Kalosh Çeliku: Plaga e dhjetë me Hënën

PLAGA E DHJETË

ME HËNËN

NGA KALOSH ?ELIKU

(Ringjallja në prehërin

e Cucës Boheme)

Në shtëpinë tonë kurrë! Edhe sot

Nuk është mbajtur Zi. Heu!

Edhe kur ramë në luftë. Jetë

Njëherë lindet. Njëherë vdiset.

Edhe pse: Unë linda dy herë

Dhe, njëherë vdiqa. Nuk e di Imzot!

Edhe sa herë do të vdes. Ringjallem:

Në prehërin e Cucës Boheme. Nën Rrap

Me dy shtamaverë. E një qiri mbi kokë.

Unë nuk vdes. Nuk më mbyt helmi

Nuk më zë plumbi… Zjarri... Uji…

Cuca Boheme për mua është Vdekja

Që më jep gji. Verë nga ato dy shtama

Varrin ta ngarkoj në shpinë. Veten

Ditën e Mdhe. Natën pas Hënës plotë…

(Lotin Tënd

nën Rrap e pi)

Njëqindvjet nën Rrap. Hije

Me dy shtama verë. Pa ty:

E përcolla Natën. Ferexhezezën.

E pres Ditën e Mdhe. Koçinë

Ta vras Veten i ri nën Rrap!

Njëqindvjet nën Rrap. Hije

Loti Shën Mërisë në sy. Faqe:

Më dha fuqi. Verë për Luftë

Si Muji e Halili. Kreshnikë.

Nesër, ta shterë gjithë detin

Oqeanin ta ngrej me fund dolli.

Njëqindvjet nën Rrap. Hije

Ditënatë lotin Tënd pi. Dolli.

Mesnatë, ringjall Veten. Gjokun

Me dy shtama verë. Një qiri.

Nga varri im me libra. Nata

Hëna e plotë, moti më jep gji…

(Plaga e dhjetë

me Hënën)

Nëntë vjet e mbyta Veten me verë

Gjithë Natën duke shkruar poezi.

Mëngjes. I zgjuar me Hënën.

Nëntë vjet ndeza një qiri

Me Hënën e plotë mbi Liqe.

Jerm mes shtamave me verë.

I çmendur pak para agimit

U zgjova nga varri im me libra…

(Zbutja e Ulkojës)

Gjithë Natën do të të mbaj zgjuar

Nën dritën e një qiriri. Hënës.

Duke të larë me verë nga mëkatet

E mbuluar me poezi. Serenata

Nesër, që të të zgjoj nga gjumi.

Gjithë Natën nëpër dhomë

Do të hudhi zingjirë. Unaza:

Të të zgjidhë nga magjitë

Xhindet e pashpirtë. Pashterkëkuqja.

Që, të hudhin dorën më dorë

Çati mbi çati majë lisave. Plepave

Duke të dhunuar mes librave.

Gjithë Natën në Tyrbe. Rrëzë Çukës

Mbi varrin e Babashehut

Do të t’i përzë xhindet

Duke ta varë një hajmali përqafe.

Kurrë më, mos të të zënë magjitë

Dhe, zbusi në shtrat. Heshti

Ulkojë e tërbuar. Lehonë

Për të cilën nuk ka zingjirë

Së paku ta lidh nyje: Një Natë…

(Dhomë për Ty

dhe Veten)

Marrë dhomë për Ty

Me pamje nga Hëna

E fytyrë nga Dielli.

Veten varros mes mureve

Me armën time në brez

Ta vras sonte Vetminë.

Dhoma e ngushtë për varr

Nuk më nxë mua, as Ty?!

E varros Veten mes dy gjinjve.

O Imzot, kush thërret në minare

Kaq vonë: Nuk ka tjetër Parajsë…

(Cuca Boheme është

Partia ime politike)

Mbylleni gojën trusakatë! Heshtni

Kurrësesi nuk mund t’ju kuptoj!

Dje, sot… Dhe, nesër “patriotë”

Ehu! “Kuqezi” të Nënës Parti.

Mbylleni gojën! Heshtni

Dje, komunistë. Trusakatë.

Sot, “ballistë”. Trusakatë

Nesër: MUT… Hale Oborri…

Cuca Boheme është Partia ime politike…

(Jetë lugati)

E marr në telefon. Paradite

Alo, mirëdita! Ulkoja?

- Alo, Ujku - më përgjigjet.

Po, i them. Ende je në gjumë?

- Ja, sa u zgjova. E pres radhën në banjo.

Jeta, i them të kaloi në gjumë

E bënë jetën e Lugatit.

- Po, qeshet. Bëhu viktima ime

Gjithë Natën të ta ha qafën! Veshët.

