Sulejman Sulejmani: Sylé Zarbinca flet...

Sulejman Sulejmani

 

Sylé Zarbinca flet...

 

Një pushkë në

krah,

një allti në brez,

veç një Vatan

nanën Shqipëri,

një zemër në gjoks

e shumë dashuri...

 

I vetëm jam,

veç qiellin kam përmbi

lisat hijerëndë përreth

trishtimplotë,

mjegull e shi

kalojnë mbi mua,

acarin në palcë.

 

Kam një shtëpi

të braktisur,

një grua më pret

me tre fëmij,

djali i vogël

flokë bardhë,

më djeg në

shpirt,

shiqimin kur

ja kujtoj...

 

Kam një At

që ma kan marrë,

në dorë të huaj

dhimbshëm hingëllon,

kam qystekët

e sahatit,

që më kan

mbetur varrë,

kam do borgje

që më kanë mbetur pa

i larë...

 

Kam një kangë

për bilbilin në kafaz,

që rrin mbyllur,

për njé mall

e për një dashuri,

kam një kangë

për Nizamët

që mbetën

përtej urës së Qabesë

pa varr,

kam një kangë

për vajzën matanë

detit që qan.

 

Kam do shokë

që luftuan në

kufi,

në Velegllavë ,Desivojcë,

e te Guri i zi,

luftuan e ranë

për Vatan e liri.

 

Kam vëllaun Ramizin

në burg të hasmit

në Ferizaj,

burrë trim i bukur

me e pa me sy,

që kujtimi

për të më bënë

shkrumb e më bënë hi,

e të qaj si fëmijë.

* * *

Kam oficier te OZNës

rreth për rreth,

spiuj shpirtshitur

më rrinë në shpinë,

rrugët më janë mbyll,

zogu i zi

këndon në degë.

* * *

Sonte në këtë vjeshët

t’ftohtit ka filluar,

uria më brenë,

pushka e ftohtë në krah

më rëndon.

 

Rrugën do ta marr

në katundin e humbur

Gjergjevc,

aty kam do shokë

e do dosllar,

bukë e zemër

do më nxjerrin

pak zjarr e

ngrohëtsi.

 

Nga Desivojca

mal më mal,

e prrua më prrua,

në Gjergjevc,

natën e errët

arrita,

zemra më

rrah me shpejtsi,

medet…

kurthet e OZNës

janë më dinake

se nata...

 

Hyra brenda

bukë më dhanë,

kafe e duhan,

shokët e mi,

buzëqeshje

e ngrohëtsi

e në mëngjez

plumbin e OZNës

në shpinë...

Heu,Sylë Zarbinca mua

më thonë,

kam mustaqet e kuqe

si të Gjeto Basho Mujit,

nuk ka lindur nana tradhëtar,

që më del mua përballë...

****

Plumbin ma dhanë në shpinë,

nga zemra mé doli,

ai plumb tradhëtie,

që dhemb mé shumé

se vetë vdekja,

shoka ime qé kisha rreth brezit

me vija bardhë e zi,

u shtri anë e mbanë atdheut,

alltija ime

me mënej të bardhë,

u bë ideal  brezash,

ati im lodron

kah Guri i zi,

e kënga ime u pérhap

nëpër kohë,

gjaku im u bë dritë,

deri sa ngriti vigaj si

Xhemajl Rebeli

e Llesh mjekërrziu.

 

* * *

Unë mbeta

pa varr,

në shi e në borë,

ku ka erë

e kur bën vapë,

diku thellë

dergjem në korije

në malet e larta

të Gjergjevcit.

Vetëm kur kaloj,

Muhamet Xhemali me ushtri,

desha të bëj ate që nuk bëri askush në

përjetsi,

desha të ngrihem

veç një herë

për një çast

një thërrime të kohës,

deshta me e përqafue,

gjakun tim e bëri lule

e lapidar,

këngën time e shndrroj

në pranverë e luleqershi,

me djem si ky, nuk mundet

me më vra,as një tradhëti,

e në kufi më lanë roje,

roje athdeu

sa t´ ketë Shqipëri

e shqiptarë,

Komandant me vullnetar.