Sejdi Berisha: Kosovë, cila është dhembja dhe krenaria jote!

Duke kremtuar 28 Nëntorin, Ditën e Flamurit Kombëtar, e hoqa shqiponjën nga flamuri...!

Sejdi BERISHA:

Cikël poezish: KOSOVË, CILA ËSHTË DHEMBJA DHE KRENARIA JOTE...!

KOSOVË, CILA ËSHTË DHEMBJA DHE KRENARIA JOTE...!

1.

Kosovë

Numëroi plagët nëse mundesh

Edhe tradhtitë që të janë bërë

Numëroi dhembjet që t’i kanë shkaktuar

E sheh sa plagë e varrë i ke në trup

E dikton se ato edhe tash të kullojnë

Dot nuk po të shërohen...

2.

Kosovë

Cila është bukuria jote

Cila është shëmtia që ta kanë ngarkuar...

3.

Kosovë

A e di sa gjaku është brenda teje

E toka edhe tash i druan ngjyrës bojëgjake...

4.

Kosovë

Sa herë të kanë therë pas shpine

Sa herë nga lapidari janë përpjekur të të zbresin

Farën për ta humbur

Historinë për ta shtrembëruar

Edhe këngët për t’i varrosur...

5.

Kosovë

Edhe njerëzit tu sa herë të kanë mashtruar

Sa herë të kanë tradhtuar

E ti gjithmonë për këtë ke lotuar...

6.

Kosovë

Të lutëm më trego

A e di këtë matematikë

A di ta tregosh pikë për pikë këtë ligësi

Sepse edhe mua të gjitha këto

Fjalën po ma rrënojnë

Këngën po ma përdhosin...

7.

Kosovë

A e di sa ke duruar e po duron

Ndoshta dikur do bëhesh bajrak ndër shekuj...

8.

Kosovë

Kam dëshirë gjithmonë të udhëtojmë së bashku

Sepse kështu tregojmë e flasim më shumë

Kështu dritën e diellit e vëmë në gjoks të botës

E hënë e yll në ballë të saj

Për të mahnitur me bukurinë...

9.

Ti Shqipëri, Iliridë e Çamëri

Ti Tivar e Jeni Pazar

Ti Mollë e Kuqe e ti Çakorr

Ti oj toka ime

T’i kanë vjedhë edhe grimcat e dheut

Por tapitë nuk vdesin

Ato kanë çfarë për të treguar

Sot, nesër ose dikur...

10.

Ty, oj toka ime po të pyes

A je dhembje apo krenari

Kush mund t’i shpjegojë këto barrë kaq të rënda

Ato janë legjendë

Që askush dhe kurrë drejtë nuk do t’i tregojë

As mirë as sinqerisht dhe as njerëzisht...

11.

Por ti, oj Toka që flet ilirisht

Rri ashtu legjendë e popullit tim

Se je si burimi i ujit që nuk shteron

Se je si vullkani që kurrë nuk shuhet

E flaka e djegë edhe detin

E uji e merr edhe pasurinë e mbretit

Oj e madhja Toka ime

Që të kam e të mbajë edhe në zemër edhe në shpirt...

MUZA IME TË “SHITOFTË” ZANA...!

(Përplasje me Muzën time)

1.

Mallkuar qofsh

Që m’i dhurove ëndrrat e këndimit

Që kaq shumë

Ma ndrydhe e shtrydhe shpirtin

Ti moj e pashpirt

Që këngën e vargun

Në gjuhë m’i solle

2.

Pëlcit si kokrra e kripës

Që mallin ma ngarkove

Si shpatë që pret e vret

Që lotin në zjarr ma shndërrove

3.

Ti Muzë e vargut tim

Po të them

Të plastë zemra e shpirti

Për madhështinë me të cilën më stolise

Për të kënduar kur jam i lumtur

Edhe kur dhembja bëhet bjeshkë

Edhe kur loti u ngjanë valëve të lumit

4.

Ti Muzë

Pjesë e mendjes dhe e këndimit tim

Më lejo që me këto mallkime

Fortë të të përqafoj

Se tash

Edhe më shumë të dua

Prandaj

Të gjitha mallkimet kthemi mua

5.

