Pilo Zyba: Ismail bej Vlora

PILO  ZYBA

  

ISMAIL BEJ VLORA

 

 -kushtuar mikut tim Vladimir Meminaj -

 

 Deti Vlorës valë – valë,

 Gjoksi i thellë, i pa matur,

 Dallga rend në breg të dalë

 Fustanellë krahë hapur.

 

 Përmbi valë një varkë të vogël

 Si një djep po e përkund,

 Lehtë tundet përmbi kodër

 Një ninullë që kurrë s’ka fund.

 

 Në mes djepit, tundet – tundet,

 Një ëndërr ardhur nga mote,

 Herë shfaqet, herë humbet,

 Komb – atdhe lavdia jote.

 

 Oshëtin thellësi e Jonit,

 Buçet e thërret rreth botës,

 Është frymëmarje kombit

 Që troket te pragu i portës.

 

 Historia në një varkë

 Vjen përkundet, ulet – ngrihet,

 Rend kërkon vulën në kartë,

 Kur liria nuse krihet.

 

 Ismail, o bej i Vlorës,

 Sytë e kombit sheh mes Jonit,

 Rrëmbe kreun e kurorës

 Vendose mbi kokë të kombit!

 

 Prije ditën e martesës

 Gjej një nuse si një stinë,

 Shtojë ditët e vetë shpresës

 Bëje nuse vetë lirinë!

 

 Gjiri Vlorës dallgë nge

 Bregu supet tund në pritje,

 Deti komb buçet, ATDHE,

 Liria një brohoritje.

 

 Ismaili përmbi supe

 Flet me valë, flet me fjalë,

 Brohoritja tretet tutje

 Përmbi dallgë si mbi kalë.

 

 Përmbi kalë, përmbi erë,

 Përmbi mal e mbi lëndinë,

 Ç’ësht kjo erë, kjo pranverë,

 Që përmbys Perandorinë!?

 

***

 

 Nga Kosova Buletini

 I nget kalit si në garë,

 Kërkon pa zbardhur agimi

 Në dasëm krushku i parë.

 

 Në gjoks ka Fushë – Kosovën,

 Në damarë Lumbardhin, Drinin,

 Zemrën e kurdis si orën,

 Në gojë, liri - kushtrimin.

 

 Mbi supe lumenjtë e gjakut

 Mbledhur në shekuj, në vite,

 Kjo është dhurata e plakut

 Për nderim të kësaj dite.

 

Pas e ndjekin krisma pushke

Bajram Curri rend nder rite,

Fshehur në prita, në dushqe,

Gjuhën ruan ylber drite.

 

Nga Kongresi i Manastirit

Vijnë  fjalët si urta,

Flet me gjakun e martirit:

-Shkronjat janë si vetë buka.

 

Rend pas gërmës e pas krismës

Duke qeshur vetë liria,

Lumenj gjaku trimëria

Flet vetë kombi...Pavarsia!

 

Mblidhen krismat nëpër shekuj

Bashkë me lirinë vet jeta,

Shqipe e lirë ka për të mbetur,

Dërgon fjalë Haxhi Zeka.

 

Trupi i prerë nga plumbat

Kulla flakë ndizet, digjet,

Shpirti i fluturon pëllumba

Që të lirë kërkojnë shtigjet.

 

Hasan Prishtina prijs i parë

Fjalë pak e i menduar:

-Liria një medalje ar,

Nëpër shekuj e kerkuar!

 

Lumenjtë e Kosovës rrjedhin

Mbushur trima, mbushur jetë,

Me vrull me valë të derdhen,

Tejë në Vlorë, tej në det.

 

***

 

 Rend Luigji i Gurakuqit

 Pranë dhëndrrit në Vlorë,

 Don të jetë bashkë me krushqit

 Të marrë pjesë në kurorë.

 

 Dhuratë po i bëka Shkodra

 Murim kalanë e historisë,

 Të shikojë e dëgjoi bota

 Lashtësinë e Ilirisë.

 

 Në sisë të Rozafës nënë

 Liria jeton, flladitet,

 Qumësht pi, nën diell, hënë,

 Dhe në shekuj rritet – rritet.

 

 Dhe në shekuj rritet – rritet

 Pastaj rrugën me vrap nis,

 Që kombit kurrë mos ti pritet

 Rruga e jetës, e lirisë.

 

 Gjiri i Vlorës mërr frymë thellë

 Derdhet Vjosa, fryhet Drini,

 Pema e lirisë do mbjellë

 Ende pa zbardhur agimi.

 

 Ismail, o bej i Kurorës,

 Që gjithë kombin mban në duar,

 Ngrija lart bukurinë Vlorës

 Nëpër shekuj të gatuar!

 

 ***

 Marigo, ç’qëndise vallë,

 Me gjergjef dhe me gjëlpërë,

 Peri yt me mijra halle

 Ç’kryevepër paske bërë?

 

 Një shqiponjë krahë hapur

 Përmbi sup të kuq të kombit,

 Rrjedhë e gjakut e pa matur

 Sa për borxhet e gjithë globit.

 

 Shqipja jote kokën ngritur

 Fluturon si bletë mbi hojet,

 Duke thirrur dhe bërtitur

 Zogjtë të mbledhi në trojet.

 

 Mblodhe zogjtë, mblodhe trimat,

 Rreth tryezës, rreth konakut,

 Zë lëshove vetëtimat,

 Zjarr lirie i vure oxhakut.

 

 Vunë vula në një kartë,

 Dasëm shpalli Vlora jonë,

 Pastaj dolën fjalë – zjarrtë

 Lirinë nxorën në ballkonë.

 

 -Ismail, çfar mban në duar,

 Ç’far lëshon ashtu ndër retë?

 -Një pëllumb, qoftë i bekuar,

 Është data njëzetetetë!

 

 Gjiri i Vlorës oshëtin

 Dallgët ngre, Sazani duket,

 Evropa ka ftohtë, ngrin,

 Nuk po gjetka vend të futet.

 

 Shqipja në perndim të diellit

 Rrahu krahët dhe u turr,

 Fluturime i dha qiellit

 Dhe u fut thellë në flamur.

 

 Zuri vend dhe çerdhen ngriti

 Lëshojë vezë nëpër fronte,

 Në shekuj i mëkoi, i rriti,

 Lirinë të mbrojnë në mote..

 

 Në shekuj, bej, lavdia jote!