Vullnet Mato: Ngjyrat zhgënjyese

Vullnet Mato

NGJYRAT ZHGËNJYESE

Kur isha kec 

në moshën e bardhë,

thosha, dil mjekra ime,

të bëhem burrë!

Të marr një faqemollë

me cicat dardhë,

ta bëj manare,

të mos më ndahet kurrë.

Të më flenë buzët

brenda frymës së saj,

të bëj përnatë eklipsin

hëna nën diell.

Të bëj si fytyrën time,

tre kalamaj,

të më thonë, o babi !,

t’u them, o yje !...

Kur i bëra të tëra

këto marifete,

thosha, më ndihmo fat,

të ngop bijtë e uritur,

t’i vesh si prilli

lastarët me gjethe,

të bëhem lumë i tyre

për t’i vaditur.

Por fati nuk m’i dha

qeset me të holla,

ndonëse u rropata

për letra të ndershme,

duke rendur pas diplomave

nëpër shkolla,

kur paraja tinëzare

u bë më e vlefshme.

Dhe i zhgënjyer

në vjeshtën e moshës,

thosha, duhet shembur

ky kodosh shteti.

Po kur u shtrinë urat

mbi oqeanet e botës,

m’i rrufiti bijtë 

magnet kurbeti.

Pasi brodha kohët 

me ndryshime ngjyre,

dhe ndërrime emrash,

por huqet njësoj,

them, sa keq të vdes

me kusarë mbi krye,

dhe me fatin koprrac

që më bojkotoi !...