Kristaq Turtulli: Ajo ish e njomë dhe pylli i madh...

Kristaq Turtulli

 

Fragment nga Syri i Rites. Pjesa e pare e trilogjise: HIDHESIA E PUTHJES

 

KAPITULLI  I  TRETË

 

Ajo ish e njomë dhe pylli i madh...

 

Në fundin e korrikut të nxehtë, në pushimet e verës, kur Rrezearta ish në klasën e shtatë, të shkollës tetëvjeçare, ndjeu disa ndryshime të rëndësishme në trup. Vajzen e përnjëherësh e mbërtheu frika. I kish hipur një uri e tmerrshme, ish gati të asgjësonte të gjitha ushqimet e mensës së varfër të shtëpisë së fëmijëve. Kur nuk gjente gjë, detyrohej të hante lëpjeta, radhiqe, lakra, së bashku me koçanë që gjendeshin ne këndin kuzhinës, në një kosh të madh të thurur me thupra. Ndërkohë  edhe periodat i ishin ndërprerë.

 

Rrezeartë Taneshi kish ngelur me barrë me një djalë të ri, trupdobët, ballëngushtë, flokëpresh, nofulla kërcyera dhe me sy të vegjël si dy thëngjij. Ai ishte rojtari i pyllit të Çotës. Të gjithë e thërrisnin Çota i Riu. Ai qeshte pothuajse shpesh me shkak dhe pa shkak,duke përplasur pëllëmbët dhe ngjeshur tokën me vrull, koka i lëvizte sa andej këndej si lavjerrës, por në fund të gazit befas të jepte një shkelmë të fortë dhe të flakte tej, sa të dërmonte brinjët.

 

Kur i thanë Çotës se kishte lënë shtatzënë një vajzë të gjorë, jetime, pa prindër. Ai vështroi një copë herë i shushatur, duke lëvizur kokën herë majtas dhe herë djathtas, mbështeti trupin mbi shkopin e gjatë gjithë gunga, e më pas pyeti me zë të humbur:

 

‘-Më thoni ju lutem, për çfarë vajzë jetime e keni fjalën?’

 

Moli Buta, drejtoresha e shtëpisë së fëmijëve, duke lëvizur gjithë kërcënim gishtin tregues  përpara fytyrës së tij, shfryu me zë të ngjirur:

 

‘-Ore Çotë, ore buf, trutharë, mos luaj budallain këtu përpara hundës sime. Nuk e di ti Rrezeartën, hë, nuk e di ti?’

 

Çota hapi krahët i dërmuar dhe mërmëriti:

 

‘-Dale një herë, Rrezearta është vajza e drejtorit të kampit të punëtoreve, e jo vajzë jetime siç thoni ju.’

 

Ai donte të shtonte se lëkura e bardhë e vajzës të verbonte, prush i gjallë. Ata me çiltërsi i falën njeri tjetrit momente të bukura, të zjarrta, të cilat nuk mund të përsëriten më. Veç jo për ta lënë me barrë, ajo pipiruqe e vogël, me barrë! He! Kaq shpejt, fut e nxirr, tak-fak mbeten femrat me barrë? Dreqi ta hajë!

 

‘-Mos ke gabuar adresë shoqja Moli. Çota nuk merr erë shumë nga këto gjera,’- mërmëriti djali.

 

‘Hëm kodosh, pa pikë turpi më thotë kam gabuar adresë. Ja derdhe farën së shkretës dhe më thua nuk marr vesh nga këto gjëra. Të shohësh çdo të punoj, do të bëj të mos të shkojë kurrë mendja për femër,’ ia priti Moli Buta me zë të fortë dhe pa e bërë të gjatë lajmëroi policinë.

 

Çota vështroi me frikë sa andej këndej, dera e zyrës së Molit ishte gjysmë e hapur, lëvizi së prapthi, rrëshqiti me shpejtësi në hapësirën e ngushtë të derës, dhe iku me vrap drejt pyllit të tij të dashur. Ai e njihte mirë policin e zonës,i cili ishte një derr me zile.

 

Lato Pati, i plotfuqishmi i zonës erdhi pas dy orësh duke ngjitur me vështirësi të përpjetën e fortë me biçikletën e vjetër të zyrës. Ai ishte në pritje të daljes në pension, ndaj kohët e fundit kishte shtuar peshë, nga ëmbëlsirat e tepërta që hante, kryesisht petullat e ngrohta, me pluhur sheqeri përsipër. Atij i ishte fryrë barku  më shumë se zakonisht. Në rripin e vjetër, të lëkurtë, të holluar nga përdorimi ishin shtuar edhe disa vrima të tjera.

