E marte, 15.10.2024, 01:50 PM (GMT+1)

Përjetësi » Mani

Revista "Shqipëria etnike" Nr. 3/2011 (II)

E diele, 16.10.2011, 05:58 PM


 

KJO TURMË E PËRMBYSUR ËSHTË E MANIPULUAR NGA KOLONA E PESTË!

-Në pritje të Ataturkut...

 

Nga Kadri Mani

 

Kam kryer Mejtepin dhe një gjsymë Medrese që nga mosha ime e re 6-vjeçare, suparet e librat fetarë në gjuhën turko-arabe: Elifin, Elhamin, Tebaren, Kacemen, Fezariatin, K’uranin, Texhvitin, Ilmihallin, Mevludin...

Për Teravi e kam zëvendësuar Imamin në Xhami, ngaqë ai shkonte për darkë nëpër lagjet e shpërndara të fshatit tonë Makreshi i Poshtëm, komuna e Artanës.

Pjesëtarët e fesë myslimane para namazit marrin abdes: lajnë duart, krahët deri në bërryla, gojën, hundën, veshët, tepen e kokës, fëtyrën e këmbët dhe falën zbathur, në sexhde: me kokë në tokë, në gjunjë e në gishta, në vend të pastër, jo me këpucë të ndotura e në vende të molepsura!!

Kjo turmë analfabete apo nxënësish të dobët e të përjashtuar nga shkollat, të konfesionesh konglomerate, me vëthë në veshë e rruaza në qafë, të paguar fare lirë nga padronët, as dinë gjë për fe as për atdhe!!

Ata po i tërheq për hunde oficri jugosllav, Fuat Ramiqi dhe Imami Shefqet Krasniqi, kurse myftiu Naim Tërnava, në rolin e raportet e Millosheviqit me militarët e tij, del e thotë se nuk jua ka frikën!

Nëna ime e ndjera, Salihe-Sala Rexhepi- Osmani nga Malisheva e Gjilanit, ka vdekur në moshën 50-vjeçare “nga kolla”, pa mjek e pa diagnozë; ka qenë “myslimane” nga ana e babait dhe nga ana e burrit, por kurrë në jetë nuk e ka dit se duhet të falet! Ajo ka menduar se falen vetëm pleqtë, kurkush nuk ka insistuar që rinia të merret me fe. Kur e kapi sëmnadja, filloi t’i mësojë disa fjalë-lutje nga vëllai ynë më i riu, Begzadi dhe thoshte: po di të them- allahu ekber, po nuk po di të them- rabenalekelham; por e kam një kushërirë me emrin Raba, e po orientohem me emrin e saj!

Ama nëna jonë pastërtinë e ka mbajtur në nivelin më të lartë: çdo të shtune neve fëmijëve na i prente thonjëtë e na lante; e të dileve i lante ndërreat, pavarëisht motit, edhe në acarin më të të ashpër, te korita në oborr! Pasi thaheshin rrobat, i arnonte, por as arna s’kishte, dhe thoshte: Arna jemi, arna s’kemi!

Në fund të një Ramazani, më mori Imami mulla Bajrushi i Përepnicës e dolëm ta kërkojë hakun e Ramazanit: fqiu ynë Jashari-Çali me familje nuk qe aty, vtëm çuni i tij më i riu, Selimi, moshatar imi, sot jeton në Gjilan, i tha hoxhës se nuk i ka prindërit aty... Por hoxha këmbëngli se ai e di që jua ka falë teravitë dhe i takon haku... Selimi u ngushtua dhe e mori kusinë e vogël më të cilën e përvlonin miserniken, dhe i ngjiti shkallët për në tavan, ngase familjet e varfëra s’kishin hambare dhe e mbanin drithin në një të ndarë në tavan; hoxha rrinte në gjysmë të shkallës, unë ia mbaja thesin, Selimi pas çdo kusie me drithë, e pyeste hoxhën:

-A boll Hoxhë?

-Valla dajo ti di... (Hoxha dajë e ka pasë vetëm një familje, por gjithë katudnin e thërriste-dajë! Politika e rrëmbimit!) Kur as me kusinë e tretë, hoxha nuk tha mjaft, Selimi i plasi vajit:

-Ëëëëë!- nuk guxoj më shumë se vetëm edhe pak drithë kemi... ëëëëëëëëëë!!!

Kurse fqinjit tjetër, edhe më i varfër, Rrahmanit- Mani, ia kishte shënuar në fletore nga viti në vit, dhe vitin e skamjes, vitin e urisë, mbase viti 1953?- në zinë e bukës ia jep një thes misër në pranverë dhe ia llogarit “borxhet” e ramazanave dhe ia “blenë” e ia pret plepat, të vetmit plepa që e zbukronin katndin, dhe që i kishin ruajatur si sytë e ballit që t’ia ndërtonin shtpinë e re të vetmit djalë të hasretit-Asllanit!

Graja e tij, Nifa, e sëmurë; kur fillojnë të rrëzohen plepat njëripastjetrit e të trandej fshati, kur merr vesh Nifa se hoxha po jua prente plepat, në vend i kop zemra dhe vdes!

Këtu e kam lënë xhaminë e kam vijuar shkollimin kombëtar.

Përparimin më të madh e kemi arritur kur fill pas LDB e kemi heq ferexhen e zezë!

Por ja që të nxirosurit sërish duan të na e nxijnë jetën: duke grishë pushtuesit turko-serbë!!

Të shpresojmë në ringjalljen e Ataturkut...

 

ZBULIME: Albana, fshat Ilir në kufi mes Italisë dhe Sllovenisë, që admirohej nga Skenderbeu

 

EKSKLUZIVE: Gjatë një vizitë rasti  një monumenti historik në Cividale të Italisë, aty në oborrin e muzeut hasëm në një hartë të rajonit (2 m. x 4 m.) ku na ra në sy mbishkrimi me shkonja të mëdha  - A L B A N A. Dhe papritmas, ekipi i agjencisë informative “Presheva Jonë” u interesua dhe u gjend në mesin e fshatit Albana ku takuam fshatarë e intelektualë të këtij fshati. Nga bisedat me ta, vendorët italianë dhe sllovenë pranojnë dhe janë krenar se në mesin e tyre kanë fshatin Ilir me emrin Albana, shkruan agjencia informative kombëtare “Presheva Jonë”

Albana, 3 shtator / AIK-Presheva Jonë
preshevajone@yahoo.fr


Ishim në një udhëtim zyrtar nga Brukseli në Venezia. Per ca ditë u ndalëm në Cividale,  një qytezë mes Triestës dhe Udines ku vizituam një muze dhe monument historik. Aty në oborrin e muzeut hasëm në një hartë të rajonit (2 m. x 4 m.) ku na ra në sy mbishkrimi me shkornja të mëdha - A L B A N A. Dhe papritmas, ekipi i agjencisë informative “Presheva Jonë” u gjend në mesin e fshatit Albana. Kur arritëm aty, në hyrje hasëm në një pano të madhe ku tregonte se nga këtu fillonte fshati Albana (siq po e shifni në foto). Prej së largu Albana dukej se ishte i mbuluar me “tepih” të gjelbër sepse aty nuk ishte asnjë pëllëmbë pa vreshta. Fshati dhe fshatarët e Albanës  si më aprë edhe tani  janë të njohur në rajon si prodhues të rrushit dhe verës. Albana eshte nje fshat pitoresk me 179 banorë me një kilmë medikale dhe me një lartësi mbi detare prej 101 metrash.
Në Albana takuam banorë e intelektualë të këtij fshati. Derisa fotografonim fshatin, kështjellën, panon me mbishkrimin Albana, disa kalimtarë rasti, nga kurioziteti ndaleshin dhe na pyesnin se “a jeni shqiptarë ju ?” Ne, ju përgjegjëshim me po. Ndërsa, ata na e kthenin: ”po, po na e mori mendja se jeni albanesi…” Dhe kështu shoqëroheshim dhe bisedonim, na ftonin e i ftonim në café. Ata na ofron verë të kuqe nga fshati Albana e ne i ofruam një pije “Skenderbeg” që na kishte qëlluar me vete..Bile, njëri nga ta na e ktheu se "Skanderbegu tek toka e Skanderbeut. Më ka treguar gjyshja ime se ushtria e Skanderbeut ka kaluar këndej kah fshati Albana.."
Nga biseda me ta mësuam se Fshati Albana shtrihet në pjesën e Prepottos,  province kjo e Udines, kantonit të Friulit në Itali. Fshati Albana është një vend i vogël dhe është i vendosur mes kufirit italo-slloven. Në mes të fshatit gjendet edhe kështjella Albana, e cila vërehet prej së largu në distance prej 2-
3 km, Kështjella, e cila mban emrin e fshatit Albana daton nga shekujt e hershëm, siq thonë banorët dhe fshatarët e rrethit, nga epoka  e Ilirëve, por Kështjella Albana ishte zbuluar dhe meremetuar nga shekulli i XII-të nga banorët e gadishullit Ilirik. Kjo kështjellë sot  është  një prone private dhe ajo për momentin ende nuk është e hapur për vizitorët qoftë për vendorët apo  të huajt.

 

HISTORIKU


“Kështjella “Cjastiela” Albana (në dialektin e Friulit, gjuhë kjo më e hershme se gjuha italiane)  njihet emri i  kësja kështjelle nga fshatarët albanias e cila qëndron në një kat shkëmbor, në veri të vendit. E ndërtuar në shekullin e dymbëdhjetë, Fshati Albana, një vend malor pitoresk, një luginë të rrethuar nga kodra dhe shpati në jug, ndërsa në veri vërehet një gryke e ngushtë re rethuar me male që arrijnë një mijë metra në lartësi. Që nga kjo pikë e ngushta të tranzitit, është supozuar se kështjella Albana ishte ngritur për të vëzhguar dhe mbrojtur popullsinë…” thuhet në një studim shkencor që hasëm në bibliotekën e fshatit Albana 

Më konkretisht, sipas studiusve vendor, është konstatuar se  Kështjella Albana daton që nga viti 1185. Ajo  është ruajtur e pandryshuar deri në pushtimin e trupave Napoleonit në vitin 1797.  Një shekull më vonë, më 1319 për të krijuar konfuzion në posedim të godinës kontribuon një studim historic  nga Crollalanza de  Giovambattista i cili thotë se familja Mels-Colloredo Waldsee Montalbano merr pronën feudale në Albana në vitin 1340. Por ne e dimë nga dokumentet e vërtetuara se martesa e Fiammetta, trashëgimtarit të De Quanzone Portis dhe James e Mels, që datojnë vetëm 1483, pra 143 vjet më vonë. James familja e Colloredo-Waldsee-Mels, sipas Crollalanza, prejardhje nga një fis i familjes u arratis në Gorica pas vrasjes së patriarkut të Aquileia dhe Duka nga Friuli, Bertrand de Saint genies. Në vdekjen e Fiammetta de Portis, James Mels martohet me Della Negra Frattina e cila i jep pesë fëmijë, ku të gjithë ata bëhen  mbretër  të Albanës dhe deputetë të qarkut të Gorizias. Njëri prej tyre ishte Gjergji që e ka martuar Catherinën e Zucco-Cucagna. 

Kështjella Albana, ky fshat ilir që i përballoi luftrave, stuhive dhe katastrofave natyrore...

Një historian ialian ka shkruar se “Në korrik të vitit 1478, në kohën e pushtimit otoman,  me urdhërin e Iskander Beu (kupto SKENDERBEUT, shën.ynë)  të udhëhequr nga Yuri Fuchina të Kobarid janë shtrirë ne zonat e Gorizia me Cormòns  për t’i rezistuar osmanlive. Pastaj, deri tek lumi i Judrio, trupat  e Iskander Beu kanë parakaluar tek Kështjella Albana ku do të bashkoheshin me grupe të tjera ushtarake, përgjatë Isonzo. Kjo flet për admirimin e Skanderbeut për Albanën. Në shekullin e gjashtëmbëdhjetë (1600)  zhdukja e Leonardo nga Gorizia, ajo nuk lë trashëgimtarë, të qarkut dhe ajo kaloi në shtëpinë e Habsburgëve dhe pastaj nën kontrollin  e drejtpërdrejtë të Perandorisë së Shenjtë Romake. Republika e Venedikut, e cila u zëvendësua nga 14.20, patriarku i Aquileia në kontrollin e Dukatit të Friuli, kalimi nuk i pëlqen (marrëveshje), kështu që nga 1508 do të fillojë një seri luftrash kundër austriakëve që ata do të përfundojë tetë vjet më vonë . Për të qenë të regjistruar në këtë periudhë një shpërthim të dhunshëm të murtaja dhe në mars 1511 rajonin kshte përfshirë  një tërmet shkatërrues.  Dhe gjitha keto konflikte bashke me katastrofat natyrore, siq ishte dridhjet e tokës , kishin bërë që të reduktohet rrënojat e kështjellës Albana…” 
Sipas keitj hulumtimi bëhet e ditur se tëdhënat e fundit historike  flasin se gjatë Luftës së Parë Botërore kështjella Albana  u kërkuar nga ushtria italiane për t’u shëndrruar  në spital ushtarak, por në vitin 1916 një granate të austriake shkatërruan kullën verilindore. Ndërtesa u rivendos nga pronarët e pas luftës, por gjatë Luftës së Dytë Botërore ishte përsëri u muar dhe e pushtuan pjesërisht nga policia dhe familje të zhvendosura në Italinë jugore, të goditur nga bombardimet aleate. Ndërkohë, për martesën e një pasardhës i Shtëpisë së Mels-Albana, kalaja u trashëguar nga Gabrici e Cividale.  Që nga viti 1990, në një gjendje të dukshme të lënies pas dore, Kështjella  Albana bëhet mollë sherri mes pronarëve dhe Bashkisë së Prepottos, që do të blej atë për më kot, për shërbimet publike. Për fat të mirë, pronari aktual, Leonello Gabrici, që nga viti 2000 shënon fillimin e një ristrukturimi radikal të ndërtesës.

