Seveme Fetiqi: Penda dhe zëri i tij janë kushtrim

Seveme Fetiqi

Penda dhe zëri i tij janë kushtrim

Agim Gashit, poetit dhe rapsodit tonë popullor

Aty ku brenga e tij përjetësohet

derisa të shndërrohet në dhembje

e dhembja sfidohet me këngë

Aty bashkohen lumenjtë

në një det të madh malli

siç bashkohet i biri me të ëmën

dhe merren ngryk me mallë

aty ku pagjumësia e tij bën roje

si ujëvarë e bardhë si lule e kuqe

rritet shtati i Azalesë

të atit t’ia ndërtojë vazhdimësinë

dhe shpresën për të ardhmen

aty ku qan e rënkon toka e tij

e larë në lot e djegur me flakë

ai e dërgon të freskët

këngën e ringjalljes

flamurin e fitoreve

duke mbajtur lartë

derisa të bëhet yll

që i duhet qiellit të vetë

aty ku burrëria dhe trimëria

bëhen shpirt i krenarisë

Ai në ballë të oxhakut

i bënë roje këngës dhe dashurisë

që do të na bashkojnë

Me bukë kripë e zemër

sofrën e shpirtit shtron

me ndjenjën e ciltërsisë

aty ku lakmia e zilia verbërojnë arsyen

e ndjenja bëhet dëshmitare

e kohës së mëkateve të mëdha

ai i bën konak bujarisë

me fjalën mjaltë shëron

me zërin pushkë thërret

horizonteve të dritës të arrijmë në pranverë

aty ku heshtja shndërrohet në harresë

e njeriu në rob në kameleon

ai i jep shpirt e jetë çiftelisë

derisa t’u bëhet përjetësi

ëndrrës dhe besës

aty ku kurbeti di vetëm gjuhën e mallit

largësisë i shtohet shtati e i thinjen flokët

ai lufton me harrimin asimilimin konvertimin

në këngë duke përjetësuar shpresën

atje ku rrudhat e ballit të tij

skalisin dhembjen për nënën

që e la me kokë në dritare

me duar në gji te pragu i pritjes

ai synon të kthehet

t’i bëhet diell vendlindjes

dhe fole e zogjve të braktisur

logjeve të mallit horizonteve të dritës

nga ëndrra të futet në histori

aty ku penda e tij është kushtrim

është frymë e parë dhe e fundit

është perla e ujërave te ëmbla

që i vë emër këngës

ku atdhe e ka kullën e qëndresës

aty shndërrohet në ujëvarë

zemrat e strukura për t’i freskuar

me ëmbëlsinë e buzëqeshjes

me dritën e dashurisë

miqësi mbjellë në të gjitha fushat e botës

ai ngrihet deri në maje të majës së vetë

hapësirë e rrugë për t’i hapë fatit atdhetar

për fisin e ndarë për gjakun e shprishur

kendon si Naimi si qiriri i tij shkrihet

në përmendore të gjallë e ngrit

guximin dhe shpresën që na duhen