Mendime
Sejdi Peka: Rishkrimi i historisë, Qemal Stafa dhe Azem Hajdari
E premte, 24.08.2012, 06:21 PM
Rishkrimi i historisë, Qemal Stafa dhe Azem Hajdari
“Teprimi me emrin e ish-guerilsit komunist Qemal Stafa dhe injorimi i figurave të tjera të rëndësishme, nuk e nderon Luftën e Dytë Botërore në Shqipëri, përkundrazi. Dy dekada pas renjes së regjimit komunist dhe krijimit të kushteve për të analizuar dhe shkruar me paanësi dhe drejtësi historinë tonë, është e pafalshme që historia dhe përsonazhet e saj vazhdojnë të trajtohen me ato shabllone ideologjike të kohës së monizmit. Konkretizimi më i mirë i këtij konkluzioni është mënyra se si historia trajton figurën e heroit të Levizjës Antikomuniste të Dhjetorit 1990 Azem Hajdari, me emrin e të cilit nuk gjendet asnjë rrugë apo shesh në Tiranë dhe mënyra se si është ekzagjeruar me emrin e Qemal Stafës, por edhe të qindra partizanëve të tjerë anonimë ”
Nga Sejdi Peka
Teprimi
me emrin e ish-guerilsit komunist Qemal
Stafa dhe injorimi i figurave të tjera të rëndësishme, nuk e nderon Luftën e Dytë Botërore në Shqiëpri,
përkundrazi. Dy dekada pas renjes së regjimit komunist dhe krijimit të kushteve
për të analizuar dhe shkruar me paanësi dhe drejtësi historinë tonë, është e
pafalshme që historia dhe përsonazhet e saj vazhdojnë të trajtohen me ato
shabllone ideologjike të kohës së monizmit. Konkretizimi më i mirë i këtij konkluzioni është mënyra se
si historia trajton figurën e heroit të levizjës antikomuniste të Dhjetorit 1990
Azem Hajdari, me emrin e të cilit nuk gjendet asnjë rrugë apo shesh në Tiranë dhe mënyra se si është ekzagjeruar me emrin e
Qemal Stafës, por edhe të qindra partizanëve të tjerë anonimë. ”Dita e dëshmorve
të Atdheut, pa asnjë dyshim mbetet si një ditë e shënuar për popullin shqiptar,
ashtu si edhe kombet e tjerë kanë të shënuar këtë ditë përkujtimore, në nderim
të martirve që kanë dhënë jetën për interesat kombëtare. Edhe në Shqipëri kjo
ditë nderohet me protokoll qeveritar dhe konvergon me 5 Majin e vitit 1942, ditë
në të cilën është vrarë Qemal Stafa nga fashistët italian, në një pritë të organizuar,
që është quajtur nga historiografia komuniste si njëri nga liderët e lëvizjes
komuniste në Shqipëri.Që nga kohë e diktaturës deri në ditët tona, jemi mësuar
të shohim në këtë ditë drejtuesit e lartë të shtetit të përkulen përpara
monumentit Nëna Shqipëri dhe të vendosin kurora me lule. Por një gjë është sigurisht
e pa qartësuar dhe për t’u çuditur, se mbi kokën e “Nënes Shqipëri”rëndon
simboli komunist i yllit me pesë cepa.Parë në këtë kontekst a nuk do të ishte
një fyerje e rëndë për të gjith ata që dhanë jetën dhe derdhen gjakun për
demokraci dhe kundër komunizmit dhe sot prehen aty në ato varreza?Ata u vranë nga
komunizmi se ishin kundërshtarë të atijë regjimi barbar dhe është paradoks që mbi
kokën e tyre të vezullojë simboli komunsit që u mori jetën.Ndërkohë ashtu si
mundet të jetë i sigurtë fakti se martirët që dhanë jetën në luftë kundër
fashizmit dhe çlirimin e Shqipërisë, nuk kanë menduar se me luftën e tyre do të
kontribonin për të vendosur në Shqipëri një regjim kriminal si regjimin
komunist që u vendos në Shqipëri pas shpartallimit të fashizmit.Ata derdhen
gjakun për një Shqipëri të lire demokratike dhe të bashkuar.Qemal Stafa, Hero i
Popullit, është i vlersuar për një gjysmë shekulli diktaturë sipas komunistëve
si shembulli i inteligjencës dhe i heroizmit duke vendosur edhe ditën e dëshmorve
në ditën e vrasjes së tij.Sipas fakteve që duhen qartësuar, militanti komunist
u trathëtua nga vet Enver Hoxha, i cili njoftoj kuesturën italiane nëpërmjet
agjentëve të fshehtë për të kryer vrasjen.Arsyet që e shtynë diktatorin e ardhëshëm
të Shqipërisë për të kryer këtë veprim mundet të jenë dy.E para, Qemal Stafa
