Nebi Dragoti: Baladë e gjallë

NEBI DRAGOTI

 

BALADÊ E GJALLË

 

Baladë me diell,

diell e purpur Dardanie

performuar

me gjakun e Adem Jasharit,

ngritur

me gjakun e Adem Kosovarit…

 

Ademi,

Paqa

-një bozhur madhështor

ngre Kosova e lirë,

bozhur fantastik qiellor!

 

Qe Ademi…

Qenë Ademët…

Êshtë Ademi,

janë Ademët,

të gjallë, të gjallë!

Ooo, ju të tillë sokola

jeni, kosovarë!

 

KARAKTER

 

Shqip: besës

i them besë;

trimërisë trimëri,

nderit

nder i them.

 

Bëhem tendencioz në jetë e në art,

argasur e brumosur mish e kockë e gjak;

virtytet i kemi aliazh qëndrese e jete.

 

Kemi në këtë aliazh…

Karakter shqiptar!

 

PAQÊ

 

Shqiptari i lindur për liri e paqë:

rron në paqë, rreze paqe përhap.

 

Vargjeve u qëndis hënëza për krah,

për kontinentet ide jete vargjet janë.

 

Vargjeve xixëllonja e hënëza u dhash,

për paqën njerëzimit t’i përcjellin mesazh.

 

FÊRSHÊLLIMÊ

 

Sa kot me fërshëllimë dal në rrugë

për të harruar se xhepat i kam bosh;

shtymë, moj erë, përkëdhelmë në fushë

si unë edhe ti në xhepa s’ ke një groshë.

 

Të dy tek bredhim si varfanjak,

ooo,ti me një selvi bëke dashuri

e vargjet e Kahjamit ia var në qafë,

e zjarre dashurie i mëkon në gji.

 

Blirit kapeleja ç’u zverdh krejt,

ç’ ëndërronjës ish në blerimin e parë,

tani vjeshta flakët shtyn e ndez

e loz në pyje me klithma si e marrë.

 

Ty fshat me rreze të ngrohu mëngjesi,

veç unë s’po të josh ty me asnjë varg

dhe sot,kur prapë zë këndon këndezi

me ç’gjë të mburrem unë poeti nuk kam.

 

Gjallë, me gëzim romantiku mbeta gjallë,

askujt s’i jam qarë si shpirt i ligë;

shelgjishtetve kam trembur, shaluar kuajtë

e,me ty moj erë,ia marrë me fërshëllimë.

 

KAÇURRELJA TJETÊR

 

Çobankës bukuroshe s’ia kam varur,

netëve dumrerake s’e përgjova në çair,

tantellë qëndisur fustanin e përflakur

dikur asaj ia lagu vesa në lëndinë…

 

Godiste me purtekë mëzkën larushe,

tjetrës kaçurreli i varej mbi ballë,

në qiell si zogj yjet mblidhte Arusha,

kur unë provova të parën disfatë…

 

Dashuria dhe qyrramanit i buzëqesh,

edhe ai ka shanse në jetën e gjatë(…)

Po prapë këndoj,fërshëllej e s’hesht

e, buzë lumit me këngë ia marrë

 

Bredh po s’e gjej më kaçurrelen e verdhë

dhe yjet e prushëruar m’u ulën mbi ballë,

teksa fustan i përflakur i çobankës në kujtesë,

prapë më rri i lagur nga vesa mbi bar.

 

***

 

Të thjeshtë jemi tek ky vend,

pse ti gjithë naze vjen më çmend?

Zhaurin dallga, shtrihet, qesh,

kur pulpat lan ti në liqen,

ma tund,ç’ma shkund atë gërshet?

 

Lindja e diellit shtron brilant

siç shtron dhe perëndimi xhevahirë;

afromu,dumrerake, sa jemi gjallë

këndojmë plot afsh të ritë

për ç’jetë me diell, purpur, brilant!

 

Të thjeshtë jemi dhe me mend,

asgjë të re më s’thur unë, jo,

Tasha e Tushajve përse u çmend,

pra, për atë ezmerin, domosdo,

ai, kur më s’e desh, u mbyt ajo.

Atëherë ish si sot, si ky mëngjes

që flakëron purpur e ne na ndez…

 

KÊNGÊ DIMRI

 

Vis i vendlindjes, shkurtin me serm,

bëma kollare a rrip mezi ma jep…

 

Prehërin me liqene me brymë pudrosur,

vallë flokun tim ti ke çngjyrosur?!

 

Kodrat e buta ngjyen dimri me serm

si vashat faqet e bardha me krem.

 

S’më dhe kollare e rrip zbukurimi,

veç, nesër,  mbulomë me vello qefini!

 

***

Dehem, hutohem, rrënqethem krejt,

ti rakinë ç’ma zbutke me limon,

peshkun ma servirke me kripë.

 

Meshollë,ti buzagas e hire plot,

rakinë mos ma zbut, moj, me limon;

dehem, lumturohem, dashurohem krejt!