 

Polici i trashë duke gromësirë dhe nxjerrë avull të nxehtë, të rëndë, mbështeti biçikletën në mur dhe ngjiti shkallët një e nga një, fshiu djersët me shaminë e irnosur. Sa dalloi hijen e stërzgjatur të Molit e fshehu shaminë më nxitim në xhepin e prapmë të pantallonave. Ai i kishte thënë një mijë herë të shoqes ta lante atë dreq shami, që mbante erë të ndyrë.

 

 Moli e priti në krye të shkallëve, mjekërngrehur, vetullambledhur, e ashtu autoritare, me duar të kryqëzuara në gjoks.

 

‘-Erdhe shumë shpejt shoku Lato,’ -foli ajo me ironi dhe me zë të rëndë.

 

Ai luajti kryet pa ditur çfarë ti thoshte dhe mërmëriti:

 

‘-Nuk e di në erdha shpejt. Kush qe ai i çmendur, bir kurve që ndërtoi këtë shtëpi të shpifur fëmije në një shkëmb të thepisur, të del shpirti të ngjitesh deri këtu.’

 

‘-Çota të la pendët,’ -vazhdoi ajo me ironi, pa ja vënë veshin murmuritjes së tij, shtoi me ton të rëndë si urdhër: ‘-Shko kërkoje në pyll.’

 

Lato Pati ngriti supet përsëri. E azdisura femër i tregoi pyllin. Akoma nuk e ka marrë vesh kjo karajfile, në vendin tonë nuk shpëton asnjë mizë. Luajti kokën ngadalë dhe picërroi sytë. Nuk ia kish qejfi të ngatërrohej me femrat, aq me tepër një zdërre si kjo e cila shkrihet kur hap këmbët me zyrtarët dhe pushtetarët.

 

Moli Butës nuk i pëlqeu shkëlqimi i keq i syve gjysmë të mbyllura të Lato policit.  I ktheu shpinën, hyri brenda duke tundur vithet e gjera si patë, duke mërmëritur me përbuzje për mëndje shkurtësinë dhe plogështinë të policëve. Përnjëherësh i erdhën neper mend barsoletat për policë që qarkullonin nëpër qytet. Ajo vdes për ngjarje të jashtëzakonshme, për bujë, ku të shkruajnë gazetat, të ftohet me respekt dhe konsideratë në mbledhjen e byrosë së partisë së qytetit, të raportojë për këtë hata, mynxyrë të madhe të shtëpisë së fëmijës dhe përgjegjësinë humane qytetare.

 

Ja si përfundojnë vajzat e ngrata e pa mbrojtje, bëhen pre e rrugaçërisë. Do dalë në dritë një tjetër doç, jetim, një zinxhir i tmerrshëm. Kush ishte shkaku, injoranca, apo toleranca? Gjakatari Çotë duhet të marrë dënimin e merituar. Ajo vërtet nuk i ka fëmijë natyral nga martesa e saj njëzet vjeçare, por partia i dha detyrën e rëndësishme të  drejtoreshës së jetimores. Nuk është pak, të kesh si fëmijët e tu të gjithë jetimët e mjerë. Pastaj ajo do të hapë krahët dhe do vështrojë përreth duke dhuruar buzëqeshje të gjerë si një nënë e vërtetë.

 

Me thënë të drejtën ajo ka vite që pret një transferim në komitet. Këtë ia ka premtuar edhe i dashuri i saj, Blerim Sykuqi, instruktori i kulturës, rinisë dhe sporteve. Molin e lodh e përpjeta e madhe por më shumë e acarojnë të qarat dhe ulërimat e çapaçulëve. Ajo përplas derën dhe mallkon ditën kur filloi punë në këtë shtëpi të përbuzur të doçëve. Të gjithë fëmijët që janë në shtëpinë jetimores kanë një xanxë në të shkuarën e tyre, pa prindër, jo si gjithë bota. Në një mënyrë ose në tjetër dardha do të bjerë nën dardhë. E ëma e Rrezeartës duhej të kish qenë një prostitutë e lindur, prandaj polli një kuçkë.

 

Lato polici pasi mori vendndodhjen, pra pyllin prej drejtoreshës, i hipi biçikletës duke u mëshuar pedaleve me vështirësi. I gjithë trupi i shëndoshë gërmuqej nga pesha.

