Atdhe Geci: Zëri i Roganës

Atdhe Geci

ZËRI I ROGANËS

Roganë, ndiz zjarrin që lind këngën

o, ndiz zjarrin që lind flakët e jetës

që fëmijë e njoha tokën dhe qiellin

i njoha retë që pluskonin shi, njoha

të gjelbrën e Roganës dhe të luleve

njoha të gjelbrën që e sillnin erërat.

Në tokë të Roganës dardane u rrita

me ëndrrat e kopshtit dhe të grurit,

me ëndrrat e harlisura të misrit dhe

me legjendat e rrudhave nëpër lisa

natyra dyert çdoherë i ka të hapura

për flutura lulesh jemi ndjekur dhe

zënë që të kapim flutur-xixëllonjën.

Jeta nuk na la gjatë të ëndërronim

u desh t´ia mësonim germat gjuhës

u desh t´ia mësonim notat këngës

u desh që atdheun ta njihnim mirë.

Jashtë ëndrrës këmbët ankoheshin

udhës sonë kishte kthesa e ndalesa,

né ishim të vegjël e ca gjëra nuk i

kuptonim, atdheu ynë ishte i ndarë!

Në kohën kur isha nxënës i ciklit të

të ultë, mësonim histori të armikut

fitoret e tij i mësonin me detyrim

që fëmijë ne e njihnim dhimbjen

farkëtarin e prangave e të burgjeve

burgimtarin e ëndërrave me Roganë

Në libra, atdheu ynë nuk ekzistonte

né arsimoheshim pa atdhe e pa liri

herojtë tanë në libra quheshin armiq

librat tanë ishin të mbushur me hero

serbë dhe fotografi xhelatësh për ne!

Heroi yë i kombit, Metush Krasniqi

ishte zëri i të gjithë të zemëruarve

ai i kërkonte më të mirat për lirinë

kërkonte rebelim kundër pushtuesit

thërriste forcën me vetëdije atdheu

të e shpalosim dasmën e kraharorit

si pjesë të himnit dhe të betejave!...