O Imzot, i them: sa jam i pafuqi! Që, sa

çel e mëshelë sytë të bëhem viktimë…

(Sonte Hëna

ka hëngër darkë)

Moti s’e kam parë Hënën. Nuse

Edhe Ajo s’më ka parë në verandë.

Në breg të Liqenit duke pirë verë

Pranë një qiriri të ndezur

Dhe, Mikes të pagjumë.

Po. Moti nuk e kam parë Hënën

Si ato net ashtu kulaç mbi Liqe.

Siç thonte nëna ime në Katund:

“Sonte Hëna ka hëngër darkë…“

(Nuk e di)

Nuk e di ç’kisha bër për Ty. Nesër

As Ti për mua mbi varr. Rrëzë Çukës.

Natën e gjykimit kur më merrni në pyetje

Pa dy shtama me verë të kuqe. Rrapin.

Dhe, pa Ty. Qiririn e ndezur mbi kokë

Zonjën Vdekje me të cilën ngrita dolli.

Nuk e di. Vërtetë, nuk e di. Nesër

Kush cilin do ta ngrente nga varri…

(I ngopur me heshtje)

- Ti, më tha je hermetik. Qesha

Jo. Unë jam enigmë. Ujk.

Të gjithë më mohuan. Edhe unë:

Të gjithë i mohova. Shava.

Cuca Boheme më ringjalli. Ngriti

Nga varri. Nuk guxon, më tha:

- Të vdesish pa u njohur me mua.

Lamtumirë pa më thënë. Tungjatjeta

Në librin: "Loja e syve". Rrapi…

(Rrapin e kam Tyrbe)

Rrapin e kam Tyrbe. Vera

Nën te rrjedhë lum. Pini!

Unë jam i bekuar. Zbrita nga qielli

Cuca Boheme me dy Shtama verë

Dje, më ktheu në jetë. Ringjalli.

Poezinë e kam grua. Cucën Boheme

Dashnore. Që më vodhi nga Vdekja.

E më ktheu përsëri nën Rrap. Tyrbe…

(Tungjatjeta

o Rrap i vetmuar)

Gjatë Kryengritjes shqiptare në Maqedoni

Shkupi u zbraz. Ikën "patriotët" kuqezi.

Sy më sy mbetëm: Unë, Rrapi

Dhe, Zonja Vdekje në “Liri”…

Nesër, do të ik edhe Unë. Vdekja

Tungjatjeta, o Rrap i vetmuar!…

(E djeg edhe Veten)

Vjeshta e shkund Rrapin. Medet

Unë një gjeth ia varë në degë.

E vesh për dimër. Stuhi rrugaçe

Cuca Boheme zhvishet në shtrat.

Zjarr ka. Djersët i shkojnë çurg

Ndihmë i thirrë të gjallët e të vdekurit.

Digjet. Përpiqem ta shuaj gjithë Natën

E djeg edhe Veten. Ringjallemi…

(Qyqe e lagur

në shi)

E takoj në Prishtinë. "Toskana"

Më thotë: Të kam dashur. Vonë

I them. E kam gjetur një tjetër.

Më përgjigjet: Kurrë nuk mund

Të gjejsh më të mirë se unë.

E kam gjetur, i them. Ulkojë

Vërtetë? Po. Edhe më të bukur.

E ulë kokën. Qyqe e lagur në shi…

(Qiriri i Shën Mërisë)

Vdiqa në Voskopojë. U zgjova në “Xhenet”

Pleq. Plaka dhe lule vjollce.

U thash: Dërgomëni në “Xhenem”!

Nuse të reja dhe Cuca. Zjarr

Verë dua! Verë. Jo, më thanë është “haram”.

Atëherë më ktheni në “Xhenemin” e vërtetë

Vera kur rrjedhë nën Rrap lumë.

Dhe, më kthyen. U ringjalla te Lumi.

Unë jam qiriri i Shën Mërisë Virgjër

E pi lotin e saj me shtama nën Rrap…

(Ikja mes nesh)

Ike nga Unë. Ika prej Teje larg

Vetëm vera nuk ikë. Rrapi.

Lakuriq u varrose përpara "Ilirisë"

Me një gji jashtë për poetët. Bohemët

Që, ende nuk ikin nga Rrapi. Atdheu.

Pagjumësi. Verë pi gjithë Natën

Dhe, lexoj libra. Shkruaj poezi.

Vetmia ma hap derën. Dritaren

Frikë. Unë natën hyj nga oxhaku.

Harromë mua, më thotë. E harrova

Vdiqa. Loti i saj më ringjalli nën Rrap…

(Mos pyet)

Mos pyet ku e kalova sonte Natën

Ditën. Unë jam Bohem i vonuar.

Mjafton nën kokë ta kem një poezi

Dy shtama me verë. Dhe, një Mike.

Mos pyet ku e kalova sonte Natën

Rruga për mua është shtrat. Rrapi.