Ti Muza ime e pagjumë

Kështu

Fyt për fyt siç jemi që në vegjëli

Akoma së bashku

Të këndojmë e jetojmë

Si dy engjëj

Si dy fëmijë

Apo edhe si dy djaj nganjëherë

Mbase mund të bëhemi

Edhe si dy varre apo përmendore

Në tokën e përcëlluar

6.

Ti Muza ime kurrë e panënshtruar

Ti oksigjeni i vargut tim

Ti zëri i këngës sime

Ti fjalëmbla

Ti uthull molle për shërim

7.

Ti Muza ime

Sa përgëzimet m’i ke dhuruar

Me rebelimin tim

E me këmbëngulësinë tënde

Shumë ngrohtësi më ke sjell

Edhe kur shkrova për gjakun e tokën

Edhe kur shkrova për qëndresën

Për vuajtjet dhe mundimet e babait

8.

Ti Muza ime

Sa herë më ke trimëruar

Edhe kur shkruaja

Për shkrumbin e nënës

Për ikjen e dallëndysheve

Edhe për vdekjen e motrës

Edhe për ato ëndrrat

Që kurrë nuk i shijova

9.

Ti Muza ime e çmendur

Gjithmonë më rrije mbi kokë

Për të shkruar mirë

Edhe për trenin që i rëndon kujtimet

10.

Ti Muza ime

Gjithmonë më ke ngacmuar

Me plasjen e përplasjen e historisë

Më ke rënduar me tradhtinë

Edhe për monafiki

Më ke mësuar të shkruaj

Më ke inspiruar lirisë t’i këndoj

11.

Ti muza ime

Shpesh edhe së bashku kemi kënduar

Për trima dhe atdhedashurinë

Më ke urdhëruar

Të vargëzoj si dashurohet

Të flas edhe për marrinë

Por edhe për lahutën e çiftelinë

12.

Gjithçka më ke mësuar

Ti Muza ime

Që qysh në fëmijëri

Mendjen ma pushtove

Shpirtin ma rrëmbeve

Andaj sot

Si të falënderohem ndryshe

Veçse

Nëse do ikësh nga unë

Përjetësisht do vrapoj

Ty për të të zënë

E për të thënë diçka

Që nuk e di as unë

Ose

Vetëm për të të përqafuar...

13.

Ti Muza ime të “shitoftë” Zana

Por të faleminderit

Që asnjëherë nuk u hidhërove me mua

Gjithnjë me buzëqeshje më ke shikuar

E as nga përqafimi kurrë nuk më ke liruar

14.

Pra, ti Muza ime

Kjo është urata dhe dhurata

Më e madhe imja për Ty...

Të vazhdojmë rrugëtimin

Të përqafuar dhe dorë për dore

Deri deri...

Deri kur Ti vetë caktoje

15.

Ti Muza ime

Ty dhe mua na “shitoftë” Zana...

HOQA SHQIPONJËN NGA FLAMURI...!

Shikoja flamurin

Si valonte mendueshëm në erë

Flladi i puthitej për trup

Gjithnjë kështu

Derisa nga pëlhura e kuqe

Hoqa shqiponjën

Fluturo e lirë kah të duash

I thashë

Ajo mori krahë

Dhe u zhduk shkrepave

Edhe ngjyrën e kuqe

E nxora nga pëlhurë e flamurit

Shko dhe gjeje qarkullimin e gjakut

Edhe asaj i thashë

Iku si të mos kishte qenë

Kush e di se kah

Shprushte gjakun e njeriut

Një ditë

Sërish shikoja flamurin si valonte

Në te i shte kthyer shqiponja

Edhe ngjyra e gjakut

Këtu e kemi vendin-thanë

Dhe s’lëvizim dot

Jemi shekujt duke i përcjellë

I ndrydhur nga ethe gjaku thashë:

Po sa shumë janë të lidhur

Shqiponja me ngjyrën e kuqe

Po kush mund të bëjë mëkat

Nëse këto dy madhështi përpiqet t’i ndajë

Të mbështjella me libra krenarie

Me dhembje e lumturi në gji

Pëlhura

Ngjyra e kuqe dhe shqiponja

Sa herë janë copëtuar

Sa herë janë djegur

Sa herë janë futur në gji

Sa herë e kanë mbështjellë trupin e njeriut

Sa herë janë bërë grimë-grimë

Dhe sërish janë të lidhura bashkë

Çfarë dashurie është kjo

Që nuk peshohet me barrën e shekujve

As dot nuk e ndryshkin kohërat...

