Vangjush Ziko: Metamorfoza ime

Vangjush Ziko

METAMORFOZA IME

GALILEU

Nuk jam Galile.

Por veten e ndjej Galile.

Galileu diku fle.

Unë gjallë mbi këtë dhe'.

Mbi dheun që rrotullohet

Rreth diellit që po ftohet.

Galileu vdiq.

Dielli akoma ndrit.

Shpirti i tij nuk shkoi në parajsë;

Digjet në prushn' e Diellit të zjarrtë.

Diellit që fronin ia mohoi,

Përpara Tokës e përçmoi.

Diellit i përsërit:

Megjithatë,

Botën dredhia e vërtit!

SHKËMBI

Sizifi përjetësisht shkëmbin rrokullis.

Prometeu e mbart pas shpatullash atë shkëmb.

Të dy gëlltitin lotët

Dhe brengën që u dhemb.

Të dy të dënuar nga Zotat.

Ve supin të ndihmoj Sizifin.

Ve shpatullat përbri Prometeut.

Mbështetur me këmbët në hiçin.

S' jam as njëri.As tjetri.

Shkëmbi varur në shpirt më mbeti.

STRUCI

Ç' m' u ndërmend struci!

Narathonomaku i Afrikës.

Me këmbët pa këpucë

Vrapon drejt lirisë dhe frikës.

Savan e jetës

Si savana afrikane.

Unë s' jam atlet.

Dhe as specie mjerane.

Jam stërnip i homosapiensit

Me kafkën e modeluar.

Kam diçka praj shpesit

Dhe ta fsheh nuk dua.

Sytë,vërtet,i mbyll,

Por vdekjes s' i them mirëse ardhe.

Afrika dhe frika s' më shtyn

Të bëj vetëvrasje.

METAMORFOZA IME

Besoj në Zoti.

Resapektoj shkencën.

Pranoj këtë botë

Me të mirat dhe cenet.

Vetes sime s' i zë besë.

Floku ishte gështenjë.

M' u zbardh.

Luan' i kreshpëruar i ndjenjës

M' u tulat në kafaz.

Valvulat e sklerozuara të lumturisë

Miroja e shenjtë m' i grasaton.

Si t' i zë besë vetes sime

Që veç ndryshon...ndryshon...

M' u kujtuan engelsat dhe marksat

Bashkë me Darvinë.

Dhe nënqeshja e hidhur e Kafkës

Si hënë e verdhë mbi njerinë.