 

Mendja akoma i kish mbetur  në vithet e gjera, të ngritura përpjetë të Moli Butës, goja iu mbush me lëng. Lëpiu buzët, pastaj pështyu. Kjo jetë muti kështu kish qenë dhe kështu do mbetej, të vegjlit do ishin fatlumë nëse gjenin dhe mblidhnin thërrimet prej sofrës së të mëdhenjve. Moli Buta dy vjet më parë kish hapur këmbët me kryetarin e degës së punëve të brendshme. Ajo hynte dhe dilte duke u tundur dhe shkundur, ndërsa policët e shërbimit, shtrembëroheshin nga sikleti dhe masturboheshin nëpër kthinat e lagështa. Ngopej Moli Buta, kryetarin e transferuan në një qytet verior, hyrjet dhe daljet e zhurmshme u morën vesh prej se shoqes. Kryetari iku,dosa mbeti me gisht në gojë.

 

‘-He, he, nuk është shurdh dhe sylesh Lato Pati jo! I di të gjitha. Edhe Blerim Sykuqin të dashurin e fundit e di. Polici atë punë ka, të përgjojë , të gërmojë në xhepat e shpirtrave të njerëzve, pastaj të arrestojë.’

 

 Lato polici gromësiu me zhurmë. I tregoi pyllin dosa. Llurbat e barkut shtypeshin dhe ngjisheshin përgjatë lëvizjes së pedaleve. Ndjente dhembje në anën e majtë poshtë barkut,  pështyu me inat dhe shpejtoi duke hungëruar drejt monopatit të ngushtë të pyllit, për të arrestuar rojtarin kurvar, Çotën e ri. Mishi i qengjit që kishte ngrënë në kthinën e fshehur të klubit  Shamata po i dilte prej hundëve.

 

 Çota e mori qysh më parë njoftimin nga Rrezearta, braktisi menjëherë kasollen e vogël në zemër të pyllit.

 

‘-Pse nuk më the që ishe një copë jetime, hë? Përse ma fshehe?’- i foli Çote me zë të lodhur e të grindur, gati duke qarë, u binte me shkelmë trungjeve të pemëve.

 

‘-Po çfarë rëndësi ka? Mos vallë të tjerat janë ndryshe?’ -ia ktheu me inat vajza.

 

Çota fërkoi ballin dhe e vështroi i shastisur.

 

‘-Eh vërtet, nuk ka rëndësi, e ku di unë si janë të tjerat. Ajo Moli është gjarpër uji. Sa budalla u tregova, sa budalla,’- Çota u mbush me frymë dhe vështroi ngultas nga vajza. ‘-Po të duash unë të marr, por ti je ende e vogël, ku të çoj? Vërtet jam kaq leshko, si thua ti hë!  Rrezeartë, ta dish ti më shtyre në ngasje..!’

 

Rrezearta pa i kthyer përgjigje i dha këpucët të vishte, asaj gjithçka i dukej si një lodër marroqe. Çota luajti kokën ngadalë dhe vështroi në thellësi të pyllit. E donte shumë pyllin, gjelbërimin dhe kurorën e pemëve të larta. E ndjente frymëmarrjen dhe të fshehtat e mëdha te  pyllit më tepër se çdo gjë tjetër. Ku e çoi mushka dhe theu këmbët? Kaq shpejt, fut e nxirr, tak fak dhe picirrukja mbetet me barrë. Buf i ngratë. Ai tani po largohej prej pyllit, të mos e shihte më...

 

‘-Sa i marrë që jam, sa leshko. Ku të shkoj ku të mbytem!’

 

Ai vështroi i frikësuar përreth, pa i thënë gjë. Shkundi kokën,përpëliti qerpikët. Nuk e përshëndeti vajzën, kafshoi buzën, e gjakosi, i a theri vrapit. Rrezearta i thirri nga pas të kishte kujdes. Ai nuk i ktheu përgjigje, vazhdonte të mërmëriste me vete:

 

‘-Sa i marrë u tregova, sa gdhe! Ku të shkoj, ku të gremisëm..!’

 

 Dhe fëshfërimat e zërat e pyllit i a kthenin po ashtu. Çota zuri kokën me të dy duart dhe u ul në bisht, pylli oshtinte.

 

‘-Sa trap je o Çotë, sa koqe!’

 

 Djalit filluan ti merreshin mendtë. Lojë e çmendur e ngatërruar kjo me femrat. I trembej policit Lato, dorë rëndë, kasap i pashpirt. Kur të shtron në dru, të jep kopaçe, ambulanca duhet të jetë prapa derës për të çuar urgjent në spital. Kështu i ndodhi Zylos, rojës së depos së ujit, që gabimisht i vrau Latos langoren. Polici për hakmarrje e shtroi në dru Zylon dhe e bëri për paterica.

