Kostaq Duka: Fotografi

Kostaq Duka

Thërrime jete mbetur në xhepat e kujtesës

Fotografi

-skicë -

Ti shëtisje për qefin tënd, në parku"rinia" në Korçë i panginjur prej pëshpërimave me veten, nën umbrellën  gjigande, fëshfëritëse, përkëdhelëse të gjetheve, ngadalë, ngadalë, si në një rrugë që s’do mbaronte kurrë ai, me shtatin e imët, fytyrën e mprehtë, me aparatin e vjetër fotografik, në këllëfin e  lëkurtë, hedhur krahaqafë si fëmijët çantën prej lecke,  të dilte përpara e këmbëngulte: “Një foto nga xhaxhi....Ajd ja ri këtu tek stoli apo më mirë mbështetu tek pema.”

Zërin e kishte të hollë, buzëqeshjen si të damkosur në buzë që s’mund t’i shqitej kurrë... Aq befasuese dhe e fortë ishte këmbëngulja e tij sa do të dorëzoheshe se s’bën. Dhe prej atij çasti ai burri i vogël, i imët do të bëhej personazhi më i njohur prej teje, mes personazheve të përmëndur në këtë qytet,  që në vend të titujve të nderit, këtyre figurave publike u jepte mbiemra tingëllues me kontraste të forta. Por nuk ishte e lehtë të fitoje këto mbiemra-nofka që jo vetëm të veçonin nga qytetarët e zakonshëm,  por në një farë mënyre të jepnin edhe mos harresë.

Ja ai burri i imët që njëherë të prishi vetminë në “Parku  Rinia”,  do të gjëndej  patjetër edhe në pikniket me shokët e vajzat e shkollës në majë të Moravës, tek Çezma e Gjergos, Guri i Capit apo në Dardhën e Voskopojën piktoreske. Këmba,  këmbës  si hije ai do ishte edhe në shëtitjet diku me të dashurën në të dalë të Korçës, në festat publike dhe familjare.

Vendi më i preferuar për “pritë”,  për të ishte Bashta e Themistokli Gërmenjit . Ulej si pa të keq diku në një stol të veçuar dhe sa shihte dikë që shkelte në këtë Bashtë,  i dilte përpara si fantazmë : “Një foto, një kujtim. Ajde,  shiko ketu!” Gjithnjë ai zë i hollë, ai aparat.....

Të rinjtë shpesh e thërrisnin me emrin dhe mbiemrin "qytetar" të tij, bënin edhe humor duke e ngacmuar: I ke vënë film sot aparatit apo e shkrep kot?!

Ai s’mërzitej. Nga fytyra s’e hiqte që s’e hiqte buzëqeshjen e përherëshme....

Tek sistemoj me dhjetra e qindra foto bardhë e zi  nga vitet e rinisë, apo foto familjare të bëra prej tij  qe i çmoj si pasurinë më të çmuar që  unë si  çdo emigrant nga Korça  solla me vete  ne Amerikë kur kalova  oqeanin,  më vjen pranë zëri i tij i hollë: “Një foto, një foto nga xhaxhi!”Eh "Miti Kecka" të të kisha pranë e të të përqafoja duke të thënë njëmijë herë faleminderit për shkrepjen e aparatit tënd të vjetër, që s’u lodh  kurrë!

Shkurt, 2011