Vendorët italianë dhe sllovenë pranojnë dhe janë krenar se në mesin e tyre kanë fshatin Ilir me emrin Albana
Rina Pulz (Gorizia) thotë se shpesh shkon në fshation Albana me miq e mikesha. Me Rinën flasim here italisht  e herë  sllovenisht e cila i zotëron mire që të dy gjuhët. Ajo edhe pse e ndien veten  italiane, por me origjinë sllovene,  nuk e fsheh realitetin dhe shpjegon se se “fshati Albana është një fshat ilir deshi apo nuk deshi ndokush ta pranoj ketë realitet. Fundja vet emri Albana flet më së miri për origjinën e këtij fshati. Përveq kësaj edhe të parët tanë, stërgjyshërit e mi më kanë treguar se ky fshat në kohrat e mëhershme i takonte ilirëve..” Zonja Pulz po ashtu shpjegon se vena me e mire në Itali vjen nga fshati Albana. “Shumë turistë, biznismenë si vendor ashtu edhe të huaj gjatë vjeshtës i mësyejnë fshatit Albana për të siguruar verën për dimër, verë e kuqe ashtu si gjaku, si flamuri i juaj shqiptarë..”, thotë duke qeshur Rina. 
Kështu shprehet edhe Giordano Novelo (Visinale del Judrio) professor dhe njohës i mirë histories së kantoit të Friulit. Sipas Novelos “Fshati Alabana ishte nje rajon ilir, sikur t’mos ihste keshtu as emrin nuk do ta kishte Albana. Bile shpesh kur shkojmë mysafirë tek ky fshat në hyrje shofin tableën e madhe me mbishkrimin ALBANA. Shpesh kur arrijmnë aty, në shaka themi bëni gati pasaportat se hymë në Albana, në Shqipëri..” rrëfen pa kompleks  z.Girodano duke qeshur. Anna Olivia (Visinale) një grua e sinqerte italiane shpjegon se ka lexuar dhe ka mësuar nga fëmijët, të cilet janë student, se Fshati Albana ka qne”në rajon I të aprëve të shqiptarëve-Ilirëve. “për ektë fshat fëmijet e mi knaë mësuar ehde në shkolla dhe hostroanët e as funksionarët Italian ketë nuk e kanë mohuar asnjëherë. Sikur t’i pengonte kjo histori e vërtetë italianëve, ju siguroj se ky fshat me emrin Albana nuk do ta mbante sot,sikur që shumë fshatra shqiptare Serbia ia kishte ndryshuar emrat apo kishte shkatërruar kështjella e fshtara ilire apo shqiptare me qëllim të humbjes së gjurmëve historike. Italianët dhe shqiptarët janë aleat të mire dhe ne jemi krnar që në territorin tone kemi në fshat dhe këshetjellë me emrin Albana..” përfundon Anna.  
Nga bashkëbiseduesit tanë kuptuam se shumë fjlaë kishin ngjajshmëri me ato në gjuhën shqipe. Banorët e Albanës flitni mes veti jo në gjuhën italiale , por në dialektin fruili, gjuhë kjo shumë më e hershme se italishtja. Nga këto fjalë ne arritëm t’i shkëpusim vetëm disa që i përngjanin shqipes, si : Cestjela (Kështjella), Piron (pirun), Carroca (karroca), ajer (ajri), njata (nata), di (dita), kapjela (kapela), flumi (lumi), Mjeli (mjalta) etj…Në fshatin Iliri sot edhe pse nuk flet askush shqip, aty flet shqip toka, flet shqip kështjella, flasin shqip shqiponjat që fluturonin mbi qiell të fshatit Ilir.  U larguam nga fshati ilir Albana duke lënë qetë shiponjat për të fluturuar në qielline tyre të lire…

P.S.

KOMENTET e juaja mund t'i dërgoni në ket adresse:

preshevajone@yahoo.fr

Komentet e juaja do t'i botojmë javën tjetër. Ja bashkangjitni ju lutem komentimit edhe një foto (nëse doni) të juaj. I publikojmë bashkarisht. Falemnderit!

 

Për ribotim- Kadri Mani (etnike@gmail.com)

 

 

Zeqir Lushaj: Jeta e mësuesit, në mijëra jetë
E Hene, 12-09-2011, 08:04pm (GMT+1)

JETA E MËSUESIT, NË MIJËRA JETË

-Në prag të (çdo) viti të ri shkollor-

 

 

Nga Zeqir Lushaj

 

“Edhe kur kryet do na e mbulojnë thinjat,

Ndërmend do të sjellim një emër nderues... ”

 

Çdo njeri, i çdo moshe a profesioni, i çdo partie a grupimi shoqëror, që ka kryer një shkollë të madhe apo të vogël;është e pamundur të mos kujtojë mësuesit e tij, ata që me punën e veprën e tyre, me mund e përpjekje, me sakrifica e pasion bënë diçka, aq sa mundën që ta drejtojnë e kulturojnë

filizin-njeri për një rrugë sa më të mbarë në jetë. Shtatori i shkollës, shtatori i dijes në bankat e thjeshta të fshatit a qytetit, tek të gjithë kujton diçka, ngjallë një ndjenjë të veçantë, një nostalgji, në kuptimin më njerëzor të kësaj fjale, për të djeshmen, për rininë e fëmijërinë e tij, për ZOTNIMESUESIN.

Jeta ime (dhe e të tjerëve) nuk është as më shumë as më pak, veçse pjesëza nga jeta e tërë atyre që mbi ne “gdhenden”, me përkushtim, si mjeshtri në gurin që laton. Natyrisht, as dua as mund t’i fus të gjithë mësuesit në një “thes”! Ka secili vendin e tij, rolin e tij, kujtimin e tij. Ata, kurrë nuk mund të harrohen, ashtu siç thotë edhe poeti: “Edhe kur kryet do na e mbulojnë thinjat/ Ndermend do të sjellim një emër ndrues, /Emër të dashur porsi fëmijëria, / Emrin e thjeshte, por të madh,”MESUES/”.

Sot, si nderim për të gjithë atë armatë mësuesish që janë duke shkruar ditarët e parë të orëve të mësimit, po flas vetëm për njërin, për atë që ma dha dhe mua këtë mundësi që sot të shkruaj, që sot të jem dhe unë “një dikush”. Nuk do t’i bëj portretin, as biografinë. Do të risjell vetëm një moment, një

“ndërhyrje” të mësuesit në jetën time. Besnikërisht, ashtu siç ka ndodhë. Ka shumë mundësi që ish mësuesi im i nderuar Mehmet Margjeka, të mos e kujtojë këtë që do them, se, ashtu si me mua, ai ka vepruar edhe me shumë të tjerë, por, ndoshta edhe i kujtohet.

... Kisha mbaruar shkollën fillore në fshatin tim, Gri. Asokohe për fëmijtë e fshatit tim, nuk kishte detyrim ligjor, për të vazhduar shkollën më tej, në Bujan as Geghysen (fshatra fqinj, në të dy anët e Grisë, që kishin asokohe shkolla 7-vjeçare). Ishte shtator, shtatori i dashur i fillimshkolles, një kohë, diçka si tani. Kishin kaluar rreth, 10-12 ditë nga fillimi i mësimeve në shkolla. Për mua, mbasi mbarova shkollën fillore, kuptohet, prindërit më shumë se për shkollën, u gëzuan asokohe se, -tani

djali është i lirë, dhe do t’i kullosë dhitë. E kisha filluar detyrën time, ndoshta të përjetshme të çobanit të dhive. I lëshova ato në mëngjes, kalova rrugën e fshatit afër blinit të motshëm të Grisë, dhe bagëtia, morën përpjetë malit të shkemzes. Rrugës, në atë orë të mëngjesit, po vinte drejtori i shkollës

së Geghysenit, Mehmet Margjeka. Një djalë trupmesatar, I mbajtur- model, me një veshje të thjeshtë por të figurshme, të pastër, nje tip shumë simpatik nëpunësi. Ishte nga lagj-ja Rosuje e Bujanit, por ish caktuar drejtor shkolle në Geghysen, rreth një orë me këmbë nga shtëpia e tij, rrugë e cila kalonte jo vetëm nëpër fshatin tim, Gri, por, edhe krejt afër shtëpisë time.

- Mirëmëngjes, - zotni drejtor, e përshëndeta dhe, mora të përpjetën mbas dhive në kullosë. Mbasi më ktheu përshëndetjen, u ndalua, ashtu serioz, bile disi i brishtë dhe më thirri:

- I kujt je more djalë?

- Jam i Sadik Selmanit, - i thashë unë, jo pa ndrojtje.

- Pse nuk shkon në shkollë ti?

- Unë e kam mbaruar shkollën fillore sivjet, -zoti drejtor.

- Me çfarë notash ke dalë nga klasa e katërt, - më pyeti, disi rrept, ai ?

- Me të gjitha pesa, - i thashë unë.

Ndaloi për një çast! M’u përqendrua edhe më shumë me një shikim dashamirës, por edhe si zhbirilues. (Sikur donte të më ngulte mirë në përgjigjen që do t’i jepja pyetjes së tij, që do vinte më pas!) Dhe, në mënyrë, gati sugjestionuese, foli, kësaj radhe, me më përkëdheli se më parë:

- A don të vish në shkollë në Geghysen, për të vazhdue mësimet në 7-vjeçare?

E kujtoj si tani, që kjo pyetje më kaloi një dridhërimë në trup. Si t’i them? T’i them “po”, kush do t’i ruaj dhitë dhe, kryesorja: -si do të reagojë babai? Drejtori, e kapi shumë shpejt e mirë mëdyshjen në gjendjen time emocionale të atij momenti. Dhe, pa pritur përgjigje nga unë, si për të më ndihmue, ndërhyri:

- Ku asht Sadiki?

Kjo pyetje e lehtësoi në mënyrë të rrufeshme shpirtin tim. Atë që unë, në kushtet e asaj kohe, nuk mund t’ia thoja babait tim, mund të ja thoshte, më mirë se askush tjetër, ky njeri, ky mësues-psikolog, pra, drejtori i shkollës!! Vetëm, Ai, …Po!

- Aty asht te shtëpia, po bahet gati me u nisë me kalë, me furnizue dyqanet në Lekbibaj, -fola unë.

- Shko ma thirr!- Thuej se, po të pret drejtori i shkollës, te blini…

…Erdhi babai im. U përshëndet me drejtorin që e njihte dhe e kish dashamirë. Mbasi shkëmbyen disa pyetje të zakonshme për punën e jetën, drejtori i tha:

- Sadik, -a po ma falë këtë djalë?

- Ç’ka asht ka të duhet, bre zotni mësues?

- Falma këtë djalë, Sadik Selmani. Due me e marrë me vete në shkollë, në Geghysen. Mos e kie merak, asht pak larg, por shkon e vjen me mua çdo ditë…Mos ma prish!

Babai im u ndalua. Nuk foli për pak çaste, pastaj, duke e parë drejtorin në sy, i tha: “Po dhitë, more zotni mësues, a po i sheh që e kanë marrë malin përpjetë e janë vetëm. Ç’ka me ba me to?”

- Shiko Sadik - i tha drejtori tim eti- Sot, edhe një javë mbas sodit, djali do t’i ruej dhitë. Për një jave, ti e gjen një njeri tjetër me e ba këtë punë. Mos e le këtë djalë pa shkollë. Mos ma prish! Të lutem, Sadik!

…- Ta dhash fjalën Mehmet Margjeka! Qysh nesër, djali të vijnë me ty në shkollë. Veç po të porositi, atje asht katund i huej e djali asht i vogël, me ma pas kujdes, dhe po bani gja të keqe, amanet  “rrahe, rrahe pa merak”, si me kanë fëmija yt. Mue, nuk do të më vijë keq.

... Të nesërmën e asaj dite, prita në hije të blinit duke shikuar drunin, dhe mbrapa drejtorit Mehmet Margjeka, hyra për herë të parë, në oborrin e shkollës 7-vjeçare, në Breg të Geghysenit…

…Sa herë e shoh Mehmet Margjekën, dhe tani në prag të pensionit, mbasi flas e shmallem me të, ju them të tjerëve, (mbasi ndahem prej tij, se, ndërsy, se si më vjen zor, ta lëvdoj tjetrin) ju them atyre që jam me ta:

- Këtij njeriu, i obligohem tërë jetën. Ky më ka çuar në shkollë, me një fjalë, me një ndërhyrje, që ndoshta rasti e solli atë ditë shtatori të vitit 1960, kur unë me ëndrrën time për t’u bërë një çoban i mirë, po mendoja vetëm një gjë: “Nga t’i kullosja dhitë atë ditë?!”