 

Moli lajmëroi vajzën të shkonte urgjent në zyrë, që ti tregonte mëmës së madhe drejtoreshë, me të gjitha hollësitë e nevojshme të turpit, që i ndodhi asaj dhe gjithë shtëpisë së nderuar e të respektuar të jetimëve. Të zbrazej pa hile mbi mbarsjen e pacipë dhe skandaloze, në mes të pyllit, me një Çotë, me një leshko ballë ngushtë.

 

 Rrezearta nuk ishte marroqe ti tregonte të gjitha hollësitë drejtoreshës nursëze Moli. Vajza qëndronte përpara saj kokë ulur, gjithë faj, duke qarë me zë të ulët.

 

Moli vërtitej e çakërdisur në zyrë, bërtiste, derdhte pyetjet si breshër. Vajza luante kokën ngadalë dhe fuste gishtin në gojë, e humbur e përskuqur, e rrëmbushur nga lotët, si një zogës pate e hutuar.

 

‘-Hiqe gishtin qelbësirë!’- bërtiste Moli: ‘-Përgjigju pyetjeve të mia. Më thuaj

 

ku të çoi mushka që bërë këtë prapësisë. Nuk e mendove se përlyen emrin e mirë të shtëpisë së fëmijës ‘Tetë Nëntori?’

 

Rrezearta heshte me kokëfortësi, me sytë përdhe...

 

Asaj si një kureshtare e paduruar, i pëlqente të bridhte nëpër pyll, të futej thellë e më thellë, të përgjonte zërat e tij. Shpresonte se aty do të gjente pëshpërimat e thella të prindërve të saj të panjohur, të cilët sigurisht duhej të ishin shumë të dashur me të.

 

Një ditë të ngrohtë pranvere, ajo kishte shkuar larg,  shumë pranë grykës së Cemtës, ku ish ndërtuar një rezervuar i madh uji. Vajzën e verbuan reflekset shumëngjyrëshe të diellit, të cilat pasqyroheshin në ujin e pastër, të kaltër, ishte një vallëzim i bukur. Vajza mbajti këmbët e mrekulluar, morri frymë thellë dhe fërkoi sytë me vrull. Jeta paska më shumë se një shtëpi të rrëgjuar të jetimores, rrugica të shtrembra dhe monopate të ngushta. Ja përpara shtrihej liqeni i kaltër dhe rezet e diellit që treteshin në të. Diku pranë dëgjoi zhurmë dhe një fërshëllimë. Ajo u fsheh  menjëherë mbas një gëmushe të vogël. Mbajti frymën një copë herë, vështroi përreth, as vetë nuk e kuptoi përse u tremb. Mbase pesha e rëndë e pyllit, bukuria e beftë e ujit, rrezet fosforeshente te diellit e hutuan vajzën.

 

Tridhjete metra larg saj një djalë i ri qëndronte i zhveshur. Vajza lëvizi degët e gëmushës të dallonte më mirë. Njohu Çotën, rojtarin e pyllit, të zhveshur krejt lakuriq. Vajzën një copë herë e përfshiu pështjellimi dhe frika. Çfarë bënte ai në mes të pyllit i zhveshur ashtu gollomesh? Ai kërcente,fërshëllente, ulej ngrihej, lëvizte krahët në erë, befas përkuli trupin, shtriu krahët, kërceu dhe u zhyt në ujë.

 

Vajza pa e kuptuar as vetë eci me hapa të lehta drejt ujit. Çota llapashiste i kënaqur dhe gjithë zhurmë në ujin e kulluar. Djali notonte i shkujdesur, fërshëllente. Ajo u përkul mbi gjunjë e vështronte me vëmendje valëzimin e ujit dhe lëvizjet e shkathëta të djalit. E kaploi ëndërrimi për vajzën e bukur të valëve. U drodh kur dëgjoi papandehur zërin nervoz të Çotës:

 

‘-Na moj ti, nga mbive këtu në mes të pyllit?!  Ai vështroi me kujdes përreth pastaj shtoi: ‘-Erdhe vetë apo të pruri njeri?’

 

‘-E kush të më sillte?’- ia bëri ajo e habitur: ‘-Ndoqa monopatin e pyllit...!’

 

‘-Atëherë kthehu, nga majta thembrat dhe shko në shtëpi. Nuk është vend për ty këtu. Hajt pra shko!’

 

‘-Nuk dua, do qëndroj këtu,’- i a ktheu ajo dhe shtoi: ‘-Ke inat ti.’