ishte një i ri energjik, deri diku i shkolluar për kohën dhe mundej të bëhëj një
rrezik real në karrjerën politike të Hoxhës.E dyta, mundet të ishte një arsye
xhelozie për mardhanjet që kishte ndërtuar Stafa me Nexhmije Xhuglinin, bashkëshortja
e më vonshme e Hoxhës.Ka shumë mundësi që
Enver Hoxha për të fshehur krimin që kishte bërë nepërmjet trathëtisë, e ngriti
Qemal Stafën në simbolin e lëvizjes komuniste në Shqipëri.Në këtë pikpamje kjo është
edhe mënyra se si diktatori sovjetik Stalin, pasi i vriste bashkpuntorët e tij
më të ngushtë, i mitizonte, u bënte homazhe si heronj, për të fshehur krimin. Që
nga koha e regjimit komunist deri në ditët tona, dita e 5 Majit është shpallur
dita e dëshmorve dhe respektohet me protokoll qeveritar.Nuk ka në asnjë qytet të
Shqipërisë që mos të jetë emërtuar më emrin e Qemal Stafës, një rrugë, një shkollë.
Emrin e Qemalit kanë mbajtur dhe mbajnë në shumë qytete të Shqipërisë, shkolla, rrugë, stadiumi më i madh i vendit në
Tiranë.etj.Me emrin e Qemal Stafës po përpiqet të identifikohet edhe Partia
socialiste si trashëgimtare e drejtpërdrejtë e ish-Partisë punës (komuniste)me
një të ashtuquajtur strukturë që ngjanë me institutin e studimeve marksiste-leniniste
të kohës së diktaturës.Në krye të këtij “fondacioni”është zgjedhur një njeri që përngjan me Qemal Stafën “me
syze”, një pinjoll i regjimit komunist. Duke parë aktivitetin politik të Qemal
Stafës dhe gërmuar në karrierën e tij politike, zë fill në një gjygj të dyshimtë
që mundet të jetë zhvilluar në kohën e Zogut sipas historiografisë komuniste
dhe u shfaq në formimin e Partisë Komuniste të Shqipërisë nën drejtimin e
Miladin Popoviçit dhe Dushan Mugoshës.Parë në këtë kontekst edhe Qemal Stafa
ishte i zgjedhuri i emisarve jugosllav ashtu si ishte i zgjedhuri i tyre edhe
Enver Hoxha.Nga 8 Nëntori i vitit 1941 deri me 5 Maj të vitit 1942 kur u vra
Qemal Stafa, është një hapsirë kohore vetëm 6 mujore, kur Partia komuniste në Shqipëri
pothuajse ishte e pa njohur.Në këtë kontekst edhe Qemali nuk ishte fare i
njohur dhe aksionet e grupeve guerrile si përpiqen t’i paraqesin historianët
komunistë në falsifikimin e historisë, në të vertetë ishin mjaft sporadike dhe
pa asnjë shqetësim për rregjimin fashist të kohës.Edhe nga ana intelektuale,
Stafa nuk ishte ndonjë personalitet i shquar ndoshta edhe për moshën e tij të re
të formimit me një arsim të mesëm, në raport me personalitete të tjera të politikës
në atë kohë në Shqipëri që kishin kryer universitetet më të njohura të Europës.Por
në raport me themeluesit e PK, nuk ishte ndonjë ndryshim i madh për faktin se
edhe Enver Hoxha thjesht për arsye të pamundsisë intelektuale nuk kishte mundur
të mbaronte arsimin e lartë.Edhe përpjekjet për t’a paraqitur Stafën si njeri të
letrave ose si shkrimtar erudit, nuk mundet të kenë patur sukses pasi disa
skica të tijë ngjajnë më tepër si hartime të shkollave fillore në atë kohë. Në këtë
kuptim Qemal Stafa nuk ka përse të jetë një figure qendrore as e lëvizjes
komuniste në Shqipëri dhe aq më pak të mbajë titullin e “Heroit të Popullit”.Është
nga ana tjetër krejt e pakuptueshme që me vrasjen e Qemal Stafës të shënohet
dita e përkujtimit të dëshmorve të Atdheut e vendosur që në kohën e regjimit
komunist të Enver Hoxhës.Ky i ri me bindje komuniste të kohës, në fakt ishte njëri
nga viktimat e para të diktatorit të ardhshëm të Shqipërisë, në vazhdën e
qindra mijra krimeve të tjera që do të pasojnë gjatë regjimit kriminal të Hoxhës.Në
përpjekje për të mos devijuar nga objekti i këtijë shkrimi, historiografia
komuniste është kaq e pa besueshme dhe pothuaj apsolutisht e falsifikuar në të gjitha
pikpamjet.Ushtria N.Çl.ka patur në përbërjen e saj 28 brigada partizane ku asnjë
brigadë nuk ka patur më tepër se 700
partizan ose edhe më pak, kjo sipas fakteve historike.Por çfarë ndodhi?
