Dy poezi nga Agim Bajrami

AGIM BAJRAMI

ENGJËLLI IM QUHET DJALL

Engjëlli im quhet djall

me brirë e bisht të gjatë,

Sa herë e lus për ndonjë hall

më zhyt më keq në baltë.

Çdo çast e orë m’i bën tërkuzë

sikur ka dalë prej ferri,

M’i burgos ditët pa akuzë,

më zhyt në gropa terri.

Dhe pse mbi shpinë e mbaj përditë

ai prap qëndron si gur,

Ka qejf mëlçinë të ma çukitë

si Prometeu dikur.

Gënjeshtra thurr sa para- mbrapa

me art oratorie,

Njëherë me hu për pak e kapa,

por më shpëtoi për fije.

Fytyrën fsheh nën maska ari

pa to s’bën asnjë metër,

Një ditë merr poza pushtetari,

një ditë si mik i vjetër.

Engjëlli im, quhet shejtan

nga koka gjer në thua,

Kërkoj ta shkul por s’ka derman

ai është shkrirë me mua.

VARRIMI I DRITA ÇOMOS

(Ish fqinjës sime të pafat)

Rënkon një karro

në të qarë

Dhe dridhet nga mërzia,

Dy vetë po çojnë një vajzë

                        në varr,

E ëma dhe hafija,

Mbi ballë i ftoh një diell

                        i vrarë,

Me urdhër nga partia,

Dy vetë po çojnë një vajzë

                        në varr,

E ëma dhe hafija.

Cërriku mbyllet në

sirtar

Dhe nxin nga lemeria,

Dy vetë po çojnë  një vajzë

                        në varr,

E ëma dha hafija.

Zeusi shfryn e mbjell

                        acar,

Në udhë rrjedh çmenduria,

Dy vetë po çojnë  një vajzë

                        në varr,

E ëma dhe hafija.

Por dheu s’hapet që ta

marrë,

Ka ngrirë nga bukuria,

Dy vetë po çojnë lule

                        mbi varr,

                                    E ëma dhe liria.