 

‘-Si moj nuk do? Këtu është skaji më i largët i pyllit, nuk shkel këmbë femre dhe aq më tepër fëmijë si ty.’

 

Vajza luajti kokën çapkënçe, donte të luante.

 

‘-Pse gjithë pylli, i yti është?’

 

‘-Po moj i imi. Unë jam Çota i Riu, roja i pyllit.’

 

‘- Edhe unë jam çupa e drejtorit të kampit të pushimit.’ - Gënjeu ajo.

 

Çota qëndroi i menduar në ujë. Nga u ndodh vajza e drejtorit në mes të pyllit? Ai ishte njeri i ashpër të pushonte në vend po ta merrte vesh që ai lahej gjatë orarit të punës dhe aq me tepër krejt lakuriq. Dreq o punë nga mbiu kjo këtu! Burri i botës është drejtor pale, le vajzës të bredhë nëpër pyll.

 

‘-Mirë’- i foli Çota me zë të zbutur: ‘-Shko tani. Të premtoj se nuk do ti them njeriu, as babait tënd.’

 

‘-I,i,i, e di unë e di, hë, ti je lakuriq,’ -tha vajza duke qeshur me të madhe, me gishtin tregues të ndehur drejt ujit ku gjendej djali.

 

Çota rrahu ujin me inat. Dreqi ta merrte, nga e pa ajo që ish lakuriq? Mbase ngaqë uji ishte i kulluar. Vajza e vështronte dhe qeshte lehtë. Befas e mbërtheu një trill i pakuptimtë, i tepruar, gishtat lëviznin gati të verbëta. Ajo filloi të zhvishej, të hiqte çorapet e holla, fustanin. Çota po e vështronte i tromaksur.

 

‘-Ou, ou, ou,’- klithi ai duke vënë duart përpara:‘-Na moj e marrë, çfarë po bën, largohu tutje! Janë shakara me zarar këto që po bën. Largohu, mos u bëj e marrë.’

 

Vajza nuk i ktheu përgjigje, ajo po hiqte të gjitha të brendshmet, përkuli trupin, ngriti njërën këmbë, pastaj tjetrën, i zhveshi mbathjet dhe i lëshoi mbi fustanin dhe këmishën, përdhe. Djali as në ëndërr nuk e kish përfytyruar ti shfaqej përpara syve një vajzë lakuriqe, gjoksvogël, trupderdhur, mes këmbëve, trekëndëshi i vendit të shenjtë kishte një tufës qime të shkurtra të gështenjta, të ndritshme. Çota u hutua krejtësisht, u kapërdi me vështirësi, por pështyma i ngeli diku në gjoks. Ashtu lakuriq, vajza dukej vezulluese e dobët e brishtë, si një lulëz vese.

 

Çota humbi drejtpeshimin, përplasi krahët me vrull në ujë. Humbi nën ujë, pastaj u ngjit lart duke shkundur kryet  dhe marrë frymë me vrull. Vajza eci ngadalë drejt ujit, në fillim futi këmbët, ndjeu të ftohtë, por nuk u ndal, u çapit e përhumbur përpara. E ftohta e ujit e rrëqethi, as vetë nuk po e kuptonte se çfarë po bënte, kaltërsia e ujit, enigmat, dielli reflekset, të[ gjitha së bashku e tërhiqnin si magnet. Uji ishte i akullt, brisk, dhe befas këmbët e saj nuk prekën tokë.

 

Rrezearta ndjeu që uji e hapi me nxitim gojën e errët dhe e tërhoqi me nxitim drejt thellësisë, nuk dinte të notonte. Kujtonte se uji të mbante vetë pa lëvizur duart dhe këmbët. Përreth zotëroi errësira, ajo nuk ndjeu frikë, ndoshta po mbytej, po shkonte në kërkim të shpirtrave të prindërve të saj. Nuk çante kokën e në qoftë se vdiste, e kush do qederosej për një jetime. Shpesh herë i dukej sikur ishte shumë lehtë që shpirtrat të qëndronin nën ujë, se sa lart në qiell. Mund të vdiste si me shaka dhe të shndërrohej në peshk, yll ose ngjalë.

 

Ajo nuk  bënte asnjë lëvizje e la veten në shkujdesje të plotë, apati. Trupi i saj po shkonte poshtë, ngadalë- ngadalë, veshët i gjëmonin dhe disa valëzime të pandiera pulsonin rreth vajzës. Donte të qëndronte në krah, si të çlodhej,  nuk mundi, uji e kish mbërthyer ne darë me kryeneçësi dhe këmbëngulje. 

