Ukshin Morina: Eja nën tingujt e botës së humbur

EJA NËN TINGUJT E BOTËS SE HUMBUR TË KËNDOJMË!

Nga Ukshin MORINA

Mbi dritën e një rreze dielli shtrihej jeta ime,

si një lis, që më duhej ta mbaja për një kohë tjetër,

kur lëngu i zi me ngjitet në zgavrat e shpërthyera të shtatit.

Kjo dritë e fikur në retinën e syve më përkulet në formën e një

harku,prej ku shigjetë e fatit më shpon zemrën.

Eshtrat e mia nën lirishtën e zallit hallakaten nëpër rrëpira,

ku gjethet e luleve të fjetura përkunden nëpër lëndinat e vetmuara.

Eshtra, rrënjë, lis e gurë ngjishen pas këtij lëmçi të vdekur

duke zënë vend nga skremitja e kafkave të mbledhura brënda një

kohe qindra vjeqare.

Kjo rreze e beftë mes këtij verbimi të harlisur, që ngadalë leviz

në drithijen e përmotshme të vdekjes, ka aromën e pjekur të kohës

sime e cila ngjitet nga vegime të brishta si një limfë.

Koha ime i njeh vitet mbi të cilat u përplasën ditët e mia mbi shumë

fjalë të mbetura pas çdo rrahje të zemrës, ashtu si kafkat e të

vdekurve të mbledhur rrodhe  në këmbët e mia që vrapojnë.

Dielli derdhet mbi trungje pemësh, mblidhet e derdhet si valë në

dete, mbinë si barë mbi eshtrat që vallëzojnë në fluturimin e erës

së ngrohtë dhe tërshitet në tehun e hënës.

Dhe kjo është koha ime, drita e një rreze që përthyva si harku i një

lastari të ri në një pemë të rritur në sgripin e një krateri kockash.

Qielli im, në kuben e yjeve rri varur , sakaq në kafkën time ndizen

yjet e gjithë jetës së shkuar dhe digjen në gjumin e thellë.

Rrezja ime e rrahur prej erës vërshon tutje duke ndritur ëndrrat e

Pafundme, që me to mbusha një mal dëshirash të pagjetura për

shumë aposionant të kërkimeve.

Ti dhembje a trishtim i shkuar mbi rrezen e një drite të përgjakur në

gropëzat e një filli kocke, eja këtu mbi një qendër meteori të ndezur

dhe bëhu dekor i syve të hapur në dhomën  e dagtisur në boshllëk.

Eja me dhembjet e atyre që kanë mbaruar së ngrëni hënën e vjetër

të marsit, bashkë me shiun e fushës së harruar, këtu nën tingujt e

humbur të botës sime të këndojmë!

I vetëm s’jam me idhujt e mi nën coprat e lisit të kalbur, ku bie

shi mbi eshtrat e bardha, rroj bashkë me gjethet e vjeshtës që bien

mbi kalldrëmin e shkelur të dheut tim.

I zgjas duart e mia mbi degët o mollës dhe marr frutat e pjekur për

idhujt e mi, që më ndoqën nëpër shiun e ftohtë të dimrit dhe

shtrihem nëpër rrënjë zallit duke kafshuar gishtrinjtë që zgjaten

përtej detit në pafundësi.

I vetëm s’jam, nën vëshgimin e dritës së një vashe ngjeshur jam,

ku në fytyrën e saj lexoj faqet e pahapura të një libri kurrë më parë,

në sytë e saj dëshpërimet e mbetura të ashpra, si një gurë i rrëzuar

nga maja e një shkëmbi tutje në lartësi, ku retë vrapojnë si kuaj të

bardhë dhe shqyhen mbi fusha të gjelbërta.

Këtu mund të vështroj gjithçka të mbetur jashtë kohës sime,

në errësirën e ngjeshur thell në shkëmb, apo fluturimet e gjata të

shqiponjave të stampuara në muzgun e përgjumur të horizontit larg.

Arrij të dëgjoj, të prek e të shoh, të ndiej e të nuhas dhe aromën

e qindra vjetëve që lëviz sipas rregullit të vdekjes, brenda retinës së

syrit të verbër që loton në stalagmitet e shpellës në krahëror,

apo lart në yllin Kanopus mbi gurë, ku shiu i meteorëve s’ka të ndalur.

Arrij ta njoh veten, se jam ai që kam mundur ta rikthej në jetë shpirtin,

brenda kullave të mbushur me eshtrat e stërgjyshërve, që brenda

meje vrapojnë posht e lart nëpër trup.

Arrij ta dëgjoj dhe fjalën e mbetur në përvijimin e lëvisjes së vdekjes

dhe bashkë me ta, të këndoj për dashuritë e mbetura në shpërthimin

e zgjuar të pranverës,ku gjithçka merr trjatën dhe formën e saj të

dikurshme që i ka rritur dhe latuar dora ime.

Arrij të rëndi fushave sërish dhe të kthehem në djenë dhe pardjen e

shkuar, vjetin dhe parvjetin e harruar, atje ku më parë era i ka shpën’ në

hone hijesh tjetërkund.

Unë s’di të fle, por shoh ndërsa qielli përgjumet mes akujsh

që shtrihen nën yje që pulsojnë shpirtin në një gurë a trung peme,

që shkundet nga drithërimat e shqyera prej erës së shpejtë,

ku të vdekurit shtrojnë me gjethet e rëna shtratin e amshimit.

Ata rrijnë zgjuar dhe besojnë ndërsa me dhjetra sy më shohin,

se unë jam përsoni i dalun prej shpirtrash që përzihen me argjilorën

e baltës së thellë, ku idhujt e mi punojnë në gjithkundin e natës

dhe ditës derisa eshtrat e tyre të bëhen mburojë e një ngrehine prej guri

dhe bari të gjallëroj mbi  to, e unë të mbetem zot i orëve të gëzuara të

qetësisë.

Unë dhe pse i vdekshëm jam i lëvizshëm, ngrihem dhe zgjohem në

gjumin e thellë të natës, shtrohem fushave si një puhi e ngrohtë

dhe bëhem rreze në diellin e mëngjesit tjetër dhe shtrihem sërish

hije mbi rrënjët e pemëve.