Poezi nga Anila Dahriu

ANILA  DAHRIU...një istrumentiste me vlera në orkestrën e madhe të poezisë...

LERMË  TË VIJ ME TY

Lermë të vij me ty edhe pse je i zemëruar!

Dielli po shkëlqen përsëri,

Edhe pse është fshehur pas reve të murme.

Lermë të vij me ty,

Atje ku hedh shtat kjo dashuri, edhe pse nuk kupton,

Atje gjendem unë si zog i prralluar...

Lermë të vij tek ty,

Në breg të detit të rendim këmbëzbathur,

Valët e mallit të prekim,

Të rendim me shpirtin plot nga dashuria,

Dhe hëna e rrumbullakët të na dhurojë shërimin....

Lermë të vij tek ty,

Atje mes qindra mendimesh,

Ku endrrat përpëliten të lënduara.

Lermë të vij tek ty,

Atje ku ajri të zbraz vetminë,

Dhe mbushet me fjolla të bardha puthjesh...

Lermë të vij tek ty,

Atje ku ti dallon buzëqeshjen time

Të prekur nga horizonti.

Ne jemi një në këtë zbrazëtirë  kotësie,

Si dy materie që shtërngojnë

Krahët drejt një ekstaze adoleshenti....

Si dy mendje seksi të kunderta

Që veten me pikepyetje ngarkojnë.

Si dy shpirtra të largët,

Që psherëtijnë ulërimën

Mes jehonës së lagësht, mëngjes.

Lermë të vij tek ty,

Drejt një shpelle të padukshme,

Me flokët e krehura nga hëna

Dhe ngjyer me ngjyrën e mashtrimit...

Lermë të vij tek ty,

Nuk ligështohem.

Ndjesia e mekatit parajsë e padukshme

behet njësh me ty.

Për mua, trekendsh i vuajtjeve,

Trekendsh i ëndrrave..

Lermë te vij tek ty

Edhe kur mbi mermerin e varrit tim

Të gervishtet klithja e fjalës tënde e pa thënë,

Koha nuk do te harrojë!

Netët nuk do  qajnë,

Dhe më pas, ditët nuk do të ngrysen…

Muzgu,

Do ti mbështjellë në fole përkëdheljesh,

prandaj, përsëri të lutem;

Më lejo  te vij me TY...

 ZEMRA  IME

Zemra ime copra pëshperimash të thella,

Melodi e heshtur mbi ylberë të shuar.

Zemra ime, këngë e pa kënduar,

Ritme vajtimi me ujëvara të rreshkura

Spektrash, liqene të humbur

Me mbremjen e ikur  e menduar...

Zemra ime, dallgët e tua nuk i sheh,

Përtej detit të thellë imazhi yt, fle.

Mendoj kur në këtë jetë

Po kthehesh përsëri tek vatra,

Atje mes etjes së endrrës

Për mua dhe ty..i panjohuri im.

Kapercim qiejsh,

Gishtrinj të lehtë nota violine,

Që përkëdhelin me harqe,

Hënën e trishtuar

Të rënë mes trupit të zhveshur të universit,

E magjingjyer, mes poagesh të hapura në tradhëti.

Dritëza që bien si meteor i pabujshëm,

Që ka lënë gervishtje pendese

Në sytë që nuk lotojnë më.

Në pemë varin largimin,

Me vjeshtën e zhveshur

Nga vetvetja hedhin vallen e dëshperimit,

drejt perëndimit të bujshëm me fjalë çakalloze..

Zemra ime, që vajton dhe akush nuk të degjon!

Vetem kënga jote që thith dhimbjen

si një membrame e krisur në lindje.

Atje, le gjurmet shtigjesh të humbura,

Loti u pertha nga buzët e zemëruara.

 Zemra ime,

Mos kërko një degë të thyer

Nëpër brinjët e mekatit.

Nëpër rrezet e hirta të kohes

është shkruajtur pafundesia e tij,

Si një shpellë me gojë të hapur.

Ledhato endërrimin,

Ushqimi i vetvetes.

Shko atje ku mes ndëshkimit

Jeta të mos marri formën e djallit që shtriqet.