Kastriot Marku: Përhumbje (II)

 

Kastriot Marku

 

 

Vdekjehije

 

Një hije tek dera kërkon

Njeriun që u vra dje.

Sepse ndjesë pastë, kishte shumë gjëra për të thënë

E askush nuk ju përgjigj.

E shoqëruam në varreza,

Ku gropa me dhëmbë përtypej unshëm.

Ne, me grimca dheu

Karmonim hijen.

 

 

Humbje

 

E kemi varur rradaken e kresë

Në verigën e dimrit,

Për ta marrë në vjeshtë.

Kushedi se sa herë do të flirtojmë me veten

Kafeneve dhe në ëndërra

E do të zgjohemi sërish në dimër,

Bërë akull

Prej vetmisë.

 

 

Marramendje

 

Mërmërijmë melodi të modës

E thyejmë qafën

Në humnerat e ijeve të grave,

Për tu zgjuar picak

Në ditë që nuk janë tonat.

 

 

Krim

 

Një jevgë virgjëreshë

U var në breg të lumit,

Se nuk e duronte zezonën

Që shtirej si e bardhë.

 

 

Çudia

 

Ah!

Kjo luftë pa emër,

Thikë pas shpine,

Që ma plasi rrashtën e shpirtit,

Kryet ma bëri shtambë dëllinje

E më kthei në qënie prej  kartoni.

Ditët më kanë vënë lakun në fyt,

E veç mbetem të peshkoj mizat,

Që gëlojnë në trurin e të tjerëve.

Heshtja na ndihmon të merremi vesh

Përndryshe,

Do të ishim në varreza.

 

 

Do të jetë vonë

 

U rritëm vreshtës së prapësive

Pa vënë gjë në gojë

Me bisht ndër shalë

E mendjen femër.

Kur të soset dita

Do të jetë me siguri një ditë tjetër

Ndërkohë mendja

Nuk do të ketë kohë të merret me veten.

 

 

Vajkëndim

 

Dhëmbët e makinës së shkrimit

Mbërthejnë fjalët endacake

Ngelur si një rrem i paprerë

Prej gostisë së Kullës së Babelit.

Ujqërit kundruall unshëm

Ngihen me copa thashethemesh,

Që tubohen kafeneve.

Asgjëja jonë pa trajtë

Përplaset pas fatit

E virusi sedërpakët i urrejtjes

Na u bë ferrë.

Gjunjëzohem me një “Falemi Mari”

Se fati na u lidh nyje.

Në arkivolin e gërryer nga kjo kohë bushtër

Do të ngul gozhdët e fjalëve të pa thëna

Kodin e jetës pa kthim.

 

 

Vetmi

 

Tavani i besimi ra

E na zuri lakuriq

Si Eva me Adamin.

Copat e shpresës pluskuan

Ndër tallaze dëshpërimi.

U bënë kohë që pështyjmë kohën e plagosur

Pa plang

E tash nuk kemi ku të fusim

Kryet tonë.

 

 

Rruga jonë

 

Sytë e mi i veshi hija e cila banon aty prej shumë kohësh.

Në supe më ngjeshet dhimbja e ditëve të pakthyera.

Jeta jonë qënka top i rrumbullakët

Që shqelmat e dërgojnë ku as  vetë ajo nuk e di.

Të zhveshur jemi nisur

Për të mbërritur të nesërmen lakuriq.

Lamë rrobat e së djeshmes

Tek e sotmja

E ikëm

Nga sytë këmbët.

Currili i lotëve rrotullon gurët e mullirit

Edhe për një shekull bukë

Edhe për një shekull jetë.

 

 

Bisedë me vdekjen

 

Do të ikim, o vdekje, bashkë,

Pasi t’i kryej disa punë,

Sepse ke ardhur para kohe.

Drita nuk ka dalë

E gjelat ende nuk kanë kënduar.

Do të vij me ty pa urdhër

Pa dëshirë,

Siç të thashë,

Pasi t’i kryej disa punë.

Do të vij

Kur të më mungojnë fjalët,

Kur shkrimi të më këputet,

Kur dashuria të më lëshojë

E kështu do të të duhet të më presësh gjatë.

Më fal se u tregova i pabesë.

 

 

Jo vetëm teatër

 

Qen, minj, mbeturina

Këpucë jetime

Gjithçka ngjarje.

Shpirti turret të më vrasë

Por, i lidhur me zinxhirë

Nuk mundet dot.

Dikur përtypnim fara luledielli

E qeshnim në pikun e zgërdhirjes.

Tani flasim në celular

E varim mendjet në bisht të reve.

Kalavararemi tabelave e reklamave

E me trupin lakuriq të vajzave

Abonojmë lojra fati,

Marrëzi këto të zakonshme

Për prestigjatorë kozmikë.

Në mbrëmje

Ndiej përpëlitjet e komshiut të dehur

Që vjell bëmat e ditës moderne

Na ka pushtuar realiteti

Pa pushkë të shtime

 

 

Në pritje të gjetjes së arsyes

 

Kupa e iluzioneve u derdh.

Në spiralen e tingujve

Ecim kuturu.

Ia vodhëm gjuhën qenit

E ferri tani e humbi kuptimin.

Pse nata të mos zgjaste 24 orë?

Marria jonë ka ngjyrë

Prej së kaluarës së varur në gozhdë

Peshkojmë gjithnjë ditët tona

E i hedhim në burgun e kohës

Ndjejmë kthetrat e shuplakës së buzëqeshjeve

E i thadrojmë në kalendarin e mungesës.

