Astrit Lulushi: Vazhdon të jetë

Vazhdon të jetë

Astrit Lulushi

Shiko! Atje ai qëndron;

Jo i guximshëm si më parë,

Por është gjallë,

Nga budallallëku yt.

Mbaje mend mirë!

Jo më shumë si njeri se të keq.

Shiko në sytë e tij!

Nuk gjen dritë; asnjë,

Përveç shkëndijave;

Si në qiell tani

Dhe tani ikin;

Kafshë e egër

Kapur në grackë

Që kërkon të iki.

Si erdhi kjo bishë

Në formë njerëzore?!

-Jam dhe nuk jam. -

Atëherë, kush, pse je,

Fol?!

-Jam një gjë jo e re

Si natyrë njeriu.

Që joshet,

Gati të dalë,

Si bari i keq

Sa herë që thahet;

Tipar që luftoj pa pushim

Kundër frenimit në ngjitje;

Dhe peshave që mbajnë

Tërheqjen poshtë;

Frut i hidhur i farës së mbjellë;

Rezultati, fundi i pashmangshëm

Nga ligësia dhe fuqitë e gabuara;

Jam kujtesa e pamjeve

Dhe veprave mizore,

Hidhërimi i mbyllur,

Dhe urrejtja e pashpirt,

Që gërmon dhe gjen jetën sporadike

Në mallkimin e gjymtuar të atyre që vret.

Një rënie me sy

Poeti ka dy bashkëbisedues -

Natyrën dhe veten -

Kur flet u drejtohet të dyve;

Përgjigjet i vijnë veç e veç

Por ai i përzien.

Pyetjet e para janë:

Cila është dashuri,

Dhe cila është romancë?

Të dyja janë trulluese -

Njeriu hutohet prej tyre:

Kur gruaja me të cilën je

Është gruaja e vetme në botë,

Është dashuri.

Romanca është,

Kur gruaja me të cilën je

Është çdo grua në botë.

Po kodër çfarë do të thotë?

Dhe përgjigja është,

Se kodra ishte e para;

Kur kështjella u ngrit në gur,

Hodhi vështrimin poshtë,

Dhe pa një “poshtë-kodër”,

Vendi mori emrin Shkodër.

Ndërsa kështjella Rozafa

U quajt, kur ilirët labeatë

Lundrën ia lanë traditës

Dhe me Gentin në krye

Zgjodhën të jetonin ndryshe.

Në natyrë,

Njeriu i ngjan peshkaqenit

I cili shkon nga shkon, dhe kërkon

Në fund, të kthehet aty ku u lind.

Edhe hedhja e hirit në det,

Kur njeriu vdes, nuk është pakuptim,

As kursim i një pëllëmbe toke

Por është thjesht një ritual

Që fillimisht Ilirët kanë pasur

Për të nderuar të rënët në luftra,

Më vonë këtë zakon

Të tjerët e morën.

Oh, vazhdo, na thuaj më -

Dhe poeti i qetë shton -

Në kohën tepër të lashtë

Para helenëve dhe të gjithëve

Në Egjipt jetonte një popull,

Nga Qielli mendonte se ishte;

Edhe Perëndinë e quante Ra

Jo vetëm se urdhërat e tij

Binin lëshuar nga lart, por se

Mes reve një sy mbante hapur,

Osirin bariun e zgjuar, që vëzhgonte

Në Tokë, se ç’bënin krijesat e Zotit.

Shekuj më pas, Herodoti udhëtoi

Nëpër Egjipt anë e mbanë

Dhe u çudit sa shumë ngjante

Kultura e lashtë atje

Me atë të fiseve që Hënën

Kishin marë për emrin e tyre;

U bë kurioz, kopjoi, studioi

Dhe u ul e shkroi historitë e tij

Për helenët dhe botën;

Ku pellazgë e ilirë barbarë i quante

Sepse flisnin gjuhën e parë.