Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

 

 

SHPIRTRAT E PYJEVE

 

Kam një pyll shushuritës

brenda shpirtit tim të lashtë,

që më ushton furishëm

si në verë dhe në dimër.

Tallazet m’i shkaktojnë

Erërat e serta nga jashtë,

që godasin flladet e gëzimit

me furtuna të dhimbjes.

 

Ahishtet dhe bredhat

ku më koloviten muzat,

kanë zënë të blerojnë,

qëkur zura miqësi

me shpirtrat e mëdhenj të pyjeve.

Zogjtë në ballkonet e foleve lirike,

qajnë dhe këndojë

si në korin e dramave

dhe tragjedive antike.

 

Era fshin mes drurëve në reshta,

gjethet e rëna të mendimeve

dhe tund fenerin e Hënës

mbi kurorat e blerta të vjershave.

Degët e vargjeve në luhatje,

pastrojnë rrezet e frymëzimeve

nga retë e pista që ndotin

qiellin e shpresave.

 

Rënkon pareshtur pylli im,

Nga shtrëngatat e qeverimeve.

Por egërsirat e zemërimit

dhe të hakmarrjes së etërve,

i vranë gjahtarët komunistë

me hekurat e burgimeve.

Mua më kanë mbetur vetëm

kunadhet e heshtjes,

në guvat e qeta të gjetheve.

 

Zhgënjimi kronik për të gjetur

nga thatësira shpëtim,

zgjati nëpër dekada premtimesh

me gënjeshtra tretur.

Pylli im rënkon e vajton

duke pritur me dëshpërim,

fatin e shpirtrave të  mëdhenj

të pyjeve të vdekur.

 

 

STINËT E NJERËZVE

 

Njerëzit preferojnë ti kenë stinët

si fëmijët përdore.

Dikush argëtohet me verën,

dikush me vjeshtën e pemëve.

Të tjerë duan dimrin e butë

të peizazheve me foto bore.

Pranverën e duan të gjithë,

si vajzën para disa djemve.

 

Unë i dua të tëra stinët,

siç i sjell qielli me rrotullime.

Dua te secila të gjej veten

kur toka i tregohet diellit.

Të marr nga pak frymëzim

për të shijuar kohën time,

siç shijon planeti ynë

larminë e klimave të qiellit.

 

Por stinët shfaqen dukshëm

edhe në natyrën njerëzore,

kur goja çel lule jasemini,

apo skuq mollë bujarie.

Mua më shkaktojnë neveri

vetëm ato stinë gojore, 

që u hedhin rrufe të tjerëve

me dimrin e fjalëve të tyre.

 

Dhe urat mes gojëve

shembin një nga një

për të lënë pellgje shiu

me tharje të vonuara

apo ngrenë duna rëre

me shkretëtira pa zë,

ose ngulin thika fjalësh

me plagë të pashëruara.

 

Kush i ka mallkuar këto gojë,

të vjellin stinë të helmuara?...

 

 

MONOLOGU I NËNËS SË EMIGRANTIT

 

U bënë shtatë vjet

me rënie gjethesh të verdha ndër mote,

shtatë shekuj që të pres

me sytë në përgjim,

te kjo derë e pashkelur nga fryma jote

dhe nga gjurma e harruar

larg në mërgim.

 

Të pres te kjo derë e gozhduar

me kufomën e vetmisë brenda,

te ky prag i zi që e mbështolli

me shurdhëri nata jote e ikjes.

Yjet këputen

nga gërmadhat e reve të rënda

dhe bien mbi duart e mia

të shtrira drejt qiellit të pritjes.

 

Por ylli yt

nuk pikoi vështrimin e syrit

mbi përrenjtë e tharë

të rrudhave të mia.

U bënë shtatë shekuj

me trokitje vetëtimash,

duke pritur të trokasë zëri yt

te dritarja me thinja.

 

Por kam dëgjuar

vetëm ankthin e erërave dimërore.

që vijnë e shkojnë

me psherëtima të pikëlluara.

Derisa vetmia

më ngurtësoi rrudhjen kockore,

për të gdhendur

statujën e pritjes së nënave të harruara.

 

Por ti nuk erdhe

të zbutesh mallin tim gjëmëmadh.

Shumë shira breshëruan lot në sytë e mi

që u tretën nga mynxyra e dhimbjes.

nëpër mjegullat e harrimit tënd pa kufi.

 

Vjen gjithmonë një korb mortor,

gdhihet natën te dritarja ime e shkretuar,

ku hija jote ngjyrë molle lulëzon në oborr

dhe gjithmonë më pëshpërit ardhjen tënde të tejvonuar.

 

Por tani që edhe ajri u mbush

me mungesën tënde,

ndjej se fryma më është pakësuar.

Dhe fjalët e ngrira

më janë kthyer në mermer të zbardhur,

ku mund t’i falesh kujtimit tënd në kthim.

Nëse dikur ke për të ardhur... o yll im!...