OFELIA* NUK KTHEHET MË...

(Poemë, baladë apo gjerdan ironie)

1.

Ofeli

Sa shenjtëri do të jetë

Kujtimet për t’i kthyer

Për të biseduar për tokën e djegur

Edhe për tragjedinë e Hamletit

Për ta përqafuar gjirin e nënës

Diellit për t’iu lutur

Për madhështinë e lumturisë

Nën dritën e hënës

Netët për t’i shprushur

Edhe atë djersën e babait

Mbi xhaketën kore për ta kujtuar

Si shtresën e vesës në vjeshtë

2.

Ofeli

Sa peshë ka për të biseduar

Për ato dënesjet e tokës për njeriun

Për shtëpinë që nuk është më

Sa mall është

Me lotët e rinisë për t’u larë

Për ta peshuar etjen

Që shumëçka fsheh e nuk tregon

3.

Ofeli

Më ka marrë malli

Të rrokullisemi shpatijeve me lule

E në ato arat plot eshtra

Për ta marrë nga një shtalb misri

Edhe aty kemi kujtime

Të palosur gjer në ka të zi

E deri lartë në qiell

4.

Ofeli

Shkrumb kam për të kuvenduar

Për bankat e shkollore

Edhe për Migjenin me kollë

Edhe për Seremben

Hero dashurie

Ata e kanë shkruar historinë

E Lulit të Vocërr

Edhe të dashurisë gjer në Brazil

5.

Ofeli

Kam dëshirë të kthejmë

Tek ai Kroi i Mulla Dervishit

Edhe tek Shatërvani i qytetit

Ku etjen e kanë shuar

Njerëzit me ëndrra shumë

Edhe ata me pak shpresa

Të shkojmë edhe te Çarshia e Gjatë

Që gjithmonë ia fshehën historinë

Edhe në Tabje

Në atë kodrinë misteri

Mbi Pejën hidhërake

Gjithkush ka dëshirë

Të kthejë tek ajo histori e ndrydhur

Ku fshihen e kurrë s’pushojnë

Eshtrat e njerëzve të pafajshëm

Të atyre që e deshën qytetin

Që e ëndërruan lirinë

E ta shkruajmë një histori të re

Të ndërtuar me gurë dashurie

6.

Ofeli

Ujëvara te Gryka e Rugovës

Shumëçka ka për të thënë

Për ëndrrat e dashnorëve

Edhe për besën

Edhe për tradhtinë

Që ndër shekuj

E ka mjegulluar historinë

7.

Ofeli

Edhe Lumëbardhi

Që përmjedis qytetit gjarpëron

Edhe sot asgjë nuk tregon

As për kujtimet as për dhembjet

Por vetëm ujin në këngë e shndërron

Kurse stinët aq shumë i madhështon

8.

Ofeli

Në Kapeshnicë

Që tërë bota e njeh

Atje dashuritë më së shumti

Në mes vete janë kallë e përcëlluar

Kurse qumështi i dhisë

Vashat i ka dalldisur

Bukës prej çerepi

Shije për t’i dhënë

9.

Ofeli

E di Ti sa madhështore është kjo

Kur në kajnaçe e kroje

Vashat e reja

Këmishët mbi gjinj i kanë flladitë

Me nallane i kanë dhënë hyhshret

Kalldrëmit të sokakut

I kanë çmendur edhe të rinjtë

10.

Ofeli

A të kujtohen

Të rinjtë me nga një vllakë me dru

Qonin pluhur rrugicave

Duke bërë leqe u iknin pylltarëve

Donin dimrin për ta siguruar

O sa kënaqësi

Ajo kënga e hershme e gjelit

Kujtimet i kthente në zemrat vullkan

Edhe shpresat për ditë të re

11.

