Anton Marku: Biri i askujt

Anton Marku

BIRI I ASKUJT

Në gurë u shndërrua prroji ku lahesha si fëmijë

lagjen ku luaja dikur nuk po e njoh më

një shtresë hiri rrëshqet gishtave të mi të djegur

duke i mbledhur gacat që gjyshi tek pragu m’i la

kam mbetur pikë në kohë, sikur të isha bir i askujt

gojët e vdekura më përqeshin sa herë hapi derën

qafën e lidha me mëkate, krahët i mbusha me fjalë

para se me sy të prekë zemrën që nuk e di nëse rrahë

diçka me thotë se një ditë do ta shpëtoj detin të mos mbytet

deri atëherë botën do ta shikoj nga dritarja jote.

AUTOPSIA E SHIUT

Një mëkatar që nuk donte të rrëfehej

në hijen e kryqit zuri në thua

e u rrëzua në arkivolin e vet

nga ëndërra u zgjua

me një të djegur në gjoks

nën këmbet e tij

minjët grryenin murin

majë gjilpëre pushonte krahët

merimangë e vjetër

jashtë dhome

rrugicave të braktisura zbritën

engjujt ngjyrë hiri

zhurma e vdekjes u dëgjua më afër

rrahjet e zemrës më larg

ai ra në gjunjë

mblodhi duart dhe u lut

të bëhej pluhur

kur dera u hap

të gjitha dritaret u mbyllën

frymë njeriu nuk e kaloi pragun

derisa shiut nuk ia bënë autopsinë.

LASHTËSI

Arrës në fund të oborrit

i ranë dhëmbët

duke përtypur vetveten

trupi iu mbush me rrudha

degëve ju thanë gishtat

në mes të jetës

u kthye në mesjetë

për të takuar kalorësit

që e mbollën

në këtë tokë pa mullinj.

MESNATÊ

Kur gotat i zbrazim me fund

këmishave tona u bien kopsat

me një të prekur gishti

dhoma zvogëlohet

pa lëvizur muret

vrimave të ajrit

hynë e dalin puthjet

gjumi rrotullon sytë

e shtrihet të flejë

gjithçka tjetër rri zgjuar.

Vjenë, 1 nëntor 2021