Kulturë
Resmi Osmani: Në pritje
E marte, 27.08.2019, 11:00 AM
NË PRITJE
E
mira vjen duke çaluar, e keqja duke vrapuar - Proverb
spanjoll
Skicë
NGA
RESMI OSMANI
Në
orën që i kishte lënë mjeku,trokiti lehtë në derën e klinikës, pastaj hyri.
Brënda ishte një çift në pritje. I përshendeti. Ju përgjigjen me nje tundje të
kokës.
Paradhoma
e paqtë, lyer me të bardhë, e ndriçuar mirë. Dritaret e mëdha shihnin nga
juglindja.Perdet e rënda nuk e pengonin shkulmin e të nxehtit. U ul përballë
çiftit, në një karrige mbështetur pas murit. Qetësi. Dëgjohej zukatja e
ajrftohësit që nuk arrinte ta freskonte paradhomën.
Në
pritje të radhës, i hodhi sytë nga çifti në pritje. Ishin ulur në një ndenjëse
dyshe. Burri duhet te ishte rrotull të
dyzetave. Fytyrë rrunbullakët, pjekur nga dielli, balli i lartë, flokët të
rralluar.Me pantallona të shkurtëra. Bënte ç’bënte, s’ia ndante sytë pulpës së
këmbës së djathtë që ishte bajagi e ënjtur. Dukej që kishte dhimbje. I kishte
ardhur e keqja papritur. Kjo i pasqyrohej në fytyrë. Kjo e frikësonte dhe e
mërziste. Për të pritja për te mjeku, ishte si një ankth që e pështjellonte,
por edhe një shpresë. Ç’do t’i thoshte vallë? Ku s’i shkonte mendja. Ç’të qe
kjo , tek je, tek jam, pse t’i ndodhte pikërisht atij? Gruaja, edhe ajo me
xhinse të shkurtëra, bluzë të lehtë, flokët të pakujdesur, si shtupë liri,
lidhur me nje kordele i kornizonin fytyrën. Edhe në sytë dhe pamjen e saj kishte
zbritur tisi i mërzisë. Rrinte si e shtangur. Burri kishte vapë. Nga një tryezë
e ulët që kishte pranë mori një fletpalosje reklamash dhe filloi të bënte veri.
Dikur edhe kjo ju mërzit dhe hoqi dorë. Gruaja hapi çantën dhe i ofroj një shishe ujë. Ai nuk deshi ujë.
Gruaja gjerbi dy gllenjka dhe e futi ne çantë. Nisi diç ti thoshte burrit, por
largësia dhe zëri i ultë nuk ia mundësonin t’i dëgjonte. Kuptohej që burrit si
shqitej mërzia dhe trazimi i brendshëm nga ajo e panjohur që priste t’i
thoshin. Po e shihte me kujdes. Kjo i kishte ndodhur edhe atij muaj më parë.
Atëhere ju duk fundi i botës, u shkreh, iu mpiks pështyma dhe nga goja s’i
shqitej hidhësira e shëllirtë, por tani ishte i qetë dhe e zotëronte veten. E
dinte ç’kishte. E panjohura na frikëson. Kishte ardhur në vizitën e radhës për
të marrë mjekimin.
S’po
ja ndante sytë burrit. I vinte keq. Ishte i ri. Ai e dinte se çfarë
kishte.Burri jo. Nisi të bënte ca veprime kot nasikoti, të vetvetishme e të
pakontrolluara. Në lojë hyri dora e djathtë: gishti i madh ledhatoi mollzën e
gishtit të vogël, u ndal pak aty, kushedi se ç’i tha pastaj, që të mos u mbetej
hatri, me radhë gjithë të tjerët. Gjithë gishtat u shtrënguan me njeri-tjetrin
dhe u mblodhën grusht, pastaj u hapën një e nga një. U mblodhën e u shtrinë si
për tu shmpirë. Dora u ngrit dhe fërkoi hundën, që dreqi e di pse ju tek
të kruhej, pastaj sytë si për të
davaritur mjegullimin, u ngjit në ballë, e gjithë pëllëmba u mbështet mbi të,
si për të hequr sish mendimet e mbrapshta,
shtypi tëmthat, si për të hequr dhimbjen e kokës, pastaj zbriti dhe
kruajti mjekrën. U ul e mbështetur mbi kofshë dhe ra në plogështi. E majta s’deshi të mbetej pa
punë. Nisi të fërkojë ngadalë pulpën e ënjtur të këmbës së djathtë. Më pas, u
tërhoq dhe kushedi pse, u fut në xhepin e pantallonës, se ç’ gërmoi dhe nxori
një letër që duhet të ishte kartvizitë, me të doli jashtë edhe astari, e futi
astarin në vend dhe ia vuri burrit
kartvizitën para syve. E pa me pasajdi pastaj dora e vendosi ate në xhepin e
këmishës. Detyra e saj kish mbaruar, u shkreh e u var. Ku ta dish pse, këmba e
majtë, e veshur me atlete, nisi të bënte lëvizje ritmike si të mbante
dridhjet e padurimit që vinin së brendshmi. Kur ai e
vuri re, i tha të pushonte dhe ajo u urtësua. Dora e djathtë mori sërish atë
fletpalosjen dhe nisi të bënte veri, por ajo s’kishte ç’ti bënte atij të nxehti
që vinte edhe së brendshmi. U bë pishman dhe e la ku e mori. Gruaja seç itha,
por u duk që ai s’deshi t’ia dinte, boll e kishte hallin që e kishte zënë dhe,
ajo heshti……
Dera
e studjos u hap përgjysëm. Nga brenda dëgjohej biseda e mjekut me klienten që
kishte përfunduar vizitën. Ajo doli. Ishte një
e re elegante. Burri u ngrit. Duke shqepuar lehtë,bashkë me të shoqen që e mbante
për krahu hynë brënda në studio. Dera u mbyll.
Mbeti
vetëm, në pritje. U ngrit dhe nisi të kundroj dy tabllo me peisazhe, të
pikturuara pa talent nga ndonjë amator dhe u ul nën ajrftohësin. Bënte vapë. Ju
desh të priste edhe një çerek ore, apo diçka më shumë, kur burri me të shoqen
dolën të përcjellë nga mjeku. “Mos u mërzit- i tha ai- do të kalojë. Je i ri
dhe ka ilaçe të mira, por do një çikë durim. E di si thotë një proverb
spanjoll: e mira vjen duke çaluar, e keqja duke vrapuar.”
Magjia
e fjalës së mjekut dhe rezultati i vizitës, ua kishin fshirë nga pamja mërzinë
dhe trishtimin. Në fytyra u kishte zbritur buzëqeshja. Edhe fjala shëron. U
ishte kthyer shpresa. I erdhi mirë.
Ishte
radha e tij.
Gusht 2019