 

Befas u kthye në krah, me saktë e shkundën e kthehen në shpinë, Uji zhurmoi me inat. Vajza nuk merrte vesh kurrgjë, dikush dihaste me shpejtësi dhe e tërhiqte me forcë dhe këmbëngulje lart mbi sipërfaqe. Rrezearta  ishte e përhumbur mbuluar me napën e rëndë të ujit tinëzar, nuk kuptoi dhe se si u ndodh në breg të rezervuarit e mbuluar me këmishën e leshtë të Çotës. Trupi i lëvizte, mëndja i gjezdiste sikur të ish akoma nën kthetrat e ujit. Ajo dridhej si purtekë nga të ftohtit dhe ankthi. Djali vërtitej i zhveshur lakuriq rreth saj. Ishte i hutuar plotësisht.

 

‘-Kjo qenka e çmendur,’mërmëriste ai: ‘- Sa të llastuara janë këto vajzat e drejtorëve.’

 

‘-Kam ftohtë,’- foli ajo me zë të ulët dhe shtoi: ‘-Qenka shumë lehtë të vdesësh!’

 

‘-Budallaqja është rritur mes të mirave dhe kërkon  të vdesë,’-mërmëriti Çota.

 

‘-Kam shumë ftohtë,’ -bërbëliti vajza.

 

‘-E si të mos kesh të ftohtë, je delikate si fleta e qepës,’- ia bëri Çota, u turr drejt saj dhe u mundua ta ngrohte me trupin e tij. Ajo ngjeshi kokën në gjoksin e dobët të djalit dhe thithi si e etur erën e trupit të tij. Ai mbante erë liqeni. Ajo donte të numëronte brinjët e djalit dhe luante me atë gjënë e gjatë që kishte përpara, ia preku lehtë me dorë, i a përkëdheli. Ai u drodh dhe tërhoqi trupin pakës prapa. Ajo ishte këmbëngulëse e marrë.

 

‘-Të lutem mos!’-mërmëriti djali.

 

Ajo donte të llastohej dhe e trazonte më shumë.

 

‘-Mos të lutem, hiqe dorën,’- i lutej ai.

 

Zemra e tij ndaloi. Ai mbylli sytë, kafshoi buzën dhe filloi të merrte frymë me vështirësi. Ai ndjente dhembje dhe frikë, foli me zë ulët, të mbytur.

 

‘-Oh!’- Rënkoi Çota dhe tendosi trupin: ‘-Çfarë dreq njeriu je? Më lër, vish rrobat dhe ikë. Nuk janë lodra këto që po bën ti. Këto gjëra të tretin, të shpërthejnë çaçkën e kokës, të ngrenë në havadan.’

 

‘-Por përse më thua të ik?’- pëshpëriti Rrezearta: ‘-Këtu jam shumë mirë, ngrohtë. Ne po lozim, ne po gëzohemi.’

 

‘-Eh, duken si lodra, por nuk janë vërtet lodra,’-bërbëliti Çota: ‘-Oh, mjaft!’

 

Gishtërinjtë e Rrezeartës lëviznin ngadalë në trupin e djalit, donte të luante akoma, atij po i vinte mendja vërdallë. Zemra e djalit pulsonte me vështirësi. Vajza ishte e bija e drejtorit të kampit të punëtorëve. Ajo pa kokëçarje i trazonte organin e tij, lart e poshtë, poshtë e lart, ia përkëdhelte, po ia vinte zjarrin. Ai nuk mund të fliste, fjalët mbyteshin nga lagështia e tepër e gojës. Ai donte ti thoshte që ishte e mrekullueshme, dhe se mbante erë trëndelinë. Drurët e larta të pyllit po i vinin rrotull.

 

‘-Të lutem, oh, bu, bu, bu, po digjem! Më mirë ta limë me kaq. Edhe unë jam aguridh si ti.’

 

‘-Këtu tek ti Çotë është mirë, ngrohtë, ëmbël, si në përrallë dhe unë dua të luaj.’

 

‘-Oh! Mjaft, mos, hiqe dorën, të lutem! Oh! Nuk janë lodra këto!’

 

Vajza qeshi me çapkënllëk dhe vazhdoi ti a trazonte, lëvizte gishtërinjtë, i hapte i mbyllte i shkalafiste.

            ‘-Të lutem më thuaj si janë lodrat?’- e pyeti vajza, pa ndërprerë ledhatimin dhe fërkimin.

 

Çotës i shtrëngohej fryma, trupi i rrëqethej, shtrëngonte dhembët, shtrinte këmbët, i mblidhte, dreq çupë,dreq, po më bën helaq!