* * *

Ja, fjala e mësuesit, kujdesi i tij prindëror. Ja, pse jo, edhe atdhetarizmi i tij, i shprehur në punën për te edukuar tek brezi i ri, dashurinë për shkollën, për dijen, për vetë jetën. Me mijëra raste, janë, me siguri, në tërë vendin, si ky rast që tregova unë, për Mehmet Margjekën. Me qindra mijëra janë si unë, që nga pozicioni i nxënësit në femijëri, kujtojnë sot episode të tilla për mësuesit e tyre të paharruar, për mesuesit e tyre të dashur, për ata që në heshtje e modesti të plotë, piketuan rrugën e tyre për në të ardhshmen. Kështu do të jetë gjithmonë. Se, jeta e mësuesit, ka vendin e vet të nderuar, ajo është e shkrirë te puna e jeta e të tjerëve, ajo është futur thellë e, është bërë pjesë e pandarë e fatit njerëzor.

Nderim per jetë e mot, mesuesit, jeta e të cilit, është e ka për të qenë, në mijëra jetë.

./.

(Marrë nga libri “Dyqani i mendjes”,, faqe 66)

 

Arkivore

 

DANILLO KISH

Përkujtim

/Rvista “Alternativa” nr. 7/1989, Lubjanë/

 

Nga Ismail Kadare

 

Në tetor të vitit të kaluar në Paris, nga një sëmundje e pashërueshme, në moshën 54-vjeçare vdiq shkrimtari i shquar jugosllav Danillo Kish.

Një nga përfaqësuesit më në zë të letërsisë së sotme jugosllave, Danillo kish ishte këto dhjetë vjetët e fundit shkrimtari më përfaqësues jugosllav në auditorin bortëror.

E kam takuar për herë të parë Danillo Kishin  në shtator të vitit 1984 në një kongres botëror të shkrimtarëve në Athinë, kur ai përfaqësonte letrat jugosllave. Qyah në bisedën e parë me të krijohej menjëherë përshtypja se ai kishte një cilësi të admirueshme: ishte i zhveshur nga çdo ngarkesë nacionaliste. Ne biseduam gjatë për këtë sëmundje të rëndë të ringjllur kohët e fundit nëë disa mjedise të shkrimtarëve ballkanas dhe ai ishte vërtet i trishtuar për këtë e veçanërisht pë\ atë çka po ndodhte në Kosovë.

“Në shtëpinë time unë dhe gruaja ime e kemi ndaluar të flitet kundër shqiptarëve”. Këto fjalë m’i tha një ditë në vaporin turistik me të cilin grupi i shkrimtarlve të ftuar po bënte një vizitë në ishullin Hidra, në Egje. Kjo më ka krijuar disa herë probleme me kolegët e mi serbë, por unë dhe gruaja ime jemi krenarë për këtë.

I qeshur, me humor të gëzueshëm që ia shtonin flokët e dendur, të cilat i jepnin fytyrës së tij një farë ngjashmërie me Alaksandër Bllokun, Danillo Kish ishte thellësisht i kulturuar. Ne biseduam gjatë për traditën ballkanase, për vlerat e përbashkëta dhe afërsinë e popujve ballkanas dhe ai ishte i pari të cilit i tregova disa nga mendimet që kisha lidhur me afinitetin e universit eskilian me botën shqiptare.

“Nëna ime malazeze, më tha Kishi, kur po ktheheshim në Athinë, dhe s’më harrohet një frazë e saj që më përsëriste shpesh: njerëzit më të mirë në botë janë malazezët, por më të mirë se malazezët janë shqiptarët. Nuk ma ka shpjeguar asnjëherë se nga e kishte këtë mendim, vazhdoi Kishi, por mua më ka mbetur në mend, bashkë me kujtimet e tjera të saj, si frazë legjendash”.

Danillo Kish njihte disa shkrimtarë shqiptarë nga Kosova dhe me ndonjërin prej tyre kishte miqësi. Ai nuk kishte pranuar të nënshkruante asnjë nga pamfletet kundër kulturës shqiptare pas ngjarjeve të vitit 1981 duke i vënë në pozitë të vështirë  të tjerët  që e kishin bërë këtë.

Rasti e solli ta takoja përsëri pas tre vjetësh, më 1987, në rrethana krejtësisht të tjera. Ndodhesha në Paris dhe m’u kujtua telefoni i apartamentit të tij, ku ai banonte kur jepte mësim në Sorbonë. Biseda jonë në telefon ishte nga më dramatiket: Pas fjalëve “Danillo, si je?” atëherë kur zakonisht vjen formula “mirë”, ai me zë të mbytur, m’u përgjigj: “Nuk jam mirë. Kam bërë një operacion... Kam pasur kaner...”

Pas një ore, u takuam në kafe. Erdhi bashkë me përkëthyesen e tij franceze. Ishte i zbehtë në fytyrë, i dërrmuar nga shtrmi në spital dhe nga operacioni. Kishte shpresë se do të shërohej, megjithatë, nnjë ndjesi fatalizmi e kapte hetë pas here. (“Kr nisa librin e fndit “Enciklopedia e vdekjes”, pata një parandjenjë të keqe. Njëherë mendova ta lë, mos u merr me vdeljen, mendova, ajo mund të hakmerret. Por pastaj vazhdova...”)

Bashkë me përkthyesen franceze u përpoqëm ta qetësonim, duke i thënë se po të  ishte kështu, raca e shkrimtarëve do të ishte zhdukur prej kohësh, ngaqë në njëfarë mënyre shumica e kishin këtë motiv në veprën e tyre.

Humori i tij i dikurshëm përpiqej të ngjallej. Nuk kishte qenë prej kohësh në Jugosllavi. Më pyeti se ç’ndodhte në Kosovë. Më kërkoi t’i jepja novelën, “Krushqit janë të ngrirë” që posa ishte botuar në frëngjisht.

Kur kujtuam udhëtimin në Greqi, ai më tha: “E di që për shkakun tënd në një mbledhje ma kanë përfolur atë udhëtim? Po flitej për separatizmin shqiptar, dhe kur unë si zakonisht refuzova të bashkohem me korin antishqiptar, dikush u ngrit e tha: “Kjo ndodh sepse Danillo Kish ka takuar delegatin shqiptar në Kongresin e Athinës dhe është indokrinuar prej tij”.

Takimin e tretë dhe të fundit me të pata në një tjetër kongres botëror shkrimtarësh, në Lisbonë, në maj 1988 ku ai përfaqësonte prapë letrat jugosllave. Ndonëse e kishte humbur një pjesë të zërit, ishte i qeshur dhe përsëri plot humor. Ai vetë e ne të tjerët kujtonim se e kishte kaluar rrezikun.

Një vit e ca më pas, në tetor të këtij viti, pasi kisha kthyer një natë vonë në Paris nga jugu i Francës në revistën televizive të mesnatës dëgjova lajmin e hidhur: Danillo Kish kishte vdekur.

Vdiq para kohe një shkrimtar i shquar, një krijes i emancipuar ballkanas, pikërisht në kohën kur gadishulli ballkanik kishte aq shumë nevojë për shkrimtarë të tillë që punonin për afrimin e popujve.

Për ribotim- Kadri Mani (etnike@gmail.com)

 

 

NGA POEZIA SHQIPTARE

 

Sadri Ahmeti

(Shkrime posthume)

 

7

Në pritje të diellit

(që ai nuk më njeh dhe unë kurrë s’e kam pa)

i hedh vështrimin qiellit të mesnatës

që s’di të brojë së sterri

Kur s’e kam dijtë e as marr mundimin ta di:

prse më vjen të qesh?

Vë dorën mbi krye:

-mos më është aaratisur kreje plisi im,

n kërkim të një kreje tjetër.

Vetëtinë hëna e poetërve, miidis velaturave,

e rrethekuar, me një aureolë të brerë

dyshimesh.

Derdh argjend dhe emaloon trishtinë time

të palexueshme.

E djejë se jam kryefjalë e këtij pejsazhi

që merret me imagjinatat

e parajseve.

Një laureshë e lyen gjithë pyllin

me ngjyrë elegjie

dhe unë shkruaj një tufë baladash

mbi një pellg

me penel hëne.

E gjithë jeta më rrjedh e pabotuar.

Dardani:

drdhazë e drojtue drushesh dashurie

dajë e dënesë

dritartë dritëdhanësija-dritëshuar

dragonjane drithëruese

dalldi dallgë derdesh e dolli dramash

duhmë dyndjesh

drekë e darkë djajsh

dditë-dëbuar danjsh me damkë

diko, diko dritë, në diadema duvaku

derdhi dritat e duarve në delta dafinash

dil drynash drenushë e dalldisur

duhma dardani!

 

 

NGA POEZIA BOTËRORE

 

Ivan Goran Kovaçiq

 

HUMNERA

 

 

VII.

 

Heshta. Vetëm. N’mes kufomash t’ftofta.

            E nën shpinë hy m’ka cegëm tmerri

E n’gjymtyrë. N’akull t’vdekurish etje t’forta

            Me zjarr qiellze, gjuhe e gabzherri.

Hesht akulli i vdekjes. Ferri në të vlon.

E askund klithje, vetmia jehon.

 

Kjo peshë e tmerrshme, që rëndon mbi  mua.

            As me akull vdekje nuk don të ndihmojë

T’ftohurit e fytit; por vjen duke u shtuar;

            Befas gati brita: ujë nisi t’cirkojë!

Dëgjoja ku nga maja, mbi kufoma, heq,

Heu, vrshkull i ftohtë! – porse djeg, djeg!

 

N’për l’kurë cullake, vijës së kurrizit,

            Barkut teposshtë, kraharorit, kofshve për ijë,

Përrocka e cemtë ndez flakën që zharrit.

            Bren n’mishin thellë kanaltha plot idhti.

Dhe kur mbi buzë tashmë çurgu çurgu i zjarrtë pikoi.

Gjuha e përvëluar gëlqerore t’gjallë shijoi.

 

Humnera është plot: mbi kufoma derdhin

            Gëlqere, që t’gjallët mos t’qelben nga stërvinat.

O, u lumtë, tash ne të vdekur që nxenin

            Me flakën e mëshirës së ve... Të ngrirat

Kufoma ndej: lakuriq përpëliten

Si peshq n’fëltere kripëra kur u qiten.

 

Kjo trëndje e mbrame e diellit dke hequr,

            Kjo dridhje e çuditshme, ku unë kam notuar,

Bëri për t’bekuar faltorin e tekur:

            O shih! Ende një trup pranë është duke jetuar –

Plaka me dorë t’akullt m’përkdhel pa pra,

Pse se mjerimet ende s’më janë nda!

 

“SHQIPËRIA ETNIKE- për Fëmijë”

 

 

Anton Nikë Berisha/Në cikël vjershash

 

 

FJALË TË URTA NGA NJERËZ TË MENÇUR

 

MEHMET GJEVORI (1910 - 2007)

 

Shtati pyll e mendja fyll.

Kush mendon, gjithmonë fiton.

Notari i mirë duket kur deti ka valë.

Shumë miza janë, por pak bëjnë mjaltë.

Të bënin të gjitha mizat mjaltë, do t’i kishim qypat plot.

Ai që mendon me qenë gjithkund, nuk mbërrinë kurrkund.

Ai që nuk shkon me kohën, mbetet prapa (e shkelë koha).

S’ka njeri të pagabueshëm, sado i mençur që të jetë.

Parja e bardhë për ditë të zezë.

Për çdo punnë me rëndësi që nis, mendo daljen (përfundimin) e jo hyrjen (fillimin).

Doli fjala nga dhëmballa, mori 27 mëhalla.

Ç’ka shtëpia e nxjerr fëmija.

Duhet ngrënë një thes krypë, për ta njohur mirë një njeri.

Ai që ngutet, rrëshqet (gabon)

Druri i gardhit kalbet, por fjala e keqe nuk harrohet.

Fjala a ëmbël thërret miq, ajo zbut e pajton armiq.

Fjala e keqe verbon, fjala e mirë shëron.

Fjala e ëmbël-mehlem për zemër.

Fjala e rëndë-pëagë plumbi.

Fjala e ligë-më e rëndë se plumbi.

Fjala e xhahilit-më e rëndë se e katilit.

Fjala qokë-mend për kokë.

Fjalën e keqe lene për nesër!

Hiq inatin, gjej rehatin!

Gjylpanat majë për majë s’vihen.

I mençuri zë lepurin me kerr.

I urti të ther me pambuk.

Kush është gojëmbël, ha përshesh me tëmbël.

Kur përpiqen dy shtamba, njëra do të thyhet.

Zemra e hallës është si qelqe, po u thye vajti, s’ka më ngjit e qepe.

Me njoftë veten është urti, me qeverisë veten është trmëri.

Njeriu njihet prej goje e jo prej mbuloje.

Mos i shih gunën, por punën

 

Mblodhi

Mehmet Gjevori 

 

 

Shaban Ajvazi/Një vjershë

 

 

EDHE NJË DITË

 

Edhe një ditë në jetën time

E kaluar pa ty,

Edhe një ditë zemra ime

Po e kaloj në vetmi!