E tashmja përtypet nga e kaluara

Dhe e ardhmja ka arsye të mos afrohet.

 

 

Pa ditur

 

Testamenti i moskthimit u nënshkrua

Në trenin “euorostar”, binari 17

Ku hipte e zbriste mërzia.

Shpina më kruhej jo pak.

 

 

Të kam dashur shumë

 

Në lundrën e besimit

Të kam mbartur gjithnjë

Duke notuar ngutshëm

Nëpër liqenin e akullt të fjalëve.

Këmbanat prej qelqi

Ngashëruan qiellin

E muret e tejdukshme të zemrës

I shembëm përmallshëm përgjithnjë

 

 

Paqe

 

Patjetër nga fillimi do të haP

Ashtu si dikur fjalët e parA

Qe, fjalën e parë po heQ

Emri: PaqE.

 

 

 

Kthimi

 

Prilli e shtrydhi veten zorshëm

E befti maji.

Tash hundën lëmoj ndër lule

E flokë vajzash

Tinës

Ballas

Kukafshehti.

Sharroj ndër dhëmbë ëndërrat e vjetra

E turrem tehut të mallit

Në maje të gishtave

Për të dredhur fillin e kohës së shtangur.

Në cakun e kujës kthej dalë.

Jo rrallë kthehem të shoh prapa

Nëse kam ecur mirë.

 

 

No comment

 

Mbi parzmin tënd fushor

Flenë mjellmat

Që askush s’i di.

Tuba e flokëve kapluar prej drojës

Krihet në pasqyrën e syve të zez.

Këmbët e bukura nuk janë veç për të ecur.

E vetme buza palohet në afshin e puthjes

Që plas në gur.

Shpërngulet prej shpirtit e qeshura

E zbret ujvarë në shpirtin tim

Uratë të veçanta ke thënë

Që ke fituar kaq shumë.

 

 

Metamarfoza e vetvetes

 

Kur isha i vogël

Dëshiroja të burrërohesha shpejt

Tani që burrë nuk jam

Fëmijë nuk bëhem dot

 

 

Kjo është dashuri

 

Erdha në jetë se më deshe

Ka qënë shtator

Kështu më kanë thënë

Bile në këtë muaj jam regjistruar

Ti e di mirë këtë gjë.

Djalë ! – kanë thënë.

Pastaj ndërkohë më kanë harruar

Mëson të ecë vetë në jetë - kanë thënë.

Pastaj më është dashur të flas me vete.

Erdha në jetë se më ke dashur.

U pamë në momentin e duhur.

Sepse isha i zoti të të dua

Por, jo t’i ik shtrigës vdekje

E dashur

Erdha se më deshe,

Do të iki se të dua..

 

 

Përsëritje

 

Duke të të puthur ty

Gjithund

Jam pranguar nga heshtja mjellma ime.

Që të vij në vete

Më duhet t’ia nisë nga e para.

 

 

Mos harro të më duash

 

Më vjen keq kur thua

Se nuk e meriton mirësinë

Aq më pak dashurinë

Kur thua se nuk je e bukur

E ke gabuar jo rrallë

Se lutesh për këto e të tjera.

Më vjen keq

E zemra më bëhet akull.

Ti je e mrekullueshme

E dashura ime.

Të dua vetëm pse je e tillë

Përndryshe

Nuk do të të kisha gjetur.

Të lutem duhet t’i harrosh disa gjëra,

Por mos harro të më duash.

Faleminderit.

 

 

Përhumbje

 

Të dua zeshkania ime

Bash në muzgun e dëshirimit!

Kalamendur nën gushën tënde fjetur.

Pëlcet vala e shpirtit

Kur të ndjej të mbledhur në parzëm

E shpesh kam frikë se të dua me tepri.

Këmishën e ëndërrave ma hodhe përsipër

E tash ëndërrat janë çmendur

E kemi mbetur vetëm

Ne të dy.

 

 

Më lër vetëm

 

Nëse ke bërë shumë gjëra për mua

Nëse je shpenzuar shumë sikur thua

Bëj edhe një gjë të lutem

Më lejo të jetoj i vetëm.

 

 

Pritje

 

Ngjitur pas portës

Dora purtekë që dridhej

E zilja ndjente keqardhje

Se nuk po e përshëndesja.

Zemra rrihte turravrap

E sytë shtrydhnin lotët e nxehtë.

Ndër copa kullonte dashuria e pathënë.

Ka fjalë që nuk duhen thënë

 

 

Gramatikë

 

Dashuria është emër

Gjinia femërore

Trajta e shquar

Rasa emërore.

Dashuroj

Është folje

Koha e tashme

Forma veprore

Keni kuptuar?

 

 

Asaj që…

 

Të dua në pikun e vapës

Kur ujëvara pëlcet mbi buzë

E loti i mallit të vakur

Druhet prej fustanit

Tek fsheh sy e zemër

Në një lojë që nuk e di

Kur do të soset.

 

 

Mirënjohje

 

Kur jam ndjerë vetëm, krejt vetëm

Tek ti jam prehur

E më ke marrë në gji

Ashtu si vajzë, si nënë.

Në frymën tënde ishte Zanafilla

E Shpirti mbi ujëra

Pulsonte Jetë.

Ti vetëm ti di të dhurosh gjithçka

E unë jetimi

Duhet veç të mësoj prej teje

 

 

Dëshirë

 

Të isha zog

Mbi hundën tënde do të mbërthehesha

E të pija ujë mbi buzët e tua

Si zogjtë

Duke u lutur kah qielli