Cikël poetik nga Marsida Hasnjoku

Marsida Hasnjoku, u lind më 5 mars të vitit 1985 në qytetin e Elbasanit, aty ku kaloi edhe fëmijërinë e saj.

Është diplomuar në Universitetin Bujqësor të Tiranës, në degën agrobiznes.

Ka botuar librin ‘’Infinit ndjesor’’, poezi.

Jeton në Tiranë.

 

Marsida Hasnjoku

 

 

POETE

 

Një spiune e zemrës

E verbër krijon një sinfoni

Pastaj luan me shkronja

e rendit diçka në numratorin e kohës

 

 

NË NATYRË … ME IMAZH ….

 

Pas perdes së shikimit, unë pashë diellin!

Pas imazhit të buzëqeshjes, unë pashë kohën!

Përtej shtratit, unë pashë natën!

Brenda meje, përtej zemrës

fsheh ikonën e ndjenjës!

Për ty kam të rezervuar edhe natyrën.

Unë përsëri një pamje e vjetër,

pas perdes shoh trupat tanë!

Të përjetshëm….

 

 

IKJE

 

Mbi qilim të vjetërranë fije kujtimesh

Një ujvarë, një rrebesh i ftohtë malli.

Lakuriqesinë tënde askush s’mund t’a duronte!

Pastaj shkove, shkove kaq larg

 

 

IMITIM

 

Ajo ishte një pjesë e egër e së shkuarës!

Vizatoj një tablo

Aty ishe ti, një pasqyrë…

 

Pasqyrë e thyer

Zbukurim i pamjes tënde

 

 

THONIN

 

Thoni për botën, se ishte lakuriqe

Dikush i kishte vjedhur rrobat e purpurta

Thoni se ajo kishte ftohtë

Askush nuk mundi ta ngrohte

E braktisën,

dhe bota mbeti lakuriqe në mes të dimrit.

 

 

SYTË!

 

Nga ato buron edhe shkëlqimi

Shohin!

Bukuri, lot, buzëqeshje...

Gjithçka që është objektive

Sy!

Ju që jeni të verbër kur dashuroj!

 

 

MË MERR KRAHË!

 

Tingëllon ëmbël fluturimi im….

Shpalos flatrat përkundur në djepin e qiellit!

Marr krahë dhe fluturimi më duket një ëndërr,

një përshkrim i rrugës time…

Është qiell i zhurmshëm ku përkund djepin tim,

dikur e vogël dhe përsëri i njëjti rit.

Përhumbem në endjen time pa fund

ku hedh nga një kristal për të ndriçuar udhën time.

Merr krahët e mia dhe më ndiq,

përshkoje udhën time të më gjesh.

Unë pres… Ndoshta gjej vetveten,

zbukuruar me virtyte.

Unë puritan, e rreptë me veten time

të arrij diçka që zbukuron pamjen.

Ndjenjën time të ngurtësuar si një mal i lartë.

Marr krahë, nuk fluturoj por qëndroj e palëvizshme.

 

 

TË HUMBUR

 

Në këtë asfalt,

Mugëtirë të hapave,

Endesha unë e vetme

Përcillja mendimet dhe kapesha pas tyre,

Fikja dritën.... të të gjeja në errësirë.

 

Ishte gjithçka e zbrazët pa frymë, pa fjalë!

Nuk përmendej ngjyrë, të ndriçonte

Unë i ngjaja qiellit, pa skaj... pa gjymtyrë

Ishte e mekur natyra, pa zë

nuk përmendej as emri im, as emri jot!

 

 

BOTA JOTE

 

Bota jote,

ngjan me një hapësire të shthurur

Me hapat,

ngjyrat e një prostitucioni

 

Bota jote,

me fytyrat e njëjta

të nxirë, sy të ngjyrosur

Me ecje...

Mbi asfaltin pasqyrë

 

 

ANKTH

 

Mbuloj fytyrën me çarçafin e shtratit tim

Shtrihem... e përkëdhelem...

 

Mbi jastëk shoh të zhgarraviten sytë!

 

Përpij e tëra frymëmarrjen time!

Përpëliten qepallat

 

Oh, sa dhimbje!

Fle duke shtrënguar supet.

 

 

NJË NATË PA GJUMË

 

Pak blu, ky qiell

O zemra melankolike

në qepallat e syve,

lexohen shkronja të arta

Të dashurohemi me vështrimin e hënës

dhe drita e saj do të na lërë pa gjumë

 

Do të dashurohemi një ditë

dhe me buzët tona

do të lëmë natën spektatore.

