Kulturë
Poezi nga Neki Lulaj
E merkure, 10.07.2013, 07:27 PM
?Neki
Lulaj
AT KORRIK
E mbyli
portën
Nuk lejoi
Të
cicërrojnë zogjët
Të
ligjërojnë
Mbi
kupolën e ëndrrave
Në vatrën
e gjyshërve
Ai vendim
ishte
I
mendjeve të ndritura
Këmbëngulësia
e zgjoi
Europën
nga gjumi i gjatë
Në
Prishtin shqiptarët
E mbytën
frikën
Më dy
korrik
Shpallën
aktin historik
Cilët
bijë
E plasën
djallin
Nën
trysninë e çelikut
Të
shkretë
Plisat e
bardhë
E
firmosën Biblën
Kurrë më
kurrë
Nën
thundrën e barbarit
Mos me
mbetë
Cilët
zogj
I bekoi
Perëndia
Fluturuan
nga trysnia
E
braktisën vatrën e vet
Për t’u
kthyer
Në fushën
e nderit
Aty ku
agoi Liria
Ata
të gjithë
Si një
Me një
maje lapsi
E një
mendje
Prej
diamanti
Thyen
kornizën
E territ
të vjetër
Me
ankthin e frikës
Dardaninë
Përtej diellit të Lirisë
E
shpallën Shtet
ARKITEKT
MËVEHTËSIE
Duke
kërkuar Bogdanin
Me një
krrutë
Ndihmë
miqësie
Shallin
rreth qafe
Fole
engjëjsh
Lëndinë
dritëhijesh
Ai e
fshehu
Me shall
Fytin e
enjtur
Damarët e shtjerrur
Nga
britmat
E
popullit
Plot një
shekull
Skëterrë
robërie
Ai i hapi
Gjurmat e
shekullit
Nga
kafshimi
I
gjarpërinjve
Që i
ekspozoi
Ne një
Kontinent tjerër
Ne djepin
e botës së vjetër
Gjet
përkjahje mirësie
Ai i
mbylli
Gërrithat
e kuqe
Të
thonjëve të ndyer
Të
barbarëve
Me
mehlemin e engjëjve
Dhuratë
Perëndie
Ai eci
Gjurmmave
të Bogdanit
Eshtrat
pët t’ia gjetë
Skulpturë
mendimi
Eciklopedi
e gjallë
Do mbetet
përjetë
MBI PUSIN
E LOTËVE
Pusin e
lotëve
Atë mot
U përpoqa
Ta kaloj
not
Nuk më
lejuan valët
Uji i
turbullt
Sa do
doja
Të jem
tek ti për darkë
Nanë mori
nanë
Dallgët e
jetës
Më
këputën në damarë
Vijës së
pyllit
Të
ndarjes
Vjedhtas
iu ofrova
Aty pashë
xhelatë
Të veshur
në pancirë
Me
uniformë djalli
Gurin e
ndarjes
O sa
shumë
E
mallkova
(Prizren,
7 prill 1981)
Takimi
shkund gjethet e lisit
Pika shiu
Adrenalina
shtrydhi aortën
E gacat e
zjarrit
I
shpurpurishëm nën hi
Duart e
ndara në Monako
Sërish u
shtërnguan
Në këtë
ditë dielli Maji
Me shi
Kujtimet
e moteve fluturuan
Si
pulëbardhat mbi Oqean
Hijet e
vendlindjes
Me
ngazëllim femijërie
Kujtimet
e rrugëve plotë baltë
Puthin
mallin e kësaj mesdite
Atje nata
tani ka ra
Rrezja
thanë kristalin në
E reja
mbi Oqean etjen e largon
Takimet
janë të bukura përrallore
E ndarjet
si një furtunë Cynami
Mbi
dallgët e kujtimit
(
LEQET E
KOHËS
Mbi samar
stamet e jetës
Zgërbonjave
të kohës
E mbi
kokë
Një rreze
dielli
Rrudhat e
ballit hartë
Leqeve të
kohës po lundroi
Unë pa
anie pa timon
Mbi këto
shkrepa thatësie
Pa
shungullimë valësh
E kjo
shakullimë plotë dallgë
Kah po me
çon
A thua
sonte
Çfarë na
ndodhi
Hëna me
cilin çarçaf
Ra në
shtrat
Kjo
shpendmirësie
Në lugun
e përroit
Ku zana
zuri konak
TOKA IME
Toka ime
e praruar
Mall për
lakmitarë
Si një
nuse e grabitur
Këmishë
gjysëm e ndarë
Toka ime
e argjendtë
Nuk duron
barbari
Do t’i
mbysë e do t’i plasë
Gjithë
ata grabitqarë
S’e duroi
kurrë serdarin
Ilirët i
ka babë
Qielli shëndrrit
netët e vona
As ne
kurrë s’e ulim kokën
Të parët
tanë i kanë mallkuar
Sundimtarët
i këputi në prag
Jemi zogj
shiponje dy krenare
Brirë
capi përkrenare e Skënderbeut
Ne jemi
djemtë e Nenës Tereze
Gjithë ushtarët e UÇK-së