Julia Gjika: Pranver' e zerave te humbur

PRANVER’ E ZERAVE TE HUMBUR

Ku humben zerat e pranveres japoneze?

Kush i vodhi tingujt e ujrave te argjenta

Dhe la pas  te qaren, lotet,

ne fytyrat e atyre qe mbeten gjalle?

Kush i mori zerat e yjeve?

Aromen e embel te burbuqes se qershise

Dhe la te qaren e bretkocave?

Degjohet nje psheretime e mbytur

Eshte e pleqve te Japonise

Ngarkuar mbi kurizet e djemve.

Ikin, ikin, me durimin dhe bindjen

Se kembet do t’I shpien diku

“ Jemi per pak kohe mbi toke

Si brishtesia e petales se qershise

Jeta eshte e brishte.”- thone.

Rete ne qiell te fryra nga zemerimi,

Te vetmuara, pa nje reze dielli

Pas tragjedise, pijne hidherimin.

Vjen nata.

Erresira mbulon pamje renqethese

Makina,  vapore, trupa

Qe si lodra shtyhen

Te gjitha si miza

Perpara forces se natyres

Te pastrehet, me

sy gjysem te mbyllur

Degjojne zemren qe reh.

Ruajne naten e pare,

me ankthin per diten qe vjen.

Hije levizin ne ujrat qe terhiqen

brigjeve te Shizuoka, Kumanoto,

Fukushima, Sendai, Ofunato.

Duke mare me vehte per

t’i fundosur ne baltovinen e nje monstre

mijra, mijra te pa jete.

Julia Gjika

Mars 12, 2011