 

‘-Hë, më pyet për lodrat, hë? Të tregoj për to por hiqe dorën, oh, dale prit, oh, mos e hiq...!’

 

Çota u zgjat me ndrojtje, symbyllur e puthi në gushë. Vajza u gudulis, u mblodh, qeshi. Djali hapi sytë dhe vazhdoi ta puthte ku të mundte, në buzë, në sy, në faqe, në gushë, në ballë, në gjoks, në bark...

 

 Ata po lodronin si dy këlyshë të vegjël. Ndukeshin, shkisnin, humbitnin në mugëtirën e fshehtë të kasolles së rojtarit, së bashku me afshet intriguese dhe të panjohurat e tyre.

 

Prej asaj dite ajo shkonte në rezervuar, flakte teshat me padurim dhe lahej lakuriq së bashku me Çotën e ëmbël. Pastaj mbylleshin në kasollen e vogël dhe lodronin së bashku si dy këlyshë ujku...

 

‘-Çota nuk ka faj,’- mërmëriti më në fund Rrezearta me sytë e ngulur përtokë. Çota i kishte dhënë ngrohtësinë, që nuk e kish gjetur në shtëpinë e fëmijës. Tek djali i pyllit, ajo zbuloi lodrën,sekretin dhe joshjen e mrekullueshme, paçka se i hodhi zjarr përvëlues në trup. Edhe pse ish akoma e vogël, ish femër dhe kish nevojë për atë llavë përvëluese të Çote rojtarit.

 

Drejtoresha Moli i ngrit me rrëmbim në këmbë dhe vendosi duart në mes.

 

‘-Ç’domethënë kjo, horri i pyllit nuk paska faj,’- bërtiti ajo: ‘-Po kush ka faj atëherë, hë pa më thuaj, unë?!’

 

Rrezearta tundi kokën ngadalë me sy të ngulur nga dritarja.

 

‘-Nuk e di ,’- u përgjigj ajo: ‘-Ne vetëm luanim, bënin shaka, unë nuk dija se mund të ndodhte kjo që ndodhi. U tremba shoqja drejtoreshë kur e kuptova, gati më pushoi zemra. Shakatë ngandonjëherë janë të poshtra.’

 

‘-Shporru nga zyra kuçkë e vogël! Shporru,’- bërtiti Moli me sa zë që kishte në kokë: ‘- Pa të dalë mirë shtytka nga bytha kërkon të na lësh doçët në derë.’

 

‘-Mirë,’- murmuriti Rrezearta,dhe shtoi: ‘-Unë nuk dua të bëj asnjë doç,’- tërhoqi me ngadalë derën pas.

 

‘-Çfarë?’ -sokëlliti drejtoresha Moli.

 

Rrezearta doli jashtë, vrapoi e hutuar sa i hanin këmbët, humbi në monopatin e ngushtë të pyllit të mbuluar nga ferrat dhe drizat. Ajo nuk mund ta kuptonte se sa shpejt mund të ndëshkohej një lodër e sinqertë, një kënd i vogël ngushëllimi, qetësie, vrapoi gjatë nëpër pyll deri sa i u morën mentë  dhe ra përdhe në tokën e ftohtë. Pulpat e këmbëve i përvëloheshin prej ferrave dhe drizave. Ajo qëndroi symbyllur dhe kurora e pemëve të larta vërtiteshin rrëmujshëm ne trurin e saj.

 

Moli, drejtoresha jetimores, përplasi karrigen dhe flaku të gjithë dosjet përtokë. Donte të ulërinte, por mistrecja, dobiçja kish humbur mbas derës. Përse duhej të mbante përgjegjësitë pakuptimta për çapaçulet e pabindura!

 

Të nesërmen thirri një mikun e vet doktor të spitalit civil që mbulonte edhe jetimoren. Ai i bëri një vizitë të hollësishme vajzës. Konsulta tregoi se mosha e njomë dhe brishtësia e vajzës mund ti rrezikonte jetën në qofte se mbante fëmijën. Duhej ta abortonte, megjithëse dhe kjo kish riskun e vet.

 

Moli vështroi mjekun me vëmendje.

 

‘-Ju lutem më thoni cila është më e rrezikshme?’ -e pyeti ajo me ton të thatë.

 

Mjeku ngriti supet.

 

‘-Të dyja me risk janë,’ foli me ton indiferent,:‘-Vajza është shumë e dobët.’

