Poezi nga Janaq Pani

Janaq Pani

MOS LYP MË SHUMË

Mos lyp më shumë mik nga poeti

me fije zemre vargun e thurr

të mençurën fjalë qëmtoi e gjeti

ta veshë mendimin gjithë nur.

Me miq e shokë është i rrethuar,

por ndodh kur Muza i vjen pranë

larg botës rri krejt i veçuar

si i burgosuri në hapsanë.

Për vete Muza e do të tërin

e rob i saja ai do mbesë

për t'i dëgjuar zemrës zërin

si vetëtima në bark të resë.

Në ndodhtë fjala t'i zvetënohet

sa thellë e ndjen atë poeti,

gjithçka në shpirt nis i rrënohet

porsi gërmadhat e një rrëmeti...

 ME MALL FËMIJE DO TROKIT

Sa kishte mbushur të dhjetë vitet

e rritej porsi një lastar

që lartësisë kërkon të ngjitet

me shpirt të dlirë qelibar.

Dhe librin kishte shok të mirë

e linte mendjen mbas një poeti,

se varg i tija ëmbëlsirë

në krah e mirr si fllade deti.

Mërgoi poeti, eh atë ditë

plot miq e shokë u ndjenë zhgënjyer,

por vogëlushes iu mbushën sytë

e mërmëriti e ngashëryer:

"Do na mungosh, xhaxhi, sa shumë,

si çerdhe zogu që zogj nuk rrit,

te kjo dritare do vij shpesh unë

me mall fëmije do të trokit..."