Gjatë luftës kundër fashizmit dhe çlirimit të vendit na u vranë as më pak e as
më shumë, po prap sipas historianve komunistë, 28 mijë dëshmorë.Handikapi është
aq absurd sa që i bie që me 29 Nëntor 1944 të mos këtë mbetur asnjë partizan i
gjallë nga lufta kundër fashizmit! Por në të vertetë për një gjysmë shekulli të
regjimit komunist, me djersën e popullit të vuajtur shqiptarë u shpërblyen
qindra e mijra veteranë të luftës dhe qindra e mijra të tjerë të quajtur “debatikas”.
Edhe sot pas pothuajse 20 vjet të rënjës së komunizmit, taksapaguesit shqiptar
paguajnë pensionet e këtyre të ashtuquajturve “veteranë të luftës”.Se nga kan
mbirë këta qindra të quajtur”debatikas”që po të përllogaritet mosha e tyre, i
bie që akoma nuk kanë pas lindur mbetet për t’u pare.Do të përmend edhe një fakt
tjetër të handikapit në të shkruarin e historisë tone. Nuk është e vertetë se
brigadat partizane hynë në Kosovë për të çliruar Kosovën nga ushtria hitleriane.Gjermanët
në atë kohë pothuajse ishin larguar nga Kosova dhe vetëm disa prapavija të tyre
tërhiqeshin nga Mali i Zi në drejtim të Kroacisë.Brigadat Partizane shqiptare u
thirrën nga Tito për të mposhtur luftën e popullit të Kosovës që për jetë a për
vdekje nuk po pranonte pushtimin seb.Mijra luftëtarë të formacioneve ushtarake
të Shaban Polluzhës dhe të ushtrisë vullnetare të “Lidhjes së dytë të Prizrenit”,pasi
u dorzuan me besë në brigadat partizane shqiptare,u trathëtuan.Qindra dhe mijra
djem të Kosovës,ajka e guximit dhe patriotizmit shqiptar,u pushkatuan nga
jugosllavët në bashkpunim me brigadat partizane shqiptare me urdhërin e Enver
Hoxhës gjoja si armiq të “internacionalizmit proletar”.Kohë më pare,
Kryeministri Berisha publikisht përkrahu idenë se historia e Shqipërisë është e
falsifikuar sipas historianve komunist të institutit të marksizëm-leninizmit në
moton se “historinë e shkruajnë fitimtarët”.Prandaj si e tillë historia e Shqipërisë
duhej rishikuar dhe rishkruar.Por çfarë ndodhi?Një armatë e tërë të quajtur
studjues dhe analistë, ish pinjoj të nomeklaturës komuniste dhe që kan uzurpuar
mediat, të përkrahur dhe të inspiruar nga e majta ish komuniste, u ngritën me
ulurima kundër kësaj ideje.Në këtë kontekst nuk mundet që edhe 5 Maji, dita e
vrasjes së Qemal Stafës të mbetet si dita e përkujtimit të dëshmorve të Atdheut.