Ofeli

I mbanë mend dyert e oborreve

Edhe rezat në to

Që tinëz hapeshin

Për t’i tretur diku ëndrrat

Kjo është e çmendur lumturi

Edhe dhembje e rëndë guri

Që përqafohen në mes vete

Sepse ashtu kanë peshë e urtësi

12.

Ofeli

Në Karagaç

Edhe atje ka kujtime të gurëzuara

Të fshehura në bar e në liqe

E drunjtë

Vetëm cicërimën e zogjve nuk e harronin

13.

Ofeli

Kur të takohemi

Për lirinë do të themi diçka

Edhe për robërinë

Edhe për gjakun

Edhe për të pa gjurmët

Edhe për njerëzit e zhdukur

Eshtrat e tyre rrinë me syhapur

Kah vendlindja dhe atdheu

Kah nënat dhe baballarët

Kah fëmijët dhe gjyshërit

Kah motrat dhe vëllezërit

14.

Ofeli

Edhe ata kuvendojnë

Edhe për tradhtinë

Edhe për lakminë

Që tokën e qojnë peshë

Si në kohën e Ilirisë

Si në kohën e Skënderbeut

Si dje dhe sot

E si t’i quajmë atëherë këto

Tradhti apo marri

Dhembje apo tragjedi

15.

Ofeli

Për tërë këtë

Çfarë do të thoshte

Ismail Qemali e Hasan Prishtina

A do të flisnin Azem e Shote Galica

A do t’i lëvizte në brez koburja Isa Boletinit

Po çfarë do të mendonte

Ali Pashë Tepelena e Esat Pashë Toptani

Çfarë do thonë edhe shumë të tjerë

Çfarë do fliste Adem Jashari

Edhe dëshmorët e rënë

Çfarë do thotë rinia

Që shpinën po ia kthen atdheut

16.

Ofeli

Po shqiponjat çfarë do thonë

Për qiellin e tokën e tyre

Por kësaj radhe

Nuk do flasim asgjë për këtë

17.

Ofeli

Të kthejmë pak

Në Sarandë edhe në Himarë

Atje ullinjtë ligjërojnë shenjtërinë

E te Butrinti çfarë nuk jehon

Në Lezhë e në Krujë

Peshë ka guri i kalasë

18.

Ofeli

Në Shkodër e në Durrës

Do rrimë pak më shumë

Edhe në Elbasan

Atje ku është shkolla e parë normale

Edhe në Manastir do shkojmë

Se atje janë do data

E do shkronja alfabeti

19.

Ofeli

Në Vlorë e  Bajram Curr

Heshtja nuk ka vend

E në Plavë e Guci

Do ecim si malësorë

Te Krojet e Ali Pashës

Do pimë pak ujë për freski

20.

Ofeli

Do shkojmë në Prizren e në Berat

Edhe në Shkup e Mitrovicë

Pak do kthejmë

Edhe në Palermo e Kalabri

Do ta kuptojmë sa vlerë kanë

Gjaku e kënga kur këndohen shqip

21.

Ofeli

Atëherë do të bindemi

Sa larg është e vërteta

Sa rrenë ka jeta

22.

Ofeli

Po të pyes kështu

Se për këtë më së miri e di Ti

Se Shekspiri na nxori telashe

Me tragjedinë e dashurinë

Me vrasjet e me vuajtjet

E njeriut për e kundër njeriut

23.

Ofeli

Do të flasim

Edhe për dashurinë tuaj

Edhe për Hamletin

Edhe për ikjen tënde në lumë

Që ai moment

Ishte gjëmë e dhembje

Toke e qielli

A është kështu Ofeli

24.

Ofeli

A të kthejmë sonte në teatër

E ta shfaqim këtë dramë apo tragjedi

25.

Por

Ofelia nuk kthehet më

Edhe pse kam dëshirë

Të ishim bashkë sonte

Dhe nën dritën e hënës

Në acarin e mallit e të dhembjeve

Të rrëfejmë gjithçka për jetën

Por

Ofelia sonte nuk vjen

Ofelia nuk kthehet më...

*Ofelia, ishte e dashura e Hamletit nga Tragjedia “Hamleti” e Shekspirit,. Ajo, pasi, ia vrasin babanë, ishte shumë e tronditur dhe një ditë mbytet në lumë...