mëshirshme dhe,  ngrohen në zjarrin që ato dërgojnë midis njerzëve e më pas digjen  midis flakëve që i krijuan vet.