 

Por edhe një ditë jam më afër

Të vij ty në përqafimin,

Edhe një ditë që kalon

E afron këtë takim!

 

Edhe një natë do jesh ti

Pjesë e ëndërrave të mia,

Edhe një natë e errët futë

E me mua është vetëm vetmia!

 

 

KËNGA E VJESHTËS

 

U zhduk vapa shkoi vera

Dhe bilbili më s’këndon

Erdhi vjeshta me të tjera

Syri anë që i shikon...

 

Era frynë dhe fletët bijnë-e

Pemër zhvishen si ngamot

Mali e fusha më s’kanë hije

Që po kishin deri më sot!

------------------------------

 

             (Mehmet Gjevori: “NDIHMESË PËR SHQIPEN LETRARE”-doraacaak, Prishtinë, 2006, 62-63)

=========

 

NJË KONGRES I RI I DREJTSHKRIMIT

 

 

Nga Mehmet Gjevori

S’ka dyshim se Kongresi i Drejtshkrimit të gjuhës shqipe, që u mbajt në Tiranë më 1972, miratoi parimet themelore të rregullave të dretshkrimt të gjuhës sonë letrare kombëtare, vendosi normat e njëjta të qëndrueshme drejtshkrimore, vuri bazat e parimeve të përgjithshme gjhësore dhe hapi rrugën për hartimin e fjalorit të drejtshkrimit të gjuhës shqipe. Megjithatë, komisioni hartues i drejtsshkrimit të gjuhës shqipe, i përbërë nga gjuhëtarët tanë të njohur, prof. Androkli Kostallari, prof. Mahir Domi, B.Sh. Emil Lafe, Nikoleta Cikuli, në parathënien e fjalorit drejtshkrimor, Tiranë, 1976 (fq. 9) theksojnë sa vijon: “Në këtë tubim të parë të Fjalorit drejtshkrimor, nytyrisht, ka edhe mungesa e zbrazti. Me studimet e mëtejme shkencore  e me ndihmën e masës së gjerë të lexuesve, të cilët janë të lutur të dërgojnë vërejtjet e tyre, këto mungesa e zbrazëti do të plotësohen në botimet e ardhshme”.

Mirëpo, kaluan më se 30 vjet qysh se u mbaj Kongresi i parë dhe i fundit drejtshkrimor (1972) e gjuha shqipe ka pësuar shumë ndryshime. Pikërisht këto ndryshime edhe po i shyejnë gjuhëtarët të mendojnë se me të vërtetë duhen bërë disa vështrime e modifikime që gjuha e folur të përputhet me gjuhën e shkruar dhe që të dy dialektet kryesore të afrohen sa më shumë që është e mundshme.

Gjatë kësaj periudhe 30 vjeçare, shumë lexues, gjuhëtarë dhe arsimtarë, mbësdhtetur në apelin e sipërm të Komisionit hartues, janë paraqitur herl pas here nëpërmet shtypit dhe kanë dhënë vërejtje e sugjerime rreth disa rregullave të drejtshkrimit dhe zbatimit të tyre në praktikë, të cilat do të parashtrohen për ryshqyrtim në konferencën e ardhshme të drejtshkrimit, që flitet se do të mbahet në vjeshtë të vitit 2002. Në atë konferencë do të vendoset për çuarjen përpara të disa rregullave që mbështeten në trajtat e përbashkëta të gjuhës sonë kombëtare, në mënyrë që ato të jenë sa më të njosuara, sa më të thjeshta, të qarta e praktike dhe me norma drejtshkrimore të plota e të qëndrueshme që si parim themelor ta kenë, kryesisht atë fonetik, që në gjuhën tonë, i përgjigjet më së miri natyrës së shkruar e të folur: “fjalët shkrhen ashtu si shqiptohen”.

Me këtë rast, edhe unën, si dashamirë i gjuhës shqipe dhe si arsimtar me përvojë, dëshiroj të parashtroj mendimin tim, së pari, për një rregull drejtshkrimi të vjetër, të ngulitur prej kohës, mendim, të cilin e kanë shfaqur gojarisht dhe me shkrim edhe shumë të tjerë para meje.

Fjalën në fillim e kam konkretisht për emrat mashkullorë që, në librin “Drejtshkrimi i gjuhës shqipe”, Tiranë 1973, (fq. 85). Paragrafi 29, shkruan se trajtat e shumësit të emrave mashkullotë me zanore të theksuar ose me- ua, e bëjnë shumësin me Nj, si p.sh.: arinj, kallinj; pastaj: lumenj, përrenj, , thonj, heronj, ftonj, hunj, drunj. Po kështu aty shkruhet edhe shumësi i mbiemrave me- i të theksuar: të rinj, etj., si dhe shumësi i mbiemrit i madh: të mëdhenj. Mirëpo, siç dihet, këta emra e mbiemra që përmendëm, janë shkrar denbabaden (edhe ende shkruhen) në shumës me mbaresën J dhe jo me Nj. Pra, arij, kallij, mullij, lumej, përrej; thoj, huj, ftoj, druj; si dhe shumësi i disa mbiemrave: (i ri) të rinj, (i madh) të mëdhej; sepse shqiptimi me nj është shumë i vështirë. Madje shumësin me J e jo me Nj e mbështet edhe paragrafi 91, (fq. 129) te “Gjuha letrare shqipe për të gjithë”, Tiranë, 1976, ku theksohet se duhet shkruar: punoj dhe jo punonj, shkoj dhe jo shkonj, etj.; si dhe një shënim në faqen 212 po të këtij libri, ku thuhet tekstualisht: “trajtat e ish-variantit jugor: dëgjonjës, ëndërronjës, helmonjës, votonjës, etj., nuk janë në pajtim me normën e sotme letrare dhe nuk duhen përdorur”. Prandaj duhet preferuar trajtat e shumësir me J dhe jo me Nj.

Një vërejtje tjetër që mendoj se duhet të merret parasysh, është se duhet t’i përmbahemi pikërisht rregullës gramatikore të paragrafit 41 (fq. 110) të librit “Drejtshkrimi i gjuhës shqipe”, Tiranë, 1973, ku thuhet: “Emraz mashkullorë me- UES e kanë trajtën e shumësit njësoj si të njëjsit. Prandaj e theksoj se njashtu sikurse emrat mësues, sulmues, tregues, hartues, ilustrues, lexues, ligjërues, përfaqësues, e shmë të tjerë, duhet të shkruhet edhe emri PUNUES e kurrsesi jo PUNONJËS, sepse, dke bërë një përjashtim të këtillë vetëm për një fjalë të së njëjtës kategori, nuk i ndihmohet aspak njësimit dhe standardizimit të gjuhës letrare.

Një çështje tjetër gjuhësore që mendoj ta paraqes edhe me këtë rast, por që duhej të ishte parashtruar edhe në Kongresin e drejtshkrimit të gjuhës shqipe më 972, është PASKAJORJA, për të cilën Dr. Nuhi Veselaj ka botuar një punim shkencor me titull: “Paskajorja çështje e shqipes standarde”, Prishtinë, 2000. Mnedoj s  edhe kjo çështje duhet të trajtohet e të mishërohet në suazë të nosrmës së sotme letrare të shqipes standarde, sepse, përdormi i saj, si element bashkues kombëtar dhe si formë që është përdorur e përdoret denbabaden në shumë troje shqipfolëse, nuk i sjell shqipes kurrfarë dëmi, veçse dobi, duke e zhvilluar, pasuruar e përsosur gjuhën tonë letrare kombëtare.

 

(Mehmet Gjevori: “NDIHMESË PËR SHQIPEN LETRARE”-doracak, Prishtinë, 2006, 57-60)

 

 

NË 21 VJETORIN E RËNIES TË DY DËSHMORËVE NGA EKSPEDITA USHTARAKE-POLICORE SERBE NË POLLATË

 

KUR VRASËSIT VININ NATËN

 

Nga Gani Mehmeti

gani_mehmeti2@hotmail.com

 

Prej orës dhjetë ishin dëgjuar të shtëna e rafale nga armë të rënda, rafale këto që kishin zgjatur  rreth dhjetë minuta. Këtë të dhënë e pati vërtetuar edhe korrespondenti i “ Veçerni list” të Zagrebit, Sreçko Lodiçek, i cili kishte shkuar deri afër fshatit, të cilin e kishin zënë policia dhe e kishin kthyer në Podujevë, ku pas legjitimimit, e kishin lëshuar. Lodiçek thoshte se kishte pare 20 autoblinda, 60 tanke, 70 deri 100 pizgauerë dhe helikopterin, që ka fluturuar vazhdimisht mbi fshat. (“Zëri i Rinisë”, 14. 9. 1990, faqe 10.)

 

Trembëdhjetë Shtatori i vitit 1990 është një ditë e paharruar për Pollatën, për Podujevën dhe për Kosovën. Ishte një ditë me diell, një mëngjes pakasa i freskët, por dita me një tejdukshmëri të largët e të qartë. Nuk ishte ditë e nxehtë si sot, aso kohe të frtohtit vinte nga të gjitha anët, prandaj, edhe kur dielli nxente, nuk nxente – mungonte Liria.  Pakkush po shkonte në punë, sepse shumë nga shqiptarët ishin larguar prej saj e shumkush vetëm dilte sa për “eh” në qytetin e Podujevës, ngase edhe nuk i rrihej brenda në shtëpi dhe sa për të marrë vesh se ç’kishte ndodhur gjatë natës. Nuk ka mbetur kotsinakoti shprehja llapjane: “A u çuet e a u njehtë!” Kjo fjalë ka mbetur pikërisht nga sulmet barbare serbe, të cilët janë të mësuar të sulmojnë edhe natën, sepse pak u dukej ditën. Pikërisht nga se shumë herë kishte ndodhur që të erreshin të gjithë anëtarët e një familjeje, por nuk ishin numëruar të gjallë në mëngjes nga ekspedita e sulme ushtarake, policore a të grupeve të ndryshme serbe mbi familjet shqiptare. “A u njeht!”  ka kuptimin a u numëruat  gjallë të gjithë nga nata që sapo kaloi. Kësisoji, kësaj radhe, pra me 13 09. 1990 shumë forca policore e ushtarake ia kishin mësyrë Pollatës, e cila, edhe ashtu gati veç është në vijë kufitare me Serbinë, mëngjesi I 13 shtatorit nuk i ishte numëruar të gjallë dë veta në Pollatë, pra nuk ishin njehë të gjithë. Kësaj radhe këto forca kishin vazhduar përmes Podujevës e në Pollatë. Këto forca ishin aq të mëdha, aq të përgatitura ushtarakisht e me armatim aq të shumtë sa të linte përshtypjen se do të zhvillohej luftë kundër një shteti e jo kundër një fshati  me jo më shumë se 50 shtëpi. 

           

Është e vërtetë se pollatasit janë të njohur për tradita patriotike, prandaj secili regjim i huaj, që ka ndërmarrë këtu ndonjë ekspeditë ushtarake e policore është përgatitur e menduar fort mirë. Kësaj radhe  ata qenë përgatitur më mirë, me forca aq të mëdha ushtarake e policore serbe, sa që ishte për t’u çuditur. Gjithë ajo hata  ndërmerrej kundër një lagjeje të një fshati. Pollatasit gjithmonë regjimeve antipopullore u kanë ndenjur përballë duke u rezistuar. Nisur nga kjo, këtë ditë ata kishin qenë shumë “vigjilentë” një armatë e tërë kundër një lagjeje, ashtu sikur një i rritur kur përgatitet kundër një fëmije, sepse një lagje ishte shumë e vogël kundër një ushtrie me një teknikë aq të forte armatimi.

           

Rrethimi i lagjes ishte bërë heret, pas mesnatës. Autobusi i orës pesë të mëngjesit ishte penguar kësaj radhe të udhëtonte me ata pak punëtorë e udhëtarë. Dhe, pikërisht këso kohe kishte nisur hataja! Kishin qitur me tanksa dyert nga vendi dhe kishin hyrë brenda në oborr. Kishin mësyrë të hynin brenda në shtëpi ku po flinin të rinjt. Besim Latifi, ashtu i përgjumur ishte zgjuar nga zhurma e të shtënave serbe, del me automatik në dorë i cili në përleshje e sipër me ta vritet, por duke luftuar me armë në dorë. Pak më larg derës së odës ku vritet Besimi, armiqve u kishte dalë në pritë Skënder Hamit Monolli në ndihmë Besimit dhe vetes, por sa mund të bëjë punë një automatik, kundër gjithë asaj  teknike ushtarake serbe!? Mirëpo, vetë qëndresa e tyre i bën të mëdhenj këta dy të rinj, të cilët vriten në mbrojtje të vendit dhe  familjeve të tyre. Përveç që i vrasin, kriminelët nuk i lënë as t’i  qajnë sipas dhimbjes e zakonit. Të gjithë anëtarët e familjeve të tyre, e edhe më gjërë, i marrin dhe i çojnë në stacionin policor në Podujevë, disa  prej të cilëve edhe në Prishtinë. Disa i mbajnë me orë, disa me nga disa ditë, e disa edhe me nga tre muaj ditë i mbajnë në burg. Fitimin e kishin lidhur këmbë e krye e disa të tjerë me pranga në dorë. Në hyrje të stacionit të policisë në Podujevë i kishin pritur të gjithë njësoj: ishin çuar në këmbë policët dhe u kishin dalë përpara, duke i ndarë në dy rreshta dhe duke i rrahur me kërbaçë, kundakë të armëve të ndryshme, me grushta, shqelma e më në fund i kishin përcjellë edhe me sharje, ofendime e lëndime shpirtërore, të cilat mund të dalin vetëm nga gojët e njerëzve të ligj.