Këmbët e Urës Gurit më i miri Han

Gjithë Natën ku pihet vera. Loti.

Në breg të lumit ku rrezitem Unë

Mikja. Dhe, Hëna e plotë shtatëzanë…

(Rreth Teje)

Rreth Teje sillet Hëna. Vera

Që, rrjedh nga ato dy shtama.

Unë. Edhe Rrapi në verë.

Vetëm Vjeshta ikë prej Teje. Gjethi

Rrugën t’ia lëshoj Dimrit. Stuhisë…

(Ngushtë për tu shtrirë)

E dëgjoj “Hej Xho” të Xhimi Hendriksit

Diskun që ma dhe Ti. Shpërblim

Për mjeshtër në poezi. Dashuri.

Ngushtë për tu shtri në shrat

Dhe, kthehem vite më parë në “Gërmi”.

Dëshprohem. Nuk është ai Qytet

Ajo “Gërmi”. Edhe gratë azgane.

Që, natë e ditë më jepnin gji…

(Unë jetoj)

Unë jetoj me poezinë. Verën e kuqe

Dhe, Miken. Që për mua s’janë “haram”.

Tjetër është ajo. Që, ju doni Parajsë

E Unë Ferr. Të digjem në zjarr.

Unë jetoj me verën e kuqe. Dallgë…

(E bukur je

në shtratin Tim)

Shtrati im është parku. Një karrige

Rruga. Dhe, pse jo edhe një livadh.

Ferrë me dy-tre duar bar nën kokë

Dimrit kur fryn. Dëborën e kam zjarr.

Mos u tremb! Me vete i kam poezitë

Natën të mbuloj këmbë e kokë.

Fli rehat. E bukur je në shtratin tim…

(Hëna e sheh

Veten në Ty)

Unë nuk kam pasqyrë. Vetëm verë

Rrapin. Dhe, libra të rrezikshëm.

Hëna e sheh veten në Ty. Ujë

Unë e nxjerrë Kalosh Çelikun nga shtamat

E fus në shtrat me Hënën. E mbys në Liqe…

(Nënë zgjomë)

Nënë zgjomë! Trutë mi lulëzoi vera

Jam i keq. Dhe, gratë i dua!

Burrat s’më duan. As unë s’i dua

Vetë jam hajdut edhe kaçak.

Gjithë jetën kam vjedhur gra

Ditët i kam kaluar nën Rrap. Netët

Në Han me Ulkoja që hanin të gjallë.

Nënë zgjomë! Trutë m’i lulëzoi vera

Jam i keq. Dhe, gratë i dua!

Burrat s’më duan. As Unë s’i dua…

(Unë s’di gjë)

Shpesh më pyet për Miken:

- Është e prapë në shtrat?

Vjeshtë. Gjethin kur e ka në dorë?

Unë i përgjigjem: s’di gjë.

- E, a është kjo Cuca Boheme

Loti i së cilës të ringjalli nën Rrap?

Unë s’di gjë. Vërtetë është e prapë.

Shtamat e Tua i ruaj për Dimër…

(Askushi më dha

një trëndafil)

Pranverë. E kalova Natën në “Premiumi”

Mes shtamave me verë. Pagjumësisë.

Në mëngjes e pushtova Prishtinën në gjumë

Njeri të gjallë në rrugë. E përqafova një Buçë.

Hi-hii-hiii. Askushi më dha një trëndafil…

(E pashë Zonjën Vdekje

në Voskopojë)

E ndeza një qiri në kishë. Voskopojë

Meshë bëra me poetë. U luta për Ty.

Matanë flakës e pashë Zonjën Vdekje

Buzëqeshi. Edhe ma bëri me sy.

Ia ktheva përshëndetjen. Buzëqeshjen

Edhe për Të, ndeza një qiri.

E ngrita me fund një gotë raki…

(Vdekja më deshi

më pak se Ti)

Gjumë ende s’ka. Unë jam i çmendur

Ndodhë një ditë Vdekjen ta marr grua.

Shtëpinë ta mbush me fëmijë. Atdheun

Dhe, të flej i qetë. Nesër të ngrej dolli.

Edhe për Miken. Edhe Cucën Boheme

Vërtetë ju ishit gra të bukura. Asgane.

Vetëm, edhe Vdekja është Grua e bukur…

(Fronin Tim

s’e tund turma)

Nuk e kthej kokën. Eci për në Baba Tomor

Turma për mua le të lehi sa të doj. Shaj.

Unë jam profet. Librave vjelli zjarr

E djeg armikun. Diell kam në ballë.

Fronin tim se tund turma. Trutharët

Po, një shikim nën vetulla. Sytë e sajë…

Shkup, 11.08.2002

Nga libri:VDEKJA MË DESHI MË PAK SE TI (2003).