Sevdail Hyseni: Luani dhe maçorri

Sevdail Hyseni

Satirike

Luani dhe maçorri

Një Luan prej xhungle

Zbret nëpër Luginë,

E takon Maçorrin

Shtrirë në lëndinë.

I sulet furishëm

Ta bëjë copë e grimë,

Mos i thotë Maçorri:

-Ti je vëllai im!

Çfarë vëllai më thua,

Paske rrëshqitur, ore

Unë kaq i madh

Ti i vogël fare!

Dale, vëlla i dashur

Pse ngutesh aman,

Hallet dhe kusuret

Më kanë lënë goglan!

Këndej në Luginë

Ta them pa ngurrim,

Veç pse jam maçorr

M’shkelin me qëllim!

S’më japin të ha

Madje as të pi,

Tërë jetën e lume

Punoj angari!

Desh u çmend Luani

I thotë eja shpejt,

Të shoh kush atje

Nuk të lë të qetë?!

Në hyrje të fshatit

Takojnë një Malësor,

Tek çante një lis

Ngadalë dhe me zor!

I kërcen Luani

E mbërthen për fyti,

Ke mëshirë të lutem

Unë jam Sahiti!

O mbret i fuqishëm

Të kërkoj ndjesë,

Më ndihmo ta çaj

Lisin në dy pjesë!

Fute këmbën këtu

Që ta ndërroj pykën,

Pastaj kësaj pune

Ia lidhim grykën!

Luani vë shputën

Pa menduar mirë,

Malësori heq pykën

Dhe e zë jesir!

I del nga prapa

Me hu e godet,

Deri sa bytha

Tim e flakë i qet!

Luani i thotë Maçorrit:

-O vëlla s’e kam ditur?

Me kë paske punë,

Tepër qenke rritur!

(Ilustrimi marrë nga interneti)