Cikël poetik nga Vladimir Toroveci

Vladimir TOROVECI

 

 

NENES

 

Nënë,

Dora e bardhë dhe e butë,

Kur t’u rreshk e t’u vogëlua vallë?

Si një pergamen i lashtë,

Që koha sa vjen

E bën më të çmuar,

Më të rrallë…

 

Dora jote si një pergamen i lashtë?!

 

Unë di të lexoj në rrudhat e tua

Një lumë të kthjellët me dashuri.

Dhe shtati yt i kërrusur,

S’di pse më ngjan

Me një flamur në gjysmështize,

Që për të dashurit e ikur

Mban zi...

 

 

SHNDËRIM

 

Unë isha kolibër,

Gjerbja vilet e akacieve

Kaçubeve të fëmijërisë…

 

Isha i brishtë,

Si në pranverë

Aguliçet e zbehta.

Kisha frikë nga nata,

Por jo nga vdekja.

 

Ndiqja pëllumbat e pilivesat

Me ca krahë të vegjël,

Nën këmbët e zbathura.

Si të doja ta kisha

Si ata qiellin,

Nën flatra.

 

Tani s’kam frikë nga nata,

Nga vdekja kam frikë.

I ngarkuar siç jam

Me zgjyrë mëkatesh,

Të këtij ferri pa dritë…

 

 

ATË NATË

 

Befas, u gjenda

Nën  shi meteorësh.

E rashë në ekstazë…

 

Dehur nga kurmi yt magjiplotë,

Mbuluar prej pjalmit të mjaltë,

U shtriva të vdes i vetmuar.

 

Atë natë..!

 

 

DASHURISË

 

Buzë qiellit tënd të pamatë,

Jam zog krahëthyer.

Mbi gjinjtë e tu përpëlitës,

Si Prometeu

Mbi shkëmbin e fatit mbërthyer.

 

Një det të tërë kam pirë

E prapë digjem nga etja.

Kush do ma shuajë zjarrin,

Jeta, apo vdekja..?!

 

 

 

TRAPI I MEDUZËS

 

 

Po mbyten miqtë, një nga një,

Me mishin tim nëpër dhëmbë,

Me flokët e mia në dorë.

Jam i drobitur, si shpëtoj dot,

Humbasin thellësive, si meteorë.

 

Dhe unë fillikat

Po mbërrij cakun,

Ku koha është pa kohë.

I lodhur tmerësisht

Prej ravgimesh pa sens,

Ëndërroj të gjej Kalipsonë…

 

 

 

PARAJSA E HUMBUR

 

Unë e humba parajsën..!

 

Gjumit, si t’i vijë keq,

Përnatë m’i mbyll sytë.

 

Por nga honet e pavetëdijës,

Herë-herë reminishencat e saj

Më shfaqen me trajtat e fëmijërisë.

 

Në mëngjes

Më vjen të mallkoj zgjimin,

Që më dhunon ëndrrën

E më rrëmben xhevahiret e rimta…

 

 

 

 

DIÇKA  PËR  VETE...

 

 

Me hekur të skuqur më shënjuan,

Në rininë e hershme.

( Më cërit në shpirt ajo ditë.

Ku ishin perënditë..?)

 

Më bënë skllav galere.

 

Kush të më mbronte?

Naiviteti i nënës,

Apo moskokëçarja e atit..?!

 

Isha një zog i vogël

Me gjuhë të shkulur nga dhuna.

Sy të liq më përndoqën

Një jetë të terë.

Më përfoli pafytyrësia

Dhe m’u ngërdhesh në sy.

 

 

Vetëm urtësia e të mënçurve

U bë limani im.

Nga kjo kuptova,

Sa pak të urtë ka bota..!

 

 

DITNATA  IME

 

Poemë

 

Dita ime, nata ime

Me shpirtin prej muzgu

E trajtat prej ëndrre,

Fytyrën prej njerke

E sytë prej nëne!

 

Ditnata ime, jeta ime,

Si e dalë nga përrallat.

Gjysmë peshk, gjysmë njeri,

Më josh me ca shënja drite,

Me ca yj fërgëllues,

E prapë në baltë

Më flak përsëri...

 

Unë ngulmoj dashurinë,

Ti urrejtje më jep.

Zgjat duart të të kap,

Nëpër gishta më shket.

Mbi shtatin tim,

Le vurrata prej terri

Dhe pak gjurmë puthjesh

Si të përzihen

Parajsa dhe ferri…

 

Brënda gjakut tim,

Pëshpërijnë zëra rebelë;

Diç kërkojnë prej meje

S’i qetoj dot.

Përpiqem t’u iki,

Më gjëmojnë nëpër deje,

Rrekem më kot.

 

Nuk mundem të fle

Në pikun e natës,

Në gji të mosqënies.

Ata, të beftë,

Më bien me grushta,

Më shpojnë

Me mamuzet e dhimbjes.

 

Më lini ju them,

Jam i lodhur.

Gati pa frymë

Në damarë s’kam zjarr,

Kam akull e brymë.

 

Sytë, zgjyra e dogmës

M’i veshi.

Trutë m’i mpiu

Helmi i saj.

Gjymtyrëngrirë

Prej ngërçit të lig,

Rënkoj e ofshaj.

Po zërat

Prapë më gjëmojnë,

Diç prej meje kërkojnë...

 

Ku është parajsa ime..? Ku..?

Një jetë që rend e s’e gjej.

Prej punës së rëndë

M’u zhvoshkën duart

E prapë veten gënjej

 

Më rrejnë ca çaste të kaltra

Dhe qiej ylberorë.

