Kulturë » Vataj
Albert Vataj: Shqiptarja e Shenjtë, sot 7 vite
E hene, 04.09.2023, 06:58 PM
SHQIPTARJA E SHENJTE, SOT 7 VITE
Nënë
Tereza, “Gruaja që kur t’i ngulte sytë, të shikonte në shpirt!"
Përgatiti
Albert Vataj
Më
4 shtator 2016 Nënë Tereza u shpall shenjtore. 7 vjet pas kësaj ngjarjeje, bota
vijon të pyesë: “E kush është kjo grua?”…. Kësaj pyetje po përpiqemi t’i japin
përgjigje në tre vjetorin e shenjtërimit të Gruas më të përvuajtur, e
njëkohësisht, më të famshme të gjakut shqiptar që, kur t’i ngulte sytë, të
shikonte në shpirt.
“E
kush ishte kjo grua?”….”Kush vallë e ndezi në zemrën e saj shkëndijën e dashurisë për të varfërit, për
të fundmit, për fëmijët e braktisur, për njerëzit, që nuk i do askush?” - pati
pyetur e vijon të pyesë bota. Kush ishte kjo grua, që mund të shihej duke
kaluar ndërmjet të mjeruarve të
braktisur, buzë gropave të hapura të gjirizeve, që i has kudo në lagjet e
varfra rreth Kalkutës. Sillej si engjëll i vërtetë në gjirin e mjerimit më të
zi.
Një
herë, në “Shtëpinë e Zemrës së Papërlyer të Zojës”, në Kalkutë, sollën një
burrë kockë e lëkurë, që i ngjiste një krijese sajuar me pergamenë. Ishte
mbeturinë njerëzore, mumje që merrte frymë ende, ndonëse në sytë e tij jeta qe
shuar qëkur.
Po
ishte ende gjallë.
Krimbat
lëviznin mbi lëkurën e tij gjysëm të ngrënë, për të depërtuar, më pas, në
brendësi. Gratë e palodhshme me sari bardh e blu mundoheshin t’ia njomnin buzët
e thara me lëng mishi të ngrohtë: po burri nuk ishte më në gjendje të
kapërdinte asnjë lloj ushqimi, sepse i qe tharë plotësisht goja. Ndërsa motrat ia lajnë trupin e zhigatur me
baltë e jashtëqitje, aty afrohet një
grua në moshë, me një buzëqeshje plot dashuri e respekt, që burri nuk e kishte provuar kurrë në jetën e tij.
Është
Nënë Tereza, e dërguara e Mëshirës hyjnore.
Nis
t’ia heqë krimbat nga plagët, që lëshojnë një duhmë të padurueshme. Një tjetre
do t’i kishte rënë të fikët. Por jo asaj. Burri skeletik mrekullohet e pyet me
një fije zëri: “Si mund ta durosh erën e qelbur, që del nga trupi im?”.
“Çka
ndjej unë, nuk është asgjë, në krahasim me atë, që vuan ti!”.
“Ti
sigurisht nuk je prej këtyre anëve. Njerëzit e këtushëm nuk e bëjnë, këtë, që
po bën ti. Bekuar qofsh!”.
“Jo,
i bekuar je ti, sepse vuan me Jezusin e si Jezusi”.
Këto,
fjalët e fundit që dëgjon burri i ngrënë nga krimbat. Ky bekim e shoqëron në
qiell, në krahët e Jezusit, ndërsa buzëqeshja e Zojës së Bekuar i zë vendin
buzagazit të Shenjtes së Mëshirës Hyjnore.
Ajo
nganjëherë i shkëpuste sytë nga mjerimi e shikonte indiferencën e njerëzve të
ngopur e, megjithatë, të palumtur, të galdimtarëve të pakënaqur, të të pasurve
krejt të varfër, pa pikën e ndjenjave njerëzore. E nga buzët, që kishin puthur
vetë mjerimin, i dilte qortimi i natyrshëm: “Duhet të marrë fund kjo
indiferencë: në botë po zhduket dashuria…e kjo është varfëria më e rrezikshme,
sepse i vret njerëzit në shpirt, ua rrëmben gëzimin e të jetuarit. Kemi nevojë
kudo për njerëz, që shpërvjelin mëngët e
nuk kanë frikë t’i ndotin duart me baltë, që përkulen mbi të varfërit, mbi njerëzit në grahma të vdekjes, mbi ferishtet
e flakura në kazanet e plehrave, parë si hedhurina nga bota e pasur, e ngopur,
por gjithnjë e pakënaqur.
Dil
nga vetvetja, kalo në anën e dashurisë! Eja, të presim, për të të bërë të
lumtur. Sepse s’ka ndodhur kurrë në këtë botë që egoisti të jetë i lum. Të
siguroj për këtë!
Kjo
ftesë e Nënë Terezës e ruan tërë forcën e saj e, sidomos, tërë aktualietin
dramatik.
Mos
ta lëmë të shkojë kot!