 

            Vetëm fjala “terrorist” nuk më ofendonte, do të ofendohesha sikur të isha i njëjtë me ta, sepse terror bënin ata e jo ne, thoshte Hashim Latifi, babai i Besimit të vrarë, tani i ndjerë edhe Hashimi. Kjo ka qenë e kurdisur nga shovenët serbë, nga se biri im, Tfili, e pati  vrarë serbin Bogdan Mlladenoviç në vitin 1976, për shkak se ishte bërë i padurueshëm nga provokimet që na i bënte. Ata kanë ardhur për hakmarrje, vazhdoi aso kohe Hashimi dhe thoshte se malet  rrëzë Brezovanit  kanë qenë të mbushura përplot vullnetarë të armatosur, të ardhur nga shumë fshatra përreth Pollatës, si nga Sylevica, nga Pakashtica, nga Revuçi, nga Repa e nga Metehia. Këta edhe patën shtënë në drejtim të helikopterit që përcillte situateën. Shiheshin degë të lisave kur binin përtokë. Në kodrën mbi shtëpi kanë qenë vullnetarët nga fshatrat e Mavriqit. Me ta ka qenë edhe Muhameti, por apeli ynë ka qenë  që të mos shtijnë në derrat se do të hakmerreshin në të gjithë anëtarët e familjeve tona që ishim në duart e tyre, për çpka edhe i kishin marrë peng, që nëse dikush prej tyre do trë vritej, atëhere do të vriteshim edhe ne në shenj hakmarrjeje. Shumë nga familjarët nuk ishin liruar nga burgu për të marrë pjesë në varrimin e dy të rinjve, madje as edhe babai i Besimit, Hashimi, nuk ishte liruar, dhe brengën më të madhe e ksihte këtë, pse nuk kishte marrë pjesë ne varrimin e birit të tij, të cilit i dukej sikur i kishte mbetur borxh.

 

Pra, kjo ishte koha kur vrasësit vinin natën. Pikërisht për këtë, duhet çmuar Liria, sepse në të nuk do të ketë më vrasës, për çka ranë edhe Skënder Monbolli e Besim Latifi.

 

Askush nuk m’i shëron plagët

Vetëm liria m’i fali trndafilët

Pa gjemba për shqipe e legjenda

 

Në emër t’Atdheut

Rrëfehem arbërisht

Unë poetja

 

Shënime për autoren

Shqipe Hasani u lind në Prishtinë.

Shkollën fillore dhe të mesme (mjekësinë e përgjithshme) në Prishtinë.

Fakultetin Filologjik, dega Gjuhë dhe Letërsi Shqipe në Universitetin e Prishtinës.

Gjatë periudhës së studimeve, Shqipe Hasani fillon të punojë në Qendrën Klinike Universitare – Klinika për Radiologji dhe Onkologji, si teknike e rëntgenit.

Mirëpo, përballë punës së vet profesionale, aktiviteti i saj letrar zgjerohet nëpër gazeta dhe revista, duke filluar nga ato për fëmijë e për të rritur: “Pionieri”, “Rilindja”, “Jeta e re”, etj.), ku vërehet një individualitet krijues.

Poezitë e Shqipe Hasanit janë përkthyer edhe në gjuhë të huaja si: anglishte, kroate, turke, etj. Krahas poezisë, shkruan edhe prozë – novela.

Është anëtare e Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.

Krijimet e saj letrare janë shpërblyer me çmime  dhe mirënjohje të ndryshme.

Nga kjo poete janë shkruar këto vepra me poezi:

1.”Shiu  i vetmisë” – “Pena” (2000);

2.”Qielli i varreve” – “Rilindja” (2000);

3.Aureali i dhembjes” – “Flomed”, (2008);

4.“Premtim i lënë peng” – “LSHK”, Prishtinë – dega Prizren (2009).

Autorja jeton e punon në Prishtinë.

 

Luljeta Selimi-Berisha, drejtoreshë e Shoqatës “Jeta në Kastriot”

Humanistja Luljeta Selimi-Berisha

 

Të nderuara kolege e kolegë, Luljeta na lutet që në mënyrë të organizuar t’i ndihmojmë që ta shedin librin e vet në interes të 2019 grave të dhunuara e të masakruara nga çetnikët serbë; libri në fjalë kushton 5 euro në vend kurse 10 euro në Mërgatë: Ajo do t’ua bëjë nga një pako grave dhe fëmijëve jetimë të tyre për Festë.

Ajo iu drejtohet disa figurave të rëndësishme atdhetare:

 

Prof. Sami Repishti (sdrepishti@att.net), Zeqir Lushaj (zeqirlushaj@msncom)

Petraq Janko Pali (gjivlashi@aol.com), Rozi Theohari (rtheohar01@northshore.edu), Vitore Stefa Leka vitore2000@yahoo.com)..., që të ndikojnë në rrethet e veta...

 

Na njoftoni nga sa libra mud t’i shitni në rrethin tuaj, që ta bëjmë porosinë dhe t’iu sjellim librat?

luljeta_s@hotmail.com

044/209-651.-

www.vajzat.com

Në pritje e sipër, ju përshëndesim përzemërsisht.

 

Idriz Zeqiraj (fisnikzeqiraj@hotmail.de)

Kadri Mani

049/877-722.-

etnike@gmail.com

kadrimani@hotmail.com

www.zemrashqiptare.net

 

 

 

Mirënjohje do të marrë edhe zotni Prend Qetta, por do të botohet në nr. 4/2011.

 

 

 

 

 

 

 

 

Dhe lajmet e fundit:

 

Serbët ngritin nivelin e barrikadës mbi urën e lumit Ibër

 

Një grup i serbëve të rebeluar rreth orës 15.30 kanë ardhur me një buldozer deri te barrikada e vendosur në cepin verior të urës mbi lumin Ibër të Mitrovicës, dhe kanë ngritur nivelin e kësaj barrikade me zhavorr.

I gjithë aksioni ka zgjatur vetëm pesë minuta dhe serbët janë larguar, ndërkohë që e tërë situata është përcjellë nga ana e KFOR-it.

Ndërkaq, KFOR-i ka hapur të shtunën në ora 10.00 pikën kufitare në Jarinje për qarkullim të automjeteve, por një gjë e tillë është e pamundur të bëhet për shkak të barrikadave që kanë ngritur serbët e rebeluar në rrugën që çon drejt kësaj pike kufitare.

Në përgjithësi, situata në veri vazhdon të jetë e qetë, por e tensionuar.

Pas heqjes së një barrikade nga ana e KFOR-it në afërsi të vendkalimit kufitar në Jarinje, nata e kaluar në këtë pjesë të vendit tonë ka kaluar e qetë dhe pa incidente, ndërkohë që serbët e rebeluar vazhdojnë të qëndrojnë pranë barrikadave tjera të vendosura me qëllim të pengimit të qarkullimit të automjeteve të KFOR-it.

Serbët e rebeluar kanë rivendosur barrikadat në veri, në shenjë kundërshtimi ndaj dërgimit të doganierëve dhe policëve kufitar të Kosovës në pikat kufitare 1 dhe 31 në veri, më 16 shtator. Ata të martën e kaluar kanë sulmuar me gurë dhe me granata KFOR-in, me ç’rast janë plagosur katër ushtarë.

Pikat kufitare Jarinje dhe Bërnjak për një kohë të gjatë kanë qenë jashtë kontrollit të Prishtinës zyrtare, dhe në këto dy pika është zhvilluar kontrabanda dhe krimi i organizuar.

 

Komenti ynë:

 

Ende s’ka komente as analiza për serbët barbarë; pra, fjala është për një përplasje midis dy shkallësh të ndryshme qytetërimesh: qytetërimit shekullorë shqiptar dhe sebëve barbarë.

Serbët kur në ndonjë moment s’kanë punë me fqinjët e vet, kthehen si çakej e si hiena apo edhe si kentaurë dhe torturojnë persona nga radhët e veta apo edhe shtazët:

Grupi i të rinjve serbë nga Leskoci e marrin prostitutën dhe e çojnë në maje të malit, e pasi e (keq)përdorin me radhë, e shtojnë në mes tyrre rretherrotull, e duke pirë shlivovicë e duke kënduar të dehur, në vaginë ia fikun bishtat e cigateve!! Pisket vasha në kupë të qiellit, ata gajasen e galdojnë!!

-Pa ?ove?e božje zbog ?ega to radite tako!?-(Po o njeri i perendisë përse veproni ashtu!?)

-Samo da se iživljavamo!-(Vetëm që ta shfryejmë mllefin!).

Mllefin e egërsisë shtazarake-barbare.

Shkjau barbar e rrjep derrin e gjallë, dhe ulurimat-hungurrimat e çirrjet tmerruese e lemeritëse të shtazës i prjeton si muzikën më të këndshme!!

-“Uživam u ovakvu lepu muziku, duboko doživljavam!”-(E përjetoj në shpirt këtë muzikë, thellë e ndjejë kënaqësinë!).

Këto ditë ishte kunata ime mysafire (Shaha Rexhepi) te ne dhe më tha se si ia kishin masaktuar dajën më të urtë, Hamit Pacollin (një të afërm të zëvendëskryeministrit Behgjet Pacollit): duke qenë krejtsisht i pafajshëm, s’ka ikur nga shtëpia; çetnikët ia kanë pre hundën, gjuhën, buzën, organet gjenitale, ia kanë ça barkun me bajoneta e zorrët ia kanë lidhur rreth qafës dhe e kanë varë në lis!!!

Po kjo nuk po i pengon nddërkombëtarët që t’i përkrahin serbët barbarë, sikur që janë: Karla del Ponte, Dik Marty, Xhon Bolton, Naom Chomsky, albanologu nga Amerika!!

 

Joran Vaseniusi

(për helmimet 1990)

 

“Nëntë nga shokët e mi të klasës pësuan nga kjo... Befas iu dilte shkumë nga goja e tyre, lotët iu rridhni pa e ditur shkakun pse. Të gjithë kishin vështirësi gjatë frymëmarrjes dhe shumica prej tyre humbën vetëdijen. Ne i bartëm ata jashtë klasës dhe provonim t’ua kthenim frymën. Një djali këmbët iu kishin shtanguar dhe në formë jo të natyshrme, që ne as nuk mundëm t’ia shtrinim. Ishte vështirë t’i zgjonim ata që humbën vetëdijen”.

 

Ky është tregimi i një dëshmie.

Kjo ndodhi në Kosovë më 1990.

U goditën së paku 7.500 individë.

Po çka i goditi, nga çka pësuan ata?

 

Ky libër përpiqet të përgjigjet në këto pyetje.

 

Joran Vaseniusi u interesua për këtë “sëmundje mistike” më shumë se dhjetë vjet. Ishte në Kosovë shumë herë. Në verë të vitit 2008 ai udhëtoi në Gjenevë për të arritur deri te dokumentet.

Intervistoi mjekë, mësues, dëshmitarë e njerëz që pësuan.

ISBN 978-91 -977685-2-8

Botues “SHOTA” në Gislaved – Suedi

 

Ja gjuha e barbarëve serbë:

 

U?imo srpski jezik

 

Gde si bre pizda ti materina! Jebem ti boga i bogorodicu! Jabem ti krvavo dete od tri litra! Jebem ti sisu maj?inu! Jebem ti boga! Boga ti jebem! Jebem ti majku! Jebem ti sestru! Jebem ti ženu! Jebo te bog! Bog te jebo! Jebem ti sunce žarko! Jebem ti nebo! Jebem ti hleba! Jebem ti zemlju! Jebem ti sve po spisku!

(kërkojmë falje që nuk po e përkthejmë: nuk duam ta flliqim gjuhën shqipe!)

 

 

LËVIZJA  "BASHKOHU"-KRIJESË E BEOGRADIT

 

Shkruan: Idriz ZEQIRAJ

fisnikzeqiraj@hotmail.de

 

Qysh kur Presidenti Rugova ideoi ndërtimin e Katedralës katolike në Prishtinë, një nismë shumë e qëlluar, e pritur fort mirë edhe nga Evropa kristiane dhe Amerika e madhe, Beogradi i ndjeh keq, se po demantohej në propagandën shpifëse, se kinse "Kosova myslimane paraqet rrezik për botën kristiane". Si gjithëherë, Beogradi ka projektet rezervë për veprime kundër Kosovës. Dhe, shpërfaqi bujshëm njërin sish, sajesën fatkeqe, Lëvizjen "Bashkohu".