Pastaj

Prapë i zhgënjyer vrapoj,

Pa e parë me sy,

Pa e prekur me dorë...

 

Ku është parajsa ime..? Ku..?

 

Në syt e gruas

Pikon mall i lodhur.

Në syt e tim biri-

Një heshtje pa gas

Mban radhën e bukës

Dhe hesht i menduar

Si të jetë i madh.

 

Ku është prajsa ime..? Ku..?

 

Një korb krroket

Në pyllin degëtharë

Të shpresës.

Më ngjethet mishtë,

Tek e ndiej

Mesnatës së errët.

 

Ç’kërkon të më thotë

Ky zog i mallkuar,

Me zërin e ngjirur të tij..?

Megjithëse mbështillem

Me pelerinën e heshtjes,

Sërishmi mbërdhij..!

 

Krroket ky korb, krroket...

E rreth më përvidhen

Hije pa trajta.

Më përgjojnë ëndrrat,

Më zhbirojnë dashurinë,

Gjestet e hapat.

 

Grumbuj kufomash

Rreth meje.

Lebeti burrash,

Lebeti grash, zemërçjerë.

Pirgje shpirtrash të mjerë...

 

Avuj të helmët

Më veshin sytë,

S’më lenë të shoh qartë.

Ç’maskë antigaz të përdor?

Ç’hajmali të shenjtë

Të var thellë në qafë?

 

Krroket, korbi, krroket..!

 

Ç’thellësi skëterre

E polli këtë zog..?

Në ç’hone urrejtjesh

U ngjiz shpirti i tij..?

Xhelatë e vampirë

E bëjnë për shok.

Hijenat i rrinë përbri.

 

 

Një flake e jeshiltë

I digjet në sy.

Kukudh i pagjumë,

Bluan veç kurthe.

Në netët e ankthta të tij,

Krijon pranga e burgje...

 

Si t’i shpëtoj

Kësaj nëme të rëndë..?

Ec marramenthi,

Këmbët s’më mbajnë.

Zvarritem,

Me thonj e me dhëmbë.

 

Kërkoj një dorë të mbështetem,

Një shënjëz drite

Prej qiellit pus.

Përkulur buzë lumit të jetës,

Pres si shelgu lotues…

 

Në netët me hënë

Thërras dashurinë.

Po ç’është kështu?

Një sy i padukshëm më ruan,

Më ndjek pas kuturu.

Më pëshpërit nën zë

Me një hakërimë të mjegullt;

Harroje bukurinë -më thotë-

Bukuria ka vdekur.

 

Dhe unë gërmoj…

 

Përmes një tymnaje të kuqe,

Nën rrasat e varreve

Shoh botë ireale.

 

Copëtoj mermerë

Jeshiluar prej myshkut,

Përbalt eshtra, thyej stoli.

Si i zaptuar nga xhindet,

Përdhos zot e shënjtorë

Dhe në ekstazën e zhbërjes

Krijoj idhuj të rinj...

 

Vetëm armiq rreth meje,

Vreri i urrejtjes

Ma jeshiloi gjakun në deje…

 

Askush s’kujtohet për mua,

Vështrimhumbur

Nuk di ç’kërkoj.

Dhe as nuk di çfarë dua...

 

Si në ishullin e Çirçes,

Me drithma në shtat,

Shoh shokët e mi

Shndruar në derra,

Tek rrëmojnë në batak.

 

Ku ta gjej eliksirin,

Barin çuditbërës,

T’i kthej sërisht në njerëz?!

Topitur prej dhunës

I harova të gjitha,

Luftën dhe shpresën…

 

E harrova dhuntinë

E të parëve të mi.

Lisi i Dodonës

U tret nëpër mjegull.

 

 

 

Ç’do bëhet me mua?

Ç’do bëhet me ty?

Përpëlitem

As i gjallë,  as i vdekur.

 

Nëpër udhët e ngushta,

Mesjeta merr frymë.

Kapuletë e Montanjë

Përjetë në sherr,

Megjithëse qindra

Romeo e Zhuljeta

Janë mbytur në vrer.

 

Ç’mallkim thellë në gene

Është gdhëndur e s’shuhet?

Ç’puse urrejtjesh

Dot koha s’i mbush..?

Dremitin Eriniet si prushi nën hi,

E prapë rizgjohen sa i prek dikush...

 

Dua të shoh përpara

Drejt dritës.

Po rreth e rrotull

Veç hone dhe mure.

Unë dija se stolisja

Djepin e jetës,

Po paskam stolisur qivure!

 

Ndiej nëpër këmbë

Vargonj pergamenash.

Vulosur me vula

Dhe emblema gjithfarë.

Të vdekurit ngrihen,

Hakmerren për dhunën

Të gjallët,

S’ndjehen të gjallë…

 

O Zot, ç’është kështu?!

Të rigjeta ty

Dhe sërish

Më pushtoi marrëzia.

I dehur prej lirisë,

Si prej një vere të rallë,

Kam filluar çjerr rrobat e mia…

 

Nën avuj gazetash,

Si në avuj hashashi,

Bie të fle...

E rizgjohem sërish.

Faunët dalin

Prej pyllit të lagësht.

Më tregojnë me gisht...

Zgërdhihen

E tallen me mua,

Me botën që dua.

 

E ndiej, absurdi

Sërish më rrethon,

Kokën time kërkon.

 

Unë prapë nuk epem

Prapë luftoj;

Në vënd të urrejtjes,

Dashurinë ngulmoj...

 

Jeta ime, ditnata ime,

Gjysmë peshk, gjysmënjeri.

Të kam kapur prej flokësh

E kurrë s’të lëshoj.

Fati im je ti..!