Pirro Prifti: Maxhoranca dhe Opozita pro Opsionit - President Kukull

Maxhoranca dhe Opozita  pro Opsionit – President  Kukull

Nga Pirro Prifti

Nuk është vështirë për tu kuptuar se përse ky cic mic idiot dhe zhgënjyes po  gërryen  mëndjet e shqiptarëve të gozhduar para analistëve  që kanë mësuar përmëndësh udhëzimet e ustait përkatës  të tyre gjatë gjithë kohës, kur kërkesa për një President sipas kërkesave kushtetuese është në kohën e duhur.

Kuptimi i këtyre driblimeve politike  Maxhorancë dhe Opozitë të  ngjajnë fare mirë  politikat bizantine dhe  ish-komuniste të cilat përkthehen sot fare mirë: një `po` e thënë nga kundërshtari është një dyshim për mashtrim , kurse nje një `jo` e thënë nga kundërshtari është baras me armik të betuar i cili duhet luftuar deri në fund. Një `heshtje` do të thotë: ...ruaju se dikush nga kampi kundërshtar dhe ` i infiltruari`  i tyre po përpiqen të na bëjnë gropën.....

Kjo është pak a shumë, filozofia e mësuar nga dy klanet politike më të mëdha të vendit të cilat krahas retorikave ditorë të cilat pak kush u beson se kërkojnë më të vërtetë integrimin dhe prosperitetin e Shqipërisë, se sa  gjithmonë e më tepër  opinionit shqiptar dhe publikut shqiptar po i mbushet mëndja se këta kapedanë të politikës shqiptare po kërkojnë një Kukull nga ato që flasin sipas rregjistrimit të bërë e të cilin e kanë të implantuar në brëndësi:

-Mesa duket Maxhoranca do një kukull-president/e  që të bërtasë  e të thotë vetëm fjalët: `u bëftë si thoni ju Kryeministër  i nderuar`,

- Kurse Opozita do një kukull- president/e  qe të thotë vetëm fjalët: `sa mirë e keni menduar o Kryeministër  (i ardhshëm) i nderuar`.

Në këto raste gjithçka që luhet është jo ajo që kërkohet nga Kushtetuta,as për integrimin, dhe aq më pak nga opinioni i cili pret  se kush do të jetë Presidenti i ashtuquajturi  honorifik, por ajo që kërkohet nga dy klanet më të mëdha politike të përfaqësuara nga Binomi antagonist Berisha –Rama është nënështrim deri në rrëzë- vetëm `peqe lepe` të thuhet nga Presidenti për urdhrat e atij që drejton ekzekutivin, dhe `do ta shohim` kur vjen fjala për kërkesat e opozitës kushdo qoftë ajo në të tashmen apo në të ardhmen.

Dihet se Italia, Gjermania, dhe Greqia, Maqedonia, të cilat kanë sistemin tonë (apo në kemi kopjuar sistemin parlamentar të tyre ), gjithmonë Presidentët i kanë honorifikë, të vjetër në moshë dhe në përgjithësi persona të respektuar, fjala e të cilëve u ze vend.

Ndonëse në moshën e tretë, Presidenti në fakt është më i mëncur, më i përmbajtur dhe me më pak  `grinta` ( që nxit), kur vjen puna në zgjidhjen e problemeve apo se cfarë qëndrimi duhet mbajtur në raste konfliktesh politike.

Tek ne me përjashtim të Alfred Moisiut, i cili ka bërë praktikisht figurën më të mirë dhe më model të Presidentit, asnjë nga të tjerët  e të 22 viteve, pra as R.Alia (`85-`92  e aq më pak ai), as Berisha ( `92-`97), as Meidani (1997-2002), dhe as Topi (2007-2012) nuk kanë mundur të luajnë rolin sic duhet të Presidentit. Arësyet kanë qënë të ndryshme por mund të vecoj më kryesoret:

·         Nuk kanë patur moshën e duhur për tu bërë President të vendit sepse kanë qënë në moshën aktive të jetës e për pasojë kanë patur më shumë `testosteron` sec duhet për këtë post,

·         Kanë qënë tërësisht të politizuar dhe kanë ardhur aty pas një karriere politike apo kanë dashur të bëjnë një karrierë të fortë politikë, dhe si të tillë nuk mund të luanin rolin e arbitrit politik ashtu sic mund ta quajmë rolin e Presidentit,

·         Nuk kanë mbajtur këshilltarë profesionistë për cdo profil shtetëror në rastin e kërkimit të konsultimeve të veçanta

·         Nuk është respektuar i ashtuquajturi `Triumvirat` në drejtimin e shtetit shqiptar , e për pasojë cdo zgjedhje sado e mirë  nuk do të arrijë të mbajë stabilitetin e duhur të vendit, sepse ashtu sikundër e kam përmëndur edhe në artikullin e shkruar një javë më parë, ekuilibri i shtetit  ka qënë varur varet dhe do të varet gjithmonë nga tre traditat kryesore shqiptare të inspiruara nga tre religjionet kryesore në Shqipëri; në se ato jetojnë në tolerancë të plotë (apo më mirë në indiferencë të plotë), kjo nuk mund të implantohet edhe në politikën shqiptare në të cilën asimetria në drejtim është në fakt një nga shkaqet kryesore të destabilitetit politik në Shqipëri.

E parë në këtë prizëm as Fatos Nano nuk mund të plotësojë kushtet përkatëse të një presidenti dinjitoz ashtu sikundër i plotësoi ashtu si papritur Alfred Moisiu, një nga sukseset e të cilit ishin: përzgjedhja e këshilltarëve  profesionistë dhe pjekuria e `plakut` në marrjen e vendimeve të kopsitura mirë.

Nëse Maxhoranca kërkon me këmbëngulje një President të të  tipit  `hormonal` që të bërtasë e të fyejë, apo dhe të jetë aktiv në jetën politikë, ky është gabimi i parë i rëndë i Maxhorancës; gabimi i dytë i rëndë është sepse  Maxhoranca që drejton Berisha nuk pranon të realizojë `Triumviratin` që pati sukses deri në `96 para se të shpërthenin firmat piramidale (shpërthim i cili erdhi si pasojë e mungesës së eksperiencës politikë të Berishës por edhe  për shkak të tipit imponues që kishte ky i fundit), duke mohuar në këtë rast  një projekt të suksesshëm të aplikuar në Shqipërinë e sotme e cila ndonëse është e arsimuar mirë (edhe për shkak të traditës ish- komuniste), ende vazhdon të mbetet një vend pa nacionalizëm të mirëfilltë dhe pa strategji të qartë pro-shqiptare në drejtim të insistimit të zbatimi të lirive e të drejtave të njeriut porsa i përket shqiptarëve jashtë kufirit.

Ky mund të ishte një nga detyrat strategjike të Presidentit të ri, i cili shpresoj të jetë një burrë i moshës së tretë, jo-politikan, me eksperience të profesionale dhe pune, por të jetë edhe një mundësi e mirë për të barazpeshuar,  e  për të  vënë në vend kandarin religjioz të vendit.