Kalosh ?eliku: Atdheu - Burrë pa Grua

ATDHEU

Burrë pa Grua

NGA KALOSH ?ELIKU

(Rizgjim)

E hedh një poezi në breg. Nën hije

Ku më mbeti vargu? Gjoku pullali?

Arma që moti e kam varë në degë.

E hedh një varg në zjarr. Flakë

Imzot, ndizem vetë. Një mal…

(Rrëzë malit në Dimër

po digjem Unë)

Dardha Gorrice te Ara rrëzë Malit,

Të cilës si fëmijë i ngjitesha në majë.

E mbushja gjirin, dhe zbrisja nën hije

Barkun e rrasja. Dhe, i fusja sy gjumë:

Përpara syve të Ujkut: Loçi dhe Unë.

Dardha Gorrice te Ara rrëzë Malit

Nuk është më. E preu Destan Balli për dru.

Zjarrin ta ndezim në Dimër. Ngrohim fëmijët:

Duart. Këmbët. Edhe barkun si lodër.

Dardha Gorrice te Ara rrëzë Malit

Nuk digjet më. Por, digjem Unë…

(ATDHEU Burrë pa Grua)

Vitet e fundit kam filluar t’i dua armiqtë

E përjetshëm. E, t’i urrej „miqtë“. Hadumët.

Që m’lëvdojnë para syve. Shajnë pas shpine

Buçës i lyhen prapa. E lehin në Atdhe.

E shesin veten për një post në Qeveri.

Vitet e fundit kam filluar t’i dua armiqtë,

Që më shajnë kudo. Mbajnë në gojë.

Gjumi nuk i zen nga librat e mi. Poezitë.

Jerm flasin. E hanë veten pasmesnate

Shkaku im. Atdheu, ky burrë pa grua…

(Skënderbeu)

(Me rastin e 600 vjetorit të lindjes)

Vështirë e ke sot, o burrë! Legjendar

Kur “patriotët” presin të ngritesh nga varri.

Hipësh  kalit në shpinë. Nxjerrësh shpatën

E, t’i çlirosh nga “Liria”. Që sot e kanë varë

Përqafe, si këmbonë kishe “shqiptarët”.

Dhe, “muslimanët” me: “Allahu Akber”

Nëpër Çajtore. Vite e shekuj. Dhe, Histori.

Vështirë e ke sot, o burrë. Legjendar

Që, në Shkup e fute shpatën në brez.

Dhe, nëpër përvjetore i rehabiliton melezët

Eksponentët e “vëllazërim - bashkimit“.

Vështirë e ke sot, o burrë. Legjendar

Luftë të bësh me Komunistët e arratisur.

Hadumët e “Vëllazërim - bashkimit“…

(Bora ra papritmas Natën)

Bora, ra papritmas Natën. Bardhë

Dhe, më mbuloi me ferexhe në befasi.

Dordoleci ma shtriu dorën. Fshesën

Oborrin ta pastroj nga bora. Hapi rrugë.

Bora, ra papritmas Natën. Erdhi Dimri

Bardhë. Ku ta fsheh Atë Grua. Këtë poezi?

(E dashura ime në lumë

lotët i thanë)

Moti nuk ka rënë një shi kaq i madh

Uji t’i mbysë rrugët. Edhe lulet.

E pas përmbytjes të dalë Dielli

Jeta. Barin ta ngrejë më këmbë.

Në breg të Lumit. Nën një Shelg lotues

O Imzot! E dashura ime lotët i thanë…

(Hëna e verdhë vdiste

në Kopsht)

Hëna e verdhë vdiste në Kopsht. Hije

E kishte tradhtuar Dielli. Burri i Botës

Mbrëmë me një grua tjetër. Putane.

Që, i biente lirës. Dhe, hante mollën.

Hëna e verdhë vdiste në Kopsht. Hije

Unë me verë përpiqesha t’ia kthej shpirtin…

(Unë jam Dimër

në këtë Qytet)

Unë jam Dimër në këtë Qytet të qyqeve

Dhe, e mbuloj me dëborë këmbë e kokë.

E ngrij akull. E shkrij, dikur në Pranverë

E shkund në Vjeshtë. E zgjoj nga gjumi.

Unë jam Dimër në këtë Qytet të qyqeve

E mbuloj me dëborë. E ngrij akull.

Përsëri, lulëzon bërlloku në Pranverë.

Vjeshtë dua të jem, ta djeg me brymë!...

(Shelgjet lotues

më thanë: qaj)

Në Katundin tim, u ktheva një ditë vetëm

U shtriva nën hijen e Lisit midis Livadhit.

E lexova një libër këndimi që ma dha Vëllai

Një pipizane shelgu, Babai. Nëna ma dha

Një copë buke misri të rreshkur mbi shporet

Qeni im Loçi nga malli m’u hodhë. Përqafoi.

E shkunda Veten nga fëmijëria. Lojërat

Shelgjet lotues, njëzëri më thanë: qaj!…

(Borë, mos bjer mbi

Shtëpinë time!)

Borë, mos bjer mbi Shtëpinë Time

Dru s’kam. E kam poezi rebele.

Ftohtë. Poezitë mund t’i ndez zjarr

Dimrin ta përzë. E dua Pranverën!

Borë, mos bjer mbi Shtëpinë time

Dru s’kam. E, kam poezi rebele:

Që, po i hudha në zjarr. Ndizen flakë…

(Lulet e qershive shkunden

në Pranverë)

Lulet e qershive shkunden. Dhe, dihet:

Vdes një Verë. E, Unë te pragu i derës

E pres i vetmuar edhe një Dimër.

Lulet e qershive shkunden. Vdesin

Që, të ma sjellin edhe një Pranverë…

(E di ku lulëzojnë qershitë)

Nisemi! Unë e di ku lulëzojnë qershitë

Katundi im, është Kopsht me lule.

Edhe Çuka. Guri i Zi në Kodrën Tike

Rrëzë, të cilit Dy lisat bineq me vite:

I presin fëmijët t’i përshkojnë gratë.

Nisemi! Unë e di ku lulëzojnë qershitë

Dy lisat e Çukës, ku përshkohen fëmijët…

(Dimri vjen me gunën krahëve)

Gjethet ranë. Dimri po vjen

Vishe struken! Grua, dili para!

Është një mysafir që vjen me tufan

Dëborë. Dhe, përplasje dere.

Dimri po vjen me gunën krahëve

Ndize zjarrin! Grua, dili para!…

(Patjetër pas kufomës time

edhe një Qen)

Unë nuk mund ta mashtroj Veten. Shpirtin

Me shpërblime. Dhurata në këtë jetë.

Që, nesër të vdes i qetë. Edhe pa një Qen

Pas funeralit tim. Edhe atë, me dy - tre vetë.

Unë nuk mund ta mashtroj Veten në këtë jetë

Vdes. Patjetër, pas kufomës time edhe një Qen!...

Shkup, 15 korrik 2005

Nga libri: ATDHEU KY BURRË PA GRUA (2006).