Janaq Pani: Poezi për vëllezërit Frashëri

POEZI PËR VËLLEZËRIT FRASHËRI

Nga Janaq Pani, Toronto

PËR SHQIPËRINË JETËN SHKRIU

Kishte penë e kishte kartë,

Kish dhe fjalëzën e artë,

Kishte zemërzën e artë.

Për Shqipërinë jetën shkriu

Veç në këmbë si qiriu

Ndaj dhe manushaqja mbiu.

I këndoi trimërisë

Bagëtisë e bujqësisë

Ky Baba i vjershërisë

Ndrin në qiell si rubini

Ky poeti i madh Naimi.

Nder e nur i bukurisë.

PËR ATDHEUN TRE PISHTARË

1

Të tre - male Dangëllie

Të tre - shqipe lartësie

Dhe tri zemra Shqipërie.

Nisën të tre fluturimin

Mençurisht shpallën kushtrimin

Për lirinë e arsimimin.

Nga një nënë të tre lindnë

Zemrat prush e shkëndi synë

Për atdheun veten e shkrinë.

2

Kush i mbledh e bën Kuvend

Gegë e toskë në Prizren

Me qëndresë kush i ushqen?

Kush prish pasuri me arkë

Kush e shkrep fjalën me flakë

Mbi sulltanë e mbi Bismarkë?

Cilin ndjek Porta e Lartë

Me afije ditë e natë

T'i burgosë fjalën e zjarrtë?

Shqipes kush ia rriti namin

Kush me gjoks përball tufanin

Kush në zemra rrit luanin

Mic Sokolat e Sulejmanin?

Është Abdyli fjalë-shpatë

Zemërzjarrti, oratori

Ylber mbi malet e lartë

Me një dritë meteori.

3

E kujt fjala i ka hije

Ëndrat kush i ngjit në yje

Kush flet gjuhë Perëndie?

Kush harxhoi penë e kartë

Pena, kujt i kullon mjaltë

Kush e mbjell fjalën e artë?

Zemra brenda kujt ia ndjeu

Rrugën kush ne e rrëfeu

Të rilindim si Anteu?

Kush këndoi me mall biri

Në çdo vatër, e kush hyri

Si një zemër brenda gjiri?

Me durim, e kush ka nisë

Në çdo gjoks të djalërisë

Të mbjellë farën e lirisë?

Kush për atdhedashurinë

Bëri verem mushkërinë

Për të marrë pavdekësinë?

Kush u shtri në shtrat të këngës

Kush u mboll në lug të zemrës

Gur zmeraldi te loti i Nënës?

Kush u bë simboli i besës

Kush shkurtoi ditët e tija

E kush qe bariu i shpresës

Të mos humbë Shqipëria?

Në Stamboll, kush vetëm fill

Larg atdheut sytë i mbyll

Dhe në qiell lind si yll?

Kush një jetë si qiri

Shqipen mbyllur në qeli

E çburgosi me poezi

I dha dritërim të ri?

Sogjetari që shpërndan

Dritën si një flakadan

Është Qiriu Naimjan.

4

E kë lodh malli te gjiri

E kujt dritë i bënte syri

Kush kish përkushtim prej biri?

Kush mendoi për Shqipërinë

Kush lëvroi diturinë

E në Perëndim mban synë?

Kujt në shpirt iu mblodhën dallgët

Kush u tret në dhe të largët

Për t'ia zbutë atdheut plagët?

Cilin brenga e mundoi

Kush të ardhmen ëndërroi

E me shkronja t'arta shkroi?

Kë kërrusi malli i pritjes

Kush shkeli shtigjet e ngjitjes

Nismëtari i përtëritjes?

Kush kometë në qiell mbeti

Kush kishte mendje Profeti

E në shpirt dallgë tërmeti?

Qe Samiu mendje-deti.

Të tre - male Dangëllie

Të tre - shqipe lartësie

Dhe tri zemra Shqipërie.

Abdyl, Naim e Sami

Zemra kurrë s'iu ka ndarë

Gdhendur ju në histori

Për atdheun Tre Pishtarë.