 

‘-Mendoj se duhet ta abortojë,’- foli me ton të vendosur Moli Buta

 

 Drejtoreshën Moli e acaronin jashtë mase formalitet, zuska fëmijë, një pëllëmbë njeri mbarsej dhe asaj i duhej të vuante të gjitha sikletet. I hante trupi nga nervozizmi.

 

Lato polici  mbasi volli me gulshe të gjithë ushqimin e ngrënë dhe kërkimesh intensive. U vërtit disa orë të mira nëpër pyll i lodhur, i tërbuar e gjeti Çotën të fshehur në guvën e ariut, aty ishte errësirë dhe gjithë lagështirë. Djali dridhej sy përlotur, i mbledhur kutullaç në skajin më të largët.  Lato polici e mbërtheu nga jaka e këmishës, i a përdrodhi krahun e djathtë dhe e nxori me shkelma nga guva erë rëndë.

 

‘-Hë kodosh, fshihesh vrimave hë?’- bërtiti Lato duke dhënë disa shuplaka të mira: ‘-Më ranë këmbët duke të kërkuar ty. Pse borxh ta kam more kopuk bir kopuku të më lodhësh këmbët?’

 

Djali nuk fliste. Lato i a lidhi të dy duart me inat mbas shpine, pa ndërprerë shuplakat dhe shkelmat. E shtyu e urdhëroi të dilte jashtë, në guvën e ariut të mbahej fryma.

 

‘-Të pëlqeu vrima e vogël, e vajzës së jetimes more spurdhjak? Unë do të plas në vrimën e madhe të burgut.’

 

‘-Më fal shoku Lato, u gabova.’

 

‘-Të fal hë, po si të fal? Nuk është gabim more trutharë, por faj i rëndë. Ti kurvar dreqi, ja ngrite barkun një jetime. E tani more këlysh një partie të madhe dhe një shteti të fortë u vjen koka vërdallë. E përse thuaj , përse? Hajt  lëviz!’

 

Policit i pëlqente të vinte përpara partinë dhe shtetin cilido që binte në dorë të tij, pak rëndësi kish shkalla e gabimit, të gjithë ata që binin në dorë të shtetit, pra policit ishin fajtorë.

 

Çota mbante kokën të varur përdhe. Kapërdihej me vështirësi. S’fliste fare.

 

‘-Fol,’ -i bërtiti Lato polici,:‘ -Hape grykën!’

 

‘-Çfarë të them shoku Lato e vura në vështirësi partinë dhe shtetin...’

 

‘-Hëm, ashtu de,’ -foli kënaqur Lato polici:‘-Thua kështu mbasi i zbraze tullumbin!’

 

Çota nuk foli, ngriti supet.

 

Lato polici e pruri Çotën në qytet të lidhur me litar mbas skarës së biçikletës. Ai i bëri një trajtim të kujdesshëm në zyrën e rajonit të lagjes, jo me shuplaka dhe shkelma, por me kërbaç. Çota heshte, pranonte dhëmbështrënguar kopaçen e policit. Vonë mbasdite Lato polici thirri Molin të shikonte trajtimin e bukur që i kish bërë Çotës. Moli nuk kënaqej me një ndëshkim të thjeshtë, donte ta fuste në burg përjetë. Djali ish mbledhur kruspull në qoshe të birucës dhe qante. Ai nuk lëvizi kur dëgjoi zhurmën e derës, hapat mbi kashtën e lagur, kollën e thatë të Lato policit dhe fërfërimën e fustanit të Moli Butës.

 

Por Çota paskësh krahë të ngrohtë. Një xhaxhai i tij, nga nëna punonte lart në qeveri. Nuk mund të burgosej nipi i tij kaqol, për një çapaçule nga shtëpia e fëmijës.

 

Moli u përdrodh, u ankua. Ky imoral diskreditonte figurat e mëdha, të pushtetshme, kuadrot e shquara. Në pamundësi të dënimit me burg, ajo u përkujdes ta dërgonin të punonte si i internuar ordiner, në furrën e gërqelës, në fshatin  Kërqelle, tridhjetë kilometra larg qytetit, në një kthinë të humbur mes malesh, me humnera të thella, aty ku jetonin të internuarit politikë.

 

Rrezearta u bë me e shpërqendruar e sertë, ikte,humbiste, qëndronte me orë të tëra fshehur në pyll, me trishtim ,të ndehur ne sytë e bukur. Ish e vështirë të bëheshe mik, të shtroje bisedën me të. Bashkëmoshatarët i afroheshin me kureshtje, më pas largoheshin të shpërfillur. Vajza kërcente si drenushë sa andej këndej, me qerpikë të rënduar prej dritëhijet e shelgjeve...