Kulturë
Ramadan Asllani: Lamtumirë Prof. Isa Bajçinca!
E diele, 03.01.2016, 02:52 PM
LAMTUMIRË PROF. ISA BAJÇINCA!
Nga Ramadan ASLLANI
Erdha në Prishtinë të përshëndetem me Ty për here të fundit. Të përshëndetem dhe të falënderohem për përkushtimin tuaj shkencor në fushën e filologjisë shqiptare. Erdha të përulem për mësimin e dhënë në profilizimin tim shkencor gjuhësor. Dhe, jo vetëm si student, por edhe si profesor ishe prapë me mua. Ishe ndër të rrallët, që më dhe përkrahje morale e shkencore. Ti ishe prej miqve të rrallë, që një pjesë të punës tuaj e ndaje përgjysmë me mua, se e dije që jam i papunë dhe ndiheshe keq, kur më pyesje: -Si është muhaxheri? -A as ky nuk të bëri zgjidhje a? (E kishte fjalën për kryetarin e tanishëm të Ferizajt, Muharrem Svarçën). Ende pa iu përgjigjur e kuptonte me keqardhje përgjigjen... – Jo, profesor, as ky as ai, asnjëri! E tundte kokën në heshtje...
Duke ndjerë keqardhje, e ndërronim muhabetin dhe kalonim në bashkëbisedim tjetër, kryesisht për çështje gjuhësore, letrare e në përgjithësi kulturore.
Për ta kuptuar, se profesor Isa e kishte dhembjen me të vërtetë, e jo sa për sy e faqe, është fakti, se punët që i merrte për vete i ndante me mua, duke m’i dërguar për lekturim. Më thoshte: -Ramadan, për 5 ditë i ke këto faqe për t’i lekturuar. E dinte që jam i papunë dhe nuk më pyeste fare a kam kohë dhe a jam mirë me shëndet. Nuk më pyeste as për çmimin... Ishin shkrime të fushës juridike, të vështira sa i përket terminologjisë. Më paguante më shumë se ç’duhej... - Prof. janë shumë! – A ti po më tregon mua, se sa duhet të paguhet lektura a? Ma mbyllte gojën!
Pasi m’i dërgonte, bashkëbisedoja vet me vete. -Po, pse ky m’i dërgon mua shkrimet për lekturim? – A pak ka në Prishitnë a? Një ditë e pyeta për këtë gjë. Ai më tha: -Nga tre vetë që bashkëpunoj, ti je më i miri! Më dukej një përkrahje e madhe, si dhe një vlerësim i sërishëm, që prof. Isa ende i mban mend studentët që i ka pasur. Dhe, të fitonte besim prof. Isa në mua për çështje lekturore, nuk ishte gjë e vogël, sepse sipas meje ishte gjuhëtari e veçmas sintaksologu më i mirë në trojet shqiptare, pa marrë parasysh, që nuk kishte gradë akademike. Ai i kapërcente shumë kolegët e tij në çështje problemore gjuhësore.
Duke përfunduar shkurtimisht kujtimin për të, në shenjë respekti e falënderimi, që sot t’i uroja ndërrimin e moteve, po e bëj një shkrim përkujtimor për njeriun, profesorin, studiuesin, bamirësin, që ndërroi jetë dhe që me mua shpesh e ndante edhe punën e tij...
Prandaj, sot e kujtoj me dhembje të thellë, duke më mbetur referencë për tërë jetën. Ai do të jetojë me mua përherë, edhe pse jam i vetëdijshëm, se kur shkoj në Prishtinë nuk e takoj më për kafe a çaj dhe nuk ka kush të më pyet, se si është muhaxheri... dhe as të më dërgojë faqe për lekturë...