E hene, 04.11.2024, 01:56 PM (GMT)

Kulturë

Qamil Foniqi: Pikëllim në vjeshtë

E diele, 30.10.2011, 02:58 PM


Pikëllim në vjeshtë

 

Nga Qamil FONIQI

 

 

D I T O R Ë S

 

ndodh...

Ditës së sotme

Erë s’mundjësh rritët mes nesh

E globit gjithnjë vend më pak

Unë llafosem  me kohën kur s’do të jam

 

tjetër...

Çmenduria  skuqët  hajnisht  zhbiron

Hordhitë  gjakosën dhémbësh

Pranë durimit që pelcët

Dashurive të smuara

 

madje...

Vazalët bëjnë gara n’figura të largta

Dhe çuditrisht shkumon neoegzistimi

Nga këndim lutjesh

N’rrethim murësh frikësimi

 

kështu...

Nxehët  rrenë  bile edhe fundit  të djegur

Do ftyrë furqash sorollatën  ditën,  natën

Dhe rrotullohet botë

Perënditë po ata memecësh  t’pa prekur  garojnë në imagjinatë

 

 

NEVERITSHËM

 

Kështu nisë dhembja

E parë e qarë syrit t’pa plakur

Lindjeve palindje  shtigjeve pa mbarim

 

Kur harresa ikë jetsimit

Kryqzimet ngjitën pa adresë

Dhe pajeta shkallohet epilogut

 

Shumgjyrshit  ditor dhembja biron në asht

Merzitur trazohen fjalët

Për fatin  që tregtohet nëpërkëmbur

 

Trishtimi  vie  re e këputur.  Mua neveritshëm.

Ëndrrat shterrpë  serish me zënë pusi

Mashtrimit    përkundur

 

 

MBAHU  ITAKË

 

Mbahu Itakë

Betejës që s’merr fund

Kësaj kohe tinzare

 

Mbahu Itakë

Istikameve nuk na tradhton guximi

Fushave mbushur lule gjaku

 

Mbahu Itakë

Deri tek lumi ynë

Na duhët (edhe) flijim për t’bërë

 

 

PIKËLLIM  NË VJESHTË

 

( në vargun e dhembjeve )

 

Ti, atje me prit në fund prej ku nisë  fillimi

Ngulu n’vertikale i pa tundur

Derisa unë ta lidhë heshtjën t’qesë pushkë

Të verdhët  fundi, të bardhët  ndërgjegjësimi

 

N’horizantale rastisësh, zverkun nuk ta njoh

Ndaj më të panjohurën mbaja matanë gjelbrimit

Nëpër kujtimin e ruajtur si dritë syrësh

T’mos mbetësh emër  humbur  amshimit

 

Në lojën e universit  kujtoj  gjithëherë

Së uratën e lamë për më vonë,  mesimin e kryqzuam mbi kokë

Me shpresë së vjeshta do ikë  në udhëtim

Atëherë kur na zë rrugëmbara ardhur me vegim

 

 

KOHA  PIQËT  BORGJIT

 

Malli im

Hapi portat e shtigjeve

Kur bie shi mbi ty,

Stinës që lëshohet n’vajtim

 

Rrugën mos e merr asnjëherë

Pa uratën e kënduar

Atje ku na pret  durimi e na trimëron

Për dashurinë e meteorëve  t’na heqi mall

 

Fundja le të bëhet orë e ndalur

Këtij  harrimi që qon krye

Në poezinë time

Që (nuk) thuhet gjithçka

 

Koha piqët borgjit

Dhe na  kryqzon n’djegie diellit

Të vie korbi i .A.Poes

T’na  i verboi  sytë

 

 

IDILA  E  STINËS  SË VONË

 

Është koha ti lëmë huqet mike

Thuaj po t’jetë edhe fjalë e vetme

Fundi të mos dukët uazë përrallore

As guri  nën akullin polar

 

Ta lirojmë shpirtin e pranguar ankthit

Këmishën e asaj ëndrre ta zdeshemi para syve

 

Të gjithat mbetën të patretura  mendjës

Ku me gjelozi ruhet  nata solemne e dashurisë

Dhe ai  krahasimi i yjeve po aq buzëqeshur

Me zjarrin që s’shuhet kurr

 

A thua jeta qenka formulë e pazgjidhur

Thermi në iksin e viteve

Ku  të lidhë me kushtzimin e vetë

N’rrethojë tjetërsimi

 

Në laboratoriumin e jetës kush di sa herë u operuam

Dhe ende na vlon gjaku marramendës

Deri të panteoni që s’vdes

Në stacionët e pritjeve pa prurje



(Vota: 1)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora