Kalosh Çeliku: Imzot Këlysh Melez Llagu shkruaka bukur

KALOSH ÇELIKU

IMZOT KËLYSH MELEZ LLAGU

          SHKRUAKA BUKUR

          Hi - hi - hiii… Përsëri zgjimi. Zgjimi, që pas një nate të gjatë, më shkundi në agim. E ngarkova Veten në shpinë, e lidha nye dhe këmbadoras u nisa dhiareve për në Baba Tomorr me këtë këngë:

    Unë nuk e dua këtë Shtet. Ferrparajsë

    Që e duan trusakatët. Rrugaçët kuqezi.

    Rrospitë Meshkuj. Dhe, Doktor Ziu.

     Unë e dua Mëmëdheun! Dhe, Atdheun.

     Unë nuk e dua këtë Shtet policor. Ferrparajsë

     Ku ma dhunuan Mëmëdheun. Dhe, Atdheun.

     E shtiret se më do shumë Mua Poetin rrebel

     Pusi më vë pas ferre. Rrugën mos ta vazhdoj

     Për në Baba Tomorr. Atdheun e perëndive:

     Vera ku pihet. Shkruhet poezi e bëhet dashuri.

     Unë e dua Mëmëdheun! Dhe, Atdheun…

      Rrezik është, kur K?lysh Melez Llagu n? mes t? dit?s gërhet për liri. Policia letrare me lëvizjet që bëjnë pas shpine, nuk shquhen aspak për bukuri të përjetshme. Dhe, nuk e kanë as kuptimin e të përjetshmes. U mbetet vetëm t’i dëgjojnë këlyshët e tyre me zgjebe nëpër mjetet elektronike të informacionit, të shkruajnë nëpër gazetat dhe revistat e tyre policore, ose t’u duartrokisin: “sa bukur! U lumtë!“ Po, vallë, a nuk ju duken se kërkojnë forma mosletrare për të mbuluar paaftësinë e të shkruarit, të bërit art. O Imzot, sa esëll janë në let?rsi dhe politikë, në atë që e shkruajnë dhe e thonë sym?shel? nëpër mjegull...

        Me plot gojën e them: Thyeni qafën nga politika, kultura dhe arti i shpirtit! Kultura shqiptare është si zjarri. Djeg dhe spastron, hedhë në gjyqin e vlerave. Gjiriz.

         Pjella e keqe që nuk ka pi ujë në Burimet e pastërta të maleve tona: Baba Tomorr, Drenovë, Sharr, Çelëvjollcë, Bjeshkët e Nemura… po në Kënetat dhe Hurdhat sllave, pas Karpateve... dhe, e urren artin e vërtetë, sheh fundin e vet të mjerë, e kanë ngritur bishtin dhe kudo dhesin kakërdhia…

          Shqiptarët duhet të hapin një rrugë të tyre drejtë maleve. Burimeve. Patjetër, duhet të hipin në Baba Tomorr. Atdheun e Perëndive. Tyrben ku pihet vera, shkruhet poezia dhe bëhet dashuri… Shkurt, t’i dalin zot vetes… Besës… Trimërisë… Atdheut… Rrugë kjo, që kalon përmes mohimit dhe Vdekjes…

           Aparati burokratik komunist, e ka pjellë Policinë letrare. E ka shpallur Kulturofagun kryepolic të letrave shqipe, për të mbajtur nën zingjirë krijuesit e vërtetë, duke ua nd?rsyer këlyshmelez?t me zgjebe… Edhe në Kosovë… Edhe në Shqipëri… E ka zgjëruar rrjetin policor, mbledhur informata, që më vonë të kthehet në kabinet, shtoj numrin e Policisë letrare për të mbajtur nën zingjirë kulturën shqiptare dhe talentët e “rrezikshëm“ për shtetin…

        Hidhni sytë përreth! Vështroni! Dhe, çka shihni?! Gazeta dhe revista policore. Kudo mbijnë si këpurdhat pas shiut. Edhe atë, në provincë. Katund. E lëvdojnë njëri - tjetrin, e ngrejnë në qiell. I thurin hymne. E bëjnë artin e arnimeve me arna të vjedhura. Asgjë origjinale. Kombëtare... Hale katundi…

         Policia letrare q? e ka nd?rsyer K?lysh Melez Llagun, di të “kujdeset” edhe për gjeneratën e re të shkrimtarit, studjeuesit dhe shkenctarit, që të mos infektohet nga “armiqtë e shtetit“. Përpilon planprograme shkollore. Tekste shkollore dhe lektyra shkollore me vlera sakate duke i flakur nga institucionet shkollore vlerat e vërteta t? arrira letrare e kombëtare.

        E pyes veten: Kush do të jetë prijësi që do të na e kthej Atdheun?!... Populli shqiptar është i pamposhtur. Historikisht, gjatë ndryshimeve demokratike, ka qenë mbi nivelin e liderëve politikë. E dëshmoi këtë edhe gjatë ndryshimeve demokratike; edhe gjatë Luftës së fundit të UÇK-së në Ish Republikën Jugosllave të Maqedonisë. E di rrugën e vet drejtë Lirisë. Jo, pse edhe kësaj radhe në këto momente të vështira do t’u prijë trusakatëve, këtyre melezëve të Kalit të Trojës…

       Askujt, të mos i shkojë mendja se populli shqiptar e ka humbur rrugën. Atdheun. Shpejt do të vij Dita, agimi i freskët, lindja e Diellit… Dhe, pasi të flakë gjendjen e fatkeqësisë së gjatë, do t’i këpusë zingjirët e robërisë shekullore.

        Rrezik! Rrezik është K?lysh Melez Llagu të të ndërsehet pas shpine me shpifje, etiketime e rrena patriotike. Në rrugë, jargët t’i nxjerrë pas porte. Ditën të lehi në iriq. Ose, ta nxjerri gjuhën nga vapa dy pëllëmbë. Bishtin ta shti nën këmb?: Gërhasë n? mes t? dit?s për liri… 

            - Zgjohu! Zgjohu, më shkundi fortë Njëra Meleqe. I hapa sytë. Dy Meleqet tjera më rrinin mbi kokë.

           - I zgjuar jam…

           - Atëherë, ç’bënë ?! Pse fol jerm?!…

           - E pash një ëndërr të keqe ditën…

           - Hi - hii - hiii… Ne nuk mund të shohim ëndërra natën. E, ti sheh ditën…

           - Epo, këtu qëndron magjia… Unë ëndërrat i shoh ditën…

           - Tybeistifa! Mëshirë,  o Zot! E paskan pushtuar xhindet…

           - Edhe më rrahin, më mbytën dajak. Dorë më dorë më hedhin majë lisave… Çati më çati…                              

           - Lidhjani duart! Edhe k?mb?t! E kanë çmendur kurvat… Edhe tri herë duhet përshkuar te Dy Lisat e Çukës…

          Dhe, më përshkuan njëherë… Edhe njëherë … Edhe njëherë… Një hajmali ma varën përqafe. Thanë: Mos të munden t’i afrohen xhindet… Nusja me pashterkë të kuqe me dy shami lidhur p?r brezi…

           -Tashti, tha Njëra nga Tri Melaqet duhet nxjerrë në Diell te Guri i Zi. Nëntë ditë e nëntë net duhet ta terim vetëm me një këngë…

           Dhe, më nxorrën në Diell te Guri i Zi n? maj? t? Çuk?s. E nisën orgjinë. Unë në kokërr të shpinës, përsëri ia thash këngës:

  Nuk e shihni si lehin pas shpine. Ndërsehen

  E nxjerrin gjuhën dypëllëmbë. Përjagen në

 Mjetet e informacionit. I japin njëri tjetrit guxim.               

  Edhe lëvdata. Turren me të katra deri te porta.

  E kthej pas kokën. Më dhimbsen mjeranët

  Kur i shoh kaq të vegjël. Këlyshë me zgjebe.

 Mund t’i ha kur të dua meze. Pi me Miken

 Dolli me verë. Po, nuk e meritojnë këlyshët…

         - Edhe një!... Edhe një!… Edhe një!… Duartrokisnin Tri Meleqet…

         - Jo. Mjaftë e keni një… Tjetrën do ta dëgjoni Ditën e dhjetë…

         - Po, ne nuk e kemi ndërmend të të mbajmë në Diell dhjetë ditë…

         - E di, ju do të më terni në Diell nëntë ditë e nëntë net… Ditën e dhjetë do të fluturoj në Baba Tomorr... Vendin e Per?ndive. Tyrben, ku pihet vera, shkruhet poezia... Dhe, b?het dashuri...

             - Hi - hii - hiii…Mjaftë fole më jerm!… Marrëzira… Edhe Ditën… Edhe Natën… Nuk e di, kur je në gjumë… E kur, i zgjuar…

            - E di, kur jam në ëndërr… U thash, njëherë: Unë ëndërrat i shoh Ditën…

            - Budallai… Prapë me ëndërra… Ne nuk mund t’i shohim Natën… E ky na i shihka Ditën… Të mjerat ne, si do t’i primë para në këtë gjendje për në Baba Tomorr… Tyrbe... Varrin e tij me libra...

             - Lehtë… Xhindet mi përzeni!… Nusen me pashterkë të kuqe… Me gjithë këta në shpinë nuk mund të hip në Baba Tomorr...  

             - Ne t’i përzëmë Ditën… Po, ti përsëri i thirr Natën…

             - Jo. Unë nuk i thirr as Ditën…E as Natën… Ato vijnë vetë…

             - Hi - hii - hiii… Vijnë vetë, ë?!... E kush i thirr me poezi?!...

             - Unë, jo! Kalosh Çeliku…

             - E, kush është ky që e terin në Diell?!...               

             - Kalosh Çeliku …

             - Edhe këtë e kanë pushtuar xhindet?!... Nusja me pashterkë të kuqe…

             - Po. Edhe atë, e hedhin dorë më dorë majë lisave… Çati më çati… Pak para agimit e kthejnë mes Tri Meleqeve…

             - Hi - hii - hiii… Po, ne jemi ato Tri Meleqe… Njëra të pri para… E Dy të tjerat të mbajmë për krahu…

            - E di. Edhe sa ditë do të më terni në Diell?!...

            - Edhe tri ditë e tri net… Tashti futi edhe një sy gjumë!… Ëndërr… Poezi…

            Imzot, K?lysh Melez Llagu shkruaka bukur???!!!...