Kjo Lëvizje kishte kohë që vepronte, por, për të fshehur burimin rrjedhës nga vinte, u fsheh pas veprimeve, gjoja spontane, të besimtarëve myslimanë. Kuadri i saj ishte i gatshëm, madje i bollshëm. Por, ky kuadër, i shkolluar në vendet mike të Serbisë, me paraqitjet ekstreme, me mjekërra, veshje, sjellje në familje dhe shoqëri si dhe me ushtrimet e lutjeve fetare tipike arabe - talebane, nuk u pëlqye në popull, bilëz ngjalli neveri e përbuzje masive. Kjo racë shkretëtire ekzekutoi, me armë të pazëshme, sekretarin e Komitetit Islamik të Shqipërisë, Sali Tivarin, vite më parë, në zyrën e tij në Durrës, sepse ai ishte hoxhë bashëkohor dhe nuk përfilli dogmat e racës fanatike mjekërroshe, të ardhur rishtas nga shkollat e shkollëzat obskure arabe. Dhe, me të drejt u shpreh shqetësimi se këta do të jenë shkitë e ardhshëm të Kosovës, të Shqipërisë.

Vehabistët e ideologjisë talebane, që më se paku kanë të bëjnë me fenë dhe besimin fetar, të ndjerë të diskredituar keqas, të kinsultuar me qendrat antishqiptare, u tubuan rreth Lëvizjes "Bashkohu". Nën çatinë e kësaj Lëvizjeje, ku do të strehohen edhe njerëz të thjeshtë, besimtarë të devotshëm, por të mashtruar dhe të manipuluar nga horrat mjekërroshë, do të zhvillojnë veprimtarinë e tyre destruktive dhe antishqiptare, gjithnjë në konsultim dhe bashkëveprim me qendrat armike të Kosovës. Telebanët "paqësorë" të sotëm, do të jenë vrastarë të nesërm.

Shqiptarët e kudondodhur janë të vetëdijshëm se heroi kombëtar  Gjergj Kastrioti - Skënderbeu dhe e hirshmja humaniste Nëna Tereze, janë dhuratë Perëndie, janë privilegjë për shqiptarët, të cilët janë gjak i gjakut të tyre dhe identifikohen me këto dy figura të papërsëritshme, jo vetëm në hapësirat shqiptare, por edhe në historinë botërore. Udhëtimi i Skënderbeut nga Kruja për në Prishtinë, madje pa i zbritur fare kalit, shqetësoi jo pak Beogradin dhe argatët e tyre të ideologjisë talebane në Kosovë.

Gjaku tërheq gjakun. Dhe, Nënë Tereza u nis nga Kalkuta e largët, për t`u ngulitur pranë të vëllait, Gjergjit, në kryeqendrën e Kosovës. Ishte ky një tjetër siklet i Beogradit, Moskës dhe i veglave të tyre shqipfolëse, por mendjemykur e shpirtshitur ke djalli dhe i biri. Kundërshtia e tyre për vendosjen e dy shtatoreve, të Gjergj Kastriotit dhe Nënë Terezës, fillimisht, në surdinë, më vonë hapur dhe zëshëm, ishte e çuditshme, amorale dhe armiqësore karshi këtyre figurave markante dhe krenare për shqiptarët dhe opinioni e dënoi rrept dhe fort argumentueshëm.

Përurimi i Katedralës "Nëna Tereze" në Prishtinë, ishte një ngjarje e shënuar jo vetëm për besimtarët e krishterë katolikë shqiptarë, por edhe për të gjithë shqiptarët zemërbardhë. Pavarësisht se sa është numri i katolokëve rezidentë në kryeqytet, aty janë misionet diplomatike dhe organizatat tjera ndërkombëtare civile, të përfaqësuara, kryesisht, nga besimtarë katolikë. Tashmë edhe ata do të kenë një adresë për lutjet e tyre fetare, që zakonisht i bëjnë të dielave dhe në ditët e festave. Edhe Hasanët, Hysenët, bile edhe Isët e Muhametët kanë filluar frekuentimin e Katedralës të re, madje, jo thjesht si vizitorë, turistë, por edhe në dëgjimin meshtar. Të ndejurit në ulëset komode dhe dëgjimi i predikimeve në gjuhën e nënës, sikur po i joshë më fort kisha se sa xhamia. Dhe, pa fije urrejtje fetare, njerëzit mirë të ekukuar, faltorët i konsiderojnë si shtëpi të Zotit dhe të "robit", njeriut, pasi "robi", figurativisht, llogaritet bir i Zotit.

 

PRESIDENTI RUGOVA SHEMBULL I HARMONISË NDËRFETARE

 

Në kohërat moderne, në historinë më të re botërore, nuk ka asnjë shembull tjetër i krahasueshëm me Presidentin Rugova, për forcën e ndikimit dhe të reformave pozitive të bëra në jetën dhe sjelljen e popullit të Tij. Mësuesit e dr. Rugovës ishin Rilindasit tanë, me kryemësuesin Pjetër Bogdanin, tek i cili princi Rugovë do të gjente frymëzimin e madh, filozofinë e virgjër shqiptare.

Mësuesit dhe miqtë e dr. Rugovës, profesor Anton Çeta dhe akademik Mark Krasniqi do të ishin mentorë dhe guidë e sigurtë për nisma fisnike, siç ishin pajtimet shqiptare në vitet `90-a, të cilat, domosdo, unifikuan një popull të tërë, madje në mungesë të policisë, ushtrisë dhe të çfarëdo pushteti tjetër ekzekutiv. Me të drejtë kjo është quajtur mrekulli shqiptare, të cilën, vetëm lehaqenët komunistë, pushtetarët e sotëm xhahilë, artificialisht, e mohojnë këtë madhështi hyjnore të Presidentit Historik, dr. Ibrahim Rugova.

Është rast unik në botë që fjala urtake e një njeriu, qoftë Ai edhe vetëm me pushtet moral, të bëhet ligj, duke hequr barrën e dokeve, zakoneve negative dhe promovimin e kodeve dhe të normave bashkëkohore, të thjeshta dhe praktike për popullin, qoftë në robëri, qoftë në liri. Shumë zakone, të cilat i ishin veshur fesë, por që në fakt nuk kishin të bënin fare me atë, me këshillën e Tij të urtë, dr. Rugova i amortizoi, përfshi këtu edhe diferencat ndërfetare shqiptare. Rrugëndjekësit e Tij, si kryemyftiu Ramiz Boja, prifti dom Lush Gjergji me shokë, në predikimet e tyre publike e fetare, do t`u thonn dhe do t`i ftonin besimtarët shqiptarë, pavarësisht konfesionit, se "në faltorën e parë që të hasni, qoftë ajo kishë apo xhami, hyni në të dhe lutjuni Zotit për liri, paqe, dashuri ndërnjerëzore dhe begati ekonomike".

Presidenti Rugova kishte një maturi supreme. Ai nuk ishte revolucionar, sepse siç thotë mjeshtri i analizës profesionale, Nexhmedin Spahiu, nuk ka revolucion demokratik, ngaqë revolucioni është gjithëherë i dhunshëm, ndërsa demokracia përjashton dhunën. Por, studimet e origjinës dhe të historisë të lashtë shqiptare, të bëra nga dr. Rugova, dëshmonin bindshëm për krishtërimin bazal shqiptar. Dhe, këtë të vërtetë Ai nuk e fshehu, përkundër, ua tha hapur dhe të faktuar shqiptarëve. Pa hamendje, shpalosja e të vërtetës edhe në aspektin e besimit fetar shqiptar ndër shekuj, ka ushtruar një ndikim të drejtpërdrejt tek shqiptarët në përgjithësi, ndërsa tek shqiptart e Kosovës në veçanti. Pikërisht, në këtë ndërkohë janë shënuar lëvizje e rikthime në besimin e të parëve, qoftë individuale, familjare dhe grupore. Është kjo arsyeja e urrejtjes ndaj Presidentit Rugova të hoxhëve ekstrem talebanë, si në Kosovë, ashtu edhe në trevat tjera shqiptare. E ritheksojmë, vetëm ata të sektit kriminal talebanë.

Ka ndodhur një fenomen jo i zakontë i aleancave të pajtimit të të kundërtave: të fanatikëve myslimanë talebanë me komunistët shqiptarë, madje të kudondodhur. Dihet, komunizmi është armik i fesë, sepse komunistët janë ateistë. Shembulli konkret, Enver Hoxha me shokë. Por, është armiqësia  e komunistëve dhe e islamistëve ekstrem ndaj Presidentit Ibrahim Rugova, që i ka bashkuar këto dy ideologji fatale për njerëzimin. Dhe, kjo shpërfaqet turpshëm në faqet e internetit, të cilat i zotërojnë këto ideologji obskure. Dhe, ky bashkim është bërë me pragmatizmin: "Armiku i armikut tim, është miku im".

 

KËRKESA PËR NDËRTIMIN E XHAMISË

 

Lëvizja "Bashkohu", si lëvizje përçarëse, destruktive dhe kundrakombëtare, është sintetizuar në tri kërkesa bazike, të cilat janë sa të panevojshme, aq edhe regresive. Ato nuk janë kërkesa të prodhuara nga shqiptarët, por të importuara dhe të katapultuara tek shqiptarët, me qëllime të përcaktuara, nga Beogradi me aleatë. Dhe, këto kërkesa janë:

1.- Ndërtimi i xhamisë të madhe;

2.- Futja e mësim-besimit fetar në shkollat publike;

3.- Mbajtja e shamive në shkolla!

Sugjerimi i Presidentit Rugova për ndërtimin e Katedralës katolike në kryeqendrën e Kosovës, Prishtinë, cyti interesimin e Bashkësisë Islame të Kosovës për ngritjen e një xhamie të madhe, si kundërpeshë e balancë me Katedralën-kishë. Mënyra e reagimit dhe tendencioziteti i kërkesës dëshmonin për nxitje nga jashtë, dihet, nga qendra keqdashëse të Kosovës dhe të shqiptarëve. Dhe, kjo kulmoi kur kryemyftiu i Kosovës, Naim Tërnava, me rastin e përurimit të Katedralës, keqpërdori vrazhdët foltorën e shenjtë, duke kërkuar, madje flakë për flakë, ndërtimin e një xhamie të madhe! Ndërkohë që nuk ishte as rasti dhe as momenti për një kërkesë të tillë.

Çuditërisht, ka një aprovim paushall dhe hiç të studjuar për ndërtimin e xhamisë të madhe nga Parlamenti, Qeveria, komuna e Prishtinës dhe struktura të tjera të shoqërisë. Nga 24 xhami që ka Prishtina, 22 syrësh janë aktive. Monotorimi i bërë nga stafi i mediave prestigjioze të Kosovës dhe të shoqërisë civile, xhamitë kanë një frekuentim simbolik nga besimtarët dhe "safat" (rrjeshtat) e faltoreve numërohen me gishtat e një dore, ndërsa të premteve diç më shumë. Përjashtim bën falja e Bajramit, me ç`rast pjesëmarrja është më e madhe, masive. Në mërgatë për faljen e Bajramit sigurohet një sallë e madhe, jashtë xhamisë. Kurse në Kosovë, Shqipëri dhe në botë falja e Bajramit bëhet edhe në hapësirat përrreth xhamisë. Dhe, nuk bëhet nami, sepse ceremonia e faljes festive është, relativisht, e shkurtër.

Edhepse hapësirat e 22 xhamive janë të bollshme, madje të tepërta, për lutjet e besimtarëve myslimanë të Prishtinës, komuna, pa e konsultuar popullatën e kryeqytetit, e cila, po të pyetej, nuk do ta aprovonte një lokacion të ri, aprovoi dy lokacione të mundshme për ndërtimin e një xhamie të madhe. Megjithatë, Bashkësia Islame dhe Lëvizja "Bashkohu", refuzuan trojet, duke pretenduar që xhamia të ndërtohet më në qendër, madje duke prishur kopshtin parashkollor të fëmijëve, për të bërë xhaminë! Ja, kjo është logjika errëtake e islamistëve ekstrem: "Prish shkolla dhe në vend të tyre ndërto xhamira"!!!

Islamistët talebanë shkuan edhe më larg. Të çakërdisur, të tërbuar dhe të vërbuar nga urrejtja ndaj besimit të krishterë, me kazma e lopata, hapën themelet e xhamisë, madje pa e pyetur askënd, sikur të mihnin në shkretëtirat e pafundme arabe. Dhe, askush nuk u kërkoi llogari këtyre halabakëve të ndërkyer me ideologjinë e mykur e satanike talebane, për dëmtimin e parkut, për prishjen e gjelbërimit! ... Dhe, thonë se Kosova është shtet! Turp për Qeverinë, e cila është bërë njësh me mjekrraxhinjtë islamistë talebanë.

Do të ishte në logjikën e kohës hapja e një qendre kulturore të besimtarëve islamë, e cila do të shërbente për edukimin kombëtar e fetar, të harmonisë dhe të vëllazërisë të besimtarëve shqiptarë, të të trija konfesioneve. Brenda kësaj ndërtese do të ishte edhe salla e madhe, publike, për lutjet e besimtarëve. Katet e sipërme do të ishin zyrat, biblioteka dhe mjedise tjera për kulturën. Dhe, kjo ndërtesë mund të ngrihej në themelet e njërës nga xhamitë e vjetëruara, e cila është në vend të përshtatshëm dhe me hapësirë të bollshme. Ngritja në kate, do të kursente dhe kompensonte hapësirën tokësore. Përndryshe, ngritja e një xhamie të re, duke zënë hapësirë shtesë, ndërkohë që xhamitë ekzistuese vetëm dy herë në vit mbushën me "xhematë", është jashtë logjikës dhe mëkat i madh.