 

 

BOTA JOTE

 

Bota jote,

ngjan me një hapësire të shthurur

Me hapat,

ngjyrat e një prostitucioni

 

Bota jote,

me fytyrat e njëjta

të nxirë, sy të ngjyrosur

Me ecje...

Mbi asfaltin pasqyrë

 

 

HUMBAS!

 

Shtrëngoj krahët për të parë hënën

Ti ike dhe qielli mbeti krejtësisht i imi!

Aty do të gjej trupin tim të njësuar me hënën

Dhe koha se ndjen parfumin tim!

 

 

DO TË HESHT...

 

Ajo britmë çjerr germat e mia dhe unë mbetem memece!

Të hesht...

Kur ti të kërkosh pamjen time të brishtë

E ndërsa unë kërkoj një sup të prehem!

Një reliev nga imazhi shpirtit tim!

 

Aty ku mbeti fryma ime

Pasi të puthi ty

Aty ku u fiksuan sytë

Në shikimin tënd

Aty ku prekja ime ndërroi jetë mbi lëkurën tënde

 

Do të hesht...

Mbetem e lirë, burgosur në shpirtin tënd

Të hesht...

Ti pagëzon pamjen time

E do të lundroj përjetë mbi dallgë.

 

 

NGJASHMËRI

 

Është vjeshtë!

Gjethet kanë humbur folenë

Dhe unë si një pemë e zhveshur

 

Është vjeshtë

dhe unë ngjaj me një dordolec

të veshur në të verdhë.

 

 

LOT

 

Në atë kitarë me tela të këputur

Kërcen nusja me vello të bardhë!

 

 

SHFRYTËZIM!

 

Fryma ime e zbrazët....

Shikim ironik...

Trishtimi im pa kufij...

 

Të urrej që përqafimet e mia

janë një ritual i përkohshëm në qenien tënde!

 

 

NGANJËHERË

 

Nuk di të qesh

ngatërrohem me lotët

Që i ngjajnë një shiu që pikojnë nga flokët

 

Edhe s’mund të besoj

Kur antitezë e vërtetësisë

Mbetet gënjeshtra

 

 

REKUIEM

Përdredh buzët, ngjyer në të kuq me vështrim në kaltërsi oqeani! Duket derdhur gjithë ai shi qielli sikur mbulon skuta e këtij qyteti. Ombrellë kjo re sipër mbi krye, dhe nuk qullos robin e saj. Ishte ftohtësi, dhe aty dikush nuk kishte dëshirë të ftohej…kërkoj dikë ta përqafonte por vetëm atë natë! Në fund të fundit ndihej mirë vetëm, një natë mjaftonte ta shfrytëzonte. Qeshte, përshkruar trupin e saj me krahë, ndjehej vetëm… shkëmbente buzëqeshje me natyrën…ajo e paragjykonte. Pse i duhej ta vuante kohën në peshën e gjendjes së saj! Ajo ndjehej mirë, dhe kur koha ishte dimër… Rrebesh, vizatuar re në qiell do të ishte tablo përkohësisht…mjaftonte që asaj ti pëlqente kjo. Mbështjell në rrobën e saj, mendonte se kjo natë ishte një aventurë, ndonëse gjendej vetëm ulur në cep të verandës.

 

Jam e ikur në filizin tim…përshkoj ethshëm atë që shkoj. Përjeton një ndjenjë faji, ndërthurur me kënaqësi. Në fund të fundit një rebelim, s’do rriste kurrë kaq virtytshëm një shpirt! Të qenit ndryshe…  vështrohet ngultas qëllimisht për të ulur në vlerën e injorancës... mbrëmja, nata pret gjithmonë hënën dhe yjet në kuvertën e qiellit, por jo gjithmonë është e pranishme... dhe mua gjithmonë më duket e bukur, pavarësisht i var ndonjë zbukurim. Mbrëmja sjell mbledhur në sofër miqtë e jetës, bukuritë e zemrës, qetëson trupin derdhur në shtrat, këndon ninullën e fëmijës fjetur, mbrëmja bashkon ëndrrën me qepallat mbyllur, dashuron çdo trup nudo...prijëse epshi! Bukur është kur ti kupton që çdo gjë ka vlerën e saj...ndjen freskinë për ta pasur në krah, krahë të fortë. Ngjyrat ekzistojnë, pavarësisht që dikush nuk dallon! Sepse ngjyra ekziston për sytë që janë ngjyrosur, shpirtin që ka fituar një pako me bojëra.