Me 5 Maj
të këtijë viti, Kryeministri dhe autoritete te tjera ndërmjet aktiviteteve te
tyre bënë vizita me shumë të drejtë në familjen e Azem Hajdarit, liderit të lëvizjes
demokratike në Shqipëri, simbolit të demokratve shqiptarë. Duke bërë një paralelizëm
të tillë ndërmjet Qemal Safës dhe Azem Hajdarit si lider i lëvizjes demokratike
të viteve 90,diferenca është e madhe.Azem Hajdari, i prini lëvizjes demokratike
që shënoj rënjën e diktaturës më të egër që ka njohur historia e përbotshme në dhunën
kundër popullit.Pas rënjës së komunizmit dhe vendosjes së pluralizmit politik,
Azem Hajdari u zgjodh në të gjitha legjislaturat si deputet i Kuvendit të Shqipërisë
në zonat elektorale nga populli i Shkodrës, Shijakut, Librazhd-Bulqizës, Tropojës etj. Ai u shqua si lider dhe
politikan në parlamentin e Shqipërisë nga viti 1990 deri me 12 Shtator 1998,
ditë në të cilën u vra në një pritë të organizuar politike nga e majta ish
komuniste.Ai ishte një orator i fjalës së lirë dhe mbrojtës i vendosuri
demokracisë.Si student i kohës së lëvizjes demokratike ai kreu universitetin,
ishte i aposionuar pas dijes dhe arsimimit, të cilës nuk ju nda deri sa edhe e
dha jetën për idealin e lirisë dhe demokracisë.Një mbrojtës i flaktë i
interesave kombëtare, Azem Hajdari kurrë nuk pushoj në përkrahje të luftës së popullit
të Kosovës për liri e pavarsi nga Serbia.Ndërkohë Qemal Stafa ishte në të vertetë
për vet politikën që ndiqte partia e tij. Vlersimi i mëtejshëm sigurisht u përket
historianve, por koha që historia të shkruhet sipas teorisë marksiste-leniniste
duhet të marrë fund.Disa kohë më pare qeveria e Kryeministrit Berisha vendosi për
ngritjen e një monumenti në Tiranë në nderim të liderit të demokracisë në Shqipëri,
Azem Hajdarit.Po çfarë ndodhi? Ky vendim u kundërshtua nga e majta ish
komuniste me ashpërsinë më të madhe dhe nuk u lejua ngritja e monumentit dikund
në lulishtën tek “Taivani”nga Kryetari Bashkisë së Tiranës, drejtuesi i të majtës
ish komuniste, Edi Rama.Dhe sa aktuale
janë edhe sot vargjet e elegjisë së Fan Nolit për Luigj Gurakuqin në paralelizëm
me Azem Hajdarin: “Nuk të dhan as vend për varr.”Është e turpshme dhe e marrë për
funksioniumin e demokracisë në Shqipëri, që mentaliteti komunist në vlersimin e
historisë të dominojë jetën politike dhe shoqërore.Është vepër kriminale që të rinjtë
tanë në shkolla të mësojnë historinë tonë kombëtare sipas hartimit që i ka bërë
instituti i studimeve marksiste-leniniste i drejtuar nga e quajtura “pantera e
zezë”Nexhmije Hoxha dhe disa drejtues të atijë instituti famkeq që kan penetruar
edhe në të djathtën antikomuniste. Falsifikimi i historisë mbetet gjithashtu
akti më kriminal i regjimit komunist.Nuk mundet të mendojmë se po ndërtojmë demokracinë
Shqipëri dhe “Nëna Shqipëri”të mbajë akoma mbi kokë simbolin komunist.Azem
Hajdarin nuk e lidhë asgjë me 5 Majin, prandaj ai meriton një ditë tjetër që të
përkujtohet, ashtu si ka ardhur koha që Shqipëria të ketë një ditë tjetër të përkujtimit
të dëshmorve, për të gjithë martirët e lirisë gjatë historisë tonë kombëtare.Ashtu
si historianët duhet të thonë me këmbëngulje fjalën e tyre bazuar në faktet
historike, larg paragjykimeve të mentalitetit komunist që shumica e tyre mundet
të jenë shkolluar.Nuk mundet që historia e Shqipërisë të shkruhet pa mendimin
akademik të historianëve të Kosovës.Shqipëria jonë është e të gjithë shqiptarve,
prandaj të gjithë duhet të kontribojmë për Atdheun tone.Nuk është turp të korigjojmë
atë që është bërë gabim.Është e turpshme dhe trathëti kombëtare po të lejojmë që historia e popullit tone të falsifikohet.Është
gjithashtu e turpshme që akoma sot krimineli Stalinist Enver Hoxha akoma mban
titujt e “Herojt të Poullit”.Çfarë bën vallë Këshilli i Bashkisë së Tiranës në përbërje
me shumicë nga demokratët që nuk vendosë për ngritjen e shtatorës së Azem
Hajdarit aty ku ka vendosur qeveria Berisha në PARKUN Rinia.Kjo do të thotë që përsëri
të gënjejmë brezat e tashëm dhe ata që do të vijnë.Në kohën tone kur Shqipëria
po i bashkohet me vendosmëri familjes euratlantike kërkohen standarte të larta
të shtetit, që e kaluara tragjike e popullit tone kurrë mos të përsëritet më.