Ferid Selimi

Në pritje të dimrit

I.Buzëqeshje e lehtë

Nën prerjet e dhembjes ritmike
lëshon rrënjë gjithçka e rritet besnikërisht.
Luledielli kulaç, në përcjellje të Zotit të dritës
shndërrohet në etje.
Dy duar të forta e të padukshme trupore,
me një ritëm të rregullt
lëkundin shpresat e foshnjës në bark
e... mbi ashkun e buzëve,
hijëzohet një buzeqeshje e lehtë.
 

II. Dasmorë me trasta

Pleqtë rrëfenin për një shpellë në Karadak, ku,
pos gjarpërinjëve të malit, buzëqeshjes së yjeve
e shushurimës së gjetheve të thatë, vështirë ta ketë shkelur dikush.
Dikur, kush e di në cilën kohë,
nga gryka e saj ujë mjekues paska dalë,
kthye ua kish diellin të verbërve,
e dielli i verdhë i ndritshëm e i madh sa një dërmon,
ngec kish në nofullat e bjeshkës.
Sa më shumë kafshohet, aq më shumë kuqërremet nga dhembja.
Fytyrat e spihavura, dasmorë me trasta,

Me gjelat e agut të parë, ndaluar kishin te Ura e Gurit.
Qyqet, dallëndyshet, turrecat, ketrat e pupëzat ulë ishin në shpatin përballë
në pritje të mysafirëve të nëntokës.

III. I mirë udhëtimi

Në lulishten e jetës erë trëndafilash ndihet.
Kur na tradhëton ndjenja e të nuhaturit,
ndërron adresë aroma
Në fund gjithçka i ngjet pelinit.
Sa i keq fundi, sa e keqe ndarja.
Por, ama, i mirë udhëtimi.

 

IV. Makthi

Me rrënjë të trasha në bebëzat e errësirës
makthi dehet me ujin e pusit plak në shpellën e arushës
e tallet me zaptiet e kralit tek u shket shkëmbi mbi supe.
Mizat e borës në strofullën e lepurit, shiun shalojnë
e shndërrohen në akull.
Eu! Kripa që është kripë, ani pëlcet.


V. Në pritje të dimrit

Kur agu i vjeshtës oxhaqet ndez.
në kreshtat e Karadakut
veriu si me brushë fshin plepat,
e retë i ndjek këmba-këmbës.
Në logun e matjeve, mjegulla qumështore
pështjellë me fleta historie dergj futë-terrin
e valë-valë përplaset mbi pleme.
Nën vellon e natëditës në pritje të dimrit gjithçka fle.
Vetëm unë e kujtimi zgjuar në prehrin e agut

 VI. Zbrazje kujtimesh

Sonte, zbraz kujtimet valë të nxehta për ditët e acarta,
e kohët e harxhuara, shishe të hedhura në kontejnerin e jetës.
Në kujtim të atyre ditëve,
flokëve çdo mëngjes i shuaj etjen,
si atëherë, miku im,
ama, mu si atëherë.
Me peshqir thaj qimet e ujosura dhe nis rrugëtimin për të takuar ty dhe Etlevën.
E aty, te pikëtakimi, vetëm malli - forrik.

Paskëshit ndërruar banim, miku im.
Ti diku në zigzaket e Alpeve,
e ajo, Etleva, marshuaka zhurmshëm,
diku, thellë në kujtimet e tua.

 
VII. Kur të ikim

Kur të ikim një ditë,
e një ditë do të ikim,
mbase,
nga mëngjesi i ditës së nesërme,
në mungesë,
do të palosemi
në kujtime
të kujtimeve!

 
VIII. Mungesë ngushëllimi

Ajri i trashë, i mbarsur me tym duhani
bashkë me drapërin e dritës e vigmat e ndonjë fshatari
shkel në bark errësirën.
Ngulmas lëshohet turfullimë e dendur e llomoti e shurdhër.
Qielli me parashutë prek majat e malit fyxë.
As hënë, as yje, vetëm një mjegull e përhirtë ndan vigmat e njerëzve
nga frymëmarrjet e xhindit të gjelbërt, që, rrallë e për mallë ndërpritet.
Për çdo ditë e për çdo natë në mungesë ngushëllimi,
i spërkatur me dhembje, një trishtim i madh zgjatet nga pak.
Turma, vrapin frenon në përrallën e llahtarshme,
e endur me netë të tëra për vrasjen e shpresave në limanet e errësirës.

 
IX. Plim pulëbardhash

Dymijë vjet zgjat rrëfimi për babilonasit, sumerët e pellazgët e lashtë.
Në udhëkryq preken miti me të vërtetën.
Miti – e vërteta, dy nuanca ngjyrash të të njëjtit ylber,
të të njëjtës thagmë.
Tutje, në kërthizën e domethë­nies,
nata nis endjen nëpër tunelin e dritës,
ngutet të mësojë nga vallëzimi i reve.
E kur thonjtë e një trishtimi të ftohtë ngrijnë në shpirt,
muzgu vishet me të kuqremtë.
Krushqit, s’duan t’ia dinë për lodhje,

zbrazin shishen e mallit e hedhin valle.
Atëherë, argatë, llustraxhinj e studentë,
si një plim pulëbardhash, ndalen në shkallët e jetës
e i vërtiten nuses së shtangur.

X. Dhelpra e përrallës

E, po.
Në luginën e ujqve,
dhelpra gjuan zarët.
Loja mbetet peng,
ujku, si në përrallë,
s'i gjen dot gurët e rrokullisur përrenjve.
Dhelpra e përrallës,
si qypin e zbrazur të mjaltit,
rrokullis gurët në përrua.

 

XI. Në agun e javës

Qielli, llullë, zhapëllon mbi (p)lisat e Karadakut
e lumi ngec në ndonjë cung.
Bora mbështjell gjithçka me triko të bardhë,
njom e sëmbon në sy, në faqe, në buzë
gjithçka tkurr nën vajin e saj.
Suferina e mprehtë, brisk i rrojës, shqet mbi degët e pemëve,
e ato rënkojnë si shtriga të natës.
anamoravasit, qafëkëputur, e të ngopur me më shumë dru se sa bukë,
në emër të dinit e imanit, luten, në agun e javës.

 
XII. Ty që je…

Ti që je rigë shiu, flatër ere,
shkrepëtimë qielli
e rremb jete,
zbraze kohën me një gllënjkë
e munde urnën e përjetësisë.
Ik nga fyti i saj,
sepse as mund të hysh
e as të dalësh nga ajo.
 

XIII. Kur vjen mortja

Përmbi smeraldin e gjetheve të rrushit

Ajri i përgjumur veshët curron.
Vesa, majë qumështi,
në kafenenë e gjetheve përpiqet të shuaj etjen.
Bagëtia, hap pas hapi ndjekin njëra-tjetrën
e djersët u shkojnë valë nëpër ballë,
derisa shtrihen e bëhen plaf mickonjash.
Kur vjen mortja...