Lind pyetja: Pse kërkohet një xhami e re, në një truall të ri? Duke e parë strukturën ngulmuese për ndërtimin e xhamisë të madhe, është lehtësisht e lexueshme se mjakërroshët e "nasibetët" kulexhinj, duan ta zotërojnë një objekt të tillë, duke e motivuar me përmasat dhe mjediset e bollshme, për ta bërë qendër të tyre, madje jo vetëm për komunën e Prishtinës, por, hap pas hapi, në tërë Kosovën dhe më gjerë.

 

I.- MËSIMI FETAR NË SHKOLLAT PUBLIKE

 

Ora e parë: Feja Islame është e vetmja fe e pranuar nga Perëndia!

Ora e dytë: Skënderbeu tradhtar i Sulltanit dhe i Islamit!

Ora e tretë: "Rrospillëku" i Nënës Tereze!

 

Kërkesa e dytë është futja e mësim-besimit fetar islam në shkollat publike. Dhe, pretenduesit këtë e shpjegojnë se "edhe Evropa e ka bërë këtë", duke e renditur në të drejtat elementare të njeriut. Është e vërtetë se shumë vende të Evropës e kanë në programet shkollore lëndën e historive të besimeve fetare të njerëzimit, por, jo edhe të gjitha. Për shëmbull, Franca, Landi i Bërlinit nuk e kanë obligative këtë lëndë. Franca zyrtare ende nuk i ka harruar të bëmat kriminale të inkuzicionit, të kishës katolike mesjetare. Andaj edhe e ka bërë ndarjen e prerë të kishës nga shteti.

Por, kjo është demagogji e islamistëve ekstrem të Kosovës, sepse asnjë krahasim nuk mund të bëhet në mes të Evropës dhe Kosovës. Në Evropë mësohet historia e besimeve kryesore fetare  botërore. Bazat e teologjisë janë pjesë e kësaj lënde, e cila, nuk guxon të përçmojë e fyejë asnjërin nga besimet fetare. Përkundër kësaj, në "nasihatet" e tyre, kam dëgjuar klerikë islamikë të Kosovës, duke i thënë "xhematit": "Feja islame është e vetmja fe e pranuar nga Perëndia"! Dhe, këta matrapazë islamistë ekstrem e dinë mirëfilli se shqiptarët u përkasin tri besimeve fetare kryesore e disa sekteve fetare, si fraksione të besimeve kryesore. Megjithatë, as nuk skuqen dhe as nuk zverdhën në ligjërimet e tyre rrenacake, fodulle, përçarëse dhe kundrakombëtare.

Reagimi i vrazhdët i Bashkësisë Islame si dhe të ndoca imamëve, me theks armiqësor, ndaj vendosjes të shtatoreve të Skënderbeut dhe të Nënës Tereze në Prishtinë, e parathonë edhe vlerësimin negativ që do të bënin "mësuesit" fetarë të mësim-besimit islam, për këto dy figura kupolë e rrezatimit të lavdisë shqiptare, madje në shkallë botërore. Kjo lavdi dëshmohet, kur, tashmë, në disa kryeqendra botërore janë ngritur shtatoret e krenarisë tonë kombëtare: të mbrojtësit të krishtërimit evropian, Gjergj Kastriotit dhe të kryehumanistës botërore, Nëna Tereze. Frymëzimin për denigrimin e figurës të Skënderbeut, si "tradhtar" i Sulltanit dhe të Islamit, do ta "begatonin" edhe ndonjëra nga qëndrat e jashtme islame, që, tashmë, ka kërkuar rishikimin e historisë.

Fyerja , deri në rrugaçëri, për të hirshmen dhe të madhërishmen Nëna Tereze, nga imami i Prishtinës, dr. Shefqet Krasniqi, është rast i paparaprijës për një klerik, i thirrur për të predikuar dashurinë dhe harmoninë ndërnjerëzore, ndërkohë që ai bën të kundërtën. Me gjithë kundërshtinë korale të shqiptarëve, ndaj deklarimeve tendencioze, përçarëse dhe thellësisht kundrakombëtare, ai anjëherë nuk shprehu pendesë, nuk u kërkojë falje shqiptarëve, pavarësisht konfesioneve fetare. Përkundrazi, vazhdon me këmbënguljen prej mushku, t`i rithotë! Për ta shpehur urrejtjen ndaj besimtarëve të krishterë, hapësirë të bollshme i jep edhe televizioni qeveritar paçavure -RTK-, i pushtuar nga sejmenët e kryeministrit Thaçi, si Sylejman Shaqiri, Rrahman Paçarrizi dhe lukunia rrospihane komuniste - staliniane.

Vetëm një herë rastisi që një prift të shprehet mëllefosur, për një akt makabër të islamikëve talebanë shqiptarë, por me një përgjithësim të papranueshëm për besimtarët islamë, kundër Amerikës, çliruese faktike dhe ekskluzive të Kosovës dhe reagimi ishte i ashpër, deri në kërkesë linçimi të priftit. Kleriku, i cili ishte dëshmuar për punë të mira kombëtare, në Kosovë dhe Amerikë, u rrëfye sinqerisht deri në përlotje, u kërkoi ndjesë shqiptarëve dhe bindshëm shpjegoi se nga zemrata e madhe, për mosmirënjohjen ndaj Amerikës, që tregoi një grup talebanësh kriminelë e rrugaçë, mjerisht, shqipfolës, lëshoi një mallkim përgjithësues, më tepër një - lapsus lingua -, një shprehje e dalë nga gjuha, nga ndjenja që errësoi arsyen, se sa mendja dhe zemra e tij. Dhe, këtë rrëfim-ndjesë e ka thënë, rithënë dhe vazhdon ta përsërisë prifti thellë i penduar.

Qëndrimi i imam Krasniqit ndaj atij të kryemyftiut, Naim Tërnava, dallon vetëm në atë se ky i fundit nuk e mbron sot mendimin e shprehur dikur, ende pa u bërë i parë i fesë islame në Kosovë, se "Nëna Tereze është maxhupe"! Dhe, kjo blasfemi është bërë në prani të të tretëve, tashmë, të publikar në revistën "Shqipëria Etnike", me botues veprimtarin kombëtar Kadri Mani. Dhe, kurrë, as dje dhe as sot, kryemyftiu aktual Tërnava, nuk ka bëzajtur, nuk e ka demantuar pohimin e tij të dikurshëm. Ia kujtojmë atij dhe të tjerëve se origjina, prindërit e Nënë Terezës ishin nga Gjakova dhe Prizreni. Në shtëpinë e Kolë Bojaxhiut, kryezoti familjar i Nënë Terezës, Bajram Curri dhe Hasan Prishtina kanë pritur dhe festuar Pavarësinë e Shqipërisë. Dhe, është jasht çdo mundësie e logjike që të parët e shqiptarëve, për kohën, të gëzonin themelimin e shtetit shqiptar në shtëpinë e "maxhupit " Kolë. Vëllai i vetëm i Nënës Tereze ishte oficër i Mbretërisë Shqiptare. Enver Hoxha e dënoi me vdekje, por ai arriti të ikë në Itali dhe atje edhe vdiq. Nënën dhe motrën u mundua t`i tërheq nga Tirana, madje këtë çështje e bisedoi edhe me Presidentin amerikan të kohës. Por, Ministria e Jashtme e Shqipërisë iu përgjigj Nënë Terezës së "shëndeti jo i mirë ua pamundëson udhëtimin"! Ishte një gënjeshtër tipike komuniste. Cikli i familjes Bojaxhiu u mbyll pa lënë trashëgimtarë.

Përfundimisht, nuk ekzistojnë as kushte minimale për mësim-besimin fetar në shkollat publike të Kosovës, për arsye që cekëm më lart si dhe për një shtesë, që do të japim në përmbyllje të këtij shkrimi.

 

BARTJA E SHAMIVE - ROBËRIM I FËMIJËVE

 

Populli shqiptar, përveç ca elementëve të kuzhinës, nuk ka asgjë të përbashkët me orientalizmin lindor. I tëri është i drejtuar nga bota oksidentale, perëndimore. Dhe, kjo, tashmë, është dëshmuar, thënë e rithënë. Dr. Rugova ka bërë atë ndërhyrjen e nevojshme dhe shkencore, në shpjegimin e raporteve të shqiptarëve në mes Lindjes dhe të Perëndimit, duke përparësuar të dytin. Kjo dëshmohet në serinë e dokumentacionit kohor.

Bartja e shamisë në shkolla, në vende publike e kudo tjetër, është anakronike për kohën. Një kërkesë e tillë është ta bëjsh Kosovën Afganistan të Bin La Denit dhe të dhëndërit të tij kryetar-kriminel, Mulla Omarit. Këta xhahilë e katilë të haremeve islame, kulmuan në krimin e tyre me mbylljen e dyerëve të shkollave për fëmijtë-vajza, duke i kthyer në shekujt e hershëm të skllavërisë.

Bashksia Islame dhe Lëvizja "Bashkohu", në rastin e shamive, thirret në të drejtat e njeriut! Ç`hipokrizi e turpshme! Detyrimin për mbulesë të kokës, dënimin me elementin e parë të skllavërisë, e quajnë të drejtë, liri! Ironi e cinizëm i skajshëm i mendësive të mykura islame, talebane.

Bota e lirë dhe bashkëkohore ka përcaktuar një limit moshe, deri kur fëmija duhet të jetë nën përkujdesjen e prindëve dhe për çdo gjë duhet të firmosë prindi. Dhe, kjo kohë shtrihet nga lindja e deri në ditën që mbushë 18 vjet. Përgjatë kësaj kohe është studjuar dhe konkluduar se fëmija nuk e ka pjekurinë e nevojshme për të marrë vendime të pavarura, pa konsultuar prindërit ose, në mungesë të tyre, tutorin, i cili caktohet me vendim gjykate.

Rasti i Prekazit, i 5 majit 1998, ku u sakrifikuan dhe u masakruan, gjakftohtësisht dhe kriminalisht, gra dhe fëmijë të pambrojtur, demanton bindshëm panagjerikët e pacipshëm, bile edhe kriminal, të cilët, për interesat e tyre meskine, inatçore, karrieriste e pushtetare, masakrën e dhimbshme, të trishtme dhe tmerruese të Prekazit, cinikisht e paturpësisht, e trajtojnë si betejë, luftë, madje epope!!!

Edhepse kanë kaluar 13 vjet nga masakra e Prekazit, propaganda e shpëlarë majtiste tallet e përtallet me viktimat e familjes Jashari. Tellallet e kësaj zhurme shurdhuese asnjëherë nuk e ndanë Adem Jasharin si kryeçetanik të Drenicës, me Adem Jasharin e ngujuar në shtëpi, në mesin e familjes, kryesisht, gra dhe fëmijë. Femra në Kosovë është po aq e pafuqishme, sa edhe fëmija, sepse vazhdon skllavëria kanunore, me pak përjashtime në qytete. Edhe nëse një grua-nënë pranon të vdes krah burrit të saj, ajo kurrë, madje në asnjë rrethanë, nuk aprovon vdekjen e krijesës të saj - fëmijës. Pikërisht për këtë bota e qytetëruar do të gjykonte ndryshe edhe për vet figurën e Adem Jasharit. Është e drejtë e prindërve të lindin fëmijë, por ligja nuk u jep të drejtë, madje i ndëshkon rëndë, nëse ata janë autorë ose shkaktarë të vdekjes të fëmijëve të tyre, sepse ata, tashmë, janë më shumë se fëmijtë e tyre, janë qytetarë të një shteti.

Rrjedhimisht, si në rastin e parë, ashtu edhe në rastin e dytë, kemi një shkelje të pamëshirshme të të drejtave dhe të lirive të njeriut, në veçanti, të njeriut të pambrojtur, siç është fëmija dhe gruaja. Çfarëdo trajtimi ndryshe i rasteve në fjalë, do të ishte hipokrizi dhe demagogji e kulluar.

Kushdo që ka pasur, ose ende ka, vajzë në shtëpi, e cila, padyshim, përbën stolinë e parë të familjes, ka vënë re se një pjesë, jo të pakët, të kohës, ia kushton krehjes dhe rregullimit të flokëve. Imagjinoni, qoftë edhe vetëm për një çast, mbulesën me shami të flokëve, të kokës të fëmijës-vajzë, pse kështu dashka mendja e mykur, mendja boshe, mendja islamike - talebane e prindit të saj! Kundër kësaj race shkretëtirash, shoqëria e civilizuar duhet të ushtrojë kontroll të vazhdueshëm dhe duhet të ndërhyjë, jo vetëm për sjelljet në shoqëri, por edhe në familje. Një shoqëri e shëndoshë, qytetëruese e ligjore, nuk duhet të lejojë të nëpërkëmbën të drejtat e grave dhe të fëmijëve. Mjerisht, Kosova, në këtë aspekt, jo rrallë, konkuron Afrikën myslimane.

