Mihal Gjergji: Bexhet Nivica

BEXHET NIVICA

Nga Mihal Gjergji

Bexhet Nivica, i njohur kështu në reagimet e tij të publikuara në gazetën “Demokratia” (gazetë e Xhevat Kallajxhiut e cila doli në Gjirokastër më 28 nëntor 1925 dhe vijoi deri më 1939), apo Bexhet Malaj siç njihej nga bashkëfshatarët e tij niviciotë, prej kohësh ka hyrë në mendimet e mia. Shtysa e brendëshme ishte lidhja e largët e gjakut i cili gjenë shtigje për të trokitur në zemër e për të përcjellë kumtin domethënës; ”jemi tanët”. Gjithmonë më kanë pëlqyer përjashtimet nga rregulli i përgjithshëm; qëndrimi larg turmës, sjellja ndryshe krahasuar me njerëzit që pranonin bindjen e verbër dhe përdhunën e sundimtarëve. Geni brenda sojlliut shoqërohet dhe me guximin që të jep dituria. Këta njerëz, që fatkeqësisht kanë qënë të paktë, gjithmonë kanë tërhequr vëmëndjen time dhe jo rrallë jam mundur t’u vij rreth me penë. Një portret luftëtari apo burri qëndrestar (aq të rrallë në vitet e mia të rinisë) e fikson aparati fotografik, por vetëm dukjen, ndërsa fjala ka fuqinë të shpallë edhe brendinë e njeriut, përmas– të vetmen pasuri, nuk e shiste, e kishte të çmuar. Ai e bëri luftën e tij pavarësisht rezultatit, sepse deshi të mbetej si një kolonë mermeri e pa latuar nga dalta e diktaturës. Mendimet e tij ishin udhë të pashkelura për kryeulurit që nuk shikonin përtej hundës së tyre. Doemos, kishte marrë rrugën e mërgimit qysh herët, në moshën 17 vjeçare, fillimisht në Austri e mandej në Amerikën e largët. Gjurmë të pashlyera kishin lënë ato shoqëri të lira, ku demokracia ishte frymë që ngrohte dhe mërgimtarët e mbritur nga vendet e mbetura nën errësirën osmane për shekuj me radhë, e më vonë nga tirania fshiste siç ishte dhe vendi ynë. Emërat e niviciotëve që u kthyen bashkë me Bexhetin për të mbrojtur interesat e vendit, kanë mbetur në kujtesën e bashkëkohësve, ndoshta dhe në faqet e historikut të këtij fshati. Por vetëm kaq. Përfytryroni disa çaste akullin e ngrirë në sipërfaqen e një liqeni. Mjafton një goditje dhe copat e shkëputura nga masivi lëvizin të vetmuara deri sa treten në thellësi. Kështu ndodhi me shumë njer

Tiranë, Gusht 2025.