Albert Vataj: Kur një nënë puth të birin, ndodh shumë më shumë se sa ajo që syri sheh

Kur një nënë puth të birin, ndodh shumë më shumë se sa ajo që syri sheh

Nga Albert Vataj

Ajo që duket si një gjest i thjeshtë, i përditshëm, është në të vërtetë një akt i lashtë, një rit i butë i shpirtit dhe trupit, ku dashuria bëhet gjuhë e padukshme e sigurisë dhe e përkatësisë. Puthja e një nëne është si një melodi që nuk ka nevojë për tinguj, një simfoni e heshtur e biologjisë, ndjenjës dhe kujtesës që ngjizet në atë çast të butë kur buzët takojnë lëkurën.

Nën atë prekje të lehtë, truri zgjohet me një dritë të brendshme. Si në një përgjigje koreografike të jetës, qendrat e thella të trurit, bërthama accumbens, shtigjet e dopaminës, ndizen si yje në një univers ndjenjash, duke shpërndarë ndjesinë e gëzimit dhe të lidhjes primare. Amigdala dhe hipotalamusi, rojet e emocioneve dhe instinktit, përgatisin një fllad sigurie që mbështjell fëmijën, si një mantel i padukshëm mbrojtjeje.

Oksitocina, ai eliksir i brendshëm që mban bashkë zemrat, rritet në mënyrë simfonike si tek nëna ashtu edhe tek fëmija. Ai ul lëkundjet e brendshme të ankthit, shuan zjarrin e frikës dhe ngulit thellë ndjesinë e besimit që nuk mësohet, por ndjehet.

Për fëmijën, kjo puthje nuk është thjesht një prekje e çastit, ajo është një kod i dashurisë, një formësim i padukshëm i mënyrës se si ai do të njohë botën, përmes ngrohtësisë, përmes sigurisë, përmes përkatësisë. Ajo rregullon ritmin e kortizolit, i mëson trupit si të qetësohet, e trurit si të ndërtojë rezistencë dhe përqafim emocional për jetën që e pret.

Në këtë çast të shenjtë, ndodh një trajnim i fshehtë i trurit, mëson të njohë sigurinë jo përmes fjalëve, por përmes prekjes; mëson se dashuria nuk duhet domosdoshmërisht të dëgjohet apo të shihet, ajo ndjehet, përjetohet, shënohet thellë si një poezi e heshtur në palcën e ekzistencës.

Puthja e një nëne është një premtim pa fjalë, i qëndrueshmërisë, i mbrojtjes, i një dashurie që nuk kërkon asgjë në këmbim. Ajo nuk lë plagë, por lë gjurmë të buta, të padukshme, shtigje ndriçimi në tru, modele sigurie që zgjasin përtej fëmijërisë, ndoshta për gjithë jetën.

Edhe para se fëmija të kuptojë gjuhën, ai e kupton këtë akt, ndjen spirancën e një prekjeje që e lidh me botën. Shkenca mund të masë valët dhe hormonin, por vetëm zemra e një fëmije e di se ç’është vërtet dashuria, ajo që ngrihet jo nga fjalët, por nga butësia. Jo nga muret, por nga strehët që ndërtohen me puthje.

Sepse në fund, ajo puthje, pa zë, pa gjurmë, është vula më e pastër e lidhjes njerëzore, një rrëfim i shkruar jo në letër, por në ndërgjegjen e atij që do të rritet me kujtimin e asaj që nuk harrohet kurrë, ndjesia e të qenit i dashur, që në çastin e parë, nga nëna, nga vetë hyjnia e dashurisë.