 

MANIPULIMI SHIFROR: 95 %-shi?!

 

Bashkësia Islame e Kosovës dhe Lëvizja "Bashkohu" nuk lënë rast pa përmendur shifrën, gjoja, se 95 % të popullsisë të Kosovës e përbëjnë myslimanët!? Kjo është llogari dhe shifër paushalle dhe shumë larg realitetit. Dekadat e fundit kanë përmbysur shumëçka në Kosovë. Për rrjedhojë, askush nuk mund të japë jo vetëm shifër e përqindje të saktë, por as të përafërt të numrit të shqiptarëve myslimanë të Kosovës.

 

Ilustrojmë me shembuj dhe fakte:

 

Një lagje, paksa me hapësirë të veçuar, në Cërcë të Istogut, numëron 184 banorë. Një familje 8 anëtarëshe, e kësaj lagjeje, ka bërë kthimin ceremonial në fenë e të parëve, pra, në besimin kristian. Kryefamiljari është doktor në teologji, ka përkthyer një variant të Biblës dhe ka botuar disa punime teologjike. Duke i hequr shifrës 184  familjen 8 anëtarëshe, tashmë, të besimit të krishterë, mbesin 176 banorë. Prej tyre, sipas kodeve fetare islame, duke përjashtuar fëmijtë, 133 persona janë të moshës me "borxh" të agjërimit të muajit të Ramazanit. Ndërsa vetëm tre syrësh agjërojnë dhe dy prej tyre e falin "xhumanë" (lutjen e të premtes).

Personalsht, kam dëgjuar predikimet publike të hoxhallarëve dhe këta jo hoxhë me "mejtepe", por me fakultete prestigjioze teologjike të botës turko - arabe, duke thënë: "Kush mbushë moshën, që parashikon Kurani, e ka shëndetin dhe nuk ka arsye të veçanta që justofikojnë mosagjërimin e Ramazanit dhe nuk agjëron, nuk është mysliman". Pra, të 130 banorët e lagjës të cituar, sipas Kuranit, janë "borxhlinj" për agjërim dhe, megjithatë, nuk agjërojnë asnjërën nga 30 ditët e Ramazanit, rrjedhimisht, nuk janë myslimanë. Por, edhe 43 fëmijtë e tyre, të cilët, për më pak ose më shumë se një dekadë arrijnë moshën obligative për agjërim, është brenda logjikës se derisa prindërit e tyre nuk agjërojnë sot, as ata nuk do të agjërojnë nesër.

Përllogaritjet e bëra na japin shifrën dëshpëruese për Bashkësinë Islame dhe Lëvizjen "Bashkohu" se nga 184 banorë të një lagjeje, 8 janë të krishterë dhe vetëm 3 myslimanë, ndërsa 130 nuk përfillin ligjet dhe rregullat fetare të Islamit dhe se edhe 43 fëmijtë e tyre nuk premtojnë diç më mirë. Edhe lagjet e tjera, fshatrat dhe qytetet e Kosovës mund të kenë shifra të përafërta. Kushdo që mund të shprehë dyshimin, ne i japim edhe shifra të tjera dhe adresa të sakta, për të monitoruar gjendjen faktike të besimtarëve myslimanë të Kosovë. Pra, shifra pretenduese prej 95 % myslimanë në Kosovë, del huq.

 

FENOMENI I KTHIMIT NË BESIMIN E KRISHTERË

 

Dekada e fundit është karakterizuar nga kthimet e besimtarëve myslimanë, në besimin e krishterë, ose besimin e të parëve, siç e motivojnë kthesën e tyre individë, familje dhe grupe familjare. Këtë kthim disa e kanë bërë hapur, por shumica heshturazi. Njerëzit e letrave, si Kadri Mani, Teki Dervishi, Bajram-Gjergj Kabashi dhe të tjerë, përqafimin e besimit të krishterë e kanë bërë publik. Pastaj, dr. Fehmi Cakolli është bërë edhe pastor i kishës protestante në Prishtinë. Grup familjarësh përbëjnë Mehajt e Llukavcit të Istogut, të cilët, duke iu kthye besimit të krishterë, bënë ceremoninë e pagëzimit në kishën katolike të Zllakuçanit. Estremistët islamikë të ideologjisë talebane provokuan rëndë familjen e nderuar Mehaj, ndërkohë që Qeveria komuniste dhe islamike aktuale e Kosovës bën sehir, sepse është aleate besnike e kësaj ideologjie fatale për Kosovën. Llogaritën tej 100 intelektualë vetëm në Prishtinë, që tashmë, janë kontigjentë të besimit të krishterë, por, për arsye të ndyshme, më shumë subjektive, siç është opinioni, në mjedisin tonë, ende, jo fort i këndellur, e heshtin veprimin e tyre të vullnetshëm.

Kreu mjeran i Lëvizjes "Bashkohu", Fuad Ramiqi, është bërë qesharak me shantazhimet e tij të tipit talebanesk. Në bisedë me redaktorin e TV - Klan, ai shpreh shqetësimin për frekuentimin dhe dëgjimin e meshave nga qytetarët e Prishtinës, të cilët i ka në listën e "myslimanëve"! Zoti Ramiqi e dononcon edhe bashkëbiseduesin që edhe ai viziton Katedralën katolike. "Fshati që duket nuk do kallauz". Andaj, është koha që kryemyftiu Tërnava dhe kryelëvizaku Ramiqi të zhurmojnë më pak dhe të reduktojnë, madje me përmasën gjeometrike, shifrën 95 % të myslimanëve fiktivë.

 

EMËRTIMET E FËMIJËVE - DISTANCIM NGA ISLAMI

 

Kosova ka djegur etapat në shumë drejtime. Në vitet `70-a mërgata punëtore dha ndihmesë të madhe financiare, duke filluar nga përmirësimi i kushteve dhe mënyrës të jetesës në familje, në shkollim. Më parë Gjakova, vetëm qyteti, ishte oazë e të resë, si emërtimi i fëmijëve me emra burimorë nga shqipja. Tashmë, janë përjashtim emrat me origjinë arabe - myslimane dhe ata në rastet e ripërtritjes të emrit të ndonjë anëtari të veçantë të familjes. Kjo dëshmon për një vetëdijësim kombëtar dhe për një largim dhe distancim nga bota arabe - islame.

Dalja në skenë, madje në kohë pa kohë, e Lëvizjes "Bashkohu" dhe kërkesat e saj ultimative dhe alogjike, hasën në kundërshtimin masiv të shqiptarëve. Kushdo që ka hapur faqen e Internetit ke kombëtarja "Bota sot", dy kanë qenë reagimet më të ashpra dhe më masive të muajit shtator:

1.- Dënimi i faljes në rrugë dhe i protestave për kërkesa anakronike dhe hiç logjike të ekstremistëve të nxitur nga qarqe armike të shqiptarëve;

2.- Dënimi i përtalljes cinike të Eqrem Kryeziut, për "ringjalljen" e LDK-së, të cilën e ka shkatërruar e përtokur me zgërdhimje e tupan!

Kryemyftiu Naim Tërnava, duke e parë hiçin dhe diskreditimin e Lëvizjes "Bashkohu", u distancua për të mos u kompromentuar më tej, por ishte tepër vonë. Sindikalistët me qëndrimet e tyre janë palë e tretë, që kundërshton kreun e Bashkësisë Islame dhe turmat rrugore, si frymëzime talebane. Ata, së fundi, apostrofuan edhe dy imam, të dëshmuar për vlera atdhetare e fetare, përkatësisht, në Pejë dhe Istog, për mbështetje jo meritore të dhënë Tërnavës. Zhvillimet e fundit në kampin islamik flasin se ka ardhur koha për ndryshime, për reforma, me theks të veçant frenimin e talebanizmit agresiv, tashmë, të dalë në sheshet dhe rrugët e Kosovës.

Stabile dhe dinjitoze paraqitet gjendja në hierarkinë kishtare katolike. "Mësim-besimi fetar mund të mbahet në kisha dhe xhamira, por jo në shkollat publike" - thanë krerët klerikë katolikë. Një sugjerim i mençur, i pranueshëm si zgjidhje e mundshme dhe logjike. Por, kjo nuk është e pranueshme edhe për kryemyftiun Tërnava dhe keyelëvizakun Ramiqi, sepse e dinë se shqiptarët myslimanë më parë preferojnë t`i dërgojnë fëmijtë e tyre në ndonjë kurs gjuhësor apo sport, se sa për mësim fetar në xhami. Kërkesa ngulmuese, për futjen e mësim-besimit fetar në shkollat publike, të krerëve ekstrem islamistë të Kosovës, është po aq dhunuese sa ishte edhe pagesa për RTK - "publik", në kuadrin e pagesës të rrymës elektrike, Televizion ky qeveritar-privat, që vazhdon të provokojë, të fyejë dhe të diskriminojë të djathtën e Kosovës, e cila përbën shumicën absolute të popullsisë të Kosovës. Le të shpresojmë se ka dhe do të shtohen dishepujt e Vaso Pashë - Shkodranit, besnik të etërve të tyre shpirtëror se "Feja e Shqiptarit është Shqiptaria". Harmonia ndërfetare shqiptare ka qenë më e mirë në shekullin e XIX-të se sa sot, në shekullin e XXI. E dhimbshme dhe e trishtme!

 

KONVERTIMI I DHUNSHËM NË ISLAM

 

Është manipuluar me konvertimin e besimit fetar të shqiptarëve, nga ai i krishterë në atë islam, gjatë sundimit të Perandorisë osmane. Falsifikatorë të ndryshëm, përfshi këtu edhe ndoca historucë, si Muhamet Pirraku me "duaxhi", vazhdojnë t`i bien teneqesë të shpuar se ky konvertim ka qenë i vullnetshëm! Por, logjika e shëndoshë e përjashton këtë mundësi. Zakonisht, njerëzit prirën për ta lehtësuar dhe përmirësuar mënyrën e jetesës. Këtu hyn edhe ushtrimi i riteve fetare. Nuk është më i lehtë agjërimi me rregulla strikte, pa ngrënë e pa pirë gjatë tërë ditës se sa mbajtja e regjimit, duke mos ngrënë mishin dhe disa lloj yndyrnash. Fundja, deri para gjysmë shekulli, shumica e shqiptarëve në fshatra kanë gatuar shumë rrallë mishin, për të mos thënë, Bajram për Bajram. Përjashtim kanë bërë familjet më të kamura, më shumë bagëti, që kanë prerë "pasterrmë", lopë apo viç.

Është zgjidhur edhe rebusi pse brenda një familjeje shqiptare kanë bashkëjetuar vëllazëria me dy besime fetare? Administrata osmane i kushtëzonte të krishterët: Ose posedimin e dokumentacionit valid se toka është pronë e tij, ose të dorëzonte "tokën e huaj"! Ndërkohë që pajisjen me tapitë e tokës e bënte pikërisht administrata turke, e cila kishte udhëzimet përkatëse se kujt duhet dhënë tapitë dhe kujt jo. Por, për ta zotëruar tokën që e kishte në përdorim, duhej të bënte konvertimin nga besimtar i krishterë, në besimtar islam. Konvertimi kërkohej të bëhej familjarisht, por, në disa raste është lejuar të konvertohej vetëm kryefamiljari. Dhe, ky lloj konvertimi shpjegon edhe arsyen e bashkëjetesës të besimit kristian me atë islam.

 

TERRORIZMI SI KOMPROMENTIM I ISLAMIT

 

Dalja në skenë të organizatave terroriste, të cilat identifikohen me Islamin dhe udhëhiqen nga klerikë, ka ngjallur dyshime dhe neveri edhe për vet ideologjinë që përfaqëson ky besim. I nisur, fillimisht, për çlirim nga pushtues të huaj, rasti Palestinë - Izrael dhe i zgjeruar deri në pretendimin e mposhtjes të krishtërimit, duke e zëvendësuar me sundimin e islamizmit, në shkallë botërore, me atentate kamikaze, shpërthime automjetesh me eksploziv e deri me sulme me avionë, siç është rasti i kullave binjake në New York, terrorizmi islamik tejkalon çdo përmasë të krimit, madje lënë në hije edhe dy ideoogjitë makabre: fashizmin dhe komunizmin.

Këto veprime kriminale, të cilat, vërtet, i organizojn ë grupe dhe organizata terroriste islamike, por, ka dëshmi të mjaftueshme se kanë aprovimin e heshtur edhe të një mase të madhe të besimtarëve islamikë, sepse, jo vetëm që nuk kontribuojnë në zbulimin dhe luftimin e tyre, por, përkundër, i mbështesin moralisht dhe i ndihmojnë materialisht! Dhe, për shqiptarët, të cilët janë vetëdijësuar edhe për mënyrën e konvertimit të hershëm, terrorizmi aktual, është një arsye më shumë për një qasje racionale edhe në aspektin e besimit fetar. Duan, apo nuk duan ta pranojnë kryemyftiu Tërnava dhe kryenxitësi i porositur i protestave të dëmshme dhe shumë diskredituese për Kosovën Ramiqi, përmbysja e shifrave aktuale do të ndodhë.

 

Tetor, 2011



(Vota: 